Καραγκιοζιλίκια

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

Σύμφωνα με έναν από τους άγραφους κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρα μας (και όχι μόνο), όσο πιο ποταπά μικροπολιτική είναι η πράξη τόσο πιο φανφαρονικά ηθικολογική γίνεται η περιγραφή της.

Ετσι μάθαμε από επίσημα χείλη ότι η παραπομπή πέντε πρώην υπουργών της Ν.Δ., για το Βατοπέδιο, αποτελεί ένδειξη της επιθυμίας που διακατέχει την κυβέρνηση να φέρει τα πάντα στο φως και να μην κουκουλώσει τα σκάνδαλα, όπως έκαναν οι προκάτοχοί της.

Ως γνωστόν, σ' ένα κράτος δικαίου το ποιος είναι τελικά ένοχος καθορίζεται μόνον από τη Δικαιοσύνη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε γνώμη και περιμένουμε τη δικαστική απόφαση για να τοποθετηθούμε. Και στην περίπτωση όχι μόνο του Βατοπεδίου, αλλά των σκανδάλων γενικότερα, δύσκολα βρίσκεται άνθρωπος -με εξαίρεση τα όσα λένε δημοσίως τα διάφορα κομματόσκυλα- που να μην πιστεύει ότι και τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν στις τάξεις κάποιους που σε μια ευνομούμενη χώρα θα είχαν πάει φυλακή και τους οποίους θέλουν να προστατεύσουν όσο μπορούν. (Επειδή ξέρουν πού είναι θαμμένα τα πτώματα, ή για λόγους στοιχειώδους αλληλεγγύης μεταξύ κατεργαρέων). Κι αυτό δεν το λένε μόνον οι λαϊκίζοντες δημαγωγοί αλλά και η πολιτική ηγεσία της χώρας. Μόνο που έχουμε την εξής εντελώς προβλέψιμη εναλλαγή χρωμάτων: όταν το Μαξίμου βάφεται γαλάζιο, πρασινίζει ο Κορυδαλλός και τούμπαλιν.

Δεν θα σταθώ στην κοινά αποδεκτή διαπίστωση, ότι παρά τη φασαρία τελικά ουδείς θα τιμωρηθεί επειδή η Δικαιοσύνη, ακόμα κι αν λειτουργούσε σωστά, δεν θα μπορούσε να περάσει μέσα από το πυκνό δίχτυ που προστατεύει τους ισχυρούς και τους πολιτικούς (παραγραφές, αναβολές κ.ο.κ.). Ούτε θα σχολιάσω το επίσης προφανές, ότι ο σκυλοκαβγάς μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων θα αποβεί προς όφελος αμφοτέρων, επειδή θα ενισχύσει τη συσπείρωσή τους εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση, σίγουρα η πιο σημαντική μακροπρόθεσμα: η λειτουργία ή, μάλλον, η μη λειτουργία των θεσμών στην Ελλάδα.

Οταν μια επιτροπή της Βουλής, στελεχωμένη από βουλευτές που ψηφίζουν κατά συνείδηση, εκδώσει πορίσματα ισάριθμα με τα κόμματα που συμμετέχουν σ' αυτή, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε για να γίνεις μέλος κόμματος πρέπει να αποδείξεις ότι η κρίση σου περί οποιουδήποτε πράγματος συμπίπτει απόλυτα με την κομματική γραμμή, είτε ακολουθείς την αλάθητη συνταγή για να κρατήσεις καθαρή τη συνείδησή σου, ήτοι δεν τη χρησιμοποιείς. Κι αυτό, όσο παράξενο και να φαίνεται, κάποια έμμεση σχέση έχει με το διαβόητο Μνημόνιο. Το οποίο, εκτός από τα δεινά που μας επισωρεύει, προϋποθέτει επίσης και τη λειτουργία θεσμών που ουδέποτε ρίζωσαν στη γαλανή πατρίδα μας.

Αναφέρω ενδεικτικά την καταβολή των φόρων που μας αναλογούν, τη στοιχειώδη αξιοκρατία, την τιμωρία όχι μόνο των αδυνάτων, και την έννοια του δημόσιου συμφέροντος που ταυτίζεται με το κοινό καλό και όχι με την εξυπηρέτηση όσων δουλεύουν στο Δημόσιο. Φυσικά -κι αυτό το απευθύνω στους αριστερούς συντρόφους για να μη νομίσουν ότι έχω γίνει εντελώς δεξιός- παραδέχομαι ότι στις χώρες εκείνων που μας επέβαλαν το Μνημόνιο δεν έχει καταργηθεί η μισθωτή εργασία. Επειδή, όμως, δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα ή μέχρι να γίνει, θα προτιμήσω το δικό τους μοντέλο από το δικό μας. Κι αν η κυβέρνηση πιστεύει τα όσα η ίδια λέει περί θεσμών και ότι πρέπει να γυρίσουμε σελίδα, ας πάψει να χορογραφεί καραγκιοζιλίκια σαν αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες.

Κλείνω με μια άβολη σκέψη: μήπως τέτοια θέλει ο πάντα αδικημένος και πάντα αντιστεκόμενος Ελληνας;

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα