Post mortem

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Ενα σεντόνι υποκριτικής αγιοποίησης κάλυψε τη σορό του Σωκράτη Γκιόλια.
Το απέθεσαν τελετουργικά, πλείστοι όσοι εκπρόσωποι της κλασικής δημοσιογραφίας. Η αγιοποίηση αυτή δεν ήταν η αναπόφευκτη απόληξη ενός χοϊκού «δεδικαίωται», δηλαδή η διαγραφή έργων και ημερών μπροστά στο ανέκκλητο «χους ην» και στη συνείδηση της κοινής μοίρας. Οι post mortem υμνωδίες αποκαλύπτουν αβυσσαλέα υποκρισία και έκδηλη αμηχανία. Η δημοσιογραφία του Σωκράτη Γκιόλια -από παλιά, μέχρι τώρα με το περιώνυμο μπλογκ- συγκέντρωνε τα πυρά της κλασικής δημοσιογραφίας, όταν εκείνη έκρινε ότι άξιζε να ασχοληθεί. Με μια διαφορά: από τότε που το «Τρωκτικό» εγκαταστάθηκε στο κέντρο της μηντιακής ζωής, αποτέλεσε για τους δημοσιογράφους προσφιλές κέντρο διερχομένων. Ηταν πια η εποχή των μπλογκ και του θριάμβου τους έναντι της «παλιάς δημοσιογραφίας», ειδικά της έντυπης. Σχεδόν όλοι μυκτήριζαν -και δικαίως- τις κρημνιστικές αδιασταύρωτες πληροφορίες, την ανέρειστη αποδομητική επιθετικότητα, την καταγγελτική ελαφρότητα και τον κιτρινισμό, αλλά το διάβαζαν και στέκονταν αμήχανοι μπροστά στα φρέσκα στοιχεία και τις θετικές πλευρές της «νέας δημοσιογραφίας»: την άμεση ενημέρωση, τον δηκτικό σχολιασμό και τη δημιουργική ανακίνηση σημαντικών θεμάτων που ήσαν ταμπού για τα κλασικά μήντια. Ευεξήγητη η αμηχανία της φθίνουσας «παλιάς σχολής»: τα παθογενή των μπλογκ είναι εν πολλοίς και δικά της. Μόνο που εκείνη τα αποσιωπά ή τα κρύβει επιμελώς κάτω από το χαλί. Τα δε θετικά τα βλέπει ζηλότυπα, διότι αδυνατεί να τα ανταγωνιστεί, αξιοποιώντας τουλάχιστον ένα κλασικό όπλο της: την υπευθυνότητα της επωνυμίας και το τίμημα που αυτή συνεπάγεται

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες