Ο θάνατος σαν εύρημα

Tου Παντελη Μπουκαλα
Καμιά φορά, αμέτρητες φορές δηλαδή, δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να συνοψίσεις την ιστορία ενός ανθρώπου, ανακεφαλαιώνοντας έτσι την ιστορία του κόσμου όλου: παρακινημένος από την απόγνωση, φεύγεις από τον τόπο σου τον ρημαγμένο από τα βομβαρδιστικά του ουρανού και τις επίγειες βόμβες, μετράς βουνά και θάλασσες, μετράς και δολάρια σε όσους σε «διευκολύνουν», φτάνεις στα μέρη που υπέθεσες ότι θα βρεις άλλον ήλιο κι εκεί σε περιμένει ο θάνατος φωλιασμένος σε σακίδιο, όπως θα σε περίμενε και στην πατρίδα σου αν δεν έφευγες• μόνη πατρίδα του ανθρώπου είναι ο θάνατος άλλωστε, το μοναδικό του δεδομένο.
Μονάχα την ηλικία του νεκρού μάθαμε την πρώτη μέρα. Δεκαπεντάχρονος. Μόνο την ηλικία της βαριά τραυματισμένης αδερφής του. Δεκάχρονη. Και πάλι, μόνο την ηλικία της ελαφρότερα λέει, της βαρύτατα πες και αγιάτρευτα, τραυματισμένης μάνας τους. Σαρανταπεντάχρονη. Αλλο όνομα κανένα. Και να γραφτεί κάποιο, Αλί ή Ραμίζ, τι ήχο να ’χει στα δικά μας αυτιά, τι νόημα να αποδώσει. Μένουν οι ηλικίες και η καταγωγή. Αφγανοί. Πρόσφυγες. Ενα κοριτσάκι, ένας έφηβος, μια μάνα στο μεσοστράτι της ζωής της με τους δικούς μας όρους, στο τέρμα με τους δικούς της. Μια ζωή που κόπηκε άγουρη, άλλες δύο που άρχισαν πια να μετράνε ανάποδα τον χρόνο, αν έτυχε να τον μετρήσουν και ποτέ σωστά, με το μέτρο της ελπίδας δηλαδή ή των ονείρων.
Ελπίδα θα τους έδωσε σίγουρα το εύρημα, το σακίδιο εκεί στα Κάτω Πατήσια. Ηταν και βαρύ. Η μικρούλα δεν μπορούσε να το σηκώσει, κι όλο χαρά, όση χαρά μπορούν να νιώσουν οι ρακοσυλλέκτες, φώναξε τον μεγαλύτερο αδελφό της. Και το εύρημα, ο φωλιασμένος θάνατος, έσκασε. Οπως θα έσκαγε και στην πατρίδα τους, αν είχαν μείνει εκεί• αλλά είχαν αποδράσει για να τον αποφύγουν, να αποφύγουν τα αεροπλάνα που τους ελευθερώνουν στανικά και τις επιθέσεις των ομοφύλων που τους σπρώχνουν, επίσης στανικά, στη σωστή θρησκεία, στον σωστό δρόμο. Της δικής τους στανικής (και επί της ουσίας σταλινικής) θρησκείας είναι φανατικοί πιστοί και οι τρομοκράτες που έκρυψαν τον θάνατο στο σακ βουαγιάζ για να χτυπήσουν τον κατά φαντασίαν στόχο τους και να φέρουν, λέει, μια ώρα αρχύτερα την ισότητα, την αταξική κοινωνία και ό, τι άλλο περνάει από το σκοτισμένο μυαλό τους, το παραδομένο στον καταστροφικό ναρκισσισμό της άμεσης, ιδιωτικής επανάστασης. Για τον δεκαπεντάχρονο έφεραν την ισότητα του θανάτου. Το ίδιο και για την αδερφούλα και τη μάνα του, έστω και αν αυτές θα συνεχίσουν τυπικά να συνυπολογίζονται στους ζωντανούς. Υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να περιμένουμε οποιαδήποτε προκήρυξη, με εξηγήσεις τάχα και συγγνώμες; Ποια εξήγηση και ποια συγγνώμη για τον Θάνο Αξαρλιάν που τον σκότωσε η ρουκέτα το 1992; Ποια για τη Βιργινία Κωνσταντίνου που σκοτώθηκε από τη βόμβα στο «Ιντερκοντινένταλ» το 1999; Και ποια τώρα για τη Ζάχρι Νατζάφι, όπως μάθαμε επιτέλους ότι λέγεται η μάνα των παιδιών, για να αποκτήσουν έτσι όνομα οι τύψεις μας

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα