Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ

Ηταν λοιπόν βέβαιοι για τον εαυτό τους
οι ρήτορες, ώστε να δέχονται ζητωκραυγές,

ανύποπτοι για όσα συνέβαιναν στην πόλη;

Σπύρος Κατσίμης, «Οι ρήτορες», Επιλογή, 1979

ΟΧρυσοχοΐδης εισβάλλει με τον στρατό του στην πόλη. Κατέστη πλέον επικίνδυνος για πολλούς πολίτες. Για εκείνους που έχουν διάθεση να διεκδικήσουν καλύτερες μέρες, να αντισταθούν στον αγοραίο καπιταλισμό, να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στον κοινωνικό συντηρητισμό. Αντίθετα, είναι θείο δώρο για τους νοικοκυραίους που βάζουν τις πιτζάμες τους να δουν τις ειδήσεις, να χαζέψουν ύστερα με το σίριαλ και να πέσουν νωρίς για ύπνο. Ο επηρμένος υπουργός κατέληξε να συνιστά το συμβολικό πρόσωπο της παντοδύναμης κοινωνικής εξουσίας. Εμπεδώνει με τον πλέον κυνικό τρόπο τη θεωρία της προκαταβολικής ενοχής εξ ου και οι προληπτικές συλλήψεις. Και προβαίνει σε απίστευτα επιθετικές δηλώσεις έναντι οιουδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει τη δημοκρατικότητα των χειρισμών του. Ας είναι σίγουρος ότι η αντίστροφη μέτρηση γι' αυτόν θα σημάνει στο πρώτο θύμα που θα προκύψει από τη χρήση αστυνομικής βίας. Ευτυχώς η άτυχη διαδηλώτρια στο Σύνταγμα δεν προσφέρθηκε. Ως την επόμενη φορά ο Χρυσοχοΐδης μπορεί να προσφέρει χουντικού τύπου υπηρεσίες στο σύστημα.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως και ανομολόγητοι εχθροί εντός των τειχών, που αυτοπροσδιορίζονται ως επαναστάτες έναντι όλων των υπολοίπων. Και οι οποίοι δεν διστάζουν ακόμη και να χειροδικούν σε βάρος οιουδήποτε τολμά να αντιτάξει ορθό λόγο στις αντιδημοκρατικές ενέργειές τους. Σήμερα θύματα ο Κίττας και ο Κοντός, αύριο όσοι συμβαίνει να αποδοκιμάζουν τη λαγνεία των καταστροφών. Αυτόκλητοι υπερασπιστές δικαιωμάτων την ίδια στιγμή που μεριμνούν για την εκτεταμένη υπονόμευσή τους. Το πανεπιστημιακό άσυλο, ίσως η σημαντικότερη κατάκτηση του ακαδημαϊκού πολιτισμού, σίγουρα δεν μπορεί να καλύπτει την αντιδημοκρατική συμπεριφορά, γιατί έτσι αντιστρέφεται η ουσία του, που είναι η προστασία του διαλόγου, των θεσμών και της δημοκρατίας μέσα στα ΑΕΙ. Το πεδίο της τυφλής βίας τους έφτασε να περιλαμβάνει όλα τα πρότυπα της «πλουτοκρατίας»: αυτοκίνητα, περίπτερα, μηχανάκια, μικρομάγαζα.

ΟΦΕΙΛΕΙ να γίνει απολύτως διακριτή η διαχωριστική γραμμή προς αυτούς τους δήθεν εξεγερμένους που συνεταιρίζονται με τις δυνάμεις της εξουσίας στον κοινό στόχο της διάβρωσης και του εκφυλισμού του κοινωνικού κινήματος. Τα «ναι μεν, αλλά» δεν έχουν θέση στη δημοκρατία, είναι για τις καφετζούδες, όχι για τους μαχόμενους αριστερούς με την τεράστια παράδοση σε δημοκρατικούς αγώνες.

kardasis@econ.soc.uoc.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9/12/09