Μy Way

                                                                             2014                                                                      

                                                                           My way

                                                 Ανορθόδοξος ίσως. Δικός μου όμως.

                                           Ακόμα και αν ήταν λάθος....ήταν δικός μου

άτιτλο - Τίνα Θεοδοσίου

Πέρασα έναν ωκεανό συναισθημάτων...
λιμάνια, ξέρες, ερημιές με τεράστια ψυχικά κύματα
από τα σπλάχνα της αβύσσου.
Πέρασα σκοτάδια, και ήλιους....
ελπίδες σαν γλάροι να ταΐζονταν από μια
ήρεμη μέρα γεμάτη τροφή στα χέρια της.
Είδα σκιές να στέκονται χωρίς φωνή,
χωρίς ψυχή, χωρίς άγγιγμα.

Έφτασα ναι ... κάπου
δεν έχει σημασία, δεν είναι Ιθάκη,
αλλά ούτε και το ταξίδι είχε σημασία.
Σημασία είχε μόνο για μένα
ότι το ξεκίνησα
η αρχή μου για το όπου και όταν και αν
με έβγαζε η ψυχή μου σε αυτό που την καλούσε.

[Στ. Θ.]

Τίνα Θεοδοσίου

Μωρίας Εγκώμιον

                                                           

  

 

                    ΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

                                                        ERASMUS DESIDERIUS

 Ότι είναι μοναδικό κι αμίμητο σ' αυτό το έργο, παρατηρεί ο Τσβάιχ, είναι η επιδέξια και μεγαλοφυής μεταμφίεση που μας παρουσιάζει ο συγγραφέας. Ο Έρασμος δεν παίρνει ο ίδιος το λόγο για να τα ψάλλει στους ισχυρούς της γης, αλλά ανεβάζει στην έδρα τη Stultitia, την Τρέλα, για να πλέξει η ίδια το εγκώμιο του εαυτού της. Κι έτσι γίνεται μια διασκεδαστική παρεξήγηση. Ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς, ποιος μιλάει. Είναι ο ίδιος ο συγγραφέας που μιλάει σοβαρά; Είναι η Τρέλα, που πρέπει, φυσικά, να της συγχωρηθούν κι οι πιο τολμηρές αυθάδειες; Χάρη σ' αυτό το διφορούμενο, ο Έρασμος δημιουργεί για τον εαυτό του μια θέση που τον κάνει άτρωτο και του επιτρέπει όλες τις τολμηρότητες. Δεν είναι δυνατό να συλλάβεις την προσωπική του γνώμη κι αν κανένας τα 'βαζε μαζί του γι' αυτούς τους σαρκασμούς, γι' αυτές τις τσουχτερές καμτσικιές που τις μοιράζει τόσο αφειδώλευτα γύρω του, θα μπορούσε να υπερασπίσει τον εαυτό του απαντώντας κοροϊδευτικά: "Δεν το είπα εγώ αυτό, αλλά η Κυρία Stultitia -, και ποιος θα μπορούσε να πάρει στα σοβαρά τα λόγια μιας τρελής"; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


Μιλά η Τρέλα

(/36) Γιατί βγήκα στη μόστρα μ’ αυτά τ’ αλλόκοτα ρούχα, θα το μάθετε, αν κάνετε τον κόπο και μου δώσετε αυτί. Όχι εκείνο, βέβαια, που δίνετε στους ιεροκήρυκες, άλλα το άλλο που στήνετε τόσο καλά στα πανηγύρια, για τους τσαρλατάνους, τους σαλτιμπάγκους και τους τζουτζέδες, η εκείνο το γαϊδουρίσιο που έστησε άλλοτε ο Βασιλιάς μας ο Μίδας στον Πάνα. Μ’ έπιασε η λόξα να σας κάνω κομμάτι το σοφιστή. Όχι σαν αυτούς που παραγεμίζουν το κεφάλι των νέων με πληχτικά κουροφέξαλα, και τους μαθαίνουν να καυγαδίζουν με πείσμα, χειρότερα κι από γυναίκες. Όχι. Θα μιμηθώ εκείνους τους αρχαίους, που για ν’ αποφύγουν τον ντροπιαστικό τίτλο του σοφού, προτίμησαν να λέγονται σοφιστές, και δουλειά τους ήταν να συνθέτουν εγκώμια σε θεούς και ήρωες. Θ’ ακούσετε λοιπόν ένα εγκώμιο, όχι του Ηρακλή μήτε του Σόλωνα, μα το δικό μου, της Τρέλας.

Γιατί πάντα παιδί αυτός ο Έρωτας; Μα γιατί είναι παιχνιδιάρης· μήτε κάνει μήτε σκέφτεται ποτέ του κάτι γνωστικό.
(/51) Σύμφωνα με τον ορισμό των στωικών, σοφία πα να πει ν’ αφήνεις να σε κυβερνάει το λογικό· κι αντίθετα, τρέλα, να παραδέρνεις μέσα στα πάθη. Ο Δίας, για να μην είναι η ζωή των ανθρώπων θλιβερή κι ανούσια, τους έδωσε πολλά πάθη και λίγο λογικό. (/52) … Κι από πάνω, αυτό το λογικό, το ξάκρισε σε μια στενή γωνιά της κεφαλής, ενώ παράτησε στα πάθη όλο το ρέστο του κορμιού. Έπειτα, στο λογικό μονάχο έβαλε αντικρύ δύο έξαλλους τύραννους: το Θυμό, που βαστά το κάστρο του στήθους με την πηγή της ίδιας της ζωής, δηλαδή την καρδιά· και τον Πόθο, που το κράτος του απλώνεται ως και κάτω απ’ τ’ αποκοίλι. Τώρα, τι μπορεί να κάνει το λογικό αντικρύ σ’ αυτές τις δυό αδελφωμένες εξουσίες, το βλέπουμε αρκετά στο καθημερινό φέρσιμο των ανθρώπων. Μπορεί να κράζει μόνο τις προσταγές του χρέους ώσπου να βραχνιάσει. Μα είναι σαν ανήμπορος βασιλιάς: του λένε «άμε να κρεμαστείς», οι βρισιές τους σκεπάζουν τη φωνή του, ώσπου κι αυτό, μπαϊλτισμένο, παραδίνεται.

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«ΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ» ΤΟΥ ΕΡΑΣΜΟΥ (1469-1537)

Joe Cocker, Unchain My Heart

                                                                      Καλό ταξίδι Joe..

Αβελάρδος και Ελοΐζα

       «Οι άνθρωποι γίνονται ζώα όταν ερωτεύονται. Και θηρία, όταν ερωτεύονται οι άλλοι…»

                                                                  Καληνύχτα!!!

Είναι ωραία η θάλασσα

                                                     Δε τελειώνει η ζωή σε μία άρνηση
                                                κι αν έχεις άντερα την άρνηση ακολούθα

                                                          Είναι ωραία η θάλασσα.........

You Take My Breath Away

στο ίδιο σημείο

στο ίδιο σημείο

στο ίδιο σημείο
στρέφομαι
σήμερα όπως οι ανεμόμυλοι
αέρας άδειος
παίζει με τα σύρματα
ανάμεσα στα πλευρά μου
σα να έχω ξεχάσει γιατί βρίσκομαι
εδώ
ή οπουδήποτε
σίγουρη πως μόνη μου
εγκαταστάθηκα
πάνω στο γκρίζο
-γιατί κάποτε φέγγει γαλάζιο- κανείς
δεν με έσυρε
κι είχα τόσα να -
όχι, είχα κάτι να κάνω
τόσο  δυνατό
το φάντασμα
που δεν φανερώνεται
το τίποτα ως τοπίο
γίγαντες σε πεδίο
κι εγώ αιχμάλωτη

τουλάχιστον ας φυσούσε
δυνατότερα
να τσακιστεί ο ανεμόμυλος
να νιώσω άνθρωπος


λίγα μέτρα μακριά
μέσα στο κλουβί
κι όμως μυρίζω
τίποτα δεν ξεχωρίζω
εκτός από τα κίτρινα τριαντάφυλλα
βαθύ έντονο κίτρινο
ζωής και θανάτου
ράθυμη, θλιμμένη
όπως μια Κυριακή
θέλω να χυμήξω
να γεμίσω τις παλάμες μου
τριαντάφυλλα
να τα χώσω ανάμεσα στα δόντια
να τα πνίξω με το σάλιο και την ανάσα
τα κεφάλια να τους κόψω
και να φτύσω τους μίσχους
που αμέριμνοι στέκονται στα νερά
ενός τενεκεδένιου δοχείου
ενός μοναδικού τριαντάφυλλου
το άρωμα να πιω
που θα με νικήσει
θα με κάνει να ουρλιάξω
γιατί χολή δεν θα 'χω μέσα μου
μόνο ένα κίτρινο γλυκό οξύ
κλεμμένο αίμα

Ναταλία Κατσού
http://www.poema.gr/poem.php?id=264

έγινες αόρατη

Ο νάρκισσος

Ανορθόδοξο το σημερινό σημείωμα. Ο μύθος που ακολουθεί είναι λίγο ώς πολύ γνωστός. Τις αιτίες που βλασταίνουν στις σχέσεις των παιδιών με τους γονείς, προσεγγίζει η ψυχαναλύτρια Αλις Μίλερ στο βιβλίο της «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας». Τους λόγους για τους οποίους ανασύρουμε το απόσπασμα, ας ψάξει κανείς να τους βρει μέσα του, γύρω του. Στα επίκαιρα μέσα στα οποία στοιβαζόμαστε, ανυποψίαστοι για τα ανεπίκαιρα που διαρκώς αποφεύγουμε, γιατί είναι και τα πιο οδυνηρά. Η ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα (της επικαιρότητας) είναι εντελώς συμπτωματική. Οσο συμπτωματικά είναι η ζωή και ο θάνατος.

«Ο μύθος του Νάρκισσου αφηγείται, στην πραγματικότητα, την τραγωδία της απώλειας του εαυτού μας. Ο Νάρκισσος βλέπει την αντανάκλασή του στο νερό και ερωτεύεται το ωραίο πρόσωπό του, για το οποίο η μητέρα του σίγουρα θα ήταν περήφανη. Η νύμφη Ηχώ ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του νεαρού άνδρα γιατί είναι ερωτευμένη με την ομορφιά του. Η ανταπόκριση της Ηχούς εξαπατά τον Νάρκισσο. Τον εξαπατά επίσης και η αντανάκλαση της εικόνας του, αφού δείχνει μόνο το τέλειο, υπέροχο πρόσωπό του και όχι τον εσωτερικό του κόσμο, τον πόνο και την ιστορία του. Η πίσω όψη και η σκιά του, παραδείγματος χάριν, παραμένουν κρυφές γι’ αυτόν, αφού ούτε φαίνονται ούτε ανήκουν σε αυτή την πολυαγαπημένη αντανάκλαση της εικόνας του.

Αυτό το στάδιο του εκστατικού μαγέματος μπορεί να συγκριθεί με τις ιδέες μεγαλείου, όπως ακριβώς το επόμενο στάδιο (η λαχτάρα δηλαδή για τον εαυτό του η οποία τον αναλώνει) μπορεί να συγκριθεί με την κατάθλιψη. Ο Νάρκισσος δεν ήθελε να είναι τίποτε άλλο παρά ο ωραίος νέος· αρνιόταν εντελώς τον αληθινό του εαυτό. Προσπαθώντας να συνενωθεί με την ωραία εικόνα του, εγκαταλείπει τον εαυτό του – στον θάνατο ή, σύμφωνα με την εκδοχή του Οβίδιου, στη μεταμόρφωσή του σε ένα λουλούδι. Ο θάνατος αυτός είναι η λογική συνέπεια της καθήλωσής μας στον ψευδή εαυτό. Δεν είναι μόνο τα “ωραία”, τα “καλά” και τα ευχάριστα συναισθήματα που μας κάνουν πραγματικά ζωντανούς, που προσδίδουν βάθος στην ύπαρξή μας και μας οδηγούν στην ουσιαστική κατανόηση του εαυτού μας. Συχνά είναι και τα συναισθήματα που δεν είναι αποδεκτά, που δεν έχουμε εξοικειωθεί μαζί τους και που θα προτιμούσαμε να τα αποφύγουμε: η αίσθηση ότι είμαστε απροστάτευτοι, η ντροπή, ο φθόνος, η ζήλια, το μπέρδεμα, η οργή και η θλίψη.

Ο Νάρκισσος ερωτεύτηκε την εξιδανικευμένη εικόνα του, αλλά δεν μπορούσε να αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό του. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ούτε ο “Νάρκισσος” με τις ιδέες μεγαλείου ούτε ο “Νάρκισσος” που έχει κατάθλιψη. Ο ενθουσιασμός για τον ψευδή εαυτό του καθιστά αδύνατη όχι μόνο την αγάπη του για τους άλλους, αλλά, παρά τα φαινόμενα, και την αγάπη του για το μοναδικό άτομο του οποίου τη φροντίδα του έχουν εμπιστευτεί πλήρως: τον ίδιο του τον εαυτό».

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 6/12/2014

Το «Εδιμβούργο» της οδού Πειραιώς

                          Πειραιώς και Μενάνδρου. Οικία Τσοποτού. Κατεδαφίστηκε το 1964.

Πολλές φορές παρατηρώ τα κάποτε «νέα» κτίρια που αντικατέστησαν τα ιστορικά κτίσματα του 19ου αιώνα. Και κάθε φορά που περνάω από την οδό Πειραιώς, αναζητώ τη γωνία με την οδό Μενάνδρου.

Η Πειραιώς σε όλο το τμήμα της προς την Ομόνοια έχει μια σύμμειξη των ελάχιστων παλαιών κτισμάτων που της έδιναν την αστική φυσιογνωμία της και των κτιρίων της περιόδου 1960-1980 που εκβαρβάρισαν (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) το ύφος του δρόμου. Τις προάλλες που παρατηρούσα ένα νεοκλασικό σπίτι με ρόδινο χρώμα απέναντι από την πλατεία Κουμουνδούρου, με ανοιγμένη τη στέγη και επί της ουσίας καρατομημένο, το σκέφτηκα σαν κατοικία στον πρώτο όροφο, με μαγαζιά κάτω (αλλά μπορεί και όχι). Τα χρόνια που θα χτίστηκε αυτό το σπίτι που έβλεπα αντίκρυ μου, ο άξονας της οδού Πειραιώς ήταν μια περιοχή για να μένεις. Είχε σπίτια.

Η αστική γεωγραφία της Αθήνας έχει πάντα ενδιαφέρον, και είναι ωραίο να σκέφτεται κανείς τις αλλαγές. Τα χρόνια που δεν είχε χτιστεί καλά το Κολωνάκι ή η Πατησίων, πολλές αστικές οικογένειες έμεναν στην Πειραιώς και στις παρόδους, στις οδούς Σωκράτους, Βούλγαρη, Αγησιλάου... Ετσι, απέκτησε τόσο όμορφα σπίτια η πλατεία Κουμουνδούρου και μέσα σε αυτό το κλίμα γεννήθηκε, γύρω στο 1870, ένα από τα πιο όμορφα και παράξενα σπίτια της περιοχής, η οικία Τσοποτού, στη γωνία με τη Μενάνδρου (αρχικά ως κατοικία του γιατρού Ιωάννου). Το σπίτι που αντέγραφε το Μνημείο του Λυσικράτη. Εβλεπα το κτίριο που έχει πάρει εδώ και χρόνια τη θέση του, άχαρο και ογκώδες, χωρίς να μπορεί ποτέ να αποκτήσει πατίνα.

Είχε πέσει στα χέρια μου ένα δημοσίευμα που υπέγραφε η Μαρία Καραβία το 1964, όταν είχε αρχίσει η κατεδάφιση αυτού του σπιτιού. Είχε περιέλθει σε ερειπώδη κατάσταση και ήδη γύρω είχαν χτιστεί ψηλά κτίρια. Δεν υπήρχε εκείνη την εποχή η σκέψη (ή η τεχνογνωσία) επισκευής και αποκατάστασης μικρών ιδιωτικών κατοικιών του 19ου αιώνα, οπότε το τέλος ήταν λίγο-πολύ αναπόφευκτο. Το σπίτι απλώς χάθηκε.

Ηταν το μοναδικό ίσως που αντέγραφε τόσο γοητευτικά το χορηγικό μνημείο του Λυσικράτη, με τις κορινθιακές κολόνες στο περιστύλιό του. Στο νεοκλασικό Εδιμβούργο, που πήρε όχι αδίκως τον τίτλο της Αθήνας του Βορρά, υπάρχουν δύο θαυμάσιες απομιμήσεις του μνημείου του Λυσικράτη, το μνημείο Dugald Stewart, έμβλημα της πόλης από τον λόφο Calton (σχεδιασμένο από τον William Henry Playfair), και το ταφικό μνημείο του ποιητή Ρόμπερτ Μπερνς (σχεδιασμένο από τον Τόμας Χάμιλτον). Αίφνης, είδα αυτή τη ρομαντική οδό της φαντασίας που για κάποια χρόνια συνέδεε τη Σκωτία με την οδό Πειραιώς, μέσα από μια θερμή κοιλότητα ακαδημαϊσμού και μορφοκρατίας, αλλά και τρυφερής αναπόλησης με γνήσια ανάγκη ομορφιάς.

Την οικία Τσοποτού δεν ξέρουμε ποιος την έχτισε. Ισως και κάποιος ταλαντούχος εμπειρικός, αν και στα χρόνια του δογματισμού του Μοντέρνου Κινήματος, το σπίτι αυτό είχε κατηγορηθεί για κακοτεχνία, μεγαλοϊδεατισμό και υπερβολή. Από τότε που γκρεμίστηκε, όμως, πήρε τη θέση του σε ένα ουτοπικό πάνθεον της Αθήνας. Ζωγραφισμένο από τον Τσαρούχη και τον Τέτση, φωτογραφημένο από τον Στέλιο Σκοπελίτη, το σπίτι αυτό με το κοκκινωπό του χρώμα έχει αφήσει τη σκιά του.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23/11/2014

The More You Ignore Me, The Closer I Get

διάβαση ψυχής

Γλιστρά ο ψίθυρος στην πλάτη της σιωπής

γρατζουνιά από νύχια λεπτά….

...................................................................................................... 

Έρωτας και άμυνα: έννοιες ασυμβίβαστες

......................................................................................................

 

Σμίλευσα, σμίλευσα, σμίλευσα

και δεν ήξερα πια

αν φτιάχνω ή καταστρέφω

......................................................................................................

«και προσδοκάς τον καιρό που θα γίνεις πάλι ευάλωτη»

Μια πρώτη, γρήγορη επιλογή από τη συλλογή 

«διάβαση ψυχής»,  UNIVERSITY STUDIO PRESS

Της φίλης Ελένης Παπαδοπούλου

Ενός υπέροχου, βελούδινου ανθρώπου, από την Θεσσαλονίκη.

Σ’ ευχαριστώ Ελένη!