(χαμαι)λεονταρισμοί...

Αυτός θα φύγει νύχτα με το όνομα Τζέφρυ Τριανταφυλλίδης...

Είναι μήνες τώρα που πάμε απ' το κακό στο χειρότερο.

Κι όλο για τα κακά που μας έχουν βρει μιλάμε (και παραμιλάμε) -παντού! Κατ' ιδίαν, στις οθόνες (έχουν γίνει οι οικονομολόγοι κάτι σαν σεισμολόγοι μετά από 7 Ρίχτερ), στις παρέες, διαβάζοντας -λίγες οι στιγμές που ξεχνιόμαστε.

Και φορώντας μήνα το μήνα το κακό κι άλλο κακό ανταμώνοντας βδομάδα τη βδομάδα, όλο
και για τα νέα αλλεπάλληλα επίπεδα του κακού μιλάμε, ξεχνώντας τα πιο παλιά.
Ποιος ενθυμείται τώρα πώς ξεκίνησε το κακό ο Γιώργος Παπανδρέου με κραυγές για χρεωκοπίες και ψιθύρους για τεμπέληδες -ένας ανίκανος (ή βαλτός) και συκοφάντης...

Οπως φαρμάκι το φάρμακό τους και κάθε μέρα το νέο κακό σκάει πάνω στα κακά, δεινότερο, διαρκώς δεινότερο το καθένα απ' το προηγούμενο· κι εμείς πρέπει όλα μαζί να τα αφομοιώνουμε και να τα διαχειριζόμαστε ενώ κάθε μέρα και μια νέα κεραμίδα πέφτει στο κεφάλι των ανδρείκελων και συνεπώς στο δικό μας.

Εχουμε μπει σε μια τρέλα χωρίς τέλος, σε μια κατάσταση contra naturam, αφύσικη.

Ο επίλογος αυτής της κυβέρνησης είναι ο κ. Βενιζέλος. Ο άνθρωπος «γαία πυρί μιχθήτω» -«το κράτος είμαι εγώ» και «μετά από μένα το χάος» - όλα μαζί. Θα είναι ένα κύκνειο άσμα που θα το τραγουδήσουν όλοι μαζί χίλιοι πίθηκοι...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 3.ΙΧ.2011 stathis@enet.gr
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το πολιτιστικό κράτος

Tου Nικου Bατοπουλου

Είναι να απορεί κανείς με την αδυναμία της κυβέρνησης να περιορίσει το κράτος. Στον τομέα του πολιτισμού, υπάρχουν θέματα που ζητούν εξηγήσεις. Εχει άραγε ποτέ δημοσιοποιηθεί, π.χ., η αξιολόγηση φορέων που εξακολουθούν και επιχορηγούνται από το κράτος, όταν το έργο τους είναι είτε περιορισμένης εμβέλειας είτε άνευ ουσιαστικού αντικειμένου;

Eξηγούμαι. Υπάρχει, από το 1994, η Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής (ΚΟΕΜ) υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου. Η ορχήστρα επιχορηγείται με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ετησίως. Γνωρίζει κανείς ποια είναι η προσφορά της; Και αν συμβαίνει να έχω ελλιπή ενημέρωση και να αδικώ τον καθόλα άξιο κ. Στ. Ξαρχάκο, πώς θα ενημερωθώ ως φορολογούμενος πολίτης, όταν η επίσημη ιστοσελίδα της ορχήστρας (στην οποία με παραπέμπει το ίδιο το υπουργείο Πολιτισμού) έχει να ενημερωθεί από το 2002;

Σε μια χώρα, όπως η δική μας, στην οποία η πολιτική για τη μουσική είναι ανύπαρκτη, με την παραπαιδεία να θεριεύει ελλείψει Μουσικής Ακαδημίας (που έχουν ακόμη και τα Τίρανα), επιβάλλεται αν μη τι άλλο ένας σοβαρός εξορθολογισμός. Οταν δεν περισσεύουν για την Ορχήστρα των Χρωμάτων, πώς περισσεύουν για την ΚΟΕΜ;

Αλλο μείζον θέμα είναι το Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού (ΕΙΠ), που ξεκίνησε με άριστες προδιαγραφές το 1992 για να γίνει το «Ινστιτούτο Γκαίτε» της Ελλάδας. Σέβομαι και εκτιμώ τον καθηγητή κ. Γεώργιο Μπαμπινιώτη που προΐσταται του ΕΙΠ. Με εξαίρεση, όμως, το παράρτημα του Βερολίνου, τα υπόλοιπα καθώς και οι εστίες περιορίζονται σε μαθήματα ελληνικών (όχι ότι είναι αμελητέο) και εκθέσεις χωρίς σημασία (διότι είναι «περιθωριακές» στις χώρες όπου γίνονται). Αν δούμε, όμως, τη δράση (και τη στελέχωση) του ΕΙΠ σε ένα διεθνή χάρτη και αν εξετάσουμε την αντίστοιχη δράση ανταγωνιστριών χωρών σε θέματα επιρροής στα Βαλκάνια, π.χ., όπου επαιρόμαστε ότι οι πόρτες είναι ανοιχτές, θα δούμε ότι η Ελλάδα είναι «επαρχία». Και ας δούμε, μετά, για ποιο λόγο έχουμε αφήσει διακοσμητικό, όπου δεν έχουμε καταργήσει εντελώς, τον μορφωτικό ρόλο των πρεσβειών μας.

Είναι ερωτήματα που ζητούν συγκεκριμένες απαντήσεις. Ολοι επιθυμούμε το καλό αυτής της χώρας, αλλά οφείλουμε να προχωράμε κάνοντας τις σωστές ρήξεις.

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ