Σάββατο 28 Μαΐου 2022

Για την Άντα αυτό. Για να μάθουμε ότι υπήρξε...Το δικαιούται..


 

"Τελικά, το μυαλό όλων μας κρέμεται σε μια τοσοδούλα κλωστούλα.
 Όπως τραγουδάει για άλλη αιτία ο Ερωτόκριτος: "Ας τάξω πως επιάστηκα σε μιας γυναίκας τρίχα, έσπασε η τρίχα κ’ έχασα εις τον κόσμο ότι κι αν είχα".
 
Ίσως δεν μάθουμε ποτέ τι "έσπασε" τη τριχούλα στο μυαλό της Άντας. Άλλωστε ποια σημασία θα είχε.
Αρκεί που, για εκείνη, ήταν πολύ βαρύ για να το σηκώνει.
 
Μετά από μια εντελώς αταίριαστη συμπεριφορά ένα απόγευμα, που ξάφνιασε όλη τη γειτονιά και τους ανθρώπους γύρω της, πήγε σπίτι της και έκανε την τελική βουτιά, από τον πέμπτο. Μάλιστα, αν αληθεύουν οι φήμες, σε ζωντανή μετάδοση από το κινητό της.
 
Το βέβαιο, το αμετάκλητο, είναι αυτό που ισχύει για όλους μας σίγουρο. Η μόνη πραγματική βεβαιότητα της ζωής μας.
Η Άντα, σκάρτα 35, δεν είναι πια μαζί μας.
Πήρε το χαμόγελό της και την έκανε.
Με τρόπο τραγικό, τουλάχιστον για όλους εμάς που δεν ξέρουμε.
Η ίδια ήξερε και της έφτανε.
 
Το μόνο που ελπίζω, το μόνο που σκέφτομαι, είναι πως ξέφυγε από τους δαίμονες μέσα της.
Και συνειδητοποιώ πόσα λίγα ξέρουμε για το διπλανό, το γείτονα, τον άνθρωπο που συναντάμε κάθε μέρα. 
Πόσο απορροφημένοι είμαστε με τα δικά μας, με τα προβλήματα και τη κάθε μέρα μας.
Ένας νέος άνθρωπος διάλεξε να φύγει, "για πολιτείες πιο απομακρυσμένες. 
 
Μακάρι να βρει εκεί ό,τι έψαχνε."
 
Του Δημοσθένη Μπρούσαλη, γνωστή του. 
 
Δε γαμιούνται όλα... Για την Άντα αυτό...  Για να την έχουμε στη μνήμη μας. 
Μια άγνωστη σε όλους μας Άντα. Καλό ταξίδι να έχεις κοπέλα μου.. 
Και όπως λέει ο Δημοσθένης
"Μακάρι να βρει εκεί ό,τι έψαχνε"
 
Για εμάς τους υπόλοιπους ευχές για ένα όμορφο Σαββατόβραδο.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2022

The Road


                                                 My mood... Να έχετε ένα όμορφο βράδυ.....

ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Τὸ Κορμὶ καὶ τὸ Σαράκι


                                                            " ἔχτισα τὸν παράδεισό μου

                                                           μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου "

                                                               ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                           Τὸ Κορμὶ καὶ τὸ Σαράκι

                                                           Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ


                                                 Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
                                                 ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
                                                ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
                                                Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
                                               νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
                                               νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.      

                                                   Ντίνος Χριστιανόπουλος (1953)        



Και με ρωτάει αν το νερό θα’ ναι κρύο...


 Επεισόδιο

Κι εγώ προσπαθώ να την πείσω
Να κάνουμε μπάνιο τη νύχτα οι δυο μας γυμνοί
Αφήνοντας στην παραλία τα ρούχα μας
Και με ρωτάει αν το νερό θα’ ναι κρύο.  

Νάνος Βαλαωρίτης. 1996. Ήλιος ο δήμιος μιας πράσινης σκέψης. Αθήνα: Καστανιώτης.

 

Οι λέξεις φταίνε....


 


Τότε που η γλώσσα με δασύτριχες
άναρθρες κραυγές χτυπούσε
την πήλινη καμπάνα του ουρανίσκου
κι εύληπτη ωστόσο αντιλαλούσε η επιβίωση

ἢ τὰν ἢ ἐπί τᾶς

χαράματα ξεκίναγε η πείνα
για το κυνήγι του αβέβαιου

κι είθε να γύριζε νικήτρια
αιμάσσοντας η πλάτη της αγρίμι
στου βέλους το φαρμάκι κρεμασμένο

κι ωσότου να χορέψει άγρια η πρόγευση
γύρω απ’ τη γδαρμένη προστασία της προβιάς
σουρούπωνε αθώα η ωμότης
κι ορεκτικό σιγοψηνότανε το βράδυ
στων αστεριών τη θράκα

τόσο λιτά χανότανε η μέρα.

Αλλεπάλληλοι τότε οι σεισμοί καθώς
η ογκώδης στρογγυλότητα της γης
ταπεινωμένη αντιστεκόταν
να ισορροπήσει επάνω στο λεπτότατο
νεοφερμένο της υπάρξεώς μας νήμα.

Σεισμός λογίζονταν κι ο έρωτας
με ανόητο επίκεντρο το σώμα
μα που γινόταν έκθαμβα αισθητός
και στις θαμμένες περιοχές της ευτυχίας
και στης απώτερης σποράς μας τους αγρούς.

Σβηστό ακόμα το ηφαίστειο της άμιλλας.
Καλύτερος μονάχα ο επιζών
κι απαρατήρητος τρελός εκείνος που
χάραζε σε βράχους το σχήμα της τροφής του
— ζώα και φόβο μη χαθούν.
Γαλήνιο πολίτευμα η αφάνεια.
Ώσπου ροβόλησαν από το αναπάντεχο
οι ταραξίες λέξεις διεφθαρμένοι κανταδόροι
παίζοντας ύμνο δόλιο.

Πρώτη χαιρέτησε η μουσικότης
ύστερα μίλησε η αγάπη αναπτύσσοντας
δια μακρών τις φυλακές της
με τους ελάχιστους κρατούμενους
κάπου στα μισά της λειτουργίας
έβγαλε δίσκο η ισότης
και τελευταία καταπέλτης
η φτιαξιά του καθενός μας προστάζοντας
τους ζυγούς λύσατε.

Οι λέξεις φταίνε. Αυτές
ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά
σιγά ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν.

Πρωτύτερα ο θάνατος τί ήταν;
Μια στάθμευση πολύωρη μαυρίλας
πάνω στις ράγες του φωτός.

Μαλάκιο αηδές η ματαιότης.
Μιλώντας μεγαλοπιάστηκε
κι έλαβε σάρκα και οστά που
τα αφαιρεί βεβαίως από μας
κάθε φορά για να ορθοποδήσει.

Αθώα δόρατα και βέλη βιοπαλαιστικά
μιλώντας έγιναν Ζαΐρ Σεράγιεβο Νταχάου
— φύσει εκδορεύς η ιστορία.

Πως ήσουνα εχθρός μου δεν το ήξερες.
Οι λέξεις σού το είπαν.

Σ’ εκείνες πούλησε ο έρως το σεισμό του
κι ήρθε στην επιφάνεια

ότι δεν μ’ αγαπούσες.

Λέξεις ζηλότυπες κρυμμένες στην εκδίκηση
της Μήδειας κατασφάξανε Χρυσόμαλλο
το μητρικό της φίλτρο
με λέξεις τύφλωσε ο Οιδίποδας
τη μάνα ενοχή του
— λες και δεν είναι εκ γενετής
τυφλός ο πόθος

λέξεις θεάρεστες θάψανε κρυφά
νύκτωρ τον αδελφό τους, έκθετον
στα όρνια της ατίμωσης
— λες και θαμμένος παύει
να είναι ατίμωση ο θάνατος
ναι ναι, με λέξεις διαιωνίστηκε
θέατρο παγκοσμίου ακουστικής η τραγωδία μας

Κι όταν κλαίμε μην ακούς
τι ψεύδονται οι αδένες
τάχα πως νίπτουν δάκρυα τας χείρας των.
Δεν είναι δάκρυα.
Λέξεις ξαναχτυπούν
καιρό επιφυλαγμένες στο αλάτι τους
αυτές οι λέξεις άθλιες δε λένε να φυσήξουν
και τη θυσία μάς εμφυσούν στην άπνοιά τους

Δεν είναι λέξη ο καιρός. Είναι
ο κακοήθης όγκος της στιγμής.

Κική Δημουλά. [1998] 2010. Ενός λεπτού μαζί. 7η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.