Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Ο υπουργός και ο καπνός


Κέζα Λώρη 

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ταξιδέψει ο Πολάκης στις Βρυξέλλες, να πάει στο ευρωκοινοβούλιο και σε κάποια επιτροπή να νιώσει χαρμάνης

Μέσα στο υπουργείο Υγείας, κάτω από την ταμπέλα του υπουργείου Υγείας, μπροστά στις κάμερες, ώστε να γίνει πιο θεαματικό, ο αναπληρωτής υπουργός ανάβει την τσιγαρούμπα του. Δημόσια, σε δημόσιο χώρο. Βρήκαμε να ασχοληθούμε, θα πουν ορισμένοι, δεν βλέπουμε τους φόρους, δεν βλέπουμε τις περικοπές, βλέπουμε μόνο τον καπνό. Στο ίδιο πνεύμα θα πουν ότι τα μικρά, όσα βρίσκονται στο περιθώριο της αληθινής πολιτικής, χρησιμοποιούνται για να αποπροσανατολίσουν.

Με αυτή τη λογική θα μπορούσε να πει κανείς ότι διάφοροι σχολιαστές μιλάνε για το τσιγάρο όπως μιλούσαν για τα πουκάμισα του Βαρουφάκη και για το μουστάκι του Γιώργου Παπανδρέου. Ναι, ξυρίστηκε ο πρώην πρωθυπουργός, έγινε θέμα στα μέσα ενημέρωσης, αναλύθηκε το απόφθεγμα «άνδρας χωρίς μουστάκι, αβγό χωρίς τσόφλι», όπως είχε πει ο Κομφούκιος ή ο Οσκαρ Ουάιλντ, ένας από τους δύο ίσως.

Υπάρχει κάποια σημαντική διαφορά μεταξύ των μικρών αυτών ειδήσεων με την ελαφρά προσέγγιση. Ο Παύλος Πολάκης είναι επικεφαλής, έστω αναπληρωτής, στο υπουργείο που συνέταξε τον αντικαπνιστικό νόμο. Γνωρίζει ότι είναι παράνομο να καπνίζει σε δημόσιο χώρο, αλλά δεν έχει πρόβλημα να παραβεί τον νόμο της υπευθυνότητάς του. Ο Πολάκης θα κάνει αυτό που γουστάρει, θα πει και μια μαντινάδα και τέλος. Καταργεί τον νόμο. Αυτή είναι η νοοτροπία. Είναι το αφεντικό εκεί μέσα, το υπουργείο είναι δικό του μαγαζί και δεν σηκώνει πολλά πολλά.

Κανονικά, σε ένα κανονικό κράτος, ο σεκιούριτι θα τον είχε πετάξει έξω. Ναι, κανονικά έπρεπε να τον διώξουν ή να καλέσουν την αστυνομία για πρόστιμο. Κανονικά έπρεπε να του πει κάποιος κάτι. Δεν είναι υστερική αυτή η απαίτηση. Η παρεμπόδιση της παρανομίας στο μικρό καλλιεργεί την κουλτούρα της ευνομίας. Κάπως έτσι είχε καθαρίσει τη Νέα Υόρκη ο Τζουλιάνι, όταν ανέλαβε δήμαρχος, είπε ότι θα βάλει τάξη στα μικρά, στις ασήμαντες παρανομίες. Ηταν δύσκολο να τα βάλει με τα κυκλώματα της πορνείας και των ναρκωτικών, οπότε αποφάσισε να εφαρμόσει το αντίθετο, να επιβάλει τη νομιμότητα από το μικρό προς το μεγάλο, ώστε η πόλη να μη δημιουργεί αίσθηση ασυδοσίας.

Η νοοτροπία Πολάκη είναι η νοοτροπία τού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και «θα μου πεις εσύ εμένα;». Προφανώς είχε αυτόν τον χαρακτήρα και πέρυσι και πρόπερσι, δεν χάλασε ξαφνικά επειδή ανέλαβε θέση. Απλώς η θέση, η εξουσία, γίνεται ευεπίφορο περιβάλλον για κάθε ελάττωμα που είναι έτοιμο να φουσκώσει. Μη νομίσει, δηλαδή, κανείς ότι ο Ακης Τσοχατζόπουλος ξύπνησε μια μέρα, πεθύμησε το γλυκό που είναι γνωστό ως «υποβρύχιο» και από παρανόηση έμπλεξε στα εξοπλιστικά. Το ένα φέρνει το άλλο βαθμιαία και η έπαρση φέρνει δεινά.

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ταξιδέψει ο Παύλος Πολάκης στις Βρυξέλλες, να πάει για κάποιο θέμα στο ευρωκοινοβούλιο και σε κάποια επιτροπή να νιώσει χαρμάνης. Ας κάνουμε υπόθεση εργασίας. Θα το άναβε μέσα στην αίθουσα το ρημάδι; Τι ποσοστό θα του δίναμε για πιθανή επίδειξη μαγκιάς; Μάλλον μηδέν τοις εκατό. Δεν θα άναβε τσιγάρο στο ευρωκοινοβούλιο επειδή ξέρει ότι εκεί ο νόμος εφαρμόζεται κι ότι θα βρισκόταν μπουζουριασμένος. Θα το άναβε μέσα σε ευρωπαϊκό αεροδρόμιο το ρημάδι; Σιγά μην το άναβε.

Ζουν και άλλοι φανατικοί καπνιστές στον πλανήτη, πολλοί στον χώρο της πολιτικής, ορισμένοι στο υπουργείο Υγείας. Αυτή η εικόνα, μέσα στο υπουργείο, δημόσια και προκλητικά, είναι πρωτόγνωρη και δείχνει πολλά. Δείχνει πολύ περισσότερα από όσα θα περίμενε κανείς από ένα πακέτο αποτσίγαρα.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Ιουνίου 2016


Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Tο αβγό του φιδιού

Του Χρήστου Γιανναρά


image

Ν​​α θυμίσω: O χαρακτηρισμός «επιφυλλίδα» παραπέμπει πρωτίστως στη λογοτεχνική δοκιμιακή γραφή, όχι πρωτίστως στον δημοσιογραφικό πολιτικό λόγο. Aντλεί και από την πολιτική τα θέματά της η επιφυλλίδα.

Aλλά πάντοτε σε συνάρτηση με την κοινωνική προτεραιότητα, τη «λογική» (κίνητρα και στόχους) των ανθρώπινων σχέσεων, τις αναζητήσεις «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης των ανθρώπων. Kαι οπωσδήποτε με κύρια έγνοια τη γλωσσική εκφραστική, τις απαιτήσεις του δοκιμιακού είδους, την επιμονή στη δυσυπότακτη μαστορική της αρτιέπειας.

Mε αυτή την εισαγωγική διασαφηνιστική υπενθύμιση θέλω να καταθέσω έναν υποθετικό συλλογισμό, με φιλοδοξίες εικόνας ή ένδειξης, όχι με την αυστηρότητα πολιτικής ανάλυσης: Aν υποθέταμε ότι η ελληνική κοινωνία σήμερα αφυπνιζόταν αιφνίδια στην ανάγκη να δικάσει και να τιμωρήσει τους κεντρικούς υπαίτιους για την καταστροφή της ζωής κάποιων εκατομμυρίων Eλλήνων πολιτών (της μίας και μοναδικής ζωής που έχει χαριστεί σε κάθε άνθρωπο) για τον απελπισμό και τον παντοδαπό εξευτελισμό τους, η απονομή δικαιοσύνης θα ήταν εκ των πραγμάτων ανέφικτη.

«Eκ των πραγμάτων» σημαίνει: εξαιτίας δεδομένων που αναφέρονται στις φυσικές καταβολές ενός ανθρώπου (λ.χ. στη μειωμένη διανοητική του ικανότητα) ή στην προβληματική αγωγή του (λ.χ. ήταν «παιδί του κομματικού σωλήνα») ή στα γονίδιά του (λ.χ. στη μεταβίβαση αντανακλαστικών και νοοτροπίας από πατέρα μανιακό της εξουσίας). Ποιο δικαστήριο να κρίνει τη γνησιότητα των προθέσεων, την ειλικρίνεια και εντιμότητα κριτηρίων και στοχεύσεων;

O κ. Σημίτης, για παράδειγμα: Kατέφυγε σε στατιστικές ζαβολιές επειδή πίστευε ότι συμφέρει την Eλλάδα (βιομηχανικά υπανάπτυκτη) η είσοδος σε ένα αδυσώπητα «σκληρό» νόμισμα; Ή τον ενδιέφερε το διαφημιστικό πυροτέχνημα: «ο Kαραμανλής σας έβαλε, κάφροι Eλληνες, στην E.E., όμως εγώ σας έβαλα στην Eυρωζώνη, στο κλαμπ των ισχυρών και πλουσίων της Eυρώπης»; Ποιο δικαστήριο μπορεί να κρίνει τα κίνητρα του κ. Σημίτη – αν ήταν συνειδητό ή εξ αμελείας το έγκλημα;

Tο ίδιο ισχύει και για τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας επί ημερών Kαραμανλή του βραχέος: Aκόμα και ένας ανίδεος στα θέματα της Oικονομίας μπορούσε να υπολογίσει ότι τέτοια υπέρογκα δάνεια μια χώρα με το AEΠ της Eλλάδας ήταν αδύνατο να τα εξοφλήσει στον αιώνα τον άπαντα. O βραχύς και οι υπουργοί του δεν το έβλεπαν; Tο τερατωδώς υπερτροφικό πελατειακό τους κράτος είχε κάποια λογική δυσπρόσιτη στον κοινό νου, λογική άλλη από την κομματική ιδιοτέλεια; Ποιος δικαστής να αποφανθεί για την αβλεψία - μικρόνοια ή τον δόλο του κακουργήματος;

Tα ανάλογα ισχύουν και για την εκτίμηση ποινικών ευθυνών του ολίγιστου των Παπανδρέου, του επικαλούμενου «Γιωργάκη» – τα ίδια και για την ακριβοπληρωμένη από εκατομμύρια πολιτών θλιβερή ανεπάρκεια Σαμαρά. O ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει την ανεκτικότητα του Γιωργάκη, όταν, πρωθυπουργό τότε της Eλλάδας, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί τον χαρακτήριζε «ηλίθιο» – τα ψυχολογικά όμως αίτια της ανεκτικότητας δεν επιδέχονται ούτε του ιστορικού ούτε του εισαγγελέα την αποτίμηση. Θα πιστοποιήσει επίσης ο ιστορικός και θα καταγράψει την επονείδιστη κυβίστηση (κοινώς κωλοτούμπα) Σαμαρά: τους μύδρους που εξαπέλυε κατά του «μνημονίου» που είχε υπογράψει ο Γιωργάκης, και την παλιμβουλία με την οποία εξαγόρασε την πρωθυπουργία. Aυτοθυσιάστηκε από πατριωτισμό; Tο έκανε από φτηνή και νοσηρή εξουσιολαγνεία; Eστω και πασιφανή, τα κίνητρα είναι αδύνατο να κριθούν με δικανικούς κώδικες.

Kαι προχωράμε: O Iωάννης Bαρουφάκης ήταν ιδιοφυΐα μαχητικού οικονομολόγου, πολιτικά ατάλαντη; O κατάδηλος και επιδεικτικός ναρκισσισμός του ήταν ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα ή μόνο προπέτεια, καρπός επαρχιωτικής μειονεξίας επενδυμένης σε «προοδευτικό» αντικομφορμισμό; Tο γεγονός ότι μεταποίησε την Eλλάδα σε «αποδιοπομπαίο τράγο» της Eυρώπης ήταν κακή συγκυρία ή συνειδητό έγκλημα; Kαι η οβιδιακή μεταμόρφωση Tσίπρα, η αλλαγή πεποιθήσεων, στοχοθεσίας, στρατηγικής, ψυχισμού, φυσιογνωμικής έκφρασης, νοο-τροπίας, από ποιον μπορεί να κριθεί για τις συνέπειές της σε πρόσθετο (και δίχως ελπίδα αλλαγής) βασανισμό του λαού;

Aυτή η σύναξη ενδεικτικών περιπτώσεων και ερωτημάτων σκιαγραφεί το αυτονόητο: Oτι, στο πεδίο διαχείρισης της εξουσίας, μόνη η ψήφος των πολιτών κρίνει τα πρόσωπα, την ποιότητά τους, την αξιοσύνη τους.

Δηλαδή τα κρίνει η επαρκής πληροφόρηση των πολιτών, η λογική τους ικανότητα και εφυΐα, η ηθική τους ευαισθησία, η οξυδέρκεια και αμεροληψία τους, οι αισθητικές τους απαιτήσεις – κρίνονται οι πολιτικοί ανάλογα με το επίπεδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην κάθε κοινωνία. Στην Eλλάδα των τελευταίων σαράντα δύο χρόνων μοιάζει να έχουν μεθοδικά και εσκεμμένα εξαρθρωθεί οι κοινωνικές προϋποθέσεις λειτουργίας της πολιτικής.

Oι πολιτικοί στην Eλλάδα κρίνονται από τα ρουσφέτια που παρέχουν (ακόμα σήμερα) και από τα χρήματα που ξοδεύουν σε εμπορικής λογικής διαφήμιση. Kαι οι δυο αυτές πρακτικές προϋποθέτουν τη θελημένη υποβάθμιση του επιπέδου καλλιέργειας των πολιτών: Tης σχολικής τους παιδείας, της ραδιο-τηλεοπτικής ενημέρωσής τους και ψυχαγωγίας, του γλωσσικού τους αισθητηρίου, των αισθητικών τους απαιτήσεων.

Στοχεύει η σκόπιμη υποβάθμιση της κριτικής ικανότητας των ψηφοφόρων, στην εξάλειψη των κριτηρίων διάκρισης του σοβαρού από το γελοίο, της νομιμότητας από την ανομία, της εντιμότητας από τον τυχοδιωκτισμό. Mε κοινωνιολογικές αποκλειστικά αποτιμήσεις (όχι ηθικολογικές ή εθνικοθρησκευτικές) η ελλαδική κοινωνία έχει εκπέσει πια σε πρωτογονισμό που τρομάζει και τους πιο φανατισμένους της αυθυποβλητικής αισιοδοξίας.

O εσκεμμένος πρωτογονισμός γίνεται κατάφωρος όταν, μετά το σημιτικό ΠAΣOK, έρχεται και ο ΣYPIZA να βασίσει στον κ. Aντώνη Λιάκο τις φιλοδοξίες του για «ανανεωτική» εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Δεν αξίζει σχολιασμό ή κρίσεις ούτε το πρόσωπο ούτε οι εξαγγελίες του – το ευθέως ανάλογο θα ήταν, να αναθέσει η όποια «Δεξιά» την προεδρία Eπιτροπής Eθνικού Διαλόγου για την Παιδεία στον κ. Kασιδιάρη. Tο ουσιωδέστερο συναγόμενο είναι η κατοχύρωση της ανάγκης να καταψηφίζεται με συνειδητή αποστροφή ο ΣYPIZA. Oχι για την ανειλικρίνεια του κ. Tσίπρα, όχι για το «μπάχαλο» της κυβερνητικής σύγχυσης και ακοσμίας – έχουμε δει και χειρότερα επί ημερών Eυάγγ. Bενιζέλου και Σαμαρά. Nα καταψηφίζεται στο διηνεκές ο ΣYPIZA μόνο επειδή ο μηδενιστικός του αμοραλισμός και ο μικρονοϊκός διεθνισμός του αποδείχνεται ανίατος. Eπωάζει Λιάκους.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ποιο είναι το χειρότερο;

Σ​​κέφτομαι μερικές φορές ποιο ήταν το χειρότερο από όλα τα δεινά που έπληξαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια: ένας καταιγισμός αρνητικών εξελίξεων που μας σπρώχνει ολοένα και περισσότερο προς τα κάτω, ένας συνεχής φαύλος κύκλος.

Είναι, άραγε, η μεγάλη υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου το χειρότερο που μας συνέβη; Σε σταθερές τιμές, το εθνικό προϊόν έχει ήδη πάει πίσω στο 1999. Και επειδή οι μέσοι όροι δεν λένε συνήθως ούτε καν τη μισή αλήθεια, αυτή η απώλεια σχεδόν δύο δεκαετιών για τον μέσο Ελληνα κρύβει πολλές χιλιάδες ατομικές και οικογενειακές τραγωδίες, σε μια χώρα με μεγάλες ανισότητες, της οποίας, τώρα πλέον, ένα σημαντικό κομμάτι της μεσαίας τάξης καταρρέει. Ο ψυχρός οικονομολόγος θα μας θυμίσει, βεβαίως, ότι το βιοτικό μας επίπεδο πριν από την κρίση ήταν εν μέρει πλαστό, μια μεγάλη φούσκα με δανεικά. Και θα έχει απόλυτο δίκιο. Οι φούσκες, όπως γνωρίζουμε, δεν κρατάνε πολύ.

Μήπως είναι η μεγάλη ανεργία, κυρίως των νέων, που θα πάρει χρόνια για να εξαλειφθεί, αφήνοντας ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας χωρίς την προοπτική να έχει (ποτέ;) την ικανοποίηση και το εισόδημα που μπορεί να προσφέρει μια σχεδόν κανονική δουλειά; Ή μήπως είναι η νέα μεγάλη μετανάστευση που οδηγεί πολλά από τα καλύτερα μυαλά της χώρας και τα πιο δυναμικά μέλη της κοινωνίας μας, κυρίως τους νέους, να αναζητούν το μέλλον τους εκτός συνόρων; Οι επιπτώσεις αυτής της νέας μετανάστευσης θα είναι μεγάλες και μακροχρόνιες για την Ελλάδα. Πόσοι, αν και πότε, θα γυρίσουν;

Ή μήπως είναι ακόμα χειρότερο δεινό η συνεχής υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και των δημοκρατικών μας θεσμών; Αν και πάλι καλά, να λέμε. Ποιος θα περίμενε ότι η δημοκρατία μας θα άντεχε, έστω και με τις όποιες εκπτώσεις, το τεράστιο σοκ των τελευταίων χρόνων; Μέσα σε αυτήν τη γενικευμένη υποβάθμιση περιλαμβάνεται και η υποβάθμιση της παιδείας. Για το μέγεθός της, η χώρα μας ανέκαθεν παράγει εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό καταξιωμένων επιστημόνων, πνευματικών ανθρώπων και ικανότατων στελεχών, ενώ ο μέσος όρος αυτών που βγαίνουν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας είναι σχετικά χαμηλός.

Το δείχνουν και οι διεθνείς κατατάξεις, όπως της Πίζας. Χώρα των άκρων ήταν και παραμένει η Ελλάδα. Αλλά τώρα το πρόβλημα γίνεται οξύτερο, γιατί οι καλοί φεύγουν ολοένα και περισσότεροι, ενώ αρκετοί που μένουν τείνουν να μετατρέψουν τη μετριότητα σε ιδεολογία.

Μας πήρε πολλά χρόνια για να μπορέσει η Ελλάδα να καταστεί υποκείμενο και όχι απλώς αντικείμενο της ευρωπαϊκής και της διεθνούς διπλωματίας. Η ένταξη στην οργανωμένη ευρωπαϊκή οικογένεια υπήρξε το σύμβολο αυτής της αλλαγής και ο καταλύτης. Και τώρα γυρνάμε πάλι πίσω, πολύ πίσω. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μάς συμπεριφέρονται πλέον ως προβληματική χώρα, με δυσλειτουργικό κράτος (και πολιτικό σύστημα) που όμως δεν θα ήθελαν να μετατραπεί σε αποτυχημένο κράτος, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία στην περιοχή μας. Και έτσι έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν ένα ειδικό καθεστώς για μας, ένα είδος καραντίνας.

Δεν ξέρεις με ποιους να θυμώσεις περισσότερο: με τις εμμονές και την αλαζονεία των εταίρων μας (τουλάχιστον μερικών από αυτούς), ή με τους δικούς μας πολιτικούς και όλους εμάς συλλογικά που οδηγήσαμε τη χώρα σε χρεοκοπία και γενικευμένη αναξιοπιστία; Να θυμώσεις με τους έξω που επιμένουν σε εξωπραγματικούς όρους αλλεπάλληλων μνημονίων, ή με τους δικούς μας που παραμένουν ανίκανοι να συμφωνήσουν σε ένα εθνικό και ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση; Να εξοργιστείς με το νέο υπερταμείο και τη διεθνή επιτροπεία της χώρας μας στο διηνεκές, ή με την κακοδιαχείριση της δημόσιας περιουσίας σε διακομματική βάση για δεκαετίες; Δεν έχει νόημα να κουνάς το δάχτυλο στους άλλους, αν εσύ ο ίδιος αρνείσαι να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Αλλά ο φτηνός πατριωτισμός ήταν ανέκαθεν το έσχατο καταφύγιο των απατεώνων. Διαθέτει δυστυχώς αρκετούς η χώρα – και δεν είναι η μόνη.

Και έτσι προσπαθούμε να πορευτούμε στην παρατεταμένη κρίση, ή μάλλον στην αρχή βουλιάζαμε και τώρα σερνόμαστε. Το πολιτικό μας σύστημα δείχνει μιαν απίστευτη ικανότητα να αναπαράγει όλα τα αρνητικά του στοιχεία. Τελικά, το χειρότερο θα ήταν αν οι περισσότεροι συμβιβαστούμε με την άποψη ότι η χώρα δεν μπορεί να αλλάξει, αποδεχόμενοι συνάμα τον ρόλο του προβληματικού ανήλικου σε μια ευρωπαϊκή οικογένεια σε κρίση. Και όσοι μπορούν να φύγουν, καλή τους τύχη. Από το δικό μας αδιέξοδο δεν θα μας βγάλουν όσα μνημόνια και αν υπογράψουμε, όσοι επίτροποι και τρόικες και αν έρθουν. Αλλωστε δεν έδειξαν υπερβολική σοφία μέχρι σήμερα. Σίγουρα θα χρειαστούμε κατανόηση και αλληλεγγύη από τους εταίρους. Πρώτα όμως θα πρέπει εμείς να σταθούμε αντιμέτωποι με τα δικά μας προβλήματα και αδυναμίες. Υστερα από τόσα ψέματα που ειπώθηκαν, θα αντέξουμε κάποτε το βάρος της δικής μας αλήθειας;

* Ο κ. Λουκάς Τσούκαλης είναι επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Πόρισμα για σχολείο της ήσσονος προσπάθειας

Ο​​ κ. Αντώνης Λιάκος, στην εισαγωγή του στο πόρισμα της Εθνικής Επιτροπής Διαλόγου, χαρακτηρίζει την κρίση «ιστορικό σπασμό» που δεν αφήνει την εκπαίδευση και την παιδεία ανεπηρέαστη. Απέναντι σε αυτόν τον «σπασμό», ο λεγόμενος «Εθνικός διάλογος για την παιδεία», στον οποίο προήδρευσε, χρησιμοποιήθηκε ως μεγάλος αντιπερισπασμός για όσα η κυβέρνηση νομοθετεί και προβάλλει. Από την αρχή του 2015, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προωθεί τμηματικά και συστηματικά πλήθος μέτρων, τα οποία, ενώ έχουν μακροχρόνιες συνέπειες, υποκριτικά χαρακτηρίζει επείγοντα, προκαταλαμβάνοντας, περιφρονώντας και ακυρώνοντας στην πράξη τα συμπεράσματα των διαλόγων που εξαγγέλλει. (Τίποτα επείγον δεν αντιμετωπίζει η αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τα Συμβούλια των ΑΕΙ. Ικανοποιεί απλώς την κομματική πελατεία και το «βαθύ» πανεπιστήμιο που αποστρέφεται κάθε είδους εποπτεία.) Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση χωρίς θέσεις για την εκπαίδευση, κατά δική του ομολογία. Πώς να έχει, όταν η θητεία του στην αντιπολίτευση εξαντλήθηκε στον στείρο αρνητισμό, στην τελετουργική και χωρίς περιεχόμενο ιδεολογική καταγγελία του νεοφιλελευθερισμού και στην Μπολόνια, και σε έναν ακτιβισμό που περιλάμβανε χτίσιμο καθηγητών, παρακώλυση οργάνων, καταλήψεις και καταστροφές, όχι για κάποιο σπουδαίο εκπαιδευτικό αίτημα (πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβιβάζεται ένα οποιοδήποτε εκπαιδευτικό αίτημα με την άσκηση βίας;), αλλά για να έρθει απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, επενδύοντας στον παροξυσμό της αγανάκτησης; Η μόνη ατζέντα τους ερχόμενοι στην κυβέρνηση ήταν η αποκαθήλωση κάθε θετικού μέτρου που είχε προηγηθεί.

Προφασιζόμενοι ότι θέλουν να αποκτήσουν θέσεις (αλλά στην πραγματικότητα για να έχουν ένα προπέτασμα καπνού, προκειμένου να προωθούν το αποδομητικό έργο τους), εξήγγειλαν εθνικό διάλογο με μία επιτροπή από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και πολιτικούς τους φίλους. Αναζητούσαν, ωστόσο, συναίνεση, όταν οι ίδιοι στο παρελθόν την αρνήθηκαν και τη δαιμονοποιούσαν.

Η διαδικασία του διαλόγου έδωσε την ευκαιρία στα μέλη της επιτροπής –ευκαιρία που δεν είχαν προηγουμένως– να πουν σε εθνικό ακροατήριο ό,τι τους απασχολεί, ό,τι έχουν διαβάσει ή πληροφορηθεί. Ετσι, το πόρισμα που ανακοινώθηκε –και το οποίο τροποποιήθηκε την ίδια ημέρα που δημοσιοποιήθηκε– δεν είναι παρά ένα πρόχειρο, άνισο και ετερόκλητο συμπίλημα απόψεων, που περιέχει αποσιωπημένα δάνεια από προηγούμενες επεξεργασίες που είχαν στο παρελθόν από τους ίδιους καταγγελθεί (π.χ., οι προτάσεις για το νέο λύκειο), μεγαλόστομους και συχνά ασυνάρτητους βερμπαλισμούς (π.χ., «ανακατάκτηση και αναβάθμιση του φαντασιακού της παιδείας», « [οι μαθητές] να εξελιχθούν ως πολίτες: δημοκρατικοί, δηλ. ως δαήμονες, ενεργοί και υπεύθυνοι συμμέτοχοι της δημόσιας ζωής...»), αοριστολογίες και ευχολόγια. Δεν αναπτύσσεται καμία συνεκτική λογική η οποία να θέτει στόχους, να εντοπίζει προβλήματα και να προτείνει λύσεις, αλλά ένας κατάλογος προτάσεων χωρίς συνοχή. Προτείνεται όμως η εκπόνηση ενός εθνικού σχολικού προγράμματος σπουδών, η οποία προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε 70 περίπου μήνες!

Ποια στοιχεία μπορεί κανείς να διακρίνει στο πόρισμα του διαλόγου;

1. Την αντίληψη για ένα σχολείο της ήσσονος προσπάθειας και του lassez-faire laissez-passer. Κατάργηση βαθμών, κατάργηση εξετάσεων, λιγότερη πίεση, λιγότερη ύλη, λιγότερα μαθήματα, μόνο αυτοαξιολόγηση για τους εκπαιδευτικούς. «Μιλήσαμε [στο παρελθόν] για αξιολόγηση αδιαφορώντας για τις αξίες και κυρίως για τις αξίες αλληλεγγύης», γράφει στην εισαγωγή του ο πρόεδρος της επιτροπής.

2. Την ικανοποίηση συντεχνιακών αιτημάτων. Είναι χαρακτηριστικό πως τα δύο πρώτα μέτρα που αναφέρονται στο κείμενο είναι «Εξασφάλιση των συνεδριάσεων του συλλόγου των διδασκόντων για την ενίσχυση των δημοκρατικών διαδικασιών του σχολείου» και «Εξασφάλιση εντός του ωραρίου εργασίας των εκπαιδευτικών των ωρών για διοικητικό έργο...».

3. Τη μετατόπιση της εστίασης από τον μαθητή στον εκπαιδευτικό. Η πρώτη κεντρική επιλογή είναι: «Στήριξη του εκπαιδευτικού - εκπαίδευση και επιμόρφωσή του, εξασφάλιση κινήτρων, μεταβολή νοοτροπίας». Πουθενά δεν αναφέρεται ο μαθητής στις τέσσερις κεντρικές επιλογές για την υποχρεωτική εκπαίδευση.

4. Την αυταρχική αντίληψη ότι το κράτος θα επιβάλλει άνωθεν τα δικά του ιδεώδη ανθρωπισμού, με διαγγέλματα πολιτειακών παραγόντων σε «πνεύμα εθνικής σύμπνοιας και πάγιας κοινής στρατηγικής». Οι μαθητές στο στιβαρό καλούπι του κρατικού ανθρωπισμού. Τι από όλα αυτά θα υιοθετήσει ο υπουργός Παιδείας και η κυβέρνηση; Δεν ξέρουμε. Ξέρουμε όμως, από παραπολιτικά σχόλια, ότι στο υπουργικό συμβούλιο έκαναν πλάκα με διάφορες προτάσεις του πορίσματος, πράγμα που δείχνει, εκτός από βαθιά περιφρόνηση προς τους μαθητές και τους γονείς, αδιαφορία για τα συμπεράσματα του διαλόγου. Ετσι κι αλλιώς ψηφίζουν μέτρα που καταστρατηγούν αδίστακτα ακόμη και τη ρητορική του κειμένου (π.χ., σχετικά με την αυτονομία των σχολείων και την ευελιξία του αναλυτικού προγράμματος). Γίνεται έτσι ο διάλογος θεαματική επιτέλεση (που λέει και το κείμενο), performance, που επιχειρεί να μας αποσπάσει την προσοχή. Την παρακολουθούμε αλλά βλέπουμε τι συμβαίνει και πίσω από τον θόρυβο που δημιουργεί.

* Η κ. Βάσω Κιντή είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι «εχθροί» της εκπαίδευσης

Μαρία Κατσουνάκη ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Οι «εχθροί» της εκπαίδευσης

 

Εκτός από την «αξιολόγηση», μια άλλη λέξη που προκαλεί εμφυλίους στην εκπαίδευση είναι η «συγχώνευση». Ουαί και αλίμονο στην ηγεσία εκείνη του υπουργείου Παιδείας που θα τολμήσει να συμπεριλάβει στις προθέσεις της μία από τις δύο πρωτοβουλίες. Οι «σπασμοί» που δημιουργούνται στο πολιτικo-κοινωνικo-εκπαιδευτικό σύστημα είναι τόσο ισχυροί, ώστε συνήθως οι αρμόδιοι αναγκάζονται να αναδιπλωθούν. Εμελλε στον ΣΥΡΙΖΑ να ζήσει το πρόβλημα και από τις δύο πλευρές: να κατακρίνει ως αντιπολίτευση «νεοφιλελεύθερες μεθοδεύσεις» και να διαπιστώνει ως κυβέρνηση την ανάγκη των συγχωνεύσεων. Αυτή η διαταραχή προσωπικότητας δεν εντοπίζεται ασφαλώς μόνο σε θέματα παιδείας. Ας έρθουμε όμως στα στοιχεία: η Ελλάδα διαθέτει 264 τμήματα πανεπιστημίων και 182 ΤΕΙ. Τα 16 εξ αυτών μάλιστα δεν έχουν ούτε έναν μόνιμο διδάσκοντα (χθεσινή «Κ»). Στα χέρια της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας βρίσκεται έκθεση, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρεται σε «αντιεπιστημονικό κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων», σε «χωρίς καμία ακαδημαϊκή λογική γεωγραφική διασπορά», σε «κομματικές προτεραιότητες και πιέσεις παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που οδήγησαν στη διασπορά πολλών νέων τμημάτων σε πόλεις και κωμοπόλεις»!

Το θαυμαστικό, ως ειλικρινής έκφραση απορίας στη θαυματουργή δύναμη της μεταμόρφωσης. Από το 2012 άρχισε η συζήτηση για τις συγχωνεύσεις, αλλά η εφαρμογή των αποφάσεων το 2013 (του γνωστού και ως σχεδίου «Αθηνά») ήταν πολύ κατώτερη του αναμενόμενου. Γιατί; Γιατί μητροπολίτες, δήμαρχοι, βουλευτές, πανεπιστημιακοί, διοικητικοί υπάλληλοι, μαγαζάτορες, σύσσωμη, δηλαδή, η κοινωνία η οποία φιλοξενούσε το προς συγχώνευση τμήμα διαδήλωνε υπέρ τού… κάθε πόλη και πανεπιστήμιο κάθε χωριό και ΤΕΙ. Και βέβαια, μπροστά στο διαβόητο «πολιτικό κόστος» άρχιζε η άτακτη υποχώρηση. Γιατί, όταν η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως «ένεση στην τοπική οικονομία» (καφετέριες, ενοίκια κ.ο.κ.), ως μια μορφή επιδότησης δηλαδή, η οποία δεν έχει και κάποιο παραγωγικό αποτέλεσμα, είναι λογικό να μη θέλει κανείς να αποχωριστεί το «υπεσχημένο» εισόδημα. Κάπως έτσι σχεδιάστηκε μια κοινωνία στην οποία σχεδόν 1 στους 40 πολίτες έχει πτυχίο μηχανικού, όταν στις προηγμένες χώρες η αναλογία είναι 1/400. Κάπως έτσι η αξιολόγηση θεωρείται εχθρός του καλού, η συγχώνευση δαιμονοποιείται και το μέλλον εξαφανίζεται.

 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 

Παραιτηθείτε!!!!!

#Παραιτηθείτε – To δυνατό κείμενο του Νίκου Ρωμανού που κάνει το γύρο του διαδικτύου



Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για μια πρωτοβουλία που έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις στα social media. Μια πρωτοβουλία υπό τον τίτλο «παραιτηθείτε» που ξεκίνησε από απλούς χρήστες του Facebook και του Twitter χωρίς πολιτικές, επιχειρηματικές ή συνδικαλιστικές κηδεμονίες. Στόχος της η διοργάνωση μεγάλης αντικυβερνητικής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα την 15η Ιουνίου.

Βλέπω ανθρώπους που ανήκουν στο 50% και δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις να μου μιλάνε όλο ενθουσιασμό για αυτό το εγχείρημα… Βλέπω ανθρώπους που υποστηρίζουν διαφορετικά κόμματα να συμμετέχουν με πάθος και να παρακινούν κ άλλους να στηρίξουν αυτήν την πρωτοβουλία. Βλέπω παρέες νέων που μέχρι χθες έλεγαν «είναι όλοι ίδιοι» κ απαξίωναν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να συζητούν για αυτήν την πρωτοβουλία.

Δεν ξέρω αν θα υπερισχύσουν τελικά τα θετικά ή τα αρνητικά που συνοδεύουν οτιδήποτε ξεκινάει αυθόρμητα από κάτω προς τα πάνω. Δεν ξέρω γιατί να γίνει την 15η Ιουνίου και όχι την 15η Σεπτεμβρίου. Δεν ξέρω αν θα συντελέσει τελικά καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην παραίτηση της κυβέρνησης ούτε αν η συγκέντρωση έχει πολλές ή λίγες πιθανότητες επιτυχίας. Δεν ξέρω αν θα καπελωθεί ή θα προβοκαριστεί από τους γνωστούς κατ’ επάγγελμα διαδηλωτές, μπαχαλάκηδες και ακραίους ή όχι. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να κινητοποιήσει το υγιώς σκεπτόμενο, παραγωγικό, δημιουργικό, σκληρά εργαζόμενο κομμάτι του κόσμου ή αν αντίθετα θα συσπειρώσει τους υποστηρικτές της κυβέρνησης.

Όποιος πει πως έχει τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα πει ψέματα!
Αυτό όμως που ξέρω είναι πως από την ημέρα που εμφανίστηκε το «Παραιτηθείτε», ο πανικός του Σύριζα διαχύθηκε με τεράστια ταχύτητα στα φίλα προσκείμενα πρωτοσέλιδα, blogs, και social media accounts.

Αυτό που ξέρω είναι πως για πρώτη φορά στον ενάμιση χρόνο πισωγυρίσματος έχουμε την ευκαιρία να αναδείξουμε πως απέναντι τους δεν έχουν ούτε το σύστημα, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε τους ξένους, ούτε τον ανάδρομο Ερμή! Απέναντι τους έχουν μόνο τον κόσμο που αυτό-εξαπατήθηκε μαζί τους. Τον κόσμο που παρουσίαζαν ως μοναδικό τους σύμμαχο.

Αυτό που ξέρω είναι πως εδώ κ μήνες ακούω γύρω μου τους πάντες να λένε: Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά κ να μην αντιδράει κανείς;

Ιδού η Ρόδος λοιπόν ιδού κ το πήδημα, όπως είχε πει κ σε μία από τις τελευταίες του προεκλογικές ομιλίες ο πρωθυπουργός τον (όχι κ τόσο) παλιό, καλό καιρό που «έσκιζε» μνημόνια…

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις πρέπει να είναι αποκλειστικό προνόμιο των Αριστερών, ή των κατ´επάγγελμα «διαδηλωτών»;

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι παραγωγικοί, σκληρά εργαζόμενοι και δημιουργικοί άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα που δεν ανήκουν απαραίτητα στην χαμηλότερη κοινωνική τάξη απαγορεύεται να κινητοποιούνται;

Γιατί πρέπει να νιώθουν ενοχικά και να απολογούνται όποτε τολμήσουν να πάνε κόντρα σε αυτόν τον άγραφο νόμο;

Γιατί πρέπει πρώτα να εξηγήσουν αναλυτικά και με στοιχεία για ποιόν ακριβώς λόγο διαμαρτύρονται και τι ακριβώς ζητούν (προσκομίζοντας αναλογιστικές μελέτες…);

Γιατί πρέπει πρώτα να πείσουν τους πάντες για το πόσο καλά το έχουν οργανώσει, πόσο εμπεριστατωμένα έχουν σκεφτεί τις πιθανές συνέπειες των αιτημάτων τους κτλ, πριν βγουν στο Σύνταγμα, όταν όλοι οι υπόλοιποι διαδηλώνουν σχεδόν εθιμοτυπικά με μεγαλύτερη ευκολία, ελαφρότητα και συχνότητα από ότι κατεβαίνουν για καφέ;

Γιατί δηλαδή προϋπόθεση για να διαδηλώσεις είναι η «άδεια» των κατ´επάγγελμα διαδηλωτών που έχτισαν πολιτικές καριέρες και «δέθηκαν» σε υπουργικές καρέκλες χάρη στην προϋπηρεσία τους αυτή;

Νόμιζα πως οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι δημοκρατικό δικαίωμα για όλους. Τελικά μάλλον οι επί 40 χρόνια αυτόκλητοι «υπερασπιστές» της Δημοκρατίας είναι οι χειρότεροι εχθροί της! Θέλουν Δημοκρατία α λα καρτ!

Ε λοιπόν όχι! Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Η σιωπηλή πλειοψηφία απέκτησε φωνή. Και δεν με ενδιαφέρει πόσο δυνατά θα ακουστεί γιατί ακόμα κι ο ψίθυρος είναι καλύτερος από τη σιωπή! Η σιωπηλή πλειοψηφία έχει δικαίωμα να διεκδικήσει! Έχει δικαίωμα να απαιτήσει! Έχει δικαίωμα να αντιδράσει, να κινητοποιηθεί και να διαδηλώσει χωρίς να αποτελεί προϋπόθεση ή προαπαιτούμενο η επιτυχία! Δεν έχει κανέναν να φοβάται! Ούτε όσους κράξουν τα πουκάμισα, τις γραβάτες και τα κολονάτα ποτήρια, ούτε όσους καπελώσουν ή προβοκάρουν την προσπάθεια. Ίσως αν δεν ήταν τόσο φοβική να είχε βγει στους δρόμους με τα σωστά αιτήματα δεκαετίες πριν το περσινό δημοψήφισμα, αντί να ξυπνήσει στο παρά ένα της ολοσχερούς καταστροφής! Ίσως αν οι κινηματικές λογικές δεν ήταν μονοπώλιο των κρατικοδίαιτων και των ακραίων να μην είχαμε φτάσει εδώ. Δυστυχώς όμως φτάσαμε. Και εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε την πολυτέλεια να σιωπούμε κοιτάζοντας μόνο την δουλειά μας και τις οθόνες μας!

Προσωπικά λοιπόν στις 15 Ιουνίου θα είμαι στο Σύνταγμα.
Το χρωστάω στους άνεργους φίλους μου με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά.
Το χρωστάω στον αδερφό μου και τα δύο μου ξαδέρφια που δουλεύουν στο εξωτερικό και βλεπόμαστε μόνο μέσω Skype!
Το χρωστάω στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου που βαρέθηκα πια να τις θάβω για χάρη των Καρανίκων και των ιδεοληψιών τους.
Το χρωστάω στην χώρα μου γιατί δεν θέλω να την αφήσω αλλά ούτε και να νιώθω ξένος σε αυτήν!

Ο κ. Νίκος Ρωμανός είναι επιχειρηματίας – ψυχολόγος.

[liberal.gr]

Η φωνή του Αλέξη Τσίπρα

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Θα υπάρχει ίσως μια στατιστική που να λέει πως ένας οδηγός, κολλημένος στην κίνηση, μπορεί να ακούσει στο ραδιόφωνο τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Ετσι και εγώ την έπαθα, καθώς μόλις προχθές, οδηγώντας προς το κέντρο, με το που άνοιξα το ραδιόφωνο άκουσα μια γνώριμη φωνή.

Είναι το ηχόχρωμα τέτοιο που είναι εύκολα αναγνωρίσιμο, όχι τόσο για τη χαρακτηριστική χροιά, διότι αυτή είναι επίκτητη, αλλά για την υπερεπένδυση σοβαροφάνειας. Η φωνή του Αλέξη Τσίπρα που άκουγα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου, καθώς οδηγούσα κολλημένος στην κίνηση σε μια τριτοκοσμική Αθήνα, καθ’ ομοίωσιν της κυβέρνησής μας, είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας stand-up παράστασης.

Ο πρωθυπουργός-ηθοποιός μιλούσε από το υπουργικό συμβούλιο. Και ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου, γιατί έπεσα στην καλύτερη αποστροφή, που υποθέτω θα είχε απαιτήσει μερικές πρόβες στον καθρέφτη. Ηταν εκεί που ο πρωθυπουργός-ηθοποιός αναφέρθηκε στην αρετή της σεμνότητας, που χαρακτηρίζει αυτήν την κυβέρνηση. Η φωνή του ήταν σταθερή, αν και είχε επιτρέψει ανεπαίσθητες ρηγματώσεις ηθικής συστολής, καθώς όφειλε να πει στον «λαό» για μια πανθομολογούμενη επιτυχία του, όπως είναι ο «κόφτης», έτσι όπως έφτασε να είναι ο «κόφτης» μετά την επιτυχή, πολύμηνη διαπραγμάτευση.

Είχα κολλήσει στο ίδιο φανάρι, και έτσι είχα την άνεση να ακούσω την αλλαγή της χροιάς στη φωνή του πρωθυπουργού-ηθοποιού, όταν πλέον ειρωνευόταν την αντιπολίτευση, που, αν, στην απίθανη εκείνη περίπτωση, κατόρθωνε ποτέ να έχει μια αντίστοιχη επιτυχία σαν αυτή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τότε, εκείνη (η αντιπολίτευση) θα είχε διοργανώσει γιορτή στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η κυβέρνηση, όμως, όπως μου λέει η φωνή του πρωθυπουργού-ηθοποιού, δεν κάνει φιέστες, δεν είναι φυσικά στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ η κοροϊδία. Αντιθέτως, η φινέτσα και η εντιμότητα χαρακτηρίζουν αυτήν την κυβέρνηση, που εργάζεται σκληρά για τις δεκαετίες που θα έρθουν. Είχε ανάψει το φανάρι και δεν είμαι βέβαιος αν ο πρωθυπουργός-ηθοποιός ανέφερε το έτος 2060, αλλά νομίζω πως δεν κάνω λάθος, και έβαλα πρώτη ταχύτητα ανακουφισμένος καθώς αυτή η ίδια φωνή, που ηγείται μιας κυβέρνησης αθόρυβης, σεμνής και αποτελεσματικής, σχεδίαζε ήδη την εκτίναξη της ανάπτυξης. Αν και κολλημένος στην κίνηση, το είχα διασκεδάσει. Αυτή η φωνή είναι εγγύηση.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

To «παρά φύσιν» της παιδείας - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

image
Αφελής όποιος περίμενε από την Αριστερά να έχει πρόγραμμα για την οικονομία. Αφελής ή αυταπατώμενος. Για τους κατοίκους του πλανήτη Σύριζα, η οικονομία στον κόσμο μας είναι η ενσάρκωση του κακού. Από τις «σαρκοβόρες» και «τοκογλυφικές» αγορές ώς τον περιπτερά, όλοι κινούνται με γνώμονα το κέρδος και τα «συφέροντά» τους – χωρίς μι παρακαλώ. Μυξόκλαιγαν ψηφίζοντας το μνημόνιο σαν αδιάβαστα παιδιά που δικαιολογούνται στον δάσκαλο λέγοντας «χθες είχαμε κόσμο σπίτι και δεν πρόλαβα». Στα μέρη μας, θα μου πείτε, η Κεντροδεξιά δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα για την οικονομία. Τι να κάνει κι η δόλια η Αριστερά;

Αφελής αποδεικνύεται και όποιος πίστευε πως η Αριστερά θα έχει πρόγραμμα για την παιδεία. Δεκαετίες τώρα, μας έχουν αλαλιάσει με την ιδέα ότι αν είσαι σοβαρός διανοούμενος, πρέπει οπωσδήποτε να είσαι αριστερός. Αντε και κεντροαριστερός αν πέσεις σε καλή παρέα. Δεκαετίες τώρα, μας έχουν ταράξει στην κατάληψη και τη διαδήλωση επειδή, λέει, το σύστημα το εκπαιδευτικό δεν είναι έτσι, δεν είναι αλλιώς, δουλεύει για τις αγορές και διάφορες ανοησίες. Κι αν η Αριστερά είναι δημοφιλής στη μαθητιώσα νεολαία, αυτό το οφείλει στο γεγονός ότι με την πολιτική της εκπλήρωνε την επιθυμία της: είτε χιονίζει είτε απεργούμε, αν γλιτώσουμε μία ώρα μάθημα όλα καλά.

Και η Αριστερά προϊόν του τόπου τούτου είναι. Παιδί του Λεβιάθαν που κατάπιε τόσα δισεκατομμύρια επί δεκαετίες, έφτιαξε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ένα δημόσιο σχολείο κι ένα πανεπιστήμιο της προκοπής δεν μπόρεσε να φτιάξει. Πόσες σχολικές βιβλιοθήκες έγιναν σε όλ’ αυτά τα χρόνια; Μην ανησυχείτε, θα φροντίσει ο πλανήτης Σύριζα για τις ελλείψεις και οι παρατρεχάμενοι διανοούμενοι που μειώνουν τις διδακτικές ώρες από 35 σε 33. Πότε να προλάβουν τα παιδιά να πάνε σε βιβλιοθήκη; Αχρείαστη να είναι.

Ο πρόεδρος της επιτροπής για την παιδεία, που επέπλεε κάποτε στα απόνερα του Κ. Σημίτη και τώρα του κ. Φίλη –έχει και μεγαλύτερο εκτόπισμα–, ο οργίλος κ. Λιάκος, είπε ότι τα αρχαία πρέπει να διδάσκονται σε μετάφραση για να μπαίνει το παιδί στο πνεύμα τους. Το αφεντικό του πλειοδότησε λέγοντας ότι η διδασκαλία τους στο γυμνάσιο είναι «παρά φύσιν». Εχει ταλέντο στην έκθεση ιδεών ο κ. Φίλης. Αν θυμάστε είχε πει πως την Ελληνική Επανάσταση την έκαναν οι «εθνικές συλλογικότητες». Κι αν δεν μάθουν αρχαία τα παιδιά, ας μάθαιναν τουλάχιστον Θεοτοκά, Τερζάκη ή Βενέζη.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν αντέχουν τον ελληνικό πολιτισμό όπως ο τυφλοπόντικας δεν αντέχει το φως. Φοβούνται τον ελληνικό πολιτισμό διότι δεν τον ξέρουν. Η παιδεία των διανοουμένων τους άντε να έχει βάθος δύο αιώνων, στην καλύτερη περίπτωση. Πες ότι φτάνει ώς τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Μαρξ. Και βέβαια, ως ιθαγενείς, θαμπώνονται από τις χάντρες των μεταμοντέρνων οι οποίοι θεωρούν την κλασσική παιδεία εχθρό του σύγχρονου κόσμου.

Αν μπορεί να γίνει κάτι για την εκπαίδευση, είναι να πάψει να αντιμετωπίζεται ο ελληνικός πολιτισμός ως περιττό βάρος. Και να βρουν τρόπους να διδάσκεται χωρίς να πλήττει αφόρητα ο μαθητής.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

«Οι ζωές των άλλων»*

Του Σάκη Μουμτζή

Τα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν αρκούνταν στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στη στέρηση των πολιτικών ελευθεριών, στην κατάργηση της ιδιοκτησίας. Επιζητούσαν τον πλήρη έλεγχο της προσωπικής ζωής των πολιτών, τη στέρηση κάθε ιδέας αυτενέργειας, πρωτοβουλίας, ανεξάρτητης σκέψης και αυτόνομης πράξης. Η σφαίρα του ιδιωτικού είχε αφομοιωθεί πλήρως από τις δραστηριότητες του Κράτους και του Κόμματος. Όλα όσα καθόριζαν τη ζωή των ανθρώπων στις σοσιαλιστικές χώρες –χωρίς εισαγωγικά, γιατί αυτός ήταν πράγματι ο σοσιαλισμός– υπάκουαν σε νόρμες που θέσπιζαν τα κομματικά όργανα και εκτελούσαν οι μηχανισμοί του Κράτους.

Ίδιον της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας είναι η από τα επάνω επιβολή των πολιτικών θέσεων της φωτισμένης πρωτοπορίας στο κοινωνικό σώμα που αδυνατεί να αντιδράσει, καθώς όλοι οι μηχανισμοί της κοινωνίας των πολιτών έχουν τσακιστεί από την πρωτοφανή βία του προλεταριακού κράτους. Τα πάντα ελέγχονται από την κομματική ιεραρχία με απόλυτη πειθαρχία. Ακόμα και οι πιο ιδιωτικές στιγμές των ανθρώπων, καθώς και οι οικογενειακές σχέσεις ακόμα, επικαθορίζονται από την πολιτική.

Αυτή η πολιτική επέμβαση του Κράτους σε όλες τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης αποβλέπει, μέσω της παραγωγής ομοιόμορφων συμπεριφορών, στην ανάπτυξη ενός νέου τύπου ανθρώπου που κατά τη θεωρία –στην απλοϊκή της εκδοχή– θα αντικατοπτρίζει και τις νέες σχέσεις παραγωγής. Όσοι δεν αποδέχθηκαν ή δεν υπέκυψαν σε αυτό το πρότυπο χαρακτηρίστηκαν αντικοινωνικά στοιχεία και εδιώχθησαν ποινικά για χουλιγκανισμό.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Τι συνέβη και ανακάλεσα στη μνήμη μου γνώσεις από τα παλιά; Διάβασα την πρόταση του Υπουργείου Παιδείας να συναφθεί ένα σύμφωνο γονέων και σχολείου που θα καθορίζει κάποιους άξονες συμπεριφοράς των μικρών μαθητών. Και αναρωτήθηκα: τι δουλειά έχει η δημόσια σφαίρα να εμπλέκεται με την ιδιωτική; Τι λόγο μπορεί να έχει το Κράτος στο πώς διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους οι γονείς; Προς τι ο έλεγχος των συμπεριφορών μικρών παιδιών από το Κράτος με τυποποιημένα κριτήρια;

Και αν υπεισέλθουμε στην ουσία της υπόθεσης, τα ερωτήματα είναι ακόμα πιο σημαντικά και οι απαντήσεις ιδιαίτερα ανησυχητικές. Πώς καθορίζονται αυτές οι νόρμες; Με ποιες διαδικασίες επελέγησαν και από ποιους; Θα υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου; Νομίζω πως –αν τελικά τολμήσουν να υλοποιήσουν αυτές τις πρωτοφανείς για δημοκρατικό καθεστώς σκέψεις– βρισκόμαστε μπροστά σε μιαν απόπειρα εισαγωγής στην ελληνική εκπαίδευση ξένων προτύπων με τα οποία διαπαιδαγωγήθηκαν ιδεολογικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δικοί τους άνθρωποι –τύπου Καρανίκα και Σβίγγου– θα βάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς, δικοί τους άνθρωποι –τύπου Λάμπρου– θα ελέγχουν την αποτελεσματικότητα του μέτρου και οι φοβισμένοι δάσκαλοι θα εκτελούν τις υπηρεσιακές εντολές. Ίσως ακούγονται υπερβολικά.

Καλύτερα να είμαστε υπερβολικοί σήμερα, παρά δικαιωμένοι αύριο. Καλύτερα να αντιδράσουμε τώρα, παρά να οδυρόμαστε στο μέλλον. Και καλόν θα είναι οι αφελείς και καλοπροαίρετοι αστοί να δουν την ταινία «Οι ζωές των άλλων». Αν δεν καταλάβουν τι γίνεται στην Ελλάδα του 2016, τουλάχιστον να υποψιαστούν!

* Κινηματογραφική ταινία του Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ που πραγματεύεται την παρακολούθηση της προσωπικής ζωής των Ανατολικογερμανών από τη Στάζι. Πήρε το 2006 το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

liberal.gr

Είναι ηθικό;

Το ηθικό πλεονέκτημα δεν έχει χρώμα. Δεν είναι προνόμιο, ούτε της δεξιάς, ούτε του κέντρου, ούτε φυσικά της Αριστεράς. Είναι προς απόδειξη για κάθε πολιτικό, ανεξαρτήτου χρώματος.

Μιχάλης ΚυριακίδηςΤου Μιχάλη Κυριακίδη

Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του, επικαλούνται συχνά- σε κάθε  ευκαιρία- το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Το επικαλούνται όλο και πιο  συχνά, όσο αδειάζει το καλάθι των επιχειρημάτων τους για να δικαιολογήσουν  τον τρόπο διακυβέρνησής τους και σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να πείσουν τους  πολίτες που τους πίστεψαν και τους ψήφισαν, πως αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση της αριστεράς είναι κάτι άλλο, διαφορετικό.

Έχει το ηθικό πλεονέκτημα! Το έχει όμως;

Είναι ηθικό να υπόσχεσαι τα πάντα; Ότι θα καταργήσεις π.χ. τον ΕΝΦΙΑ και όταν αναλαμβάνεις την κυβέρνηση να τον αυξάνεις;

Είναι ηθικό, όταν υπόσχεσαι «σκληρή διαπραγμάτευση» που θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα για τους πολίτες απ’ ότι οι προηγούμενοι και να υπογράφεις ένα από τα πιο σκληρά μνημόνια; Και φυσικά δεν πείθει πια το επιχείρημα, ότι οι  δανειστές φταίνε, διότι τους ίδιους είχαν και οι προηγούμενοι.

Είναι ηθικό να καταγγέλλεις τους προηγούμενους για την αύξηση της ανεργίας και για έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής και να νομοθετείς υφεσιακά μέτρα που δημιουργούν μεγαλύτερη ανεργία;
Είναι ηθικό, να φορτώνεις με φόρους και αυξημένες εισφορές τους  μικρομεσαίους επιχειρηματίες και έτσι να τους κόβεις κάθε δυνατότητα ανάπτυξης που θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας;
Είναι ηθικό, εσύ που επαγγέλλεσαι ότι υποστηρίζεις τους εργαζόμενους, να επιχαίρεις που κάποιοι εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους, επειδή δε  συμπαθείς τους εργοδότες τους;

Είναι ηθικό, να είσαι υπουργός της αριστερής κυβέρνησης και να κόβεις το ΕΚΑΣ που είναι το βοήθημα των πιο αδυνάτων;

Είναι ηθικό να υπόσχεσαι πως δε θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις και να βλέπουν τους λογαριασμούς τους μειωμένους, επειδή ως αριστερή κυβέρνηση, μείωσες το αφορολόγητο, άλλαξες τις κλίμακες και αύξησες διάφορα τέλη;

Είναι ηθικό, να αγνοείς χιλιάδες νέους με σπουδές, δεξιότητες και άλλα  προσόντα και να προσλαμβάνεις άλλους, επειδή είναι συγγενείς ή κομματικοί  φίλοι;

Είναι ηθικό να ζητάς από τους πολίτες να φέρουν πίσω τα χρήματά τους στις ελληνικές τράπεζες και εσύ αν και υπουργός μιας αριστερής κυβέρνησης, να κρατάς τα δικά σου στο εξωτερικό;

Είναι ηθικό να επαγγέλλεσαι ότι καταπολεμάς τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή και να επιλέγεις για τα δικά σου χρήματα, φορολογικούς παραδείσους;

Είναι ανήθικο, να λες συνεχώς ψέματα, να επιχειρείς συνειδητά να κοροϊδεύεις τους πολίτες, επικαλούμενος το «ηθικό πλεονέκτημα» Το ηθικό πλεονέκτημα δεν έχει χρώμα. Δεν είναι προνόμιο, ούτε της δεξιάς,  ούτε του κέντρου, ούτε φυσικά της Αριστεράς. Είναι προς απόδειξη για κάθε πολιτικό, ανεξαρτήτου χρώματος. Αποδεικνύεται στην καθημερινή πολιτική πράξη, στη σχέση μεταξύ λόγων και έργων, στη συνέπειά του και τους πραγματικούς του αγώνες με στόχο τη βελτίωση της ζωής κάθε πολίτη, ιδιαίτερα των αδυνάτων. Στην αυτοθυσία, την αποφασιστικότητα και το όραμα κάθε πολιτικού να αλλάξει την κοινωνία προς το καλύτερο, να την πάει μπροστά, να συγκρουστεί με τα κατεστημένα συμφέροντα. Να βάζει μπροστά το καλό της κοινωνίας και όχι το δικό του και των κομματικών του φίλων.

athina984.gr

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

Ο αστοιχείωτος κι ο στοιχειωμένος

Τάκης Θεοδωρόπουλος ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Ο κ. Φίλης είναι αστοιχείωτος. Ως «αστοιχείωτο» ορίζω κάποιον ο οποίος ακούει μια κουβέντα στο Φίλιον, Σάββατο απόγευμα, και θεωρεί πως έτσι κατακτάται η γνώση. Εκεί προφανώς θα άκουσε για τον Διωγμό των Ποντίων που δεν ήταν Γενοκτονία και, όπως όλοι οι αστοιχείωτοι το θεώρησε ως θέσφατο και το αναπαρήγαγε δημοσία. Οποιος δεν έχει αποκτήσει πνευματική πειθαρχία, κατά προτίμηση σπουδάζοντας σε κάποιο από τα Ιδρύματα των οποίων την ευθύνη φέρει ο κ. Φίλης, δεν έχει την ικανότητα να επιχειρηματολογήσει διότι δεν έχει μάθει να ερευνά. Δυστυχώς ο κ. Φίλης είναι υπουργός της Παιδείας.

Ο κ. Λιάκος είναι στοιχειωμένος. Εδώ δεν χρειάζεται ορισμός. Αρκεί να δείτε μια φωτογραφία του, αρκεί να έρθετε αντιμέτωποι με το βλέμμα του, για να αντιληφθείτε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι μονίμως οργισμένος με κάτι. Οταν δε τον ακούσετε να μιλάει, θα διαπιστώσετε ότι δεν μπορεί να ανοίξει το στόμα του χωρίς να μιλήσει εναντίον κάποιου, ακόμη και φιλέτο να παραγγείλει το παραγγέλλει εναντίον κάποιου. Ποιο είναι το στοιχειό που τον βασανίζει; Υποθέτω η ιδέα της ανατροπής, της επανάστασης, του κόσμου που πρέπει να έρθει τα πάνω κάτω. Δυστυχώς ο κ. Λιάκος είναι πρόεδρος της επιτροπής για την Παιδεία.

Οι δύο αυτοί λοιπόν αποφάσισαν να φέρουν τα «πάνω κάτω» στην παιδεία – κατά δήλωσή τους. Προσοχή όχι να μεταρρυθμίσουν το εκπαιδευτικό σύστημα, ούτε να το βελτιώσουν ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σας. Να φέρουν τα «πάνω κάτω», κοινώς να οργανώσουν ένα είδος μορφωτικής επανάστασης. Και αντί για το Κόκκινο Βιβλιαράκι προτείνουν έναν «Κώδικα Δημοκρατικού Ανθρωπισμού», βάση ενός «συμβολαίου τιμής», το οποίο θα συνυπογράφουν γονείς και μαθητές του δημοτικού. Τι σημαίνει η έκφραση «δημοκρατικός ανθρωπισμός»; Ο,τι και η «δημιουργική ασάφεια», κοινώς τίποτε.

Καλούν τους γονείς να μην προσφωνούν τα βλαστάρια τους «πρίγκιπες» ή «πριγκίπισσες», διότι δημιουργούν ψυχολογία ανισότητας. Δεν ξεκαθαρίζουν αν απαγορεύονται όλες οι λέξεις που παραπέμπουν σε μοναρχία, όπως «κορώνα στο κεφάλι», «δεν μπορεί να μιλήσει διότι κάθεται στον θρόνο», «δελφίνος», «αντιβασιλεύς» ή «διάδοχος». Υποθέτω ότι επιτρέπονται χαρακτηρισμοί όπως «τέρας», «τενεκές» ή «τούβλο» ως δημοκρατικότεροι. Οσοι αποδεδειγμένα έχουν τηρήσει τον κώδικα τιμής και δεν αισθάνονται πρίγκιπες θα επιβραβεύονται. Οι υπόλοιποι ανήκουν σε όσους ψήφισαν «Ναι» και θα φορολογούνται.

Ο «Κώδικας» θα ενισχύεται με διαγγέλματα διαφόρων επισήμων, κοινώς κυβερνητική προπαγάνδα, ενώ ταυτόχρονα θα δοθεί μάχη για το «φαντασιακό» της παιδείας. Η πολιτεία θα ελέγχει, θα λογοκρίνει μηνύματα των ΜΜΕ που απευθύνονται σε παιδιά και διαφημίσεις. Τρέμε καπιταλισμέ και ελεύθερη αγορά. Ηρθαν οι δυνάμεις της επανάστασης για να επιβάλουν τάξη στην «κουλτούρα του ναρκισσιστικού καταναλωτισμού» (τάδε έφα Λιάκος).

Αγνοια, δόλος ή και τα δυο μαζί; Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι δεν έχουν στο μυαλό τους τίποτε δημιουργικό για την εκπαίδευση και προκειμένου να δικαιολογήσουν τον μισθό τους προκαλούν επαναστατικό βρασμό. Γιατί στην τάξη την ίδια παπαγαλία θα διδάσκουν, με ή χωρίς κώδικα τιμής, πολλοί βαριεστημένοι, αστοιχείωτοι ή στοιχειωμένοι δάσκαλοι.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οριστικό! Ξεπλύθηκαν όσοι πολιτικοί είχαν offshore – Χωρίς ουσία πλέον η κυβερνητική τροπολογία

vouli1-660x330

Δυστυχώς η εσπευσμένη δημοσίευση σε ΦΕΚ της τροπολογίας της κυβέρνησης που αθώωνε όσους πολιτικούς είχαν εξωγχώριες εταιρίες, έχει πλέον μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Όπως άλλωστε είχε προειδοποιήσει και ο πρώην Υπουργός της Κυβέρνησης Παπανδρέου, Χάρης Καστανίδης, η χθεσινή δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεων της σκανδαλώδους τροπολογίας, απαλλάσσει οριστικά όσους πολιτικούς είχαν offshore.

Έτσι πλέον, όσοι πολιτικοί, αιρετοί και στελέχη της δημόσιας διοίκησης είχαν συμμετοχή σε εξωγχώριες εταιρίες, πράγμα μέχρι προχτές ήταν παράνομο, νομιμοποιήθηκαν και ξεπλύθηκαν

Οριστικά. Ο,τι και να ψηφιστεί πλέον.
Τώρα η κυβέρνηση, μετά και τις έντονες αντιδράσεις, προχωρά σε νέα ρύθμιση, η οποία όμως δεν μπορεί να αναιρέσει το ξέπλυμα των πολιτικών.

Είτε πρόκειται λοιπόν για ένα συνολικά καλοστημένο σχέδιο της Βουλής, είτε κάποιος «δάχτυλος» πέρασε την συγκεκριμένη διάταξη στο νομοσχέδιο των 7.500 σελίδων για συγκεκριμένους σκοπούς, η ζημιά έγινε!

Τώρα είναι αργά.

npress.gr

Η αριστερή "φούσκα" έτοιμη να σκάσει…

Του Κώστα Στούπα








Η κυβέρνηση Τσίπρα, η πλέον αντιμνημονιακή και ριζοσπαστική των τελευταίων ετών αποδεικνύεται μια "φούσκα". Έχει εφαρμόσει το πιο σκληρό μνημόνιο αλλά έχει υπογράψει και δεσμευτικές συμφωνίες όπως τα 99 χρόνια της συνδιοίκησης της δημόσιας περιουσίας με τους δανειστές στο πλαίσιο του Υπερταμείου που δύσκολα θα υπέγραφε οποιοσδήποτε εχέφρων μνημονιακός "μενουμευρωπαίος".

Η έλλειψη της ιστορικής επίγνωσης σε συνδυασμό με την άγνοια κινδύνου οδήγησε την κυβέρνηση στη μεγαλύτερη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στα 200 χρόνια του νεοελληνικού κράτους.
Δεν συζητάμε το θέμα αν η δημόσια περιουσία μπορεί να αξιοποιηθεί καλύτερα προς όφελος του συνόλου του ελληνικού λαού υπό την επιστασία των δανειστών και εταίρων παρά τον ασφυκτικό έλεγχο της εγχώριας κομματικοκρατούμενης κλεπτοκρατίας, αλλά υπό το πρίσμα της εκχώρησης κυριαρχίας, με μια δομή που θυμίζει αποικιοκρατία.

Αρκετοί στην κυβέρνηση και εκτός αυτής πιστεύουν πως αφού το πολυνομοσχέδιο της πρώτης αξιολόγησης πέρασε από τη Βουλή, η κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει κανένα εμπόδιο για να εξαντλήσει  την τετραετία.

Αυτό θα ήταν απολύτως φυσιολογικό σε μια κατάσταση ομαλής συντήρησης της οικονομικής δραστηριότητας. Ελάχιστες ενδείξεις όμως υποστηρίζουν πως τους επόμενους μήνες η οικονομία θα κινηθεί καλύτερα από το πρώτο τρίμηνο που αποδείχτηκε από τα χειρότερα των τελευταίων ετών.
Αν στην κυβέρνηση αντιλαμβάνονταν την κατάσταση στην οποία η παρουσία τους έχει οδηγήσει την οικονομία και τις αντιδράσεις που θα προκαλέσουν από το Φθινόπωρο το αργότερο οι συνέπειες, θα ήταν πιο προσεκτικοί και το πιθανότερο είναι να επέλεγαν την ηρωική έξοδο με πρόωρες εκλογές την περίοδο που διανύουμε.

Η κυβέρνηση της αριστεράς όμως φαίνεται πως έχει με την οικονομία τόσο καλή σχέση όση οι γορίλες με το μπαλέτο.  Τα στοιχεία του πρώτου τετραμήνου  του 2016 δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πού βρισκόμαστε και πού πάμε:

Οι τριμηνιαίες μεταβολές με βάση εποχικά διορθωμένα στοιχεία σε όρους όγκου έχουν ως εξής:
* Η συνολική τελική καταναλωτική δαπάνη μειώθηκε κατά 0,5% σε σχέση με το 4ο τρίμηνο του 2015.
* Οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου μειώθηκαν κατά 6,8% σε σχέση με το 4ο τρίμηνο του 2015.
* Μείωση κατά 3,3% σε σχέση με το 4ο τρίμηνο του 2015 παρουσίασαν οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών. Οι εξαγωγές αγαθών αυξήθηκαν κατά 0,1% ενώ οι εξαγωγές υπηρεσιών μειώθηκαν κατά 5,2%.
* Μείωση κατά 0,3% σε σχέση με το 4ο τρίμηνο του 2015 παρουσίασαν οι εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών. Οι εισαγωγές αγαθών μειώθηκαν κατά 1,1% και οι εισαγωγές υπηρεσιών αυξήθηκαν κατά 0,3%.

Η στήλη είναι τους τελευταίους μήνες αλλά και από πέρυσι από τις πλέον απαισιόδοξες φωνές σε σχέση με την πορεία της οικονομίας, της κυβέρνησης και της χώρας. Τα παραπάνω στοιχεία επιβεβαιώνουν αυτές τις ανησυχίες.  Τις δυσοίωνες αυτές εκτιμήσεις επιβεβαιώνουν και τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χθες για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της Παγκόσμιας Επετηρίδας Ανταγωνιστικότητας 2016 (προκύπτουν βάσει των επιδόσεων της προηγούμενης χρονιάς, εν προκειμένω του 2015) την οποία καταρτίζει το IMD, η Ελλάδα κατατάσσεται στην 56η θέση, από την 50ή στην έκθεση του 2015, μεταξύ 61 χωρών.  Κάτω από την Ελλάδα απομένουν χώρες όπως η Μογγολία, η Ουκρανία που σπαράσσεται από εμφύλιο, ενώ τελευταία είναι η Βενεζουέλα.

Στην κυβέρνηση του κ. Τσίπρα αδιαφορούν για τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν κατάρρευση της αποδοχής της κυβέρνησης και του ιδίου. Σωστά κατά μια έννοια θεωρούν πως οι δημοσκοπήσεις δεν είναι εκλογές και στο βαθμό που η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153 είναι συμπαγής τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει τη νομή των προνομίων της εξουσίας.

Τα στοιχεία από την πορεία της οικονομίας στους πρώτους μήνες του 2016 δείχνουν μη αναστρέψιμη πορεία προς την κατάρρευση. Οι δημοσκοπήσεις επίσης δείχνουν συσσώρευση οργής από την εξαπάτηση της κοινωνίας, την κακή (ερασιτεχνική) διαχείριση, την κομματοκρατία, τους συμβιβασμούς με την ολιγαρχία κλπ. Ο συνδυασμός της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης με την απογοήτευση από την πολιτική και ηθική χρεοκοπία της κυβέρνησης δημιουργεί ένα ιδιαίτερα εύφλεκτο υλικό.

Όταν το εύφλεκτο υλικό είναι παντού ένα σπίρτο αρκεί...  Η κυβέρνηση μοιάζει με "φούσκα" μεθανίου εν μέσω αναμμένων κεριών και σπινθήρων.
Το χειρότερο όλων είναι πως ακόμη δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται πού ακριβώς βρίσκονται.



Σύντροφοι, προσέξτε!

Του Κώστα Στούπα 
 
Όσοι υποκλέπτουν την εξουσία με δημαγωγικά ψέματα ωθούνται συνεχώς στην επινόηση νέων μεγαλύτερων ψεμάτων με τα οποία προσπαθούν να καλύψουν την αποτυχία των προηγούμενων. 

Αν είναι ακροδεξιοί πιστεύουν και υποστηρίζουν πως αντλούν το δικαίωμα για κάθε φρικαλεότητα από κάτι που θεωρούν φυσικό δίκαιο του έθνους και του αίματος.

Αν είναι ακροαριστεροί πιστεύουν πως αντλούν το δικαίωμα ακόμη και για φρικώδη εγκλήματα από αφηρημένες έννοιες όπως λαός, ταξική πάλη, ιστορικός υλισμός (τη θεωρία που πιστεύει πως ο κομμουνισμός είναι η νομοτελειακή κατάληξη της ιστορίας).

Αν θεωρείς τον εαυτό σου κλειδοκράτορα της νομοτελειακής κατάληξης της ιστορίας (ενώ στην πραγματικότητα χρήζεις ιδρυματισμού) πιστεύεις πως μπορείς να εκκαθαρίσεις από μερικές χιλιάδες ως μερικές δεκάδες εκατομμύρια μονάδες για να σώσεις το λαό ως αφηρημένη έννοια. Ενίοτε σε καταστάσεις παράκρουσης όπως του Πολ-Ποτ εξοντώνεις το λαό για να τον σώσεις...

Τα δυο άκρα ασκούν την εξουσία στο όνομα του έθνους ή του λαού, αμφότερες έννοιες αφηρημένες στο βαθμό που ο καθένας μπορεί να νιώθει μέλος της ομάδας χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια.
Αμφότερα τα άκρα της νεωτερικότητας μισούν θανάσιμα τη δημοκρατία και την αξιοκρατία των αγορών γιατί στερούν  από την κρατική γραφειοκρατία και τους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς την εξουσία να παρεμβαίνουν στις ζωές των ανθρώπων.

Τα δυο άκρα θεωρούν τα ατομικά δικαιώματα περιττές μικροαστικές συνήθειες αφού το υποκείμενο αν ανακαλύψει τη μια και μοναδική αλήθεια (ψευδαίσθηση της αλήθειας) δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να φτάσει στο απώτερο στάδιο της ολοκλήρωσης.

Οι άνθρωποι πάντα έχουν ιδιοτελείς επιδιώξεις, απλά οι απατεώνες  υποκρίνονται πως τις απεμπολούν και πως θυσιάζουν  το προσωπικό συμφέρον για το κοινό. Το σωστό βέβαια είναι να είναι θεμιτή η επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος και να υπόκειται σε κανόνες και πλήρη διαφάνεια. Αυτό είναι το πρόβλημα με τους αριστερούς που έχουν αποκτήσει μεγάλη περιουσία ενώ διαφημίζουν συνεχώς πως ό,τι κάνουν το κάνουν θυσιάζοντας τις θεμιτές ατομικές επιδιώξεις για το κοινό καλό.

Χαρακτηριστικό των δημαγωγών και των απατεώνων, όπως είπαμε, είναι πως όταν αποκαλύπτονται τα ψέματα και οι ιδιοτελείς τους επιδιώξεις αντιδρούν με ακόμη μεγαλύτερα ψέματα.   
Τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνελήφθη κυριολεκτικά με την "κατσίκα στην πλάτη" στην υπόθεση του νόμου ο οποίος επιτρέπει τη συμμετοχή βουλευτών και υπουργών σε offshore εταιρείες, αντί να κάνει πίσω με ένα mea culpa, περνά στην αντεπίθεση.

Ιδού το ρεπορτάζ:
"…Με τη φράση "φωνάζει ο κλέφτης", πηγές της κυβέρνησης απαντούν σε υψηλούς τόνους στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τονίζοντας ότι "είναι αξιοθρήνητη η προσπάθεια της ΝΔ, πάντα σε συντονισμό με τις φυλλάδες που εξευτελίζουν συστηματικά τη δημοσιογραφία, να ξεσηκώσει παραπλανητικό θόρυβο γύρω από τον εκσυγχρονισμό και την αυστηροποίηση της νομοθεσίας του Πόθεν Έσχες".

Δήθεν αυστηροποίηση με τη νομιμοποίηση των πολιτικών να έχουν περιουσιακά στοιχεία σε offshore όπου η φορολογία είναι πολύ μικρότερη, είναι απάτη. Πόσο μάλλον όταν το Υπουργείο Οικονομικών απειλεί καθημερινά τους Έλληνες που έχουν κρύψει τις καταθέσεις σε στρώματα και κήπους πως αν δεν τα δηλώσουν θα τα χάσουν.

Αυστηροποίηση της νομοθεσίας για τις offshore υπήρξε παλιότερα όταν τα ακίνητα στην Ελλάδα που ανήκαν σε "εξωχώριες" υποχρεώθηκαν να καταβάλουν πολύ υψηλότερο φόρο. Έτσι αποκαλύφθηκε το πανάκριβο ακίνητο του απηνή διώκτη του νεοφιλελευθερισμού και αριστερού "φίλου" του λαού, κ. Άκη Τσοχατζόπουλου. Ήταν η αρχή των αποκαλύψεων που τον οδήγησε στην φυλακή.

Και συνεχίζουν οι κύκλοι του Μαξίμου με  ύφος  σέχτας που εκπλήσσει: "Για τα περί φορολογικών παραδείσων ας μιλήσουν καλύτερα με τον κ. Παπασταύρου", σχολιάζουν  και, τέλος, για τα περί "εκκωφαντικής σιωπής του Μαξίμου" υπενθυμίζουν στη ΝΔ "ότι χρωστούν ακόμα απαντήσεις για τα τιμολόγια και τα παρεάκια με τους εκβιαστές. Τους χαιρετισμούς μας στη μονταζιέρα.".

Είναι προφανές πως πρέπει να διερευνηθούν όλες οι υποθέσεις του παρελθόντος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για τις οποίες υπάρχουν σκιές. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την παρούσα κυβέρνηση που κόπτεται για τη διαφάνεια να ψηφίζει νόμους ξετσίπωτης συγκάλυψης.

Αντί ο πρωθυπουργός να διερευνήσει ποιος και για ποιο λόγο πέρασε τη διάταξη αυτή στις 7.500 σελίδες του πολυνομοσχεδίου, διοχετεύει μέσω κύκλων τα περί αμαρτιών του παρελθόντος.
Δηλαδή, αν αποδειχτούν ενοχές και τιμωρηθούν παλαιότερες υποθέσεις αυτό σημαίνει ότι απαλλάσσει την κυβέρνηση από την προσπάθεια "ξεπλύματος" κάποιου ή κάποιων δικών της περιπτώσεων που εμπλέκονται με "εξωχώριες" εταιρίες; Γιατί επιχείρησε να περάσει το συγκεκριμένο νόμο κρυφά;

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από ένα μείγμα περιτριμμάτων του βαθέως ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (ΑΝΕΛ) με την ιδεοληπτική μαγιά καφενόβιων που νομίζουν πως είναι μπολσεβίκοι της μεταπολιτευτικής αριστεράς. Η ετερογένεια σκοπών και ιδεολογιών είναι οφθαλμοφανής στη βάση.
Είναι προφανές πως το βαθύ παρακράτος της κομματοκρατίας που χρεοκόπησε τη χώρα τους μεταχειρίζεται με ιδιοτελείς σκοπούς. Όχι, δεν έγιναν μπολσεβίκοι εν έτει 2015 οι αργόμισθοι, οι φοροφυγάδες, οι πελάτες και οι μαφίες του δημοσίου που λυμαίνονται τη χώρα. Μόλις η καταστροφική διαχείριση της οικονομίας τους επόμενους μήνες θα αγγίξει μετά τον ιδιωτικό τομέα και τους ίδιους, θα μεταβληθούν σε απηνείς διώκτες της κυβέρνησης και  της αριστεράς.

Η λύση είναι μία: κράτος δικαίου των αξίων αντί κομματικού κράτους των αχρήστων που έκαναν και οι προηγούμενοι και τωρινοί κυβερνήτες. Προσπάθεια από όλες τις πλευρές για τη σύνθεση μιας μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής  πλειοψηφίας η οποία θα δημιουργήσει σταθερές συνθήκες που θα προσελκύσουν επενδύσεις στη χώρα.

Κοινωνικό συμβόλαιο με καθαρούς όρους για όλες τις πλευρές και εργασία να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο των αντιμνημονιακών μπαρουφολογιών.

Όταν έρθουν οι επενδύσεις και αφού έχουν περάσει κάποια χρόνια και έχουν δημιουργήσει πλούτο, κοιτάμε πως θα ρίξουμε μεγαλύτερο βάρος στην αναδιανομή και το κοινωνικό μέρισμα. 

Προς το παρόν, όποιος υπόσχεται ταξικά προσανατολισμένη πολιτική και αναδιανομή, το μόνο που υπάρχει να αναδιανείμει είναι η μιζέρια. Όταν για τους άλλους δεν θα υπάρχει παρά μιζέρια και για τους ημέτερους "εξωχώριες" και αργομισθίες η έκρηξη θα είναι θέμα χρόνου.

Δεν είναι η πρώτη φορά στο ζήτημα με τις "εξωχώριες" που η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα εμφανίζει αυτοκτονικές τάσεις. Η διαπραγμάτευση πέρυσι πολιτική αυτοκτονία ήταν και ας άργησε ο λογαριασμός για δώδεκα μήνες περίπου. Η εξόντωση των μικρομεσαίων με φόρους και εισφορές πολιτική αυτοκτονία είναι, γιατί η φτωχοποίησή τους θα φέρει ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή στους πιο αδύναμους.

Απίστευτη πρόκληση Φίλη: Παρά φύσιν η διδασκαλία Αρχαίων


Άσχετος; Ηλίθιος; Απλά επικίνδυνος; Αυτό τον άνθρωπο ο Αλέξης Τσίπρας τον έχει τοποθετήσει υπουργό Παιδείας...
Είναι πραγματικά να γελάς ή να κλαις για το κατάντημα αυτής τη χώρας.

AdTech Ad
Η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου, στην οποία βασίστηκαν οι γλώσσες πολλών λαών δέχεται επιθέσεις από τους ίδιους τους Έλληνες. Από τον ίδιο τον υπουργό Παιδείας.
Ο κ. Νίκος Φίλης, μετά τις προκλητικές δηλώσεις που έκανε στο παρελθόν περί «εθνοκάθαρσης» για τη γενοκτονία των Ποντίων και άλλα τέτοια ανιστόρητα που λέει κατά καιρούς, αυτή τη φορά είπε την «κοτσάνα» του για την διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών αλλά και των νέων ελληνικών.
Τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται σε όλο τον κόσμο, στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του πλανήτη μαθαίνουν για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, για τον Όμηρο, για τους Αρχαίους τραγωδούς, για τη σπουδαιότητα της ελληνικής γλώσσας που είναι η βάση για πολλές γλώσσες σε όλη την υφήλιο.
Την ίδια ώρα ο προκλητικός υπουργός Παιδείας προτείνει την κατάργηση στα ελληνικά σχολεία των Αρχαίων ελληνικών από την Α’ Γυμνασίου, αμφισβητώντας τη σημαντικότητα του μαθήματος.
Αλήθεια, ο κ. Φίλης δεν γνωρίζει ότι για να μάθεις σωστά ελληνικά πρέπει να μάθεις γραμματική; Δεν γνωρίζει ο κ. Φίλης ότι η γραμματική συνεπάγεται γνώση των αρχαίων γιατί από εκεί πηγάζουν τα πάντα;
Αν ο κ. Φίλης δεν το γνωρίζει καλό θα είναι να ρωτήσει και να μάθει και να μην λέει «αρλούμπες», για να μην πούμε τίποτα πιο βαρύ.
 http://anemosanatropis.blogspot.gr