Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Μα θέλει κανείς να είναι νεόπτωχος;

Tα capital controls ήταν ένα κομβικό αρνητικό γεγονός για τις βιοτεχνίες της χώρας, μια από τις οποίες είναι και η δική μου. Είδαν τα εξωστρεφή όνειρά τους να γκρεμίζονται, καθώς κανείς ξένος δεν επιθυμεί συνεργασία με επιχειρήσεις ευρισκόμενες σε απρόβλεπτα κράτη, ενώ ταυτόχρονα και η δυνατότητά τους να εισάγουν φθηνές πρώτες ύλες κατέστη από προβληματική έως αδύνατη. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των απειλούμενων μεταποιητών αποτελείται από μικρές οικογενειακές μονάδες, με σχετικά μικρό προσωπικό και εγχώρια απήχηση. Σε όλη τους τη διαδρομή γνώρισαν και γνωρίζουν κυρίως δυσκολίες από το Δημόσιο. Έχουν δει την κρατική έχθρα όποτε ανανέωσαν τις άδειές τους, όποτε αυθαιρέτησε πάνω τους ο φορολογικός μηχανισμός, όποτε πλήρωσαν από την τσέπη τους για τα φέσια των πελατών τους, όποτε αναζήτησαν τη συνδρομή των αρμόδιων για την εξαγωγική πολιτική υπηρεσιών, όποτε έπεσαν θύματα μεγάλων κλοπών λόγω άλλων καθηκόντων της αστυνομίας, όποτε προσέτρεξαν στα πανεπιστήμια για R&D, όποτε είδαν το διπλανό τους ερείπιο να μετατρέπεται σε πρόχειρο hot spot. 


Αρκετοί ανέκαθεν επέλεγαν να δραστηριοποιούνται «κάτω από το ραντάρ», πουλώντας συχνά «μαύρα», πραγματοποιώντας ελάχιστη επανεπένδυση κερδών και τοποθέτηση των διαθεσίμων τους σε άλλες δουλειές ή σε ακίνητα. Οι περισσότεροι πάλι επέμειναν, τηρώντας με δυσκολία το γράμμα του νόμου και βάζοντας πίσω στην επιχείρησή τους όσα τους περίσσευαν, προσδοκώντας να ανελιχθούν σταδιακά σε σοβαρούς παίκτες. Μετά το 2010 η μοίρα όλων έγινε κοινή, καθώς οι εναλλακτικές τοποθετήσεις τους απαξιώθηκαν γοργά, τα καινούργια μηχανήματά τους άρχισαν να μαζεύουν σκόνη και το… λίπος όλων τους βαίνει έκτοτε συνεχώς μειούμενο. Όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες επιμένουν να θεωρούν εαυτούς μέλη της μεσαίας, της καθ’ ημάς αστικής τάξης. Δεν έχουν αποδεχθεί τη φτωχοποίησή τους και η πίστη (ή αυταπάτη;) τους στηρίζεται στην άποψη πως η κατάσταση κάποτε θα βελτιωθεί ή στην ύπαρξη κάποιας προγονικής ακίνητης περιουσίας η οποία συχνά στοιχίζει περισσότερα από όσα αποφέρει. 


Δίπλα στους ταλαιπωρημένους βιοτέχνες βρίσκονται και χιλιάδες έμποροι, μηχανικοί, δικηγόροι, αγρότες και γιατροί που επίσης αισθάνονται «μεσαίοι», παρά το γεγονός πως και τα δικά τους εισοδήματα έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Είναι παντού γύρω μας, με τα περιποιημένα μα πολυφορεμένα ρούχα τους, με τα ασυντήρητα αυτοκίνητά τους, με τα άβαφα σπίτια τους, με το μελαγχολικό χαμόγελό τους, με την ψυχική συστολή που προξενεί η αγωνία τους για τη γνώμη των «άλλων». Και όλοι τους ως τώρα ελπίζουν, ενώ επιμένουν στην ίδια επαγγελματική κατεύθυνση, μη βλέποντας φως κάπου αλλού. Το τελευταίο Μνημόνιο όμως τσάκισε και το δικό τους ηθικό, καθώς αντιλαμβάνονται πια πως δεν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις μελλοντικές ασφαλιστικές εισφορές τους.


Οι άνθρωποι αυτοί σήμερα δεν γοητεύονται από ουτοπικές πολιτικές ιδεολογίες. Λίγο τους νοιάζει ποιος φταίει για τους εθνικούς διχασμούς, ενώ πλέον έχουν εμπεδώσει πως σύσσωμο το πολιτικό σύστημα ευθύνεται για την κοινή μας κακοδαιμονία. Παρακολουθούν τις συζητήσεις στη Βουλή όπως χαζεύουν το x-factor, ως κάτι φασαριόζικο μα –σε τελική ανάλυση– αδιάφορο. Σπρώχνονται στη συνειδητή φοροαποφυγή, αφού απλά αδυνατούν να καταβάλουν τους βαρύτατους φόρους, και πλέον σχεδιάζουν πώς θα κρύψουν κι άλλο τα μικρά τους εισοδήματα ώστε να αποφύγουν και τα επερχόμενα, ακόμη βαρύτερα, χαράτσια. Δεν νιώθουν πια σχεδόν καμιά ενοχή για την αθέτηση των νόμιμων υποχρεώσεών τους, καθώς είναι εντελώς πεπεισμένοι πως τα χρήματά τους πηγαίνουν στο βρόντο, πως το κράτος «μας» δεν λειτουργεί υπέρ αυτών μα υπέρ εαυτού. Δεν θα διανοούνταν όμως ποτέ να πλαστογραφήσουν κάποιο πτυχίο, λόγω της περηφάνιας τους και μιας έμφυτης νομιμοφροσύνης. Και δεν αποδέχονται ως αναπόδραστη την καταστροφή της χώρας, είτε λόγω συναισθηματισμού ή λόγω ανάγκης, δεδομένου πως και η φυγή στην αλλοδαπή είναι αβέβαιη. Ζητούν λοιπον λύσεις πρακτικές και γρήγορης απόδοσης ώστε να μη μεταβληθούν οριστικά σε νεόπτωχους, ακόμη κι αν πρόκειται να ξεβολευτούν για λίγο. Πιστεύουν σε μια Ελλάδα καλύτερη, όμως δε νμπορούν να της προσφέρουν πια τίποτε άλλο εκτός από τις δεδομένες ικανότητές τους στην παραγωγή πλούτου. 


Κανείς, κανείς απολύτως από τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες δεν σκοπεύει να συμβιβαστεί με την ιδιότητα του νεόπτωχου. Δεν θα αποδεχθούν αμαχητί την πληβειοποίηση που τους επιβάλλει σταδιακά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εφόσον όμως συνεχίσουν να πιστεύουν πως αυτή δεν είναι μονόδρομος. Ζητούν να τους δοθεί επιτέλους η ευκαιρία να προσαρμοστούν απερίσπαστοι στα νέα δεδομένα, σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο. Η διαδρομή τους πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης έχει αποδείξει την ικανότητά τους να προκόβουν, ειδικά όταν βρίσκονται σε ένα στοιχειωδώς φιλικό περιβάλλον. Θέλουν την πολιτεία δίπλα τους, να τους παρέχει δίκαιες κοινωνικές υπηρεσίες, να καταργεί τα επαγγελματικά προσκόμματα και να τους αντιμετωπίζει ως τίμιους αγωνιστές κι όχι ως… στρατηγικούς μπαταχτσήδες. 


Όσοι επιβίωσαν στην κρίση χρειάζονται επιτέλους μια σωστή κυβέρνηση για να τους εκφράσει, και η οποιαδήποτε σωστή κυβέρνηση χρειάζεται τέτοιους ανθρώπους για να τη στηρίξουν και για να την εκπροσωπήσουν. Κι αυτό επειδή απλά ολόκληρη η πατρίδα μας χρειάζεται δημιουργικούς πολίτες για να επενδύσουν, για να καινοτομήσουν, για να εξάγουν, για να γεννοβολήσουν και-τελικά-για να καταναλώσουν. Σήμερα οι αστοί, ειδικά οι υποσχόμενοι μαχητές του ιδιωτικού τομέα, δικαιούνται ουσιαστικής πολιτικής εκπροσώπησης περισσότερο από ποτέ, και το πολιτικό σύστημα οφείλει να τους την προσφέρει…

 ΦΑΝΗΣ ΟΥΓΓΡΙΝΗΣ
athensvoice.gr

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Είναι η πολιτική τους, ανόητε

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Ο​​λοι θυμόμαστε ότι, στο δικό μας δημοψήφισμα πέρυσι, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε λυσσαλέα το Grexit – γιατί αυτό ήταν το «όχι», ας μην κρυβόμαστε τώρα. Το κέρδισε άνετα. Ομως, αντί να ακολουθήσει την εντολή του 62% στην κατεύθυνση της ρήξης, ακολούθησε την εντολή του 38% που ήθελε να μείνουμε στην Ευρώπη. Με τον τρόπο αυτό, ο πρωθυπουργός, ο οποίος και ανέλαβε την ευθύνη της στροφής, αναγνώρισε στους ψηφοφόρους του «Ναι» ότι τελικά αυτοί είχαν δίκιο και όχι το κόμμα του, που επεδίωκε τη ρήξη (για να ανοιχτεί η Ελλάδα ελεύθερη στο πέλαγος της αλληλεγγύης των λαών και λοιπές μπούρδες). Παρ’ όλα αυτά ή, μάλλον, εξαιτίας αυτού του λόγου ενδεχομένως, πρέπει τώρα οι υποστηρικτές του «Ναι» να πληρώσουν τον λογαριασμό για την παραμονή στην Ευρώπη. Οι αυταπατηθέντες τιμωρούν τους ρεαλιστές επειδή είχαν δίκιο. Αυτό είπε ευθέως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Κυρίτσης σε άρθρο του στην κομματική εφημερίδα την περασμένη εβδομάδα και τα πνεύματα άναψαν.

Πρέπει να ευχαριστούμε και όχι να λοιδορούμε τον Γιώργο Κυρίτση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί μας βοηθά να ξεκαθαρίσουμε την εικόνα των πραγμάτων. Είχαμε λίγο ξεχαστεί παίζοντας με την ψευδαίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκπασοκίζεται ταχέως· έρχεται όμως ο Κυρίτσης με το άρθρο του και μας θυμίζει ότι ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αριστερός και αμετανόητος. Η παραδοχή προσφέρεται για διακωμώδηση· η μέση τάξη είναι σαν τον Ζήκο και ο ΣΥΡΙΖΑ σαν το αφεντικό του στην ταινία «Της κακομοίρας»: τρώει τις σφαλιάρες επειδή έχει δίκιο. Ομως, στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουμε να κάνουμε με έναν Ξέρξη που μαστιγώνει το πέλαγος από τα νεύρα του. Εδώ το χιούμορ δεν βοηθά να φθάσουμε στην ουσία της υπόθεσης· αντιθέτως, μας απομακρύνει.

Δεν είναι από θυμό, κακία ή φθόνο η εξόντωση της μέσης τάξης – όλα αυτά είναι απλώς προσωπικά κίνητρα. «Είναι η πολιτική τους, ανόητε», θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Κλίντον. Πρόκειται για συγκεκριμένη, σταθερή πολιτική που εφήρμοσε η Αριστερά οπουδήποτε στον κόσμο άρπαξε την εξουσία. Τα μέσα που μετέρχεται για τον σκοπό αυτόν ποικίλλουν από την κρατικοποίηση διά της υπερφορολόγησης μέχρι τη φυσική εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, όπως έγινε κατά τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό σε Ρωσία και Κίνα. Η Αριστερά πάντα ξέρει ποια δεν είναι τα δικά της τα παιδιά και ξεκινά από αυτά. Αποτυγχάνει τελικά να φτιάξει τον παράδεισο για τα δικά της τα παιδιά· για τα άλλα, όμως, ξέρει να φτιάχνει την κόλαση.

Βεβαίως και είναι διχαστική η πολιτική που παραδέχεται ο Κυρίτσης, αλλά διχαστική είναι εκ φύσεως η Αριστερά. Ας το καταλάβουμε, επιτέλους. Ακόμη και αυτή η Φώφη η Γεννηματά (της Πασοκάρας) αρχίζει να το καταλαβαίνει. Προχθές, λ. χ., κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το άρθρο του Κυρίτση, για «εμφυλιοπολεμική συμπεριφορά». Ουάου, όπως θα έλεγε κάποιος. Είναι ιστορικό γεγονός αυτό, διότι -θυμηθείτε– πότε άλλοτε έχει κατηγορηθεί η Αριστερά για «εμφυλιοπολεμική συμπεριφορά» και μάλιστα από κάποιους που θεωρούν ότι επίσης ανήκουν στην Αριστερά; Αυτή η κατηγορία, κατά παράδοση στον τόπο μας, μόνον εναντίον της Δεξιάς απευθυνόταν, και εκείνη, η ηλίθια, τη δεχόταν αδιαμαρτύρητα και απαντούσε με ακόμη περισσότερες μετάνοιες στα πόδια του Μίκη, περισσότερους ύμνους για τη σοφία του Χαρίλαου, με περισσότερες αυτομαστιγώσεις σε συναυλίες στη Μακρόνησο.

Αυτή η πλευρά της κυβέρνησης, την οποία αποκάλυψε ο Κυρίτσης (για όσους δεν την είχαν μυριστεί), είναι η μία. Η άλλη πλευρά της, που συχνά συνυπάρχει με την πρώτη μέσα στα ίδια πρόσωπα, είναι αυτή των απολύτως κυνικών ανθρώπων που τους ενδιαφέρει προπαντός να κρατήσουν την εξουσία και, προκειμένου να το πετύχουν, αφήνουν όλες τις προϋποθέσεις ανοικτές. Και τα δύο αυτά, μέσα στο ίδιο πακέτο, φτιάχνουν την κυβέρνηση, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, στο εσωτερικό τουλάχιστον, θα είναι ταραχώδης, και όσοι προεξοφλούν μια σχετικώς μακρά περίοδο σταθερότητας για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον προτρέχουν.

Αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση είναι πιο δύσκολο από το να μάθει πέντε αγγλικούλια ο Τσίπρας για να τον καταλαβαίνουν οι έξω στο περίπου. Η Αννα Βαγενά είναι ένα επικίνδυνα ιδιόρρυθμο πρόσωπο (επικίνδυνη, ιδίως αν τη συναντήσεις νυχτιάτικα να ξεπροβάλλει μέσα από το σκοτάδι), όταν όμως παρομοιάζει το υπερταμείο με τη Τουρκοκρατία, ο καθένας αντιλαμβάνεται το βάθος της εχθρότητας που έχει η Αριστερά για την Ευρώπη. Από παιδί και από τη Βαγενά μαθαίνεις την αλήθεια...

Εκτός από τις εσωτερικές αντιδράσεις που θα συναντούν συνεχώς (έπεται και η ρύθμιση για τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση, ας μην ξεχνάμε), η κυβέρνηση θα αντιμετωπίζει και τη σύγχυσή της. Δείτε, λ.χ., πώς κανείς δεν μπορεί να βγάλει άκρη με το ΕΚΑΣ. Δεν θα επιστραφεί καθόλου; Θα επιστραφεί και θα δοθεί πίσω με άλλον τρόπο; Θα επιστραφεί και πέραν αυτού ουδέν; Ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει στο τέλος, αν και το τρίτο είναι το πιθανότερο να συμβεί.

Το μόνο βέβαιο γενικώς είναι ότι η περιπέτεια στην οποία μπλέξαμε έχει μέλλον. Η Αριστερά είναι για την Ελλάδα ό,τι και η Καρχηδόνα για τη Ρώμη. Αν δεν καταστραφεί, αν δηλαδή δεν απαξιωθεί πλήρως πολιτικά, ας μην ελπίζουμε...

.......................................................

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Γιατί έκαναν τη ρύθμιση για τις offshore - Του Τάσου Τέλλογλου

image

Το νέο καθεστώς νομιμοποιεί τη χρήση κυπριακών και αμερικανικών εταιρειών ή εταιρικών σχημάτων από τις βρετανικές Παρθένες Νήσους και το Λουξεμβούργο: θεωρούνται «συνεργάσιμες» χώρες. Αλλά η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Και στις δύο περιπτώσεις το κίνητρο είναι η απόκρυψη χρήματος


H συζήτηση που άνοιξε για το άρθρο 178 και τις εξωχώριες επιχειρηματικές δραστηριότητες πολιτικών προσώπων έχει να κάνει με την ουσία των ελέγχων «πόθεν έσχες»: πρέπει, τελικά, να συμμετέχουν σε εταιρείες της αλλοδαπής οι πολιτικοί, είτε οι ίδιοι είτε μέσω παρένθετων προσώπων;

Ασκοπο ερώτημα. Σαφώς και ο νόμος πρέπει να το απαγορεύει. Δεν γίνεται να αποφεύγουν τους φόρους που επιβάλλουν σε όλους εμάς. Στην πραγματικότητα κανένας πολιτικός δεν αποκαλύπτει τη συμμετοχή του σε ξένες εταιρείες, οπουδήποτε και αν βρίσκονται αυτές. Κοινώς κανένας πολιτικός δεν θα περιλάβει στη δήλωση «πόθεν έσχες» τη συμμετοχή του σε μία ξένη εταιρία. Ακόμα και αν είναι νόμιμος, δεν θα είναι ηθικός. 

Ο νόμος 3849 /2010 του Χάρη Καστανίδη που ψηφίσθηκε ως αντίδραση στο «ηθικό και το νόμιμο» του Βουλγαράκη, απαγόρευε την συμμετοχή των πολιτικών σε κάθε είδους εταιρία της αλλοδαπής. Ο νόμος ψηφίσθηκε. Ε, και; Εμπόδισε τον Ακη Τσοχατζόπουλο να διαθέτει εταιρείες στο εξωτερικό; Ακόμα και αυτή η υπόθεση προέκυψε από δικαστική έρευνα ή διεθνείς διαρροές στοιχείων.

Ας δεχθούμε αρχικά ότι η αντιπολίτευση είναι ειλικρινής όταν λέει ότι δεν έπεσε στην αντίληψη της η σχετική ρύθμιση. Και ας διαβάσουμε πάλι την ίδια τη ρύθμιση.

Τα πρόσωπα που ελέγχονται δεν επιτρέπεται να έχουν συμμετοχή, τα ίδια η με παρένθετα πρόσωπα, σε εταιρεία χώρας που δεν είναι συνεργάσιμη στην παροχή φορολογικών στοιχείων. Στις μη συνεργάσιμες χώρες περιλαμβάνονται όλα τα αστέρια των φορολογικών παραδείσων όπως τα Μάρσαλ Αϊλαντς, η Μαλαισία, η Λιβερία, το Μονακό, τα Νησιά Κουκ, ο Λίβανος. Αλλά για να εντοπισθεί εκείνος που συμμετέχει σε εταιρεία θα πρέπει να υπάρξει κάποια διαρροή από ένα κλειστό σύστημα (όπως πχ συνέβη στα Panama Papers), διαφορετικά ο έλεγχος μικρή σημασία έχει είτε με το παλιό είτε με το καινούργιο καθεστώς.

Συνεπώς η αλλαγή απλά νομιμοποιεί τη χρήση κυπριακών και αμερικανικών (βλέπε Ντέλαγουερ) εταιρειών ή σχημάτων από τις βρετανικές Παρθένες Νήσους ή από το Λουξεμβούργο.

Το αυτοτελές αδίκημα της χρήσης ξένης εταιρείας επιφυλάσσεται στους άλλους που θα «κρύβουν» χρήμα σε μη συνεργάσιμες δικαιοδοσίες. Αλλά η διαφορά δεν είναι πραγματικά μεγάλη αφού και στις δύο περιπτώσεις το κίνητρο είναι η απόκρυψη χρήματος.

Υπάρχει βεβαίως και ένα ερώτημα: Γιατί έπρεπε να γίνει τώρα αυτό; Στην ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης χρησιμοποιούνται επιχειρήματα του είδους ότι ο Κώδικας Φορολογικών Στοιχείων περιλαμβάνει την έννοια αυτή των υπεράκτιων δικαιοδοσιών (συνεργάσιμες και μη) και δεν θα έπρεπε το πλαίσιο του «πόθεν έσχες» να «υπακούει»σε διαφορετικό καθεστώς. Προφανώς και δεν είναι πολύ πειστικό το επιχείρημα. Και, εν τέλει, γιατί να μην μπει στο νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες; Γιατί να μην περιληφθεί στο νομοσχέδιο για την πάταξη του λαθρεμπορίου πετρελαίου και τσιγάρων που ακόμα περιμένουμε; Κάποια καλή απάντηση;




Αν οι αρχές «μπούκαραν» στα σπίτια θα συγκέντρωναν 45-50 δισ. από τα λεφτά των Ελλήνων

 ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ

Απίστευτες δηλώσεις Χρυσόγονου: Αν οι αρχές «μπούκαραν» στα σπίτια θα συγκέντρωναν 45-50 δισ. από τα λεφτά των Ελλήνων


Απίστευτες δηλώσεις Χρυσόγονου: Αν οι αρχές «μπούκαραν» στα σπίτια θα συγκέντρωναν 45-50 δισ. από τα λεφτά των Ελλήνων

Με τον πιο περίεργο τρόπο προσπάθησε να εξηγήσει γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ρήξη με τους δανειστές ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Χρυσόγονος.
Μιλώντας στα Παραπολιτικά 90,1, ο ευρωβουλευτής τόνισε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ρήξη με τους δανειστές και ανέλυσε σε θεωρητικό επίπεδο πως θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν τα χρήματα που χρωστάει η Ελλάδα.

«Σε ένα θεωρητικό και απευκταίο σενάριο στο οποίο δεν θα υπήρχε συμφωνία τότε μπορεί να προέκυπταν έκτακτες συνθήκες και οι αρχές που θα αναλάμβαναν εκτός κοινοβουλευτικού πλαισίου θα έπρεπε να συγκεντρώσουν ότι χρήματα υπάρχουν σε φυσική μορφή στα χέρια των Ελλήνων – περίπου 55 δισεκατομμύρια όπως είπε - προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση της χώρας» είπε ο Κώστας Χρυσόγονος.

«Ενα άλλο σενάριο θα ήταν να βρεθεί χορηγός – που θα μπορούσε να είναι η Κίνα- ο οποίος θα παρέχει στην Ελλάδα 20 δις για να αποπληρωθεί το ΔΝΤ και άλλα 25 προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η οικονομία για τη μετάβαση σε άλλο νόμισμα.» πρόσθεσε με νόημα.

http://www.iefimerida.gr

Η αναδιανομή της μιζέριας

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Κ​​άποτε ο δεξιός Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει ότι «το εγγενές ελάττωμα του καπιταλισμού είναι η άνιση κατανομή της ευλογίας του. Η εγγενής αρετή του σοσιαλισμού είναι η ίση κατανομή της μιζέριας του». Αυτόν ήρθε να επιβεβαιώσει ο αριστερός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης, ο οποίος σε άρθρο του επισημαίνει: «Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της Ν.Δ.: “Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων”.

Γι’ αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει» (Αυγή 26.5.2016).

Η πρώτη ανάγνωση αυτού του άρθρου μάς οδηγεί σε μαύρες σκέψεις. Στη Δημοκρατία η κυβέρνηση εκλέγεται από κάποιους, αλλά είναι κυβέρνηση όλων· οφείλει να ελαφρύνει το σύνολο των πολιτών και όχι να επιβαρύνει κάποιους. Μόνο τα δικτατορικά καθεστώτα τιμωρούν τους πολιτικούς αντιπάλους. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στόχο να μετατρέψει την Ελλάδα σε σοβιετική δικτατορία, από αυτές που μοίρασαν χουβαρνταλίδικα τη μιζέρια σε όλη την Ανατολική Ευρώπη. Είναι ανίκανοι, ακόμη και γι’ αυτό. Θα πούμε όμως ότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Η ηγετική ομάδα του είχε μόνο μία ιδέα, κι αυτή ήταν λάθος: εκβιάζουμε τους εταίρους, παίρνουμε τα λεφτά τους, τα σκορπάμε από το ελικόπτερο, διορίζουμε τους κολλητούς και κυβερνάμε δόξη και τιμή. Δεν είχαν καμιά πρόταση για διόρθωση των χρόνιων παθογενειών, ούτε κάποια σκέψη για παραγωγική ανασυγκρότηση. Τίποτε. Μόνο «πάρε τα λεφτά και σκόρπα...». Θα σχίσουμε το μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο κι όλα καλά...

Αφού δεν δούλεψε αυτό, και για να δικαιολογήσουν στον σκληρό πυρήνα του κόμματος τις πολλαπλώς καταστροφικές αυταπάτες τους, το γύρισαν στο «ταξικό τσάμικο». Δύο μαρξιστικά κολλυβογράμματα έμαθαν οι οπαδοί τους και μ’ αυτά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δικαιολογήσεις τις φούρλες της. Φτιάχνουν νέες αυταπάτες, οι οποίες επίσης θα αποδειχθούν καταστροφικές. Μην ξεχνάμε ότι η αναδιανομή, η ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, χρειάζεται κάποιο σχέδιο. Απαιτεί διάβασμα και δουλειά κι όχι στασίδι στα τηλεκαφενεία.

Το θέμα όμως είναι βαθύτερο από τις εξάψεις του κ. Κυρίτση. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι ανοησίες φλόγισαν επί μακρόν τις τάξεις της αυτοαποκαλούμενης «Προόδου». Ολόκληρες στρατιές αγράμματων αριστερών λιάνισαν σε συνθήματα την πλούσια μαρξιστική παράδοση και ονειρεύονται «ταξικούς πολέμους» (σε μια χώρα που δύο στους τρεις είναι μικρομεσαίοι), «δικτατορίες του προλεταριάτου» σε έναν τόπο που οι αστοί πήραν των ομματιών τους κι έφυγαν, ενώ οι μόνοι προλετάριοι είναι οι μετανάστες· και ούτε καν το σύνολο αυτών: η πρώτη γενιά Αλβανών μεταναστών –όσοι τέλος πάντων έμειναν εδώ– έγιναν προκομμένοι μικρομεσαίοι.

Πολλές χώρες καταστράφηκαν επειδή μεταμόρφωσαν τη μαρξιστική θεωρία σε ουτοπία, η Ελλάδα θα είναι η μόνη που καταστρέφεται επειδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπει τη μαρξιστική θεωρία σε ανοησία. Δεν έχουν κάνει καμία –έστω λάθος– επεξεργασία μετάβασης σε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Απλώς τσαλαβουτούν σε απαρχαιωμένα συνθήματα και παλιά γινάτια της σταλινικής Αριστεράς. Δεν κατανοούν καν ότι το πρώτο πρόβλημα της χώρας είναι η παραγωγή και έπεται η αναδιανομή. Αναδιανομή χωρίς πλεόνασμα δικαιώνει τον Ουίνστον Τσώρτσιλ. Και με τα μυαλά που κουβαλάει αυτή η κυβέρνηση, το μόνο που μπορεί να αναδιανείμει είναι η μιζέρια.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Η διχαστική μπαρούφα του Κυρίτση - Του Πάνου Παπαδόπουλου

image

Ο Γιώργος Κυρίτσης στη Βουλή. Ο λαός τον εξέλεξε για να επιβαρύνει αυτούς που ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα;

H δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο λαός εξέλεξε το κόμμα του για να επιβαρύνει με τα μέτρα εκείνους τους εύπορους που ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα είναι ασφαλώς διχαστική. Αλλά είναι και ανοησία. Διότι τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ δεν χτυπούν τους εύπορους αλλά τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας

Ας πούμε ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης είναι σοβαρό άτομο και εννοεί αυτά που λέει – δεν θα βγει δηλαδή μετά και θα πει ότι κάποιοι, οι δυνάμεις της διαπλοκής λόγου χάρη, τα παρερμήνευσαν. Οντως, μία μέρα μετά τη δημοσιοποίηση της άποψής του ότι ο λαός εξέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ για να επιβαρύνει όσους ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα, ο κ. Κυρίτσης, μιλώντας στον ΣΚΑΪ την Παρασκευή επανήλθε λέγοντας ότι εννοούσε ακριβώς αυτά «τα ευπορότερα στρώματα που έδωσαν τα μεγαλύτερα ποσοστά στις δυνάμεις του “Ναι” στο δημοψήφισμα» του Ιουλίου 2015.

Ο κ. Κυρίτσης το πιστεύει αυτό που λέει. Αλλωστε όταν το περασμένο καλοκαίρι, μετά το «Όχι» στο δημοψήφισμα, είχε ψηφίσει «ναι» στο μνημόνιο για τη συμφωνία με τους δανειστές, είχε παραδεχτεί ότι «ήταν η πιο εξευτελιστική στιγμή στη ζωή μου από τότε που κατουρήθηκα στο σχολικό στην τρίτη δημοτικού».

Ο κ. Κυρίτσης πιστεύει ότι το 35% των ελλήνων ψηφοφόρων έδωσαν τον Σεπτέμβριο στον ΣΥΡΙΖΑ τη σχετική πλειοψηφία στη Βουλή προκειμένου να ρίξει τα βάρη στους φλώρους που ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα. Κοινώς να τα πάρει από τους εύπορους «Μενουμευρωπαίους» και να τα δώσει στους «φτωχούς» του «όχι». Αλλως, να εκδικηθεί όσους υποστήριξαν το «ναι» – και δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ – και να δώσει μέρος της περιουσίας τους σε εκείνους που φώναξαν «όχι» και ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ – όχι όλοι, οι μισοί από αυτούς, αλλά τέλος πάντων.

Είναι μια κραυγαλέα διχαστική άποψη. Που διαχωρίζει αυθαίρετα τους πολίτες όχι μόνο ανάλογα με την ψήφο που έριξαν σε μια κάλπη, αλλά και ανάλογα με την προκοπή τους. Αλλά διχαστική ήταν ούτως ή άλλως αυτή η ανεκδιήγητη πράξη του δημοψηφίσματος για ένα – όπως αποδείχτηκε – μη θέμα. Και τα απόνερά της διχαστικά θα είναι.

Είναι όμως μια άποψη. Αυτήν πιστεύει ο κ. Κυρίτσης και θα κριθεί από αυτήν. Υπακούει άλλωστε στο βασικό και διχαστικό ιδεολογικό σχήμα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να κερδίζει και να διατηρείται στην εξουσία: ό,τι κάνουμε το κάνουμε για το καλό του λαού εκδικούμενοι όσους έχουν (ακόμη) χρήματα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο κ. Κυρίτσης πιστεύει ότι τα μέτρα που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ (και μαζί του οι ΑΝΕΛ) είναι ένα εργαλείο για να τα πάρουν από τους «κακούς» εύπορους – που ψήφισαν και «ναι» – και να τα δώσουν στον «καλό» λαό, που ψήφισε «όχι».

Στον κόσμο του κ. Κυρίτση, το ΕΚΑΣ που καταργείται πλήττει την πλουτοκρατία του «ναι», οι έμμεσοι φόροι που αυξάνονται κατακόρυφα χτυπούν τον φλώρο «Μενουμευρωπαίο» και όχι το λαϊκό κορίτσι που χόρευε στο Σύνταγμα στις 5 Ιουλίου. Απ’ όσο θυμάμαι όμως δεν έχω δει ποτέ τον Βαρδινογιάννη με κουτάκι μπίρας, τους νέους και τους σκληρά εργαζόμενους βλέπεις να την απολαμβάνουν – και τώρα να πρέπει να την πληρώσουν ακριβότερα.

Ακόμα και αν όντως υπάρχει ταξικός διαχωρισμός και ένας ακήρυχτος ταξικός πόλεμος εν εξελίξει, τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ (και του κ. Κυρίτση) δεν βοηθούν τον φτωχό, αντιθέτως τον χτυπούν ακόμα περισσότερο. Εικονοκλαστικά να το δει κανείς, ο κουλ τύπος με την εσάρπα και το Aperol Spritz τού «Ναι» δεν θα πληγεί όσο ο υποστηρικτής του «όχι» με την μπίρα.

Ο κ. Κυρίτσης έχει πει μια κλασική πολιτική μπαρούφα, που απλά υπηρετεί το συριζαϊκό ιδεολογικό σχήμα.

Διότι τον μόνο που βοηθούν τα μέτρα που ψηφίστηκαν είναι – με την εξασφάλιση της παραμονής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία – εκείνον τον μέσο αγράμματο και ανεπρόκοπο που μπορεί να διοριστεί, ακόμα και σύμβουλος στο Μαξίμου.


Ο Γιώργος Κυρίτσης, οι Joy Division και η …πάλη των τάξεων

ΚΥΡΙΤΣΗΣ

Του Νίκου Λακόπουλου
ΝΙΚΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣΜετά την βουλευτή που δήλωσε πως έσωσε το ΔΝΤ – ο ΣΥΡΙΖΑ, τον υπουργό που ανέλυσε πως ο Σάντερς ανεβαίνει λόγω ΣΥΡΙΖΑ, ο εκπρόσωπος τύπου για το Μεταναστευτικό με ένα άρθρο του στην «Αυγή» επανέφερε μαζί με την βλακεία και την ξιπασιά την «αριστερή έπαρση» μιας κυβέρνησης που υποστηρίζει ότι είναι αριστερή, αλλά στηρίζεται στην ακρο-λαϊκή- δεξιά του Πάνου Καμμένου.

Από που κι ως που η κυβέρνηση- με τα μνημόνιά της, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα των αρχών της- είναι αριστερή και οι «μένουμε ευρωπαίοι» εύποροι, αστοί και δεξιοί; To Όχι -που υποστήριζε μεταξύ των άλλων και η «Χρυσή Αυγή»- ήταν αριστερό και το Ναι δεξιό; Και ποιο ήταν το θέμα τελικά του κωμικοτραγικού δημοψηφίσματος, αν δεν ήταν το «δεν θέλουμε αυτή τη συμφωνία, αλλά θέλουμε μια χειρότερη»; Πώς το ‘Οχι, έγινε τελικά Ναι και από που ψωνίζει «αριστερά» ο Κυρίτσης- που όπως ομολόγησε- με ειλικρίνεια- σχεδόν….κατουρήθηκε στην Βουλή, όταν ψήφισε Ναι στο Μνημόνιο;

«Οι πρώτες λέξεις που είπα ως βουλευτής ήταν ένα ΝΑΙ σε κάτι που δεν πιστεύω, ψήφισα μνημόνιο, αισθάνομαι άρρωστος. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση μας έριχνε χημικά στη νεολαία μας. Το έκανα με το σκληρό πολιτικό σκεπτικό ότι η πτώση της κυβέρνησης θα είναι η νίκη του Σόιμπλε» έγραψε τότε.
Αυτό που εντυπωσιάζει εδώ είναι πως η «αριστερή» κυβέρνηση είναι αυτοσκοπός και η Αριστερά ιδιοκτησία ενός πολιτικού μορφώματος με μόνο ενδιαφέρον την εξουσία χωρίς ντροπή, χωρίς αίσθηση των πραγμάτων και τελικά χωρίς ιδεολογία- που θα κάνει τα πάντα, όπως να υποδεχθεί το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους (!) ή να περιφέρει λείψανα αγίων κι ύστερα- ως αριστερή- θα δώσει πολιτικό όρκο και θα πάει με την λαμπάδα στην εκκλησία. Σύγχυση, διπολική διαταραχή, αφασία ή κουτοπονηριά- λαϊκισμός- ψηφοθηρία; Εγκεφαλική καραμπόλα, πολύνεκρο δυστύχημα με θύμα την λογική.

Oι τύποι είναι επικίνδυνοι, όχι γιατί είναι βέβαια «αριστεροί» και κινδυνεύει το σύστημα (!), αλλά γιατί μπορούν να πουν και να κάνουν τα πάντα- με διάθεση εκδικητική και κακία, με μισαλλοδοξία.

‘Οπως ο σ. Κυρίτσης που αντιλαμβάνεται την εξουσία ως τιμωρία όσων ψήφισαν αυτό που τελικά ακολούθησε η κυβέρνηση. Πέρα από τον δεξιό και τον αριστερό, υπάρχει ο άνθρωπος χωρίς ιδεολογία. Ο τύπος που ακούει έντεχνα και λαϊκά και ρεμπέτικα και ποζάρει με ένα μπλουζάκι τον Joy Division -καπάκι με το «Πάγωσε- πάλι!- η τσιμινιέρα και φεύγω …με μια πιρόγα. Ο άλλα ντ’ άλλων, ο κιτσάτος- χωρίς πολιτική αισθητική-, ο θρασύς, ο αμαθής, ο καθυστερημένος- ιστορικά, ο κλέφτης ιστορίας. Ο Αριστερός με σφραγίδα -με τη βούλα, ο αυτόκλητος τιμωρός της Ιστορίας που αυτός κατέχει την -κυκλοθυμική- αλήθεια και δικάζει λέγοντας τα αντίθετα από όσα είχε πει πριν.

Ο άνθρωπος χωρίς ιδεολογία δεν αισθάνεται ντροπή, ούτε έχει ενοχές- ένα στοιχείο που αποτελούσε το συστατικό της «παλιάς» Αριστεράς, του αλτρουϊσμού και του ουμανισμού και δεν έχει η χειραφετημένη «Αριστερά» των νεογιάπηδων και του αριστερού life style. Η παλιά Αριστερά είχε ενοχές και υπερηφάνεια για μάχες που έδωσε. Αυτοί δεν έχουν ούτε τσίπα, ούτε ενοχές. Μόνο υπερηφάνεια για μάχες που δεν έδωσαν ποτέ ή που έδωσαν οι άλλοι. Κάπηλοι Ιστορίας.

Ο Γιώργος Κυρίτσης -διαβάζω στο βιογραφικό- γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Εξαρχειώτης με καταγωγή από την Ήπειρο και την Αχαΐα. Σπούδασε στο Πάντειο. Από το 1988 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αυγή και από το 2007 στο Κόκκινο 105,5. Εργάστηκε επίσης στο Σκάι, στον Αδέσμευτο Τύπο και ως ευθυμογράφος στα περιοδικά ΜΕΝ και ΚΛΙΚ. και στην Athens Voice, ενώ κείμενα του έχουν δημοσιευθεί  στο περιοδικό Γαλέρα και στην ιταλική εφημερίδα Manifesto. Πριν ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία εργαζόταν ως μαρμαράς και ως υπάλληλος σε βιβλιοπωλείο.

Εντάχθηκε στην Αριστερά στα μαθητικά του χρόνια, οργανωμένος στον Ρήγα Φεραίο. Είναι ιδρυτικό μέλος και πρώην μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού. Ιδρυτικό μέλος και πρώην της  ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.
«Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της Ν.Δ. και όχι των απελπισμένων σπιν του: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων». Γι’ αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει» ‘εγραψε τώρα στην ‘Αυγή». Σε ποιο κόσμο και σε ποια διάσταση ζει το παλικάρι;

Ποιος είναι ο ¨ακήρυκτος ταξικός πόλεμος» με στόχο να τιμωρήσει όσους ψήφισαν ναι και σε ποιo στρατόπεδο είναι ο ίδιος; Tα πρώτα μέτρα, όπως η αύξηση του εισιτήριου στα λεωφορεία -που παίρνουν οι φτωχοί- οι έμμεσοι φόροι, οι μειώσεις των συντάξεων είναι μέτρα που δεν θα τολμούσε να πάρει μια δεξιά κυβέρνηση. Ο Τσίπρας είναι το αγαπημένο παιδί της -Go Home!- Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Γιώργο, ξύπνα. Το λιμάνι φεύγει. Η πάλη των τάξεων δεν  είναι σύγκρουση ομάδων πολιτικών συμφερόντων. Η μισή κυβέρνηση είναι εύποροι, παιδί μου- δεν  είναι «κυβέρνηση εργατών-αγροτών»! Η Αριστερά- σε όλες τις εκδοχές της- δεν είναι στην κυβέρνηση. Οι «Μένουμε Ευρώπη» δεν είναι ταξικό στρατόπεδο. Όχι ψήφισαν πολλοί και για διαφορετικούς λόγους. Και βέβαια δεν τους εκπροσωπεί το Ναι του Αλέξη και οι δερβίσικες περιστροφές του. To κόμμα που δεν ήθελε Αμυγδαλέζα, έφτιαξε πολλές και έκλεισε τον Εθνικό Κήπο. Πόσοι αστυνομικοί φυλάνε τον Φλαμπουράρη;

Στη κυβέρνηση είναι όσοι σκέφτονται σαν εσένα. Αφού χάσαμε το λιμάνι, γιατί να χάσουμε και το υπουργείο!. Και για να θυμηθούμε την άλλη κορυφαία δήλωση είναι δύσκολο να πίνεις καφέ, να καπνίζεις και να ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ!

Υ.Γ. Όταν δουλεύεις στα ΝΕΑ- όπως ο συντάκτης του αστικού στρατόπεδου (!)- είσαι  συστημικός κι όταν -όπως εσύ- δουλεύεις στον Αδέσμευτο Τύπο και τον Σκάι είσαι επαναστάτης. Σε ποια Αριστερά ανήκεις; Kαθώς μπαίνουμε ή καθώς βγαίνουμε;

ΥΓ. 2: Oι Joy Division- στο μπλουζάκι σου- δεν είναι «αριστερή» μπάντα και το σκουλαρίκι …ντεμοντέ! Καλύτερα με το έντεχνο και την πιρόγα παρά «πρωτοπορία»-avant garde- με σαράντα χρόνια καθυστέρηση!

anoixtoparathyro.gr

Το να δουλεύεις σε εποχή ΣΥΡΙΖΑ...

Νίκος Βατόπουλος ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ 

Το νέο εργασιακό ήθος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που γνωρίζαμε. Ακόμη και στη χειρότερη εκδοχή του, το εργασιακό ήθος που αντιλαμβάνονταν οι περισσότεροι Ελληνες έλεγε ότι η δουλειά φέρνει δουλειά και το χρήμα φέρνει χρήμα. Δεν είχαμε μάθει ότι στόχος ζωής πρέπει να είναι η εξάρτηση από το κράτος και ότι οι αξίες της μεσαίας τάξης (ή ό,τι πρεσβεύουν οι αξίες της ευθύνης και του προσωπικού ρίσκου) θα έπρεπε να βάλλονται μέσα από τη γελοιωδέστερη διχαστική γλώσσα των τελευταίων δεκαετιών. Δεν αξίζει καν να αναφέρει κανείς τα ονόματα εκείνων που με την ιδιότητα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ή του υπουργού διχάζουν και γελοιοποιούνται, ενώ πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική. Ο ιστορικός χρόνος θα έρθει για να κονιορτοποιήσει τις ανοησίες στην αιώνια λήθη.

Παρ’ όλα αυτά, οι ανοησίες και οι ερασιτεχνισμοί, όπως και το μίσος για τον αστικό κόσμο, όσο κι αν είναι αδιέξοδο, όχι μόνον ορίζουν το κοινωνικό κλίμα που επιδιώκει να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, αλλά επηρεάζουν και την πραγματική οικονομία. Είναι πλέον ατυχία να έχεις κατάστημα, να έχεις δική σου επιχείρηση, να είσαι επιστήμων ή αρχιτέκτων. Το ίδιο το σύστημα σταδιακά σε ωθεί στο περιθώριο, φυτοζωείς και αντί να ευημερείς παράγοντας πλούτο, έχεις βάλει όλη την οικογένεια να δουλεύει στο μαγαζί και αγωνίζεσαι να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Στο ερώτημα αν αξίζει όλο αυτό, την απάντηση δίνει η κυβέρνηση.

Αλλά μία χώρα χωρίς παραγωγική βάση και χωρίς εργασιακό ήθος αριστείας, πειθαρχίας, φαντασίας και τόλμης σε τι μπορεί, άραγε, να ελπίζει; Στη σταδιακή εξάρτηση ολοένα και περισσότερων εξουθενωμένων πολιτών από το κράτος; Σε προσλήψεις; Ακούγεται εξωπραγματικό, σαν από σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας, όμως η φτωχοποίηση α λα ΣΥΡΙΖΑ είναι βάσει συνταγής. Οπως και η εκπαιδευτική ισοπέδωση, έτσι και η οικονομική εξαθλίωση, συντελείται με διαδικασίες εξάρτησης και παγίδευσης στο πλέγμα που γεννά αυτή η νοσηρή, απομονωμένη, εσωστρεφής και ολοένα και λιγότερο ευρωπαϊκή χώρα.

Η επιλογή εσωτερικών εχθρών, είτε είναι ιδιώτες, που τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη, είτε είναι κοινωνικές τάξεις (λες και ζούμε στον 19ο αιώνα) είτε είναι αορίστως ιδεολογικοί αντίπαλοι, εξυπηρετεί το ιδεολόγημα της οριζόντιας φτώχειας. Σε είδος και πνεύμα.


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Κυρίτσης Γιώργος, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ



 Κυρίτσης: Μας ψήφισαν για να επιβαρύνουμε τους "Μένουμε Ευρώπη"
«Ο νέος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε τη θέση της Βασιλικής Κατριβάνου, λέει με απίστευτο κυνισμό ότι το κόμμα του εξελέγη εκ νέου κυβέρνηση τον Σεπτέμβριο, «για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει»!»


Κυρίτσης: «Οι μεταγόμενοι από τα νησιά δεν φόραγαν χειροπέδες, φόραγαν αυτά τα ..πλαστικά μιας χρήσης», αυτός είναι ο Κυρίτσης. Αυτός και άλλα πολλά!!!

Η είδηση είναι ότι ο Κυρίτσης, βουλευτής τώρα του Κυβερνώντος κόμματος, δεν θέλει να μείνουμε στην Ευρώπη. Δεν έχουμε σαφή εικόνα για το τι θα ήθελε, αλλά προφανώς θα προτιμούσε να είμαστε στην κατάσταση της Βενεζουέλας ή κάτι τέτοιο. Προφανώς ήταν και αυτός οπαδός αυτών των άρτια επεξεργασμένων σχεδίων περί κατάληψης του Νομισματοκοπείου κλπ. Μέχρι τότε όμως θα στηρίζει την Κυβέρνηση του, που τα δίνει όλα και την κυριαρχία της χώρας για 99 χρόνια, για να πάρει λεφτά, λεφτά σε δόσεις. Μέχρι τότε θα γλύφει ασύστολα όλους αυτούς που έβριζε για να πάρει τα χρήματα τους.
 

Δεν τον απασχολεί γιατί διάλεξε η κυβέρνηση του να μείνουμε Ευρώπη ενώ, κατά την άποψη του, οι περισσότεροι είπαν όχι στην Ευρώπη. 


Είναι δεδομένο στον Κυρίτση, πως οι φεύγουμε Ευρώπη ήταν οι φτωχοί αυτού του τόπου και οι μένουμε Ευρώπη ήταν οι πλούσιοι. Και προσπαθεί να μετακυλήσει τα βάρη στους πλούσιους με όλους αυτούς τους ….έμμεσους φόρους. 

Το ενδιαφέρον όμως και ας μην είναι είδηση, είναι τα συμπλέγματα, η μισαλλοδοξία και το μίσος που αναδύονται από την δημοσίευσή του στην Αυγή (έχει κάνει και άλλη παρόμοια, στο παρελθόν) και που έχει να κάνει τόσο με τον Κυρίτση όσο και κάποιους άλλους της φάρας του.
Είναι η αντίληψη του, τους για την Δημοκρατία.
Την είδαμε και με την διαχείριση του Δημοψηφίσματος.
Είναι τόση η ανεπάρκεια του και η ανάγκη του να ξεφωνίσει το μίσος του, που δεν μπορεί να κρατηθεί, να την κάνει τη δουλειά του σιωπηλά και με μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. 

Είναι τόση η ανεπάρκειά του και σαν αρθρογράφος που τον κάνει ικανό να απευθύνεται μόνο στα κατώτερα ένστικτα των κατώτερων οπαδών του, ικανοποιώντας έτσι στην ουσία τα απωθημένα του.

Είναι τόση η ανεπάρκειά του που δεν την αντιλαμβάνεται. 

Δεν αντιλαμβάνεται πως είναι αυτό το τσούρμο των δικών του που ευτέλισαν, με τις κωλοτούμπες τους, την άθλια, εμπαθή συμπεριφορά τους, τις βρισιές τους, τα ψέματα τους, την υιοθέτηση με γελοίο και δουλικό τρόπο, όσων πολεμούσαν, την όποια ιδέα για την Αριστερά στην Ελλάδα. 

Δεν αντιλαμβάνεται πως, αυτός, η Βαγενά κ.α, καθημερινά κάνουν ότι μπορούν για να τελειώσουν την Αριστερά οριστικά και αμετάκλητα! Και δεν κόπτομαι για την Αριστερά!

Δεν αντιλαμβάνεται, αυτός και οι όποιοι όμοιοί του ότι, ο τόπος το μόνο που μπορεί να κερδίσει από το μίσος και τα συμπλέγματα τους είναι ο διχασμός. Εκτός αν είναι αυτό που θέλουν, μέσα στην βλακεία τους. Οπότε είναι επικίνδυνοι. Θα δείξει..

Το σίγουρο είναι πως ο τόπος δεν μπορεί να πάει μπροστά με τις ανοησίες του Κυρίτση, τους μπάφους του Καρανίκα κλπ. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν τον λόγο τους, η μία ανοησία μετά την άλλη καθημερινά, θα διαχειριστούν θέματα ανάπτυξης, οικονομικά , καθημερινά κ.α?? Είναι ανίκανοι να σκεφτούν πως με την λογική τους τα περισσότερα θα τα χάσουν οι μη έχοντες ή είναι επιλογή τους το ξεροκόμματο προς τους μη έχοντες, για να τους έχουν στο χέρι.

Τέλος να υπενθυμίσουμε, άλλη μια φορά, στον Κυρίτση, πως δεν είναι οι μένουμε Ευρώπη, αυτοί που συμφώνησαν και ψηφίζουν όλα αυτά τα μέτρα, τόσους μήνες τώρα. 

Είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση του, που κάνει όσα κάνει.