Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Ανθρωποι και κατακάθια

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Οπου οι άλλοι βλέπουν ανθρώπους, ξεσπιτωμένους και βασανισμένους, χαμένους σε μια ξένη ήπειρο, αυτοί βλέπουν πορτοφόλια. Μετράνε κεφάλια και χιλιάρικα. Ανήκουν στη διεθνή των αρπαχτικών και των απάνθρωπων, μαζί με τους στυγνούς Ασιάτες διακινητές και τους στεγνόψυχους Ευρωπαίους που στέλνουν λυκόσκυλα καταπάνω στους πρόσφυγες. Μπορεί να τους χωρίζει η εθνικότητα και η θρησκεία, αυτά όμως αποδεικνύονται πολύ γρήγορα υποθέσεις της επιδερμίδας, όχι της ψυχής. Στον σκληρό πυρήνα τους είναι ίδιοι. Ρεμάλια. Κερδοσκόποι της χειρότερης πάστας. Το βράδυ, όταν τελειώσει η δουλειά τους, θα πάνε σπίτι τους για να υπολογίσουν τα εύκολα κέρδη. Και πριν στρωθούν στην τηλεόραση να δουν σχεδόν σε απευθείας μετάδοση «το δράμα των προσφύγων» και να πιουν δυο μπίρες για να το χωνέψουν, θα χαϊδέψουν τρυφερά το κεφάλι των παιδιών τους, ίσως και να τα ρωτήσουν πώς πήγαν στο σχολείο. Δεν θα τους πουν βέβαια ότι το μεσημέρι πήραν τρία και τέσσερα ευρώ από κάποια άλλα παιδιά, ξενάκια, για ένα μπουκαλάκι νερό. Ούτε ότι κοστολόγησαν τριχίλιαρο και βάλε τη διαδρομή με το ταξί έως την Ειδομένη ή τρακοσάρι με το λεωφορείο. Δεν θα τους πουν δηλαδή ότι οι ίδιοι, στο δικό τους σχολείο, στο δικό τους μάθημα, πήραν μηδέν. Καλοί πατεράδες. Και θρήσκοι άνθρωποι.

Ο καθένας πορεύεται με τη συνείδησή του. Αν είναι αχρείος, και δέκα φύλακες και αγορανόμους να του βάλεις για να τον νουθετούν και να τον επιβλέπουν, θα βρει τρόπο να ελευθερώσει την αχρειότητά του. Παρ’ όλα αυτά, όλο και κάποιος σύλλογος ταξιτζήδων πρέπει να νοιαστεί για το πόσο άθλια φέρονται εις βάρος των προσφύγων κάμποσοι του κλάδου τους στο λιμάνι του Πειραιά. Και στους λεωφορειούχους το ίδιο.

Οσο για τους μαγαζάτορες, εκείνους των Τεμπών που όρμησαν να δείρουν όσους προσέτρεξαν να προσφέρουν ένα νερό ή μια σοκοφρέτα στους εγκλωβισμένους πρόσφυγες, δεν είναι απίθανο να πιστεύουν πως αν ανάψουν ένα κάπως μεγαλύτερο κερί στη διπλανή Αγία Παρασκευή, θα συγχωρεθούν τα κρίματά τους, που άλλωστε έγιναν εις βάρος μουσουλμάνων.

Είναι κρίμα όμως. Ολοι αυτοί και οι όμοιοί τους ντροπιάζουν τους πολλούς Ελληνες, νησιώτες και στεριανούς, που συντρέχουν ολόψυχα τους πρόσφυγες. Τους πρέπει περιφρόνηση.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Γράμμα στον Τσίπρα: Γίνε Ηγέτης αλλιώς ξεκουμπίσου!!

Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ της Ελλάδας,
… “έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν”.

Γιατί τώρα δε μπορείς να επικαλεστείς άγνοια.
Όταν ήσουν στην αντιπολίτευση, άνοιγες το στόμα σου κι άφηνες τη γλώσσα να πει ό,τι της κατέβει…
Τώρα όμως που έγινες πρωθυπουργός, πρέπει να μετράς και την τελευταία σου λέξη. Όσα έλεγες στην αντιπολίτευση και όσα έλεγες κατά το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας σου, πρέπει να το κατάλαβες, ήταν σκέτες μπούρδες…
Για να μην πω μπαρούφες και πάει το μυαλό σου αλλού…
Ένα χρόνο τώρα στην πρωθυπουργία, δε μπορεί, το παίρνω σαν δεδομένο, έγινες σοφός. Τώρα ξέρεις.

Και είμαι έτοιμος να πω “χαλάλι” ο διπλασιασμός της εθνικής ζημιάς για την οποία ευθύνεσαι προσωπικά. Υπό τον όρο ότι, αυτή την ώρα που ο “ξυπόλητος στρατός του Ξέρξη” κατασκηνώνει στους δρόμους της χώρας, μέσα στο κρύο και τη βροχή, θέλει να φάει, θέλει να πιει, θέλει να κοιμηθεί, να πλυθεί αδερφέ…
Ξεχνάω την θεωρία σου ότι θα έδινες χαρτιά σ’ αυτούς τους κατατρεγμένους για να πάνε “εκεί που θέλουν”. Είναι ίσως αργά, μα κατάλαβες, υποθέτω, πως το δικαίωμα να τους δώσεις αυτά τα χαρτιά, για τα οποία ήρθαν και έρχονται στην Ελλάδα αυτοί οι καημένοι, ήταν ένα δικαίωμα που σου το είχαν δώσει εκείνοι που κατηγορούσες. Όλως τυχαίως είναι οι ίδιοι εκείνοι που μπορούν να σου το στερήσουν.
Το κακό είναι ότι δεν θα το στερήσουν από σένα, αλλά από τη χώρα.
Κι αυτό το κάνουν ήδη.

Το να ανακαλείς τον πρέσβη της Ελλάδας στην Αυστρία, είναι ένα θέατρο, που δεν θα πείσει κανέναν με το τραγικό του φινάλε.
Γιατί αυτό που σημαίνει πρακτικά ο “πόλεμος” που ξεκίνησες, είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες σήμερα κι εκατομμύρια αύριο μετανάστες (όχι μόνο πρόσφυγες) θα παγιδευτούν σε μια χώρα που παραπαίει, σε μια χώρα που βουλιάζει μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα κύριε.
Και μην αρχίσεις τα γνωστά θεατρινίστικα κόλπα ότι “τι θες να κάνουμε, να τους πνίξουμε στη θάλασσα;”…

Θα παραβλέψω τέτοιες ώρες την πονηριά (να μην πω: δολιότητα) του πρωθυπουργικού σου επιχειρήματος για να μιλήσω ευθέως:
Θα ήμουν ο τελευταίος που θα έλεγα να πνίξουμε τους ανθρώπους αυτούς. Είναι ντροπή και να με αναγκάζεις ν’ απολογηθώ με τέτοιες λέξεις. Όμως: Αν και ξέρω ότι γίνονται πιόνια στα χέρια των σκοτεινών κέντρων της παγκόσμιας εξουσίας, αν και ξέρω ότι η υποδοχή τους θα λειτουργήσει σε βάρος μου, θα σου πω ότι:
Εσύ που έλεγες τα παχιά λόγια τα προηγούμενα χρόνια, έπρεπε να έχεις βρει τρόπο να ΜΗΝ υποφέρουν τώρα στην χώρα μας, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που είσαι πρωθυπουργός.
Εσύ το κρύβεις, δεν θα το πεις ποτέ, γιατί είσαι πολιτικάντης, αλλά εγώ θα πω στον καθένα εδώ κάτω τι κάνεις… Θα του το κάνω λιανά:

Νόμιζες, άφρον, ότι θα τους έδινες χαρτιά και θα γέμιζες την Ευρώπη τζιχαντιστές. Νόμιζες, άφρον, ότι θα χρησιμοποιήσεις τον όγκο τους ως όπλο για να εκβιάσεις τους Ευρωπαίους να δεχτούν το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Νόμιζες, άφρον, πολλά, να μη σου τα λέω τώρα, γιατί μάλλον ο κόσμος κατάλαβε ότι είσαι φτιαγμένος από την ίδια πάστα πολιτικών που θα ήθελε να τους ρίξει γιαουρτάκι, καθότι, όπως έλεγες, “ε, δεν είναι βία το γιαουρτάκι, μια δροσούλα είναι”… Δικαιολογούσες τους γιαουρτοβόλους… “ε, είναι οργισμένοι”, έλεγες… Σου τό ‘λεγα: “Άμα κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι”…. Θα το βρεις μπροστά σου αγόρι μου, αλλά εσύ το απολάμβανες, θυμάμαι… Όχι μόνο τα γιαούρτια, αλλά και τις σφαλιάρες και τις μούντζες, άσε εκείνες τις τρομοκρατικές λέξεις “προδότης”, “δοσίλογος”, “γερμανοτσολιάς”, “μερκελιστής”… Από τότε που ανέβηκες εσύ στην εξουσία, έκλεισε το φερμουάρ που ΕΣΥ είχες ανοίξει… Επανέρχονται όμως! Άκου τη βουή τους στ’ αυτί σου… Τις ακούς; Μια σπίθα χρειάζεται για να πάρει φωτιά το δάσος. Κι είναι πολλοί αυτοί που κρατάνε τσακμάκι…

Ανήκεις λοιπόν κι εσύ στους πολιτικούς που ο λαός, εδώ και καιρό, θα ήθελε πολύ να δροσίσει μ’ ένα ωραίο γιαουρτάκι veloute, αλλά στο μεταξύ, έτσι γιαουρτωμένος, πρέπει να βρεις τη λύση που ένα χρόνο τώρα δεν βρήκες: Να στεγάσεις και να ταΐσεις τα μιλιούνια των καλεσμένων σου.
Εγώ, σου το λέω, μπορώ να μοιραστώ με έναν από αυτούς το φτωχικό μου πιάτο. Για μέρες, για καιρό. Κι αν πέσει λιπόθυμος μπροστά μου, θα τον φροντίσω σαν γιο μου. Μην αμφιβάλλεις και μη μου κουνάς το δάχτυλο κοιτώντας το πόπολο πονηρά… Αλλά, σου το λέω, δε μπορώ να μοιραστώ μαζί του το σπίτι μου, ούτε το κρεβάτι μου, λέω να τα κρατήσω για την οικογένειά μου.
Αυτά πρέπει να τα δώσεις εσύ. Ως πρωθυπουργός της χώρας πρέπει να τους φροντίσεις. Έπρεπε ήδη να το έχεις κάνει.
Και δεν το έκαμες κύριε.
Γιατί είσαι μόνο λόγια. Και από πράξεις μηδέν. “Μαγκιά κλανιά και πίσω τούρλα”…

Είσαι ένας φαντασμένος και φαφλατάς. Και όσο ήσουν στην αντιπολίτευση, δεν έτρεχε τίποτα. Τώρα όμως που είσαι πρωθυπουργός, τρέχουν πολλά. Το χειρότερα απ’ όλα είναι να βουλιάξει η βάρκα που κουβαλάει αυτό το λαό τα τελευταία διακόσια χρόνια.
Γιατί θα βουλιάξει. Πόσο πληθυσμό μπορεί ν’ αντέξει πάνω της μία βαρκούλα στο πέλαγο;
Λοιπόν… Με δύο λόγια:
Στέγη, φαΐ, νερό, περίθαλψη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ΤΩΡΑ.
Σήμερα.
Γιατί αύριο, πρέπει να κάνεις άλλα: Να ενώσεις τη δύναμη της χώρας (όση έχει ακόμα, όση της άφησες) με άλλες δυνάμεις άλλων χωρών, για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία και να γυρίσουν στην πατρίδα τους οι φιλοξενούμενοι πρόσφυγες. Δεν καταλαβαίνω την επιμονή τους και την επιμονή σας να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι Ευρώπης. Ούτε το καταλαβαίνω, ούτε το δέχομαι. Άλλα υποψιάζομαι μ’ αυτό… αλλά δεν είναι της ώρας!
Και να πεις, για να τ’ ακούσει ο πλανήτης, ότι όποιος ηγέτης, όποια χώρα ΔΕΝ εργάζεται για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία, είναι υποχρεωμένος να φιλοξενήσει τους πρόσφυγες, να τους δίνει στέγη, φαΐ και ό,τι άλλο χρειάζονται, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Ανάλογα να κάνεις και με τους μετανάστες. Πού το βρήκαμε γραμμένο; Φεύγω από την πατρίδα μου κι έρχομαι στην δική σου, επειδή εδώ είναι καλύτερα; Άσε που… ΔΕΝ είναι! Είμαστε ή δεν είμαστε Ζιμπάμπουε στην Ελλάδα, ε;

Κι αντί ν’ ανακαλείς τον πρέσβη μας στην Αυστρία, πρέπει να συμμαχήσεις με την Αυστρία, επειδή αυτό που κάνει ο ομόλογός σου και πρώην φίλος σου, το κάνει για ένα λόγο: Το ακροδεξιό κόμμα έχει εκεί 32%. Προηγείται κύριε. Κατάλαβες; Θα γίνει σύντομα εξουσία. Όπως θα γίνει ΚΑΙ εδώ η Χρυσή Αυγή, αν ΕΣΥ, σύντροφε, αριστερέ της δεκάρας, συνεχίσεις το ίδιο βιολί. Θα γίνει εδώ και θα είσαι ιστορικά ο υπαίτιος. Από το 2012 δεν σταμάτησα να σου το φωνάζω: Ο Σύριζα θα γίνει χορηγός της Χρυσής Αυγής, θα φέρει την ακροδεξιά στην εξουσία. Κι αντί να με διαψεύδουν οι εξελίξεις, με επιβεβαιώνουν ολοένα και πιο ισχυρά.

Τώρα “έφτασε ο κόμπος στο χτένι”…

Άκου αγόρι μου.
Θα μπορούσε να ήσουν γιος μου.
Σου μιλώ υπεράνω κομμάτων και αποκομμάτων. Μιλάω σαν Έλληνας που φοβάται. Κι επί τη ευκαιρία να σου εξηγήσω για να μαθαίνεις: Είναι άλλο πράμα ο φόβος και άλλο πράμα η δειλία. Δεν υπάρχει γενναιότερος άντρας από τον άντρα που φοβάται. Σου μιλώ λοιπόν σαν Έλληνας που φοβάται. Δε με νοιάζει κανένα κόμμα, κανένας αρχηγός. Δε με νοιάζει ποιος θα κάνει τη δουλειά. Αυτή την κρίσιμη ώρα έχεις ΕΣΥ την αρχηγία του λαού. Όπως το 1940 την είχε ο Μεταξάς και ο λαός (την κρίσιμη ώρα, θυμίζω) δε μέτρησε αν ο αρχηγός του ήταν δικτάτορας ή δημοκράτης, αν ήταν δεξιός ή αριστερός. Σύσσωμος, έκαμε το καθήκον στο ακέραιο. Ίδια είμαστε τώρα. Το 2016 δε με νοιάζει που είσαι εσύ αρχηγός. Δεν ήθελα να γίνεις, αγωνίστηκα εναντίον σου από την αρχή και ασταμάτητα. Μέχρι τώρα. Αλλ’ ΑΥΤΗ την ώρα, θέλω ΑΠΟ σένα να κάνεις το σωστό. Για το λαό. Για το έθνος.

Κατάλαβες κύριε πρωθυπουργέ; Παίζεις παιδιάστικα με τα κουμπιά ενός κουτιού που μπορεί να ξεκινήσει τον Αρμαγεδδώνα. Μάθε τι σημαίνει αυτό πρακτικά, ρώτα τον υπουργό σου τον Κουρουμπλή, τι έγινε όταν παιδάκια έπαιζαν με τις χειροβομβίδες στο χωριό… Ένα σκοτώθηκε, το άλλο στραβώθηκε. Κάτι τέτοιο, αλλά υπολόγισέ το σε εθνική κλίμακα…

Γίνε ηγέτης για να μη σε πάρει ο διάολος.
Γίνε ηγέτης ρε, για να μη ΜΑΣ πάρει ο διάολος.
Αλλιώς ξεκουμπίσου.
Κατάλαβες σύντροφε;
Άσε μας ήσυχους να δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε απ’ όσα κατεδάφισες, παλιόπαιδο…

Το… γράμμα έστειλε ο Παντελής Φλωρόπουλος

Thecaller.gr

Οταν το σώμα κλαίει

Ποιες λέξεις και ποιες εικόνες μπορούν να μας βοηθήσουν να εκφράσουμε όλο αυτό το βαρύ φορτίο που ονομάζουμε «Προσφυγικό»; Μπορεί και να είναι τελικά η νοηματική γλώσσα που απελευθερώνει τα δάκρυα


Γιούλα Ράπτη


Αν μετρήσει κάποιος τη λέξη «τραγωδία» αυτόν τον καιρό, θα τη δει πλάι-πλάι με τους πρόσφυγες τόσες φορές που θα χάσει τον λογαριασμό. Αν πάλι σταθεί μόνο στις εικόνες, οι φωτογράφοι της εποχής έχουν αποδώσει το δράμα με κλικ που συναγωνίζονται έργα τέχνης, με νέες Γκουέρνικες.
Κι όμως! Η «τραγωδία», το «δράμα», η «προσφυγιά» και όλες οι παρεμφερείς, βαριά φορτισμένες, λέξεις έχουν φθαρεί στα αυτιά μας, φτάνουν πια σαν απόηχος μιας καθημερινότητας που δεν αντέχεις να τη νιώσεις.

Οι εικόνες, πάλι, όταν επαναλαμβάνονται νυχθημερόν εθίζουν, το σοκ με τον μικρό Αϊλάν δεν θες να το ξαναπεράσεις, σχεδόν αποστρέφεις το πρόσωπο όπως στις ταινίες που ξέρεις ότι σε φοβίζουν.
Μένει η σιωπή. Μια σιωπή πυκνή, να την κόβεις με μαχαίρι. Κι εκεί, βλέπεις ξαφνικά στον Alpha τη Σοφία Ρομπόλη να περιγράφει στη νοηματική γλώσσα το δράμα των μικρών προσφυγόπουλων και να ξεσπά σε λυγμούς. Και ξεσπάς κι εσύ.

Σαν να ξεσπάς όλη αυτή τη βαριά σιωπή, την ανέκφραστη. Γιατί εκεί που οι λέξεις τελειώνουν, οι κινήσεις, οι χειρονομίες προκαλούν στο σώμα τη συγκίνηση που δεν έβρισκε λόγια και διέξοδο. Κάτι πιο πρωτόγονο, πιο ζωικό, πιο ξεχασμένο ξυπνάει μέσα σου όσο τα χέρια, τα μάτια και οι εκφράσεις του προσώπου προσπαθούν να αποδώσουν τα γεγονότα αλλά προδίδουν και τα αισθήματα αυτών των προσώπων, σ΄αυτό το κομβόι προς τα σύνορα.

Μια πορεία που τη λες και Γολγοθά. Που τα παιδιά παραμένουν παιδιά κι ας τους έχουν ρημάξει την ηλικία, και ξεχνιούνται και παίζουν. Οπου οι άντρες πετάνε τα παιδιά τους στον αέρα και τα ξαναπιάνουν, όπως κάνουν οι μπαμπάδες παίζοντας μαζί τους, αιώνες τώρα. Οπου οι γυναίκες χαμογελάνε και δίνουν δύναμη, όπως κάνουν οι μανάδες σ’ όποια πατρίδα και να γεννήθηκαν, ό,τι θεό κι αν πιστεύουν.

Ναι, ένας θεός χρειάζεται σ΄αυτόν τον Γολγοθά, μια πίστη, μια προσευχή ότι θα είναι ανοιχτά τα σύνορα, ότι κάπου, κάποτε θα ξαναστήσεις ένα σπιτικό, ότι αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει.
Αλλά τα λόγια είναι φτώχεια. Οι λυγμοί της Σοφίας Ρομπόλη στο δελτίο της νοηματικής είπαν πολύ περισσότερα. Μια γυναίκα που (και ως διερμηνέας στο Θέατρο Κωφών) έχει αφιερώσει τη ζωή της στους ανθρώπους που μπορεί να μην ακούνε αλλά επικοινωνούνε.

Αυτοί βέβαια που αποφασίζουν γα τα παιδιά που περπατάνε ξυπόλυτα προς τα σύνορα, είναι και κουφοί και τυφλοί και σίγουρα δεν θα ξέρουν και ούτε θα συγκινούνται από τη γλώσσα του σώματος. Σσσσσ… συσκέπτονται (με ή χωρίς την Ελλάδα)!

protagon.gr

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Λιθοβολώντας δορυφόρους


Κέζα Λώρη 

 Η πολιτική συζήτηση γίνεται με ορολογία της δεκαετίας του ’90, τόσο για την τηλεόραση όσο και για τις ιστοσελίδες




Στο Κολωνάκι θα λειτουργούν εφεξής είκοσι ένα καταστήματα υποδημάτων και το καθένα από αυτά θα απασχολεί έξι υπαλλήλους. Σύμφωνα με αναξιόπιστες πηγές, το μέτρο θα διευρυνθεί και στα τυροπιτάδικα που εγκαινιάζονται ανεξέλεγκτα στην πρωτεύουσα. Μελετάται, μάλιστα, η πρόταση να προσλαμβάνονται υποχρεωτικά κομσομόλοι στον κρίσιμο τομέα της σφολιάτας.

Είναι άραγε όλα αυτά αφηγήσεις πολιτικής φαντασίας; Φυσικά όχι. Είναι η νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ που ήλθε να βάλει μια τάξη παντού. Τα τέσσερα κανάλια εθνικής εμβέλειας ήταν μόνο η αρχή. Ακολουθούν οι ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο, που εφεξής θα υποχρεώνονται σε συμμόρφωση, δηλαδή στην υπαγωγή σε κρατικό μητρώο προκειμένου να έχουν έσοδα από διαφημίσεις του δημοσίου τομέα. Η κυβέρνηση, το κράτος, επιχειρεί να ελέγξει και να χαλιναγωγήσει τα πάντα - την πληροφορία, την ανάπτυξη, το εμπόριο.

Τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα είναι επιχειρήσεις ενημέρωσης. Επιχειρήσεις. Δεν είναι ευαγή ιδρύματα. Είναι μαγαζιά που πωλούν την είδηση όπως τα άλλα μαγαζιά πωλούν παπούτσια και τυρόπιτες. Η πρόθεση της κυβέρνησης να ελέγξει τον αριθμό των τηλεοπτικών συχνοτήτων και να «ρυθμίσει» τη λειτουργία της ιντερνετικής ενημέρωσης αναλύθηκε υπό το παραμορφωτικό πρίσμα της μάχης με την ολιγαρχία, της μάχης με τα συμφέροντα, της μάχης με τη διαπλοκή. Εν τούτοις, όλα τούτα προδίδουν πολιτικές προθέσεις πολύ πιο σύνθετες, που παραπέμπουν στην απολυταρχία.

Ας διαβάσουμε προσεκτικά την εξήγηση που δίνει ο Γενικός Γραμματέας Ενημέρωσης Λευτέρης Κρέτσος για την πρόθεση να οργανώσει σε κρατικό πλαίσιο τα «αξιόπιστα σάιτ». Λέει λοιπόν: «Θέλουμε όσοι δραστηριοποιούνται στον χώρο να εισάγουν περισσότερα ποιοτικά στοιχεία λειτουργίας. Αυτά δεν μπορούν να προκύψουν όταν έχουμε εργασιακές γαλέρες, όταν ξεπλένουμε χρήματα στις ιστοσελίδες, όταν απειλούμε ανθρώπους, επιχειρηματίες και πολιτικούς με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων».

Εργασιακές σχέσεις γαλέρας υπάρχουν και στην οικοδομή, αλλά κανείς δεν καθορίζει πόσους μόνιμους υπαλλήλους έχει κάθε κατασκευαστική εταιρεία. Ξέπλυμα χρήματος γίνεται, λένε, και στο ποδόσφαιρο, παρόλο που καταγράφονται σε μητρώο όλα τα ονόματα και όλοι οι συμβαλλόμενοι. Απειλές δέχονται και οι άνθρωποι της νύχτας, όμως το κράτος δεν έφτιαξε οργανισμό για την προστασία των μπουζουξήδων. Αυτό που για μια κυβέρνηση είναι «διασπορά ψευδών ειδήσεων» για τους επαγγελματίες του κλάδου ίσως λέγεται «αποκαλυπτική δημοσιογραφία».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κυβέρνηση διάβασε στα βιαστικά κάποιο εγχειρίδιο φιλοσοφίας της ηθικής και σπεύδει να δώσει τις απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν τέθηκαν ποτέ, σε ερωτήματα ανούσια για την ιστορική στιγμή. Θα μπορούσαμε να τα πούμε όλα αυτά εάν δεν υπερτερούσε η βλακεία. Η τεχνολογία αλλά και οι αναγνώστες - τηλεθεατές δεν υπακούουν σε κανένα πλαίσιο. Η πολιτική συζήτηση γίνεται με ορολογία της δεκαετίας του '90, τόσο για την τηλεόραση όσο και για τις ιστοσελίδες.

Η ιδέα της αλλαγής έδρας για τα κανάλια δεν είναι δα και πρωτότυπη. Η έδρα θα φύγει, οι υποδομές θα μείνουν. Οι τηλεοπτικές εταιρείες θα μεταφερθούν σε χώρες με flat tax 10%, θα εκπέμπουν με δορυφόρο και θα κρατήσουν τους εργαζομένους ως ξένους ανταποκριτές. Το «MegaΜπλαγκόεβγκραντTV» θα έχει καθεστώς ανταποκριτών του BBC, με τις διαπιστεύσεις και τα λούσα του. Από το έδαφος ο Νίκος Παππάς θα λιθοβολεί τους δορυφόρους για να τους κατεβάσει.

Οσον αφορά την περιλάλητη κρατική διαφήμιση και την ενίσχυση που θα λάβουν τα πρόθυμα φερέφωνα, έχουμε νέα. Στο Διαδίκτυο αναδεικνύονται συστήματα πέρα από τα κρατικά, πέρα από τα διαφημιστικά, πέρα από τα συνήθη. Οση διαφήμιση και να πάρει ένας άχρηστος, θα παραμένει άχρηστος και χωρίς επισκεψιμότητα.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Μέσα στα ερείπια πορευόμαστε

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

Π​​ώς θα μας έβλεπαν οι ποιητές του παρελθόντος, με την αφοσίωσή μας στην απραξία, με τις εμμονές, τους αυτοματισμούς και τις υπερβολές, καθώς βυθιζόμαστε, περιμένοντας λύση από κάποιους άλλους – είτε θεούς είτε βαρβάρους είτε δανειστές. Ζούμε στο καβαφικό σύμπαν, που διαπερνά τους αιώνες από το λυκόφως της αρχαιότητας έως τον Μεσοπόλεμο, με μάχες που χάθηκαν είτε δόθηκαν είτε όχι, με τη μελαγχολία της βέβαιης ήττας και αναμνήσεις κάποιας φευγαλέας ηδονής. Είμαστε, όμως, και θαμώνες της ταβέρνας του Βάρναλη, που «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα!/ προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!». Ο καθένας, μικρός πρωταγωνιστής αριστοφάνειας σάτιρας και ευριπίδειας τραγωδίας. Τι είναι αυτός ο παράξενος χαρακτήρας που μας καταδικάζει να εναλλασσόμαστε συνεχώς μεταξύ μικρότητας και μεγαλοσύνης, μεταξύ αμαρτίας και αγιοσύνης, ελευθερίας και εξάρτησης, θριάμβου και συντριβής; Γιατί είμαστε ικανοί για τα καλύτερα και τα χειρότερα, συνεχώς και εναλλάξ;

Ας δούμε την καθημερινότητά. Οι αγρότες βρίσκονται στους δρόμους εδώ και εβδομάδες (τρόπος του λέγειν «οι αγρότες», επειδή οι περισσότεροι τρέχουν να προλάβουν τις υποχρεώσεις τους – η γη, σαν το χρέος, θέλει εξυπηρέτηση), κόβοντας τη χώρα σε τμήματα και κλείνοντας τα σύνορα με τη Βουλγαρία. Απαιτούν την απόσυρση κυβερνητικών μέτρων για την ασφάλιση και φορολόγησή τους, ενώ κράτος και κυβέρνηση δεν κάνουν κάτι για να λύσουν το πρόβλημα. Είναι σαν όλοι να παίζουν έναν ρόλο που έχουν παίξει πολλές φορές στο παρελθόν και δεν μπορούν να αλλάξουν τώρα το σενάριο. Οι μεν απαιτούν το απόλυτο, οι δε αφήνουν τα πράγματα να σέρνονται. Ουδείς εμπιστεύεται τον άλλον. Θα δούμε εάν η αυριανή συνάντηση του πρωθυπουργού θα σηματοδοτήσει κάποια εξέλιξη ή εάν θα συνεχίσει και αυτός στον ρόλο του παρατηρητή.

Διαφεύγει από όλους το γεγονός ότι η χώρα δεν είναι αυτή που ήταν – όταν κυβέρνηση μπορούσε να «δώσει» 500 εκατ. ευρώ στους αγρότες με το που απειλούσαν με κινητοποιήσεις. Τα χρήματα εκείνα είμαστε αναγκασμένοι να τα επιστρέψουμε στην Ευρώπη και να βρούμε άλλα με τα οποία να συνεχίσει να λειτουργεί η χώρα. Και η χώρα και οι επιχειρήσεις της και οι πολίτες βρίσκονται στο έσχατο σημείο σήμερα – μάχονται για την επιβίωσή τους. Οι αγρότες πιστεύουν ότι κι αυτοί κινδυνεύουν, και έτσι δεν διστάζουν να δράσουν σε βάρος του συνόλου. Ετσι κάνουμε σχεδόν όλοι, εξάλλου. Η κυβέρνηση, όμως, έχει ευθύνη να αποτρέπει ζημία σε άλλους πολίτες, αλλά και σε γειτονικές χώρες. Αντί να λύνει το πρόβλημα είτε με διορθώσεις στα μέτρα είτε με την επιβολή του νόμου, η κυβέρνηση ισχυρίζεται και ότι τα μέτρα είναι πολύ καλά και φιλολαϊκά (επειδή αυτή τα προτείνει), και ότι τα επιβάλλουν οι δανειστές (άρα η ίδια δεν ευθύνεται), και ότι καλά κάνει ο λαός και διαμαρτύρεται.

Το παράδοξο πάντρεμα αβουλίας και παραγοντισμού το βρίσκουμε σε όλο τον δημόσιο χώρο. Ενώ εκκρεμεί η αξιολόγηση των δανειστών και η οικονομία παραμένει παγωμένη, ενώ τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και μαύρα σύννεφα μαζεύονται στην ευρύτερη περιοχή, κανείς στην κυβέρνηση δεν φαίνεται να ανησυχεί ώστε να κάνει όποια αναγκαία κίνηση πριν από την ύστατη στιγμή. Συχνά, μάλιστα, κυβερνητικά στελέχη δεν επικοινωνούν ούτε μεταξύ τους ούτε με αρμόδιους ξένους παράγοντες. Το είδαμε στο προσφυγικό: λίγες μέρες πριν ληφθούν σκληρά μέτρα εναντίον της Ελλάδας, ύστερα από καθυστέρηση μηνών, το υπουργείο Αμυνας ανέλαβε να οργανώσει τα hotspots και τα κέντρα διαμονής (και, εν πολλοίς, τα κατάφερε). Εν τω μεταξύ, ενώ οι Ευρωπαίοι διαμαρτύρονταν ότι μόνο ένα από τα πέντε απαιτούμενα hotspots είχε στηθεί, δεν ήταν ευρέως γνωστό ότι αυτό (στη Λέσβο) εξυπηρετούσε τη μεγάλη πλειονότητα των εισερχόμενων ανθρώπων. Οπως στην οικονομία, και εμείς και οι Ευρωπαίοι αφήσαμε τον κόμπο να φθάσει στο χτένι – με όλες τις συνέπειες της έλλειψης προγραμματισμού και συνεννόησης – αντιδράσεις των εταίρων αλλά και Ελλήνων πολιτών που βρίσκονται κοντά στα επίμαχα σημεία.

Σε άλλη χώρα θα ήταν παράδοξο, στην Ελλάδα είναι φυσικό, η κυβέρνηση να ανέχεται κινητοποιήσεις που εμποδίζουν τη λειτουργία του κράτους, της οικονομίας, των πολιτών, ακόμη και γειτονικών χωρών, ενώ της περισσεύει η αποφασιστικότητα όταν αφορά αλλαγές στην εκπαίδευση, στη στελέχωση κρατικών θεσμών και υπηρεσιών, στην ενημέρωση, στις επενδύσεις και στην οικονομία γενικώς. Η αδιαφορία για τις συνέπειες είναι διαχρονική πληγή της πολιτικής μας.
Ισως μας ταιριάζει περισσότερο ο στίχος του Σεφέρη: «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια/ που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω». Μύθος, όνειρο, απορία, φόβος, σύγχυση. Σε έναν κόσμο αλλαγμένο προχωράμε μέσα στα ερείπια, με μόνα όπλα όσα ξέραμε από πριν, όσα κάναμε έως χθες. Με φόβο και ανεξήγητη αισιόδοξη μέθη.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πραγματιστές και παραμυθιασμένοι

ΑΡΙΣΤΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ*

Ο​​ι περισσότεροι Ελληνες έχουμε αντιφατική σχέση με την οικονομική πραγματικότητα. Για όσα θέματα έχουμε παραστάσεις από την άμεση εμπειρία μας είμαστε πραγματιστές και μπορούμε να κρίνουμε τι είναι καλό για εμάς και τους κοντινούς μας. Για όσα θέματα αφορούν σε θεσμούς και πρόσωπα μακριά από εμάς είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την όποια αφήγηση μάς πλασάρουν οι δημαγωγοί, αν αγγίξουν επιδέξια την ανασφάλεια ή τον εγωισμό μας. Φρόνιμοι στα μικρά και όχλος στα μεγάλα.

Αυτό σκεφτόμουν διαβάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας «Τι πιστεύουν οι Ελληνες;» του οργανισμού «διαΝΕΟσις». Από τα πολλά και ποικίλα ευρήματα που παρουσιάζονται αναλυτικά στον ιστότοπο dianeosis.org, διαλέγω μερικά που αφορούν στην οικονομική κρίση και στην οικονομική πολιτική.

Για τα αίτια της κρίσης, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό συμφωνεί ότι ευθυνόμαστε «όλοι μας που συνηθίσαμε να δανειζόμαστε για να καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε» (84%). Η συμφωνία είναι διαταξική (ανώτερη/ μεσαία τάξη: 89%, κατώτερη/μεσαία: 82%), διεπαγγελματική και διαγενεακή. Αυτό ξαφνιάζει αν σκεφτούμε πόσο είχε επικρατήσει στον δημόσιο λόγο η άποψη ότι η λιτότητα είναι επιλογή των δανειστών, ενώ θα μπορούσαμε υπό άλλες συνθήκες να την αποφύγουμε. Αυτή ήταν η υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, γι’ αυτό νίκησαν, και αυτό έλεγαν ακόμα τον Απρίλιο 2015, όταν έγινε η έρευνα.

Η έρευνα προτείνει και άλλα αίτια της κρίσης, όπως το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και την ανεπάρκεια των ελληνικών κυβερνήσεων, που και σε αυτά συμφωνούν οι περισσότεροι. Επιπλέον, το 68% πιστεύει ότι «κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης, χώρες της Ευρωζώνης επεχείρησαν να καθυποτάξουν την Ελλάδα» και το 85% ότι «η Ε.Ε. εξελίσσεται σε ένωση κρατών υπό την κυριαρχία της Γερμανίας». Η παραδοχή, επομένως, ότι φταίνε σε μεγάλο βαθμό και οι ίδιοι οι Ελληνες δεν σημαίνει ότι έχουν εσωτερικεύσει την ενοχή, πιεσμένοι από την ιδεολογική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού, όπως διατείνεται μια αριστερή άποψη.

Για τις ξένες επενδύσεις, το 73% θεωρεί ότι χωρίς αυτές «δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα». Οι περισσότεροι κατανοούν πόσο δύσκολο είναι να δημιουργηθούν δουλειές μόνο στις βιοτεχνίες ή στο Δημόσιο. Ταυτόχρονα, περίπου οι μισοί θεωρούν ότι οι ξένες επενδύσεις «απειλούν την ύπαρξη των ελληνικών επιχειρήσεων», που είναι λογικό, αφού οι πολυεθνικές είναι γενικά πιο ανταγωνιστικές.

Στην ερώτηση: «Οι ξένες επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας (λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, κ.λπ.) είναι θετικές ή αρνητικές;» το 72% απαντά θετικές. Αλλά το 52% είναι «κατά των ιδιωτικοποιήσεων των οργανισμών και υπηρεσιών κοινής ωφέλειας (ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ κ.λπ.)». Ενώ βλέπουν τα οφέλη του νέου επενδυτή, οι περισσότεροι ανησυχούν για την αλλαγή καθεστώτος στα πολύ βασικά και γνώριμα.

Για τη σχέση του κράτους με τον ιδιωτικό τομέα, το 54% θεωρεί ότι «το κράτος επεμβαίνει υπερβολικά και δεν επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας να δημιουργήσει πλούτο και θέσεις εργασίας», ενώ το 42% ότι «δεν επεμβαίνει αρκετά και επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα να δρα ασύδοτος». Και οι δύο απόψεις έχουν εμπειρικό έρεισμα, αφού έχουμε πολύ βαριά γραφειοκρατία αλλά ταυτόχρονα μεγάλη παραβατικότητα στις επιχειρήσεις. Πραγματισμός λοιπόν κι εδώ.
Για τους φόρους: «Πρέπει να υπάρχει υψηλή φορολογία και ισχυρό κράτος πρόνοιας για όλους;» ή «Πρέπει η φορολογία να είναι χαμηλή έστω και αν υπάρχει λιγότερη κρατική μέριμνα;» Τον Απρίλιο του 2015, που έγινε η κύρια έρευνα, η διαφορά ήταν δέκα μονάδες υπέρ της πρώτης άποψης. Τον Νοέμβριο, που έγινε μια επανάληψη, η διαφορά ήταν τέσσερις μονάδες υπέρ της δεύτερης. Πιθανή ερμηνεία: οι προηγούμενες κυβερνήσεις αύξησαν μεν τους φόρους, αλλά το παρουσίαζαν ως αναγκαίο κακό που δεν πάει άλλο. Η τωρινή κυβέρνηση, μετά τον Σεπτέμβριο, υπερασπίζεται ιδεολογικά τούς υψηλούς συντελεστές, χωρίς αίσθηση του μέτρου, ενώ δεν βελτιώνει την πρόνοια. Είναι φυσικό, λοιπόν, να τρομάζουν πολύ περισσότεροι με το μοντέλο του μεγάλου κράτους.
Πλάι στις προσγειωμένες απόψεις για τα καθημερινά, υπάρχουν οι εξωπραγματικές για τη μεγάλη, γεωπολιτική εικόνα. «Αντί της συμμετοχής στην Ευρωζώνη, μήπως τα συμφέροντα της Ελλάδας διασφαλίζονται περισσότερο με μια προνομιακή σχέση/συμμαχία κυρίως με κάποια άλλη χώρα;». Το 47% απαντά ναι, και το 30% ειδικά ναι με τη Ρωσία. Από τους νέους 18-24, το 52% λέει ναι με τη Ρωσία. Στην ερώτηση ποιος ωφελήθηκε περισσότερο από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε., το 54% απαντά η Ε.Ε., ενώ το 33% η Ελλάδα. Γενικότερα, όπως ανέλυσε ο Γ. Μοσχονάς, έχει διαμορφωθεί μια σημαντική, συμπαγής μειοψηφία, η οποία θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να φύγει όχι μόνο από το ευρώ αλλά από την Ε.Ε.

Υπάρχει πολιτικό μήνυμα στα ευρήματα. Οι περισσότεροι Ελληνες σχηματίζουν άποψη για τη μεγάλη εικόνα από τον λόγο των ελίτ, από τους δημοσιογράφους, τους καθηγητές, τους μητροπολίτες και τους πολιτευτές. Στην πλειονότητά τους οι επώνυμοι πετούν στα σύννεφα της συνωμοσίας και του «άλλου κόσμου που είναι εφικτός». Αλλά στα καθημερινά, όπου έχουν άμεση εποπτεία, οι πολλοί δεν παραμυθιάζονται.

Οποια παράταξη πείσει ότι λέει αλήθειες για τις δουλειές, τους φόρους και τις παροχές, με γλώσσα απλή για το ορατό μέλλον, θα ανακτήσει την εμπιστοσύνη που χάθηκε στις πλατείες και στις οθόνες.

* Ο κ. Αρίστος Δοξιάδης είναι εταίρος στην εταιρεία Επιχειρηματικών Συμμετοχών  Openfund.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Καθηλωμένοι στον Λαζόπουλο

Υστερία επικρατεί στη χώρα επειδή ο Λάκης Λαζόπουλος είπε για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε το εξής: «Όταν ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε καρέκλα, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα. Αυτό το θεωρώ παράνοια».

Είναι αξιοσημείωτο πως, αν και στόχος του σχολίου του Λαζόπουλου ήταν ο Σόιμπλε, παρεξηγήθηκαν οι πάντες εκτός από τον Σόιμπλε.
Άρα, η σάτιρα του Λαζόπουλου απέτυχε.
Μια καλή απάντηση στον Λαζόπουλο θα ήταν πως «όταν ο άνθρωπος μένει καθηλωμένος σε ένα κανάλι, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε χρήμα και από δημιουργός γίνεται τζουτζές των ολιγαρχών».
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τόσοι Έλληνες στρέφονται κατά του Λαζόπουλου.
Αυτός ήταν πάντα ο Λαζόπουλος.
Κοντά σε κάθε εξουσία, απόλυτα μέσα στο σύστημα και ταυτόχρονα αντισυστημικός στα λόγια. Μόνο στα λόγια.
Όπως οι Έλληνες δηλαδή.
Οι Έλληνες έχουν καθηλωθεί σε μια καρέκλα και γκρινιάζουν.
Μια χώρα ΑΜΕΑ.
Μια χώρα ΑΜΕΑ καθηλωμένη στο Λαζόπουλο.
Αλλά δεν φταίει ο Λαζόπουλος.
Φταίνε οι Έλληνες που έχουν καθηλωθεί σε όλα τα πρόσωπα -σαν τον Λαζόπουλο- που εκπροσωπούν την Ελλάδα που χρεοκόπησε και περιμένουν από αυτά τα χρεοκοπημένα πρόσωπα να τους φέρουν την αλλαγή.
Αν δεν ξεκαθηλωθείτε από τις καρέκλες και τους καναπέδες, καμία αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει.
(Ξέρω άνθρωπο που ο αδερφός του είναι ΑΜΕΑ και λέει «ο Θεός το θέλησε αυτό, ο Θεός τον τιμώρησε». Χωρίς σχόλιο.)
(Τρομερή υποκρισία να θίγονται για το σχόλιο του Λαζόπουλου αυτοί που έφτιαξαν μια χώρα που τα ΑΜΕΑ δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο και είναι αναγκασμένα να ζουν καθηλωμένα.)

pitsirikos.net

Καθηλωμένος στην αλαζονική του καφρίλα!

Πολύς κόσμος αναρωτιέται Τι συμβαίνει με τον Λαζόπουλο. Ακόμα και άνθρωποι του κοντινού του περιβάλλοντος απορούν με την επιλεκτική εμπάθεια που αντιμετωπίζει ανθρώπους και καταστάσεις. Κυρίως όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν για ποιο λόγο επιλέγει ένα τόσο χαμηλού επιπέδου κοινό το οποίο διακατέχεται από εθνολαϊκιστικές αντιλήψεις και ρατσιστικά σύνδρομα.

Ανδρέας Ζαμπούκας


Είναι πλέον σαφές ότι ο Λαζόπουλος βιώνει την πιο θλιβερή περίοδο της καριέρας του. Διακατέχεται από ένα σύνδρομο φανατισμού και ανεξήγητης «σκατοψυχίας», με ταυτόχρονη διάθεση απομόνωσης σε ένα συγκεκριμένο κοινό που δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Απ΄ότι φαίνεται εξαπλώνεται η «διαλεκτική» του και σε άλλες ομάδες ολοκληρωτικού «πολιτικού κοινού» όπου η «σάτιρά» του έχει σημειολογικό γόητρο. Γιατί πώς αλλιώς ερμηνεύεται η ρατσιστική επίθεση εναντίον του Σόϊμπλε ο οποίος είναι «καθηλωμένος σε καροτσάκι και ταυτόχρονα καθηλωμένος και στη σκέψη»;
Δεν είναι όμως πολύ περίεργο ένας καλλιτέχνης που κατάφερε με την διαχρονική του παρουσία, να γίνει τόσο αγαπητός σε ένα ευρύτατο κοινό, να επιλέγει την απομόνωση;

Ο Λαζόπουλος κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν οι πιο πολλοί άνθρωποι της τέχνης. Οι περισσότεροι με την καταξίωσή τους προσπαθούν να κερδίσουν ένα καλύτερο κοινό μέσα στην πορεία του χρόνου, να αναβαθμίσουν τη σχέση τους με μία βελτιωμένη ποιότητα όταν τους δοθεί η δυνατότητα της μεγαλύτερης ανταπόκρισης και όχι να περιορίσουν την απήχησή τους σε ομάδες ολοκληρωτικών αντιλήψεων.

Πολύς κόσμος αναρωτιέται τι συμβαίνει με τον Λαζόπουλο. Ακόμα και άνθρωποι του κοντινού του περιβάλλοντος απορούν με την επιλεκτική εμπάθεια που αντιμετωπίζει ανθρώπους και καταστάσεις. Κυρίως όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν για ποιο λόγο επιλέγει ένα τόσο χαμηλού επιπέδου κοινό το οποίο διακατέχεται από εθνολαϊκιστικές αντιλήψεις και ρατσιστικά σύνδρομα. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να γελάει, όταν «σατιρίζεται» ένας ανάπηρος; Τι κοινό είναι αυτό που δεν ανατριχιάζει όταν ο «ιεροφάντης» Λάκης ξεστομίζει τέτοιες αλαζονικές υπερβολές, προσβάλλοντας χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια θέση με τον Σόιμπλε;
Το ρατσιστικό παραλήρημα του Λάκη δείχνει ότι  ξέφυγε πολύ από τα συνηθισμένα. Φαίνεται ότι, για κάποιο λόγο, έχει χάσει τον έλεγχο και δεν καταλαβαίνει τι λέει
Είναι αποκαρδιωτικό ένας άνθρωπος που η ελληνική κοινωνία του έδειξε τόση αγάπη και τον έκανε εκατομμυριούχο, αντί να ανοίγει περισσότερο την ψυχή του από μεγαλοπρέπεια, να επιδεικνύει την μαυρίλα της. Για να κερδίσει τι ακριβώς; Kανείς δεν καταλαβαίνει. Την ώρα μάλιστα, που μέρα με τη μέρα, αποδεικνύεται ότι όλα αυτά που στήριζε ο Λαζόπουλος, καταρρέουν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι πάντες μένουν έκθετοι στην κριτική των αντιπάλων τους. Ποιο λοιπόν, «ηθικό πλεονέκτημα» μπορεί να χρησιμοποιεί μια σάτιρα για να παράγει γέλιο και προβληματισμό; Το καθεστώς είναι το θύμα και οι υπόλοιποι ο θύτης; Πρώτη φορά βλέπω εξουσία να απολαμβάνει τα οφέλη μιας σάτιρας!

Αλλά πέρα από αυτό, έχω την αίσθηση ότι το ρατσιστικό παραλήρημα του Λάκη δείχνει ότι  ξέφυγε πολύ από τα συνηθισμένα. Φαίνεται ότι, για κάποιο λόγο, έχει χάσει τον έλεγχο και δεν καταλαβαίνει τι λέει. Επιλέγει την οργή και την απέχθεια τόσων ανθρώπων ίσως από κεκτημένη διάθεση να συγκρατήσει ένα άλλο παθιασμένο κοινό, έστω και αν αποτελείται από ζηλωτές ή Χρυσαυγίτες. Ισως του είναι αρκετό να είναι πιο λίγοι, αλλά να τον πιστεύουν  ως «μεσσία».

Εκείνο που μένει όμως, από τη χθεσινοβραδινή του καφρίλα, είναι που μας έκανε να θυμηθούμε τη δύναμη, την υπεροχή και την πνευματική ανωτερότητα τόσων ανθρώπων που κάθε άλλο παρά είναι καθηλωμένοι στα καροτσάκια τους. Και να ευχηθούμε στον Λαζόπουλο να συνέλθει κάποτε από το «ψυχεδελικό» του κρεσέντο. Γιατί υποθέτω ότι τα γεράματα τα περνάει κανείς καλύτερα με αγάπη και όχι με εμπάθεια, μίσος και αλαζονεία.

 protagon.gr

Μια νέα οικονομία γεννιέται

Κέζα Λώρη

Οταν η «νόμιμη» προσπάθεια απόκρυψης εισοδημάτων γίνεται μονόδρομος



Μια παραδοσιακή ανάµνηση της ελληνικής κοινωνίας αφορά τα πεσκέσια. Πήγαινε ο ασθενής στον γιατρό φορτωμένος με κοτόπουλα και αβγά, χόρτα και φρούτα. Τα ίδια και στον δάσκαλο, που πιθανώς βοηθούσε παραπάνω κάποια παιδάκια. Κλασικό παράδειγμα ανταλλακτικής οικονομίας. Πριν από λίγα χρόνια μάθαμε ότι στον Βόλο οργανώθηκε μεταξύ επαγγελματιών ένα δίκτυο ανταλλαγής υπηρεσιών, του τύπου «σου φτιάχνω τη βρύση, μου φτιάχνεις την πρίζα».

Επρεπε να το περιμένουμε ότι κάτι τέτοιο θα λάβει ανυπολόγιστες διαστάσεις, που βεβαίως δεν καταγράφονται σε μελέτη, αλλά κυκλοφορούν ως καθημερινές ιστορίες. Παράδειγμα: δικηγόρος ζητεί από γραφίστα την κατασκευή ιστοσελίδας και πληρώνει με την έκδοση διαζυγίου. Aλλο παράδειγμα: κειμενογράφος ζητεί από εταιρεία επικοινωνίας να πληρωθεί με καινούργιο smartphone. Κι άλλο παράδειγμα: συνεργάτης σε εταιρεία ζητεί αντί στον ίδιο να καταβάλλονται εισφορές στην οικιακή βοηθό για έναν χρόνο. Αναρίθμητες ιστορίες με τιμολόγια βενζίνης, με τιμολόγια από συσκευές, με τιμολόγια από μετακινήσεις και διαμονές αντικαθιστούν την πρακτική που γνωρίζαμε ως «παροχή υπηρεσιών με μπλοκάκι».

Δεν υπάρχει προφανής παρανομία, αλλά υπάρχει προφανέστατη εξήγηση του φαινομένου. Γίνεται συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια απόκρυψης εισοδημάτων με τη νομιμότητα που προσφέρει το φορολογικό και ασφαλιστικό πλαίσιο. Ας μην αντιδράσουν ορισμένοι λέγοντας ότι πάντοτε οι επαγγελματίες περνούσαν προσωπικά έξοδα ως εταιρικά. Το οικογενειακό αυτοκίνητο ήταν ανέκαθεν δηλωμένο ως εταιρικό για κάποιες επαγγελματικές ομάδες. Πλην, όμως, τώρα δεν αναφερόμαστε σε προσωπική συγκάλυψη εξόδων, αλλά σε μια νοοτροπία που έχει ως στόχο την προστασία από την ανήθικη παρακράτηση του μόχθου των ελεύθερων επαγγελματιών.

Οι εισφορές επιπέδου Κατρούγκαλου είναι ληστρικές. Κανείς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στη νομιμότητα των εισφορών ταυτόχρονα με τη νομιμότητα της βαριάς φορολόγησης. Ακόμη και εκείνος που έχει δουλειές, που κοπιάζει νυχθημερόν, που επενδύει στην κοινωνία τη γνώση και το ταλέντο, κανείς δεν μπορεί να εκλάβει ως σωστά τα νέα μέτρα. Τα τεράστια ποσά που καλείται να καταβάλει ο ελεύθερος επαγγελματίας έχουν πολύ συγκεκριμένη ανταπόδοση. Αν αρρωστήσει βαριά, θα ψοφήσει σε κάποιο ράντζο επειδή οι δομές των νοσοκομείων δεν επαρκούν - παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών που εργάζονται με τις δυνάμεις του Σούπερμαν. Αν αρρωστήσει κάποιος ελαφρά, θα πρέπει να απευθυνθεί σε ιδιώτη γιατρό που αμείβεται για την επίσκεψη με το χαρτζιλίκι μαθητή του δημοτικού.

Μισό λεπτό, όμως, να σκεφτούμε λίγο το μέλλον μας, τα περήφανα γηρατειά μας. Ζούμε ανάμεσα σε συνταξιούχους που πλήρωσαν τα μαλλιοκέφαλά τους για μια ζωή, που ήταν συνεπείς επί 40 χρόνια και αντί να απολαμβάνουν την ηρεμία της συνταξιοδότησης, ασχολούνται διαρκώς με τις ανήθικες και παράλογες μειώσεις των συντάξεων. Ποιο το μέλλον των νέων ελεύθερων επαγγελματιών που πρέπει να πληρώνουν εφεξής το 20% των εισοδημάτων τους σε εισφορές; Θα λάβουν μια συνταξούλα που θα επαρκεί για την πληρωμή των λογαριασμών, αν ποτέ φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης.

Στεκόµαστε στις αντιδράσεις που είναι ορατές, δηλαδή στις πορείες και τις απεργίες, εν τούτοις η αλλαγή στη συμπεριφορά των ελεύθερων επαγγελματιών καταγράφεται σε πράξεις που δεν έχουν δημόσιο χαρακτήρα. Τα παράβολα και οι κατώτατες αμοιβές, όπου υπάρχουν, δεν θα σώσουν την κατάσταση. Για όλες τις δουλειές θα δηλώνεται το μίνιμουμ, εάν δηλώνεται και εάν δεν υπάρχει περιθώριο να ενταχθούν στο δίκτυο της ανταλλακτικής οικονομίας.

Οι κυβερνήσεις των μνημονίων, όλες τους, ασχολήθηκαν με το παρόν, καμία δεν έφτιαξε μια προοπτική ανάπτυξης. Δεν χρειάζεται να τα λέμε εμείς οι άσχετοι, υπάρχουν διεθνή μοντέλα. Οπου μειώνεται η φορολόγηση, καθώς και το κόστος εργασίας, η οικονομία ανθίζει. Oπου το κράτος φέρεται ως μαστροπός, τα πάντα μετατρέπονται σε οίκο ανοχής. (Ουπς, άστοχο. Οι οίκοι ανοχής έχουν μια κάποια οργάνωση...)

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016


Στα βήματα του Ιουνίου: δεύτερη φορά ανερμάτιστη διαπραγμάτευση

Γιώργος Στρατόπουλος Γιώργος Στρατόπουλος 15 Φεβρουαριου 2016, 11:44 
 
 
Τσίπρας, Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Στουρνάρας και πολλοί άλλοι επαναλαμβάνουν την ίδια δήλωση: η αξιολόγηση πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο, γιατί η ολοκλήρωσή της συνιστά αφετηρία δρομολόγησης θετικών εξελίξεων για την οικονομία. Ηδη από τον Σεπτέμβριο ο Πρωθυπουργός δήλωνε πως «στόχος είναι η ταχύτατη ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγηση για να ανοίξει η κρίσιμη συζήτηση για το ελληνικό χρέος»

Αναμφισβήτητα, λοιπόν, η Ελλάδα επείγεται. Κι ενώ διανύουμε τον 6ο μήνα από  την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει τελεσίδικα με την τρόικα –ή μήπως με τον εαυτό της; – αν η εξοικονόμηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης (το 1% του ΑΕΠ για το οποίο δεσμεύτηκε) θα προέλθει από αύξηση εισφορών ή μείωση συντάξεων. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση προκρίνει την αύξηση εισφορών έναντι της μείωσης συντάξεων. Εξίσου φανερή δείχνει και η διαφωνία των Θεσμών. Διαφωνία που η κυβέρνηση γνώριζε προτού καν καταθέσει την πρόταση. Την γνώριζε από παλιά, από τον Ιούνιο του 2015.

Φοβούμαι λοιπόν πως η εικόνα από ψηλά έχει ως εξής: όλη η κοινωνία στους δρόμους –για σωστούς και λάθος λόγους, με σωστό και λάθος τρόπο- για τα κυβερνητικά προσχέδια λύσης του Ασφαλιστικού αλλά πιθανότατα η κυβέρνηση λύνει… λάθος άσκηση! Η κυβέρνηση επεξεργάζεται μια «λύση», την οποία οι Θεσμοί θεωρούν σε μεγάλο βαθμό πρόσθεση ενός προβλήματος και όχι λύση. Η αύξηση των εισφορών είναι ένα μέτρο που οι Θεσμοί απέρριψαν κατηγορηματικά στην προηγούμενη διαπραγμάτευση.
Και σαν να μην πέρασε μια μέρα από  τη δημιουργική ασάφεια του κ. Βαρουφάκη, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός παίζει με τις λέξεις «Η πρόταση της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό τηρεί το γράμμα της συμφωνίας και γι΄αυτό είναι αυτονόητο ότι θα γίνει αποδεκτή από τους θεσμούς…»
Αυτό το έργο δεν είναι καινούριο, ξαναπαίχτηκε τον περασμένο Ιούνιο- μια αναδρομή σε ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ μεταξύ 22/6-25/6/2015 θα σας πείσει.  Θυμάστε τι συνέβη τότε; Η ελληνική πλευρά κατέθεσε μια πρόταση, και ενώ το ύψος των μέτρων ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις των εταίρων, εκείνοι δεν την αποδέχθηκαν. Διότι οι εταίροι ήταν σθεναρά και αιτιολογημένα αντίθετοι στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών

 Θυμάστε ποιος επικράτησε σ΄αυτήν τη διελκυστίνδα; Θυμάστε πόσο ζημιωθήκαμε; Στο τέλος, αφού πληρώσαμε, ως οικονομία, βαρύ τίμημα με τα capital controls, μειώσαμε και τις συντάξεις, αυξάνοντας τις εισφορές για υγειονομική περίθαλψη με τρόπο οριζόντιο -πού χρόνος για στοχευμένες περικοπές- και υπογράψαμε εσπευσμένα ένα Μνημόνιο με μέτρα πολλών δισ.€, διογκωμένα από την καθυστέρηση στη διαπραγμάτευση και την επακόλουθη επιδείνωση της οικονομίας.

Επί 6 μήνες η 1η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματευόταν και βύθιζε την οικονομία στην αβεβαιότητα– αργότερα ο Πρωθυπουργός έκανε την αυτοκριτική του- δεδομένων των συνθηκών έπρεπε να κινηθεί πιο γρήγορα, είπε. Επί 6 μήνες τώρα η 2η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «λιβανίζει» μέτρα, που ούτε το Ασφαλιστικό καθιστούν βιώσιμο ούτε πολλές πιθανότητες έγκρισης από τους Θεσμούς έχουν. Bρισκόμαστε, λοιπόν, στο ίδιο σημείο όπως και τον Ιούνιο. Σαν να μην διδαχτήκαμε τίποτα!

Και σαν να μην πέρασε μια μέρα από  τη δημιουργική ασάφεια του κ. Βαρουφάκη, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός παίζει με τις λέξεις «Η πρόταση της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό τηρεί το γράμμα της συμφωνίας και γι΄αυτό είναι αυτονόητο ότι θα γίνει αποδεκτή από τους θεσμούς…»
Το «γράμμα της συμφωνίας» αναφέρεται στο 3ο Μνημόνιο και στη ρητή δέσμευση για εξοικονόμηση 1% του ΑΕΠ.

 Κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ασαφή τη διατύπωση του κειμένου επειδή δεν διευκρινίζεται στο κείμενο αν η εξοικονόμηση αφορά τη γενική κυβέρνηση ή την κεντρική διοίκηση. Στην 1η περίπτωση, η εξοικονόμηση μπορεί να προέλθει μόνο από μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης. Στη 2η μπορεί να προέλθει και από αύξηση των εισφορών.

Η ελληνική κυβέρνηση λοιπόν, σαν να μη συνέβη τίποτα το καλοκαίρι, σαν να μην γνωρίζει τι είδους εξοικονόμηση εννοούν οι εταίροι, χρονοτριβεί και παλινωδεί για να φτάσουμε πάλι την τελευταία στιγμή με το μαχαίρι στο λαιμό να τα υπογράψουμε όλα. Παριστάνοντας άλλοτε τους αθώους αδαείς κι άλλοτε τους σκληρούς διαπραγματευτές, φουσκώνουμε τον λογαριασμό που θα πληρώσουν οι πολίτες ακόμη μια φορά.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, το πώς και το πότε, ποιος το αποφασίζει στο Μαξίμου. Ο αρμόδιος υπουργός για το πότε δηλώνει επισήμως: «Καήκαμε, αν καθυστερήσουμε!» Και ό,τι συμβαίνει πλέον δεν μπορεί να αποδοθεί σε άγνοια ή ερασιτεχνισμό. Τι λένε οι συνετοί άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, τι λέει ο Αντιπρόεδρος; Είναι μεγάλη η ευθύνη, όταν βολεύεσαι στη θέση του συνοδηγού κι αφήνεις το τιμόνι σε μεθυσμένους ή επικίνδυνους οδηγούς.

protagon.gr

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Ο χουλιγκανικός λαϊκισμός

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Ε​​ίναι ανιστόρητη, ανόητη και εντέλει επικίνδυνη η αποστροφή «καλά να πάθουν» που εκτοξεύουν πολλοί για τα στελέχη της «Πρώτης Φοράς», τα οποία γεύονται τώρα τον χουλιγκανικό λαϊκισμό, αυτόν που χρόνια καλλιέργησαν. Βεβαίως, είναι αληθές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενθάρρυνε τους ποικιλόχρωμους τραμπούκους να επιτίθενται κατά των αντιπάλων τους· να πολιορκούν τους χώρους όπου πήγαινε να μιλήσει ο κ. Γιώργος Πεταλωτής· να προπηλακίζουν τον τότε πρόεδρο της Βουλής κ. Απόστολο Κακλαμάνη· ακόμη και να ευλογούν τις επιθέσεις που δέχθηκε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, κατά την επαίσχυντη παρέλαση της Θεσσαλονίκης το 2011. Να θυμηθούμε πως η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση για «την 28η Οκτωβρίου 2011 [όταν], πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές και συνταξιούχοι στη Θεσσαλονίκη, όπως και σε ολόκληρη την Ελλάδα, έδωσαν στην επέτειο του ηρωικού ΟΧΙ το πραγματικό της νόημα, βροντοφωνάζοντας το δικό τους “ΟΧΙ” στη βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ» («Ψήφισμα συμπαράστασης της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ στους 10 διωκόμενους για την “Παρέλαση του Λαού”», 20.10.2014).

Μην ξεχνάμε επίσης ότι η παρεμπόδιση των έργων για τη δημιουργία hotspot σε περιοχή της Κω –την οποία, σύμφωνα με την «Αυγή» (8.2.2016) «“αγανακτισμένοι πολίτες” έσκαψαν και “πλημμύρισαν” ώστε να μην μπορούν να γίνουν εργασίες»– δεν είναι καινοφανής. Προηγήθηκε η εκσκαφή οριζόντιας τάφρου βάθους 1,5 μέτρου στη λεωφόρο Λαυρίου, ζημιά που ποτέ δεν μάθαμε πόσο κόστισε στους φορολογούμενους, από «Αγανακτισμένους» της Κερατέας. Είναι αυτοί που ο κ. Αλέξης Τσίπρας παίνευε ότι «εσείς δείξατε τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της ανατροπής» και «η Κερατέα είναι η πόλη-σύμβολο για όλη την Ελλάδα... αποτελεί ένα πρώιμο αντιμνημονιακό μοντέλο... Η Κερατέα αποτίναξε τα δεσμά των τετελεσμένων που προσπάθησαν να επιβάλουν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Αυτά τα έκαναν μόνο οι χούντες της Λατινικής Αμερικής στους Ινδιάνους» (30.5.2012). Να σημειώσουμε δε ότι τότε οι «αγανακτισμένοι» δεν φορούσαν στην Αυγή εισαγωγικά, όπως φορούν σήμερα. Τότε ήταν «η δίκαιη οργή του λαού» που έκανε τους χουλιγκανισμούς. Να σημειώσουμε επίσης και το γεγονός ότι σήμερα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απέκτησαν, ίσως λόγω εξουσίας, καλή όραση: βλέπουν ακροδεξιούς στις συγκεντρώσεις των «νεοαγανακτισμένων» (που προφανώς θα υπάρχουν), αλλά δεν μπορούσαν να τους διακρίνουν στις πλατείες, όπου συγχρωτίζονταν κι ακούγονταν διάφορα αισχρά όπως «να καεί, να καεί...».

Δεν πρέπει να σταθούμε στην υποκρισία, παρόλο που ενυπάρχει κι αυτό το στοιχείο, αλλά στην ανικανότητα προετοιμασίας ενός χώρου να κυβερνήσει. Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ότι μπορούν να δαμάσουν το τέρας που χρόνια τάιζαν με τις «επαναστατικές» παρόλες τους. Τι ακούσαμε τα τελευταία χρόνια για εκείνο το έρμο και ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθούν οι τραμπουκισμοί; Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβαν πόσο επικίνδυνη είναι για τη Δημοκρατία η δικαιολόγηση των αντιδημοκρατικών μεθόδων με συνθήματα περί «δίκαιης οργής». Δεν κατανόησαν ότι η βία είναι πάντοτε φασιστική, ακόμη κι αν ασκείται από κάποιους που χρίζουν εαυτούς προοδευτικούς.

Γι’ αυτό πρέπει να είναι πάνδημη και ηχηρή η αντίθεση σε προπηλακισμούς βουλευτών, υπουργών και γενικώς οιωνδήποτε έχουν την αντίθετη άποψη με τους διαμαρτυρόμενους. Το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους, ειδικά στους αντιπολιτευόμενους. Οι τελευταίοι πρέπει να κατανοήσουν ότι όποιος αντιπολιτεύεται δίχως αρχές, δεν θα έχει καλό τέλος.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τα κατά συνθήκην ψεύδη για τους αγρότες

O Tσίπρας, όπως και οι προηγούμενοι, τους έδωσε άκριτα πολλές υποσχέσεις, που δεν μπορούν να γίνουν πράξη. Οι αγρότες πρέπει να καταλάβουν ότι η εποχή του «δεν πληρώνω τίποτα» έχει περάσει. Γιατί απλούστατα δεν μπορούν να πληρώνουν μόνο οι άλλοι

Γιώργος Καρελιάς

Την ώρα που μια ομάδα αγροτών έσπαγε τα τζάμια του υπουργείου Γεωργίας, ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης είπε από το βήμα της Βουλής, απευθυνόμενος στους συναρμόδιους υπουργούς: «Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά. Το κάνουν γιατί τους είπατε ψέματα» (εδώ). Και υπενθύμισε ότι ο Πρωθυπουργός «ανέβηκε στο τρακτέρ», ότι έδωσε πολλές υποσχέσεις και άλλα γνωστά.

Πράγματι, έτσι είναι. Και σε αυτό το θέμα η σημερινή κυβέρνηση θερίζει ό,τι έσπειρε: τα παχιά λόγια του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, ότι εκείνοι θα προστάτευαν την «χειμαζόμενη αγροτιά», την οποία οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν «εξοντώσει».

Μόνο που ο βουλευτής της αντιπολίτευσης παρέλειψε να πει ότι ο Τσίπρας δεν έκανε κάτι πρωτότυπο. Εκανε ό,τι και οι αρχηγοί των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Και ειδικά για το κόμμα του, τη ΝΔ, «ξέχασε» προφανώς ότι είχε υιοθετήσει το, παροιμιώδες πλέον, σύνθημα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» των «γαλάζιων» αγροτοπατέρων της Θεσσαλίας. Τα οποία λεφτά τους έδωσε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, αλλά τώρα τα πληρώνουμε όλοι μαζί, αφού οι κουτόφραγκοι των Βρυξελλών το πήραν χαμπάρι και τα ζήτησαν πίσω. Με τις υγείες μας.

Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, επιδόθηκε, όπως και οι προηγούμενοι, στο σπορ των άκριτων υποσχέσεων και παθαίνει σήμερα ό,τι παθαίνει. Ομως, βλέπουμε ότι και τα περισσότερα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης δεν έχουν βάλει μυαλό. Χαϊδεύουν τα αυτιά των αγροτών, κάνοντάς τους να πιστεύουν (;) ότι, αν έρθουν αυτοί στα πράγματα, θα ικανοποιήσουν όλα τα αιτήματά τους. Ειδικά η ΝΔ, που είναι δυνητικά η επόμενη κυβέρνηση, ζητεί από τη σημερινή κυβέρνηση να αποσύρει το σχέδιο για το Ασφαλιστικό, επειδή «η κοινωνία είναι απέναντι».

Γιατί πολιτεύονται έτσι όλοι αυτοί; «Είναι τα ψηφαλάκια, ψηφοφόρε», για να χρησιμοποιήσουμε μια παραλλαγή της πολυφορεμένης συνθηματικής φράσης. Παλιότερα υπήρχαν δυνατότητες να ικανοποιούνται πολλές από τις υποσχέσεις. Οι αγρότες έκλειναν τους δρόμους, οι κυβερνήσεις έδιναν τα λεφτά, που τότε υπήρχαν και το έργο παιζόταν κάθε χρόνο ή χρόνο παρά χρόνο. Τι θα γίνει τώρα, που δεν υπάρχουν οι ίδιες δυνατότητες;
Η λογική «κλείνω τους δρόμους, πάρτε τα όλα πίσω» είναι αδιέξοδη. Είναι αδιανόητο ο Πρωθυπουργός να τους καλεί σε διάλογο και ορισμένοι αγροτοσυνδικαλιστές να αρνούνται. Η τακτική του «εγώ δεν πληρώνω» δεν οδηγεί πουθενά
Ποιος θα βγει να πει, καθαρά και όχι με μισόλογα, μερικές απλές αλήθειες; Πότε θα σταματήσουν τα κατά συνθήκην ψεύδη; Ας δούμε μερικά από αυτά:
Οι πρώτες σκληρές αγροτικές κινητοποιήσεις, με τρακτέρ και κλείσιμο δρόμων, άρχισαν το 1996. Συμπλήρωσαν αισίως τα 20 χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα ακούμε συνθήματα του τύπου «οι αγρότες πεινάνε», «οι αγρότες ξεκληρίζονται», «δεν αντέχουν άλλο τα βάρβαρα μέτρα της ΕΟΚ» και τα παρόμοια.

Ποια είναι η αλήθεια; Οι αγρότες είναι η πιο ευνοημένη επαγγελματική ομάδα της Μεταπολίτευσης. Εννοείται του ιδιωτικού τομέα, γιατί στον κρατικό υπάρχουν πιο ευνοημένες. Η ενίσχυση του εισοδήματός τους -κυρίως μέσω των επιδοτήσεων- είναι συνεχής. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στην εντυπωσιακή αλλαγή της υπαίθρου χώρας σε όλους τους τομείς. Προσοχή, δεν μιλάμε για τους -λιγότερους- αγρότες των ορεινών και μειονεκτικών περιοχών. Κι εκεί υπήρξε ενίσχυση και αύξηση εισοδήματος, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Αλλά η εικόνα στις καλές περιοχές της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Κρήτης, σε ορισμένες της Πελοποννήσου, έχει αλλάξει άρδην.

Ακόμα και κατά την περίοδο των έξι τελευταίων ετών της κρίσης, οι επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα είναι σαφώς ηπιότερες, αν τις συγκρίνουμε, για παράδειγμα, με την καταστροφή που έχει επέλθει σε τομείς της ιδιωτικής οικονομίας, όπου η ανεργία σαρώνει, τα εισοδήματα έχουν συρρικνωθεί μέχρις εξαφανίσεως κτλ. Επιπλέον,  οι αγρότες είναι η μόνη επαγγελματική ομάδα που ουσιαστικά δεν πληρώνει φόρους, πλην ελαχίστων περιπτώσεων . Το έχουν πει κατά καιρούς οι αρμόδιοι οι υπουργοί, το είπαν και οι σημερινοί του ΣΥΡΙΖΑ και ξεσηκώθηκε θύελλα. Είναι, όμως, η πεζή πραγματικότητα. Βεβαίως, άλλα έλεγαν όταν ήταν στην αντιπολίτευση ( μια κυνική ομολογία).

Επομένως, τα διαχρονικά συνθήματα για «εξόντωση» των αγροτών εντάσσονται στα κατά συνθήκην ψεύδη.
Προλαβαίνω την ένσταση του καλόπιστου αναγνώστη: «Με όλα αυτά, θέλει να μας πεις ότι όλα είναι ρόδινα στον αγροτικό κόσμο;». Η απάντηση είναι απλή. Σε κανένα πεδίο της σημερινής ελληνικής οικονομικής  δραστηριότητας (πλην, ίσως, του πεδίου των τουριστικών  επιχειρήσεων), δεν είναι καλή η κατάσταση. Τα εισοδήματα (και) των αγροτών έχουν μειωθεί, το κόστος παραγωγής έχει αυξηθεί.

Ομως, πρέπει και ο χώρος αυτός να αναλάβει μέρος τους κόστους της κρίσης, στοιχειωδώς. Ο,τι του αναλογεί. Για παράδειγμα, είναι αδιανόητο ο μισθωτός και ο συνταξιούχος με  εισόδημα από 10.000 ευρώ να πληρώνει φόρο και οι αγρότες, σε ποσοστό άνω του 90%, να δηλώνουν αστεία εισοδήματα (αυτό ισχύει και για μεγάλο μέρος των ελεύθερων επαγγελματιών) και να μην πληρώνουν τίποτα. Επίσης, είναι αδιανόητο το ταμείο τους, ο ΟΓΑ, να συνεχίσει να δίνει συντάξεις επιδοτούμενο, σε συντριπτικό ποσοστό, από τον κρατικό Προϋπολογισμό, δηλαδή από τα λεφτά των μισθωτών και των συνταξιούχων. Κάτι παραπάνω πρέπει να πληρώσουν και οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι του.

Ολα αυτά, ασφαλώς, έπρεπε να έχουν γίνει από χρόνια. Τότε που «λεφτά υπήρχαν». Αλλά τότε οι κυβερνήσεις χάιδευαν (και) τους αγρότες, για ψηφοθηρικούς λόγους. Σήμερα, που η κατάσταση έχει επιδεινωθεί, πολλοί αγρότες ασφαλώς δυσκολεύονται να ανταποκριθούν. Γι’ αυτό πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία. Να μην πληρώσουν μεγάλη αύξηση ασφαλίστρων, η φορολογία τους να εξορθολογιστεί σε βάθος χρόνου.

Για να γίνουν αυτά, πρέπει να συζητήσουν με την κυβέρνηση. Η λογική «κλείνω τους δρόμους, πάρτε τα όλα πίσω» είναι αδιέξοδη. Είναι αδιανόητο ο Πρωθυπουργός-ο όποιος Πρωθυπουργός, σήμερα ο Τσίπρας, αύριο κάποιος άλλος- να τους καλεί σε διάλογο και ορισμένοι αγροτοσυνδικαλιστές να αρνούνται. Η τακτική του «εγώ δεν πληρώνω» δεν οδηγεί πουθενά. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να την αποδεχθεί. Οσο και να αυξήσει τη φορολογία στους μόνιμους αιμοδότες του Προϋπολογισμού, δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα, αν οι άλλοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι θα έρθει ο επόμενος Πρωθυπουργός και θα ανοίξει το κουτί με τα δώρα. Τέτοιο δεν υπάρχει. Το τελευταίο το άνοιξε ο κ. Τσίπρας και βλέπουμε τι παθαίνει.

Οι αγρότες πρέπει να βοηθηθούν να συνεχίσουν να παράγουν με, κατά το δυνατόν, μείωση του κόστους παραγωγής. Αλλά πρέπει και αυτοί να αρχίσουν πλέον να αρχίσουν να συμβάλλουν στα δημόσια βάρη στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, όπως επιβάλλει το Σύνταγμα.

Διαφορετικά, όσα τζάμια του υπουργείου κι αν σπάσουν και όσες υποσχέσεις από ανεύθυνους πολιτικούς κι αν πάρουν, τα προβλήματά τους δεν θα λυθούν. Οι εποχές των παχιών αγελάδων πέρασαν, μαζί με τις υποσχέσεις. Για να ξανάρθουν, θέλει αυτογνωσία και δουλειά  πολλή.

protagon.gr

 

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Η χώρα της «γκρίζας» ζώνης

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Στα ερείπια της νέας κοινωνίας που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, για να στήσει τα νέα δίκτυα διαπλοκής, θα επικρατεί ο ασφυκτικός κλοιός αλληλεξάρτησης. Ο νέος «ιδιωτικός» χώρος στο τηλεοπτικό τοπίο θα είναι μια νέα ενδοχώρα για τον κρατικό έλεγχο, αλλά προς το παρόν βρισκόμαστε στο στάδιο της υπόγειας δικτύωσης της νέας απολυταρχίας.

Σε όσους απέχουν λίγο πολύ από τα πολιτικά πράγματα, ή σε όσους συνεχίζουν να ζουν δύσπιστοι απέναντι σε οτιδήποτε κινείται στον πολιτικό χώρο, οι προειδοποιήσεις και οι φόβοι για την εγκαθίδρυση ενός μεταβατικού καθεστώτος με κατεύθυνση ένα είδος ημι-ολοκληρωτισμού ακούγονται ως υπερβολές και κινδυνολογίες. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι κωμικοτραγικοί χειρισμοί των δικτατορίσκων ερασιτεχνών που συνθέτουν την κυβέρνηση είναι ότι εκτυλίσσονται σαν καθημερινό χάπενινγκ σε μια στιγμή δραματικών διεθνών εξελίξεων.

Και είναι απολύτως ασφυκτική η αίσθηση που προκαλείται στον πολίτη όταν, ευρισκόμενος παγιδευμένος σε μία οικονομική κατάρρευση, έχει να σταθμίσει και τις τεράστιες επιπτώσεις που προκαλεί το προσφυγικό ζήτημα. Η αναξιοπιστία της Ελλάδος ως συνομιλητή, με την απώλεια διπλωματικού κύρους, με σωρεία εγκληματικών παραλείψεων και πάνω από όλα με την εγγενή αδυναμία της κυβέρνησης να διαγνώσει, να κατανοήσει και να αναλύσει τις διεθνείς παραμέτρους, έχει οδηγήσει τη χώρα σε έναν άνευ προηγουμένου διασυρμό και αλλεπάλληλους ατυχείς χειρισμούς. Διεθνώς η φωνή της Ελλάδος δεν είναι υπολογίσιμη, διότι ο λόγος της είναι ξεπερασμένος, θεωρητικός και εκτός θέματος. Και εσωτερικά η κυβέρνηση έχει την επιπλέον υποχρέωση να καταστείλει τις αυξανόμενες εκδηλώσεις ακραίου λαϊκισμού που η ίδια καλλιέργησε από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση.

Πλέον, οι λαϊκιστικές επιδείξεις αυταρχισμού, στο ύφος του πρωθυπουργού και του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, λίγη σημασία θα έχουν. Τα κουτοπόνηρα παιχνίδια με τις άδειες απλώς θα εκθέσουν τη χώρα διεθνώς, αλλά τα πραγματικά προβλήματα με τη διεθνή απομόνωση θα γιγαντώνονται κάθε μέρα. Η επινόηση αυτής της «γκρίζας» ζώνης, την οποία η κυβέρνηση ταύτισε με το μέλλον της Ελλάδος ως μιας χώρας που αποσύρεται κατακρημνιζόμενη από τον φυσικό της χώρο, θα είναι το επιμύθιο της αυριανής Ιστορίας για τους χρόνους που ζούμε.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Λ. Ρακιντζής: Τη διαφθορά στην Ελλάδα δεν μπορεί να τη νικήσει ούτε ο Χριστός




Ο απερχόμενος Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης μας μιλά από καρδιάς για την εντεκάχρονη θητεία του στην πρώτη γραμμή του πολέμου κατά της διαφθοράς 
Λίγες φορές ένα πρόσωπο έχει συνδεθεί σε τέτοιο βαθμό με ένα θεσμό, όπως ο Λέανδρος Ρακιντζής με το θεσμό του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης. Αρεοπαγίτης ε.τ., διορίστηκε το Σεπτέμβριο του 2004, σε μια εποχή που -όπως σημειώνει ο ίδιος- ο έλεγχος στον δημόσιο τομέα ήταν άγνωστη λέξη και η ομερτά για τα αδικήματα των δημόσιων λειτουργών αδιάρρηκτη. Την περασμένη Δευτέρα του ανακοινώθηκε η αντικατάστασή του. «Δεν έχω καμία πίκρα. Έκατσα έξι χρόνια παραπάνω από τη θητεία μου, δεν έχω κάνει καμιά χοντρή πατάτα, οπότε φεύγω με το κεφάλι ψηλά» λέει χαμογελώντας, λίγο πριν αποχωρήσει από το πάντα ανοιχτό για τους δημοσιογράφους γραφείο του στην οδό Κηφισίας 1. «Έντεκα χρόνια είναι πολλά, με βοήθησαν πολύ και τα μίντια, σιγά σιγά έγινε γνωστός ο θεσμός κι άρχισε ο κόσμος να λέει "θα σε πάω στον Ρακιντζή". Έγινα Γιαγκούλας, καταλάβατε;».



Δεν χάνει ποτέ το χιούμορ του. Ο χώρος γύρω μας είναι γεμάτος γελοιογραφίες, δικές του. Του ζητώ να γυρίσει έντεκα χρόνια πίσω, να θυμηθεί τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που είχε όταν κάθισε για πρώτη φορά πίσω από αυτό το γραφείο. «Όταν ξεκινούσα δεν ήξερα καν τι είναι όλο αυτό που πάω να κάνω, δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε αυτή η υπηρεσία. Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τι χρειάζεται κι άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει έλεγχος. Διότι μέχρι τότε δεν υπήρχε στην Ελλάδα η έννοια του ελέγχου. Υπήρχαν κάποιες υπηρεσίες ελέγχου οι οποίες ήταν αλληλένδετες αλλά δεν συνεργαζόντουσαν καθόλου μεταξύ τους και είχαμε αποσπασματικά πορίσματα που δεν ήταν υποχρεωτικά για τη διοίκηση. Τα έπαιρνε ο υπουργός, τα έβαζε στο συρτάρι. Δεν υπήρχε καν διαδικασία να ξέρουμε αν ένας υπάλληλος έχει τιμωρηθεί. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση υπαλλήλου που είχε στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα, άρα έπρεπε να έχει απολυθεί, και το ανακαλύψανε όταν πήρε σύνταξη! Σιγά σιγά αυτά λύθηκαν. Είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία επί υπουργίας Παυλόπουλου και μπορέσαμε να στελεχώσουμε την υπηρεσία, να την οργανώσουμε και να πάρουμε και το νομικό οπλοστάσιο που ήταν απαραίτητο, να γίνουν δηλαδή υποχρεωτικές οι διαπιστώσεις ενός πορίσματος για τη διοίκηση, να αναπτυχθεί το πειθαρχικό και από εκεί και πέρα να μπορώ να παρακολουθώ την ποινική διαδικασία κάθε υπόθεσης».

«Τους στόχους που είχατε βάλει τους εκπληρώσατε ή υπάρχουν πράγματα που δεν προλάβατε να ολοκληρώσετε;» ρωτάω. «Δεν βάζεις στόχους» απαντά. «Απλώς κάνεις μια διαχείριση και προσπαθείς ό,τι βλέπεις να το βελτιώσεις. Τι στόχο να βάλω; Να μην υπάρχει διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτό είναι ουτοπία. Η Ελλάδα για να φτιάξει χρειάζονται πολλά πράγματα, κυρίως χρειάζεται να φτιάξει η Δικαιοσύνη. Εκεί πάσχουμε, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το οικονομικό, ούτε το κοινωνικό, είναι η λειτουργία της Δικαιοσύνης. Η καθυστέρηση είναι στα όρια της αρνησιδικίας και η ποιότητα των αποφάσεων… Ήμουν 38 χρόνια δικαστής και ορισμένες αποφάσεις δεν μπορώ να τις αιτιολογήσω».

Η ταμπέλα, η γριά και ο Μπάμπης

Ενώ συζητάμε, χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο πρόεδρος του ΕΟΠΠΥ. Κάτι λένε για μια ταμπέλα… «Για να δεις τι τρελοκομείο είναι η Ελλάδα. Στο Λαϊκό Νοσοκομείο υπάρχει ένα γραφείο του ΕΟΠΠΥ που εγκρίνει τα νοσηλεία. Στην πόρτα η ταμπέλα γράφει: "ιατρός του ΕΟΠΠΥ 10:00-12:00". Τις προάλλες ήρθε εδώ κόσμος διαμαρτυρόμενος ότι περιμένει δύο ώρες και ο γιατρός δεν εμφανίζεται. Στείλαμε λοιπόν έγγραφο στον ΕΟΠΠΥ και μόλις μίλησα με τον Διοικητή ο οποίος μου λέει: “'Έχει καταργηθεί ο γιατρός, απλά δεν έχουμε βγάλει ακόμα την ταμπέλα”. Μα είναι δυνατόν; Βγάλε την ταμπέλα! Γιατί να κάθεται ο κόσμος να περιμένει; Και μου λέει "ειδοποιώ τις υπηρεσίες να πάνε να τη βγάλουνε και δεν πάνε". Αυτό το χάος είναι η Ελλάδα. Στην Ελλάδα πρέπει να παλεύεις για τα αυτονόητα».

Θα μπορούσε να περιγράφει τραγελαφικά περιστατικά με τις ώρες. Δύο όμως είναι αυτά που ξεχωρίζει. «Θυμάμαι κάποτε προσπαθούσαμε να κατεδαφίσουμε μια τουαλέτα αυθαίρετη έξω από ένα σπίτι στην Πάργα, διότι μπλόκαρε το δρόμο. Κάθε μέρα, έμπαινε μέσα μια γριά και καθόταν εκεί μέχρι το βράδυ για να μην μπορούμε να την κατεδαφίσουμε. Η τουαλέτα είναι ακόμα εκεί. Μετά, είχαμε τον Μπάμπη, έναν υπάλληλο που μάζευε τα αποκόμματα των διοδίων από το δρόμο και τα πουλούσε στους επιθεωρητές του υπουργείου Δημοσίων Έργων για να δικαιολογούσαν τα εκτός έδρας. Χωρίς να πηγαίνουν πουθενά, αποδεικνύανε ότι κάνανε επιθεωρήσεις και πληρωνόντουσαν και τα εκτός έδρας».
 

90% λαμόγια

Εδώ έχουμε μίζες, διεφθαρμένους πολιτικούς και τοπικούς άρχοντες, δημόσια έργα που χρυσοπληρώνονται και δεν ολοκληρώνονται ποτέ, κι εσείς συζητάτε για τον Μπάμπη; Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Ο Λέανδρος Ρακιντζής όμως είναι πεπεισμένος ότι η λεγόμενη μικρή διαφθορά έχει την ίδια -αν όχι μεγαλύτερη- βαρύτητα από τη μεγάλη διαφθορά. «Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ο κλητήρας της πολεοδομίας έβγαζε περισσότερα χρήματα από το διευθυντή διότι έπαιρνε ένα πενηντάρικο τη φορά για να φέρει ένα φάκελο από το υπόγειο κι αυτό το έκανε 100 φορές. Ο διευθυντής μπορεί να έπαιρνε 5000, αλλά με κίνδυνο να διασυρθεί να πάει φυλακή. Ο κλητήρας με το "γρηγορόσημο" δεν πάθαινε τίποτα. Άλλωστε, η μικρή διαφθορά γεννάει και τη μεγάλη, διότι διαφθείρει τους πάντες. Μια κοινωνία μπορεί να διαχειριστεί ένα 10% λαμόγια, αν όμως το 90% της κοινωνίας είναι λαμόγια, δεν γίνεται τίποτα, η μειοψηφία δεν μπορεί να κάνει τίποτα».

Θυμάται με απογοήτευση τη διάταξη του νόμου Ρουπακιώτη το 2012 που αποποινικοποιούσε την απλή παροχή σε δημόσιους λειτουργούς ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. «Είχα επισημάνει τότε ότι ο νόμος αυτός ήταν ανασταλτικός στην καταπολέμηση της διαφθοράς διότι σήμανε ποινική ατιμωρησία της μικρής δωροδοκίας και δυσκόλεψε το έργο μας. Βγήκα στις τηλεοράσεις, διαμαρτυρήθηκα, πίεσα, καταργήθηκε η διάταξη. Όμως όλες οι υποθέσεις είχαν μπει ήδη στο αρχείο. Αυτό συμβαίνει κάθε 10 χρόνια. Περνάει ένας νόμος περί παραγραφής και παραγράφονται πάρα πολλά αδικήματα. Ο άλλος γιατί να μην παρανομήσει; Αφού θα κάνει 8 χρόνια να δικαστεί η απόφαση, θα βγει και μια παραγραφή, θα μπει η υπόθεση στο αρχείο και δεν θα τιμωρηθεί ποτέ για την παρανομία του».

Στο μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας, ο κύριος Ρακιντζής μιλά για πράγματα που δεν κατάφερε να κάνει. Προς το τέλος, τον ρωτώ αν υπάρχει κάτι για το οποίο νιώθει περήφανος.

«Έφερα στην Ελλάδα την έννοια της διαφθοράς, της διαπλοκής, της κακοδιοίκησης καθώς και τη αναγκαιότητα του ελέγχου. Πριν όλα αυτά ήταν θεωρητικές ιδέες. Τώρα σιγά σιγά έχουμε περάσει στην πράξη. Φτιάξαμε ελεγκτικούς μηχανισμούς και κυρίως ο κόσμος έμαθε να καταγγέλλει. Δεν υπάρχει αυτή η ομερτά που υπήρχε παλιά. Παραμένει βεβαίως το κώλυμα της εντοπιότητας, ειδικά στην επαρχία. Δεν μπορείς να κάνεις το δικαστή, τον αστυνόμο, το χωροφύλακα στον τόπο καταγωγής σου, έχεις βαρίδια, αναγκάζεσαι να μην κάνεις καλά τη δουλειά σου. Επιπλέον, έχεις προσέξει ότι ο κόσμος προτιμά να πηγαίνει σε δικηγόρους που είναι παιδιά δικαστών γιατί θεωρεί πώς θα έχει ευνοϊκή μεταχείριση; Έχεις σκεφτεί γιατί δεν υπάρχει περίπτωση γιατρός στο ΕΣΥ να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος και να μην βγει;» με ρωτά και καταλήγει: «Όλα αυτά τα κάνει η εντοπιότητα. Σημαίνουν ότι δεν λειτουργεί καλά η δημοκρατία, υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός. Όλα αυτά πρέπει να φτιάξουν».
- Πώς θα φτιάξουν;
«Δεν ξέρω»
- Αν δεν ξέρετε εσείς που είστε σε αυτή τη θέση 11, 5 χρόνια ποιος ξέρει;

«Θα σου πω ένα ωραίο ανέκδοτο. Σε ένα μπαρ είναι διάφοροι και εμφανίζεται ο Χριστός. Του λέει ο Γάλλος, "Χριστέ μου είμαι κουτσός, δεν με κάνεις καλά;" Τον ακουμπά ο Χριστός και αμέσως γίνεται καλά. Του λέει ο Γερμανός, "Χριστέ μου είμαι καμπούρης", τον ακουμπά με το χέρι, λαμπάδα ο τύπος. Πλησιάζει έναν Έλληνα, ανάπηρο, και τι του λέει ο Έλληνας; "Μακριά γιατί είδα κι έπαθα να πάρω αναπηρική σύνταξη!" Ούτε ο Χριστός δεν μπορεί να μας φτιάξει αν δεν θέλουμε οι ίδιοι. Για να φτιάξει η Ελλάδα πρέπει εμείς οι ίδιοι να έχουμε συνεχή θέληση».

news247.gr

Η Ευρώπη μπροστά σε ιστορικό σταυροδρόμι

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ


Αυτό που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει με τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας, που συμβαίνουν κάθε 50-60 χρόνια. Δεν είναι, δηλαδή, απλή υπόθεση. Οποιος έχει διαβάσει Ιστορία μπορεί να ακούσει τη βοή τεκτονικών αλλαγών και μετακινήσεων που έρχονται.
Η Ευρώπη γερνάει, κυριολεκτικά. Οι εκτιμήσεις των πλέον έγκυρων διεθνών οργανισμών, όπως θα διαβάσετε και σε άλλη σελίδα της «Κ» σήμερα, είναι ότι ο πληθυσμός της θα μειωθεί από τα 450 εκατομμύρια σε 310 το 2050. Το νούμερο και η εκτίμηση είναι συγκλονιστικά.

Η Γηραιά Ηπειρος και ιδιαιτέρως χώρες όπως η Γερμανία χρειάζονται επειγόντως «νέο αίμα» για να ισορροπήσουν τη δημογραφική αυτή εξέλιξη. Το έχουν επίσης ανάγκη γιατί τους λείπουν εργατικά χέρια, αλλά και εκπαιδευμένο προσωπικό. Θα μπορούσε, συνεπώς, η κρίση στη Συρία και στην υπόλοιπη Μέση Ανατολή να αποδειχθεί θεόσταλτη ευκαιρία. Δεν είναι, όμως, τόσο απλό το ζήτημα, γιατί, όπως έγραφε πρόσφατα στο περιοδικό Foreign Affairs ο Αλεξάντερ Μπετς, υπάρχει και ο «ελέφαντας στο δωμάτιο»...

Η Ευρώπη φοβάται το Ισλάμ και δεν θέλει να ενσωματώσει μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Σίγουρα δεν είναι έτοιμη να το κάνει. Για κάποιους οι ατελείωτες ουρές μουσουλμάνων προσφύγων είναι περίπου σαν να βλέπουν για δεύτερη φορά τους Οθωμανούς στις πύλες της Βιέννης.

Η Αγκελα Μέρκελ τόλμησε, για πρώτη ίσως φορά, να πάει κόντρα στο ρεύμα όταν δήλωσε πως οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι στη Γερμανία. Μέχρι στιγμής, φαίνεται να το πληρώνει ακριβά. Η παρουσία χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων στις γερμανικές πόλεις έχει ξυπνήσει όλα τα ξενοφοβικά στερεότυπα και τα ρήγματα ανάμεσα στον δυτικό τρόπο ζωής και το Ισλάμ. Ξαφνικά ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού νιώθει ότι απειλείται. Οι συμπεριφορές ορισμένων προσφύγων σίγουρα δεν βοήθησαν στην κατάσταση και επέτειναν την αίσθηση της απειλής. Ταυτόχρονα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι έχουν δημιουργήσει κλίμα ανασφάλειας, με συνέπεια κάθε μουσουλμάνος να εμφανίζεται περίπου ως ύποπτος.

Κανείς δεν μπορεί να μας πει πού θα καταλήξει αυτή η κρίση. Η Ευρώπη αποσταθεροποιείται πολιτικά και τα άκρα παίρνουν το πάνω χέρι. Τα σύνορα κλείνουν ή θα κλείσουν, αν δεν βρεθούν άμεσες λύσεις. Το ευρωπαϊκό φιλελεύθερο Κέντρο αποδυναμώνεται. Οι ευρωπαϊκές ελίτ μοιάζουν να τα έχουν χαμένα μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις.

Η Ευρώπη, όμως, δεν θα ξεφύγει από την πραγματικότητα. Είναι ανέφικτο στην εποχή μας να χτίσεις ξύλινα τείχη που θα τη διατηρήσουν ως ένα φαντασιακό χριστιανικό φρούριο. Από την άλλη είναι φανερό πως το Ισλάμ δεν είναι σε μεγάλο βαθμό συμβατό με τις ευρωπαϊκές αξίες και ότι υπάρχει πραγματική δυσκολία αφομοίωσης των μουσουλμάνων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Η Ευρώπη είτε θα λειτουργήσει όπως πάντα με μικρά βήματα, με συμβιβασμούς, αλλά σαν ένα μεγάλο χωνευτήρι αντιθέσεων και τριβών, είτε θα κάνει βήματα προς τα πίσω, καθώς μεμονωμένες χώρες θα μπαίνουν σε πορείες απομονωτισμού και εθνικισμού που θα διαλύσουν στο τέλος το ευρωπαϊκό πρότζεκτ.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

οι σκοτεινές πλευρές





         Το να γνωρίσεις τη δική σου σκοτεινή πλευρά είναι ο καλύτερος τρόπος για να  
         αντιμετωπίσεις τη σκοτεινή πλευρά των άλλων.

                                                                                                                    Carl Jung 

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

To μήνυμα του Αρκά για την σφαγή των “ελεύθερων” επαγγελματιών


Σε έναν ελεύθερο επαγγελματία που δηλώνει 50.000 ,το κράτος με το νέο ασφαλιστικό, για το οποίο γίνεται η απεργία σήμερα τον καλεί να πληρώσει 15.000 φόρο , 15.000 προκαταβολή φόρου και 20.000 ασφαλιστικές εισφορές , δηλαδή όλο του το εισόδημα προκειμένου να στηρίξει τις συντάξεις των άγαμων θυγατέρων ,τις συντάξεις των 45άρηδων που συνεχίζουν να βγαίνουν σε αυτές πρόωρα ακόμα, και να στηρίζει με 1,1 δις ευρώ το χρόνο τα ταμεία της ΔΕΗ και του ΟΤΕ προκειμένου να συνεχίσει να δίνει παχυλά εφάπαξ και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στους πελάτες τους, καθώς και τους διορισμούς άεργων συντρόφων στο δημόσιο .

Από τους ιδεοληπτικούς κομμουνιστές που ψηφίσαμε και οι οποίοι όταν εγώ στην Ιατρική Σχολή δούλευα οικοδομή για να τελειώσω, αυτοί έκαναν καταλήψεις και μερικοί εξ αυτών τώρα έχουν ιατρεία στο Κολωνάκι δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Δηλώνω όμως πως ο ελεύθερος επαγγελματίας που δεν έγλειψε κανέναν για να βγάλει το ψωμί του, ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα που δουλεύει σαν σκυλί και με το φόβο της απόλυσης και ο φιλότιμος δημόσιος υπάλληλος που βγάζει τα μάτια του μέσα στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας που πνίγει τον ίδιο και τη δουλειά του θα βρουν τη λύση. 

Το νέο ασφαλιστικό είναι τόσο εξώφθαλμα άδικο και στραγγαλίζει τόσο πολύ την ιδιωτική οικονομία που το μόνο που θα καταφέρει είναι να την κάνει παραοικονομία, να αφήσει κι άλλους ανέργους και στο τέλος να οδηγήσει και τον εαυτό του στον πρόωρο θάνατο γιατί κανείς πια δεν θα μείνει να χρηματοδοτεί το τέρας.
Το τέλος των αριστερών ονειρώξεων έρχεται.
Ελπίζω όχι και της χώρας.

pesotithes.gr

Ανάρτηση απο

Συνέντευξη Κατρούγκαλου



Γιώργος Βήτας f/b

Ελπίζω να τον καμάρωσες.
Ελπίζω να τον είδες. Ελπίζω να τον καμάρωσες. Αυτόν, που στο απολύτως προστατευμένο περιβάλλον ανθρώπων που ισχυριζότανε ότι ήταν συνάδελφοι σου και τον κοιτούσανε με δέος, σε δούλευε και σε ειρωνευότανε. Σε «συναδέλφους» σου που δεν ήξεραν πόσες ασφαλιστικές εισφορές πληρώνουν. Που του έριχναν νερό στο μύλο του για τους νέους δικηγόρους. Που δεν γυρίσανε να του πούνε ότι δεν με αγοράζεις με διακόσια ευρώ λιγότερα για δύο χρονάκια. Ότι δεν είμαι τόσο φθηνός. Που δεν του είπανε, ότι δεν υπάρχει δικηγόρος 60 ετών που βγάζει χιλιάδες ευρώ και είναι ασφαλισμένος μετά το 1993 γιατί απλά επικίνδυνε διαστρεβλωτή της αλήθειας δεν έβγαιναν τα χρόνια. Που δεν του είπανε ότι δεν με προστατεύεις από το συνάδελφό μου πενταετίας που βγάζει 100.000 ευρώ και πληρώνει λιγότερα από μένα γιατί απλά δεν υπάρχει τέτοιος. Που δεν του επιτέθηκαν όταν παρουσίαζε ως ευλογία το να δώσεις παραπάνω 3.000 ευρώ σε ασφαλιστικές εισφορές, επειδή θα έχεις απαλλαγή και μείωση από το από το φόρο 300 Ευρώ. Σε βλέπει ως ηλίθιο. 

Το κατάλαβες, έτσι?
Ελπίζω να καμάρωσες το όραμά του. Ότι ΠΟΤΕ δεν πρέπει να βγάλεις πάνω από δέκα χιλιάδες Ευρώ, γιατί τότε δεν θα είσαι κολίγος. Δεν θα σε ελέγχει. Δεν θα μπορεί να σε αγοράσει με 200 ευρώ. Να σου τάζει συσσίτια. Ότι έχει όραμα, πως αν τυχόν τολμήσεις να βγάλεις περισσότερα, απλά θα πληρώσεις περισσότερο φόρο και ασφάλεια έτσι ώστε ποτέ να μη ξεπεράσεις τα 500 ευρώ το μήνα. Ελπίζω να κατάλαβες ότι σου αφαιρεί τα όνειρα και το μέλλον.

Ελπίζω να καμάρωσες που «πρέπει» να πληρώσεις τη διατήρηση της σύνταξης που ζει τις οικογένειες που δεν έχουν άλλο εισόδημα και είναι όπως είπε μια βοήθεια.. Ελπίζω να καμάρωσες που δεν απαντούσε στα αδυσώπητα νούμερα ότι σου μένουνε το χρόνο 500 ευρώ μετά από φόρους ασφαλιστικές και κάθε είδους εισφορές και κεφαλικούς φόρους.
Ελπίζω να τον καμάρωσες. Αν δεν το έκανες, να αναζητήσεις και να δεις όλη την εκπομπή για να τον καμαρώσεις.

Όταν τον δεις, θα καταλάβεις γιατί πρέπει με τη σειρά σου να καμαρώνεις τον εαυτό σου στο δρόμο και στις πορείες. Να καμαρώνεις όταν λες στο δικαστήριο ότι ΑΠΕΧΩ. Να ξέρεις γιατι το κάνεις. Να ξέρεις ποιος και γιατί είναι πλέον ο εχθρός. Να καταλάβεις με ποιόν έχεις να κάνεις και πως σήμερα δίνουμε τον ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ τον αγώνα. Εκτός και αν δεν θέλεις να είσαι πια δικηγόρος.