Ως βαθύ κράτος ορίζω εν τάχει το σύμπλεγμα των
νόμων, των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, των ερμηνευτικών εγκυκλίων
αυτών, και των μηχανισμών που καλούνται να τις ερμηνεύσουν, ακόμη κι αν
έχουν ήδη ερμηνευθεί, και να τις εφαρμόσουν, ακόμη κι αν είναι
ανεφάρμοστες. Ενα δίκτυο από άυλες αξίες και έμψυχο υλικό που συνθέτει
το οικοδόμημα του ελληνικού κρατισμού. Αυτού που στρατεύθηκε στον αγώνα
κατά της κρίσης την οποία ο ίδιος είχε προκαλέσει. Χωρίς να παραγνωρίζω
τον «διεθνή παράγοντα» όμως το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι ότι
κάποτε πρέπει να περιγράψουμε τη λειτουργία του βαθέος κράτους,
διάσπαρτη σε άπειρες υποθέσεις της καθημερινότητας, από την εφορία, τη
δικαιοσύνη, την εκπαίδευση, την υγεία ώς την τροχαία και την αποκομιδή
των απορριμμάτων, ίνα μη είπω και το δικαίωμα στην προσευχή ή στον έρωτα
– αυτά τα δύο τελευταία τα προσέθεσα για να φουσκώσει λίγο η λυρική μας
διάθεση ημέρες που είναι.
Την υπογραφή των μνημονίων την ανέλαβαν οι πολιτικές ηγεσίες. Ο Γ. Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας. Την εφαρμογή τους όμως την διαχειρίσθηκε το βαθύ κράτος. Εξ ου και η αδιαφορία για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα, και η εκδικητικότητα απέναντι στους ελεύθερους επαγγελματίες και πάσης φύσεως ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο χρυσός κανόνας είναι απλός. Δεν θα κάνουμε αυτό που πρέπει να γίνει για να ξεπεράσει η χώρα το οικονομικό και το κοινωνικό τέλμα. Θα κάνουμε αυτό που είναι νόμιμο. Νόμιμο βάσει των νόμων που υπέθαλψαν την ανομία, τη διαφθορά, και το πελατειακό σύστημα. Μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά δεν τροποποιήθηκαν οι διαδικασίες. Τα πιστοποιητικά περιφέρονται στα μισοάδεια γραφεία και οι εναπομείναντες παραπονιούνται ότι δεν φτάνουν.
Την πολιτική εξουσία στη χώρα την κερδίζει όποιος εμπνέει εμπιστοσύνη στο βαθύ κράτος. Αυτή ήταν η «ελπίδα» που πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ έναν χρόνο πριν. Η ελπίδα ότι θα διασώσει ό,τι έχει απομείνει από το στομάχι του Λεβιάθαν. Ετσι κατάφερε να πάρει με το μέρος του το χειρότερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Είναι τυχαίο ότι έναν χρόνο μετά η αριστερή κυβέρνηση δεν έχει κουνήσει το δαχτυλάκι της για να αντιμετωπίσει την ανεργία; Οι άνεργοι δεν συγκαταλέγονται στην πελατεία της.
Το «βαθύ κράτος» εκδικείται όσους δεν δέχονται να συμβιβασθούν με τους κανόνες της λειτουργίας του. Οσους κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει. Ο Γιώργος Λούκος, τον οποίον εκπαραθύρωσε από το Φεστιβάλ Αθηνών ο εχθρός της αριστείας κ. Μπαλτάς, κατηγορείται ότι με τη διαχείρισή του «ζημίωσε το Δημόσιο». Δεν σπιλώνεται δημόσια επειδή κατεχράσθη δημόσιο χρήμα – και πάλι θα όφειλαν να του αναγνωρίσουν το τεκμήριο της αθωότητας. Κατηγορείται διότι ενδεχομένως παραβίασε κανόνες που κρατούσαν το Φεστιβάλ στη βαλκανική του απομόνωση.
Το βαθύ κράτος προσφέρει ασυλία στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία με διάφορα ανταλλάγματα. Και επειδή η κυβέρνηση της πτωχευμένης χώρας είναι αμφίβολο αν είναι σε θέση να τα παράσχει, αναζητεί υποκατάστατα. Ανακαλύπτει διάφορους αποδιοπομπαίους τράγους τους οποίους προσφέρει βορά στο στομάχι του Λεβιάθαν.
Πώς αλλιώς να εκδικηθεί το βαθύ κράτος μια κοινωνία που αργά αλλά σταθερά αντιλαμβάνεται πως αυτό ευθύνεται για την καταστροφή της;
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Την υπογραφή των μνημονίων την ανέλαβαν οι πολιτικές ηγεσίες. Ο Γ. Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας. Την εφαρμογή τους όμως την διαχειρίσθηκε το βαθύ κράτος. Εξ ου και η αδιαφορία για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα, και η εκδικητικότητα απέναντι στους ελεύθερους επαγγελματίες και πάσης φύσεως ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο χρυσός κανόνας είναι απλός. Δεν θα κάνουμε αυτό που πρέπει να γίνει για να ξεπεράσει η χώρα το οικονομικό και το κοινωνικό τέλμα. Θα κάνουμε αυτό που είναι νόμιμο. Νόμιμο βάσει των νόμων που υπέθαλψαν την ανομία, τη διαφθορά, και το πελατειακό σύστημα. Μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά δεν τροποποιήθηκαν οι διαδικασίες. Τα πιστοποιητικά περιφέρονται στα μισοάδεια γραφεία και οι εναπομείναντες παραπονιούνται ότι δεν φτάνουν.
Την πολιτική εξουσία στη χώρα την κερδίζει όποιος εμπνέει εμπιστοσύνη στο βαθύ κράτος. Αυτή ήταν η «ελπίδα» που πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ έναν χρόνο πριν. Η ελπίδα ότι θα διασώσει ό,τι έχει απομείνει από το στομάχι του Λεβιάθαν. Ετσι κατάφερε να πάρει με το μέρος του το χειρότερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Είναι τυχαίο ότι έναν χρόνο μετά η αριστερή κυβέρνηση δεν έχει κουνήσει το δαχτυλάκι της για να αντιμετωπίσει την ανεργία; Οι άνεργοι δεν συγκαταλέγονται στην πελατεία της.
Το «βαθύ κράτος» εκδικείται όσους δεν δέχονται να συμβιβασθούν με τους κανόνες της λειτουργίας του. Οσους κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει. Ο Γιώργος Λούκος, τον οποίον εκπαραθύρωσε από το Φεστιβάλ Αθηνών ο εχθρός της αριστείας κ. Μπαλτάς, κατηγορείται ότι με τη διαχείρισή του «ζημίωσε το Δημόσιο». Δεν σπιλώνεται δημόσια επειδή κατεχράσθη δημόσιο χρήμα – και πάλι θα όφειλαν να του αναγνωρίσουν το τεκμήριο της αθωότητας. Κατηγορείται διότι ενδεχομένως παραβίασε κανόνες που κρατούσαν το Φεστιβάλ στη βαλκανική του απομόνωση.
Το βαθύ κράτος προσφέρει ασυλία στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία με διάφορα ανταλλάγματα. Και επειδή η κυβέρνηση της πτωχευμένης χώρας είναι αμφίβολο αν είναι σε θέση να τα παράσχει, αναζητεί υποκατάστατα. Ανακαλύπτει διάφορους αποδιοπομπαίους τράγους τους οποίους προσφέρει βορά στο στομάχι του Λεβιάθαν.
Πώς αλλιώς να εκδικηθεί το βαθύ κράτος μια κοινωνία που αργά αλλά σταθερά αντιλαμβάνεται πως αυτό ευθύνεται για την καταστροφή της;
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου