Ελενα Ακρίτα στον Λαφαζάνη: «Πού είναι το...»

Τον γύρο του διαδικτύου κάνει ένα κείμενο της έλενας Ακρίτα. Οργισμένη επιτίθεται στον υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Με το παρακάτω κείμενο της κατακεραυνώνει τον επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας:

"Κύριε Λαφαζάνη κι οι υπόλοιποι της Αριστερής πλατφόρμας,
Κατ' αρχάς να σας ευχαριστήσουμε από καρδιάς για τις άοκνες προσπάθειες σας να βρείτε εναλλακτικές λύσεις για να επιβιώσει αυτή η χρεοκοπημένη χώρα.
Δεύτερον, να σας εκφράσουμε την βαθιά ευγνωμοσύνη μας για τις σούπερ εναλλακτικές που βρήκατε.
Προφανώς.
Προφανέστατα.
Έτσι μας είπατε τουλάχιστον:
«Εναλλακτικές υπάρχουν.»
(Όπως: Λεφτά υπάρχουν.)
Άρα το λύσαμε το θεματάκι. Το 'χουμε εμείς αυτό τώρα. Στο τσεπάκι μας. Δεν έχουμε ανάγκη κανέναν κερατά: Κάποια κρυφή και μυστηριώδης χρηματοδοτική πηγή έχει ήδη δεσμευτεί ότι, οσονούπω θα κολυμπάμε στο χρήμα.

Εν ολίγοις, θα χεστούμε στο τάλιρο, κύριε Λαφαζάνη. Ασχέτως που δεν μας λέτε ακόμα λεπτομέρειες... Έτσι για να κορυφωθεί το σασπένς, πριν κάνουμε μπρέικ για διαφημίσεις.
Δεν θέλω να σας πιέσω, πάρτε τον χρόνο σας, δε μας κυνηγάει κανείς. Οκ, μπορεί οι τράπεζες να είναι κλειστές αλλά καλή καρδιά μωρέ. Όλο και κάποιο χρυσό δόντι μας περισσεύει ν' ακουμπήσουμε στα ενεχυροδανειστήρια του Ριχάρδου.
Χαλαρά δε λέω, κύριε Λαφαζάνη μου - αλλά στο περίπου για πότε το υπολογίζετε; Πότε λέτε να μας 'ξεφανερώσετε' αυτή τη γαμάτη εναλλακτική που θα μας βγάλει απ' το οικονομικό αδιέξοδο;
ΠΟτε;
ΠοτΕ;
Κι επειδή επικαλείστε το ΟΧΙ...
Σας έχω νέα, κύριε Λαφαζάνη.
Το ΟΧΙ δεν το φέρατε προίκα απ' το σπίτι σας. Δεν το κέντησε πανωσέντονο με τα αρχικά σας η μανούλα σας. Το ΟΧΙ δικό μας είναι και δεν το εκποιούμε. Ούτε σε σας, ούτε σε κανέναν.
Αν χάθηκε η μάχη;
Ναι, χάθηκε η μάχη.
Αλλά τουλάχιστον δόθηκε η μάχη.
Κάποιος την έδωσε την μάχη αυτή.
Κι αυτός ο 'κάποιος' δεν ήσασταν ούτε εσείς, ούτε ο Στρατούλης, ούτε οι αριστερές πλατφόρμες, κύριε Λαφαζάνη.
Ο Τσιπρας την έδωσε. Κι ο Τσίπρας σηκώνει την ευθύνη στους ώμους του.
Εσείς απλώς παρακολουθούσατε αμέτοχος.
Ή όχι;
Ή δουλεύατε ακούραστα για την εναλλακτική λύση;
Την οποία και βρήκατε, απ' ό,τι μας είπατε.
Συγχαρητήρια βρε. Θερμά.
Μια ερωτησούλα μόνο, αν δεν σας κάνει κόπο.
Έξη μήνες τώρα το επτασφράγιστο σας μυστικό, καλή μου κοντέσα Βαλέραινα, γιατί δεν το μοιράζεστε μαζί μας - να φύγει κι ένα βάρος από πάνω σας;
Όλο αυτό τον καιρό που έλιωνε η διαπραγματευτική ομάδα γιατί δεν τους λέγατε «μπάστα, παίδες, εδώ χρήμα ζεστό και τραγανό απ' το φούρνο»;
Γιατί - δεν μπορεί - το είπατε στον Πρωθυπουργό;
Προφανώς και το είπατε στον Πρωθυπουργό.
Ως οφείλατε, άλλωστε!
Τότε όμως, βοηθήστε μας να καταλάβουμε:
Γιατί, κύριε Λαφαζάνη μου, ξεροστάλιαζε ο άνθρωπος στις Βρυξέλλες στου τραπεζιού τη γωνίτσα σαν τον λεπρό;
Αφού ο Τσιπρας ήξερε την εναλλακτική με τον πακτωλό χρημάτων, γιατί τσάκισε και τον τσάκισαν 17 ώρες ασταμάτητα;
Γιατί έβγαλε έρπη;
Γιατί έφαγε στη μάπα όλη την σκατίλα της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας;
Γιατί υπέστη τα μαρτύρια του Ταντάλου;
Γιατί, κύριε Λαφαζάνη, δεν τους τράβαγε μια μούντζα ξεγυρισμένη να παν στον διάολο κι ακόμα παραπέρα;
Αφού σίγουρα ήξερε την εναλλακτική σας, γιατί δεν τα βρόνταγε να πάρει την αξιοπρέπεια του - και την δική μας - και να φύγει;
Ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα, ακόμα κι αυτή τη στιγμή:
Ποια είναι η εναλλακτική, κύριε Λαφαζάνη;
Τι περιμένετε για να μας την πείτε, κύριε Λαφαζάνη;
Γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε χωρίς να ανοίξετε το στοματάκι σας, κύριε Λαφαζάνη;
Ποιο ήταν το plan B σας, κύριε Λαφαζάνη;
Μήπως το plan B σας ήταν ότι δεν είχατε plan B;
Πέσαν οι μάσκες, κύριοι της αριστερής πλατφόρμας.
Κι αποδείχτηκε περίτρανα αυτό που δεν θέλαμε να πιστέψουμε:
Πως οι δικοί σας τζάμπα μάγκες δεν διαφέρουν σε τίποτα με αυτούς του ΚΚΕ.
Σε τίποτα απολύτως.
Πέσαν οι μάσκες, πέσαν τα προσωπεία...
Μείνανε τα πρόσωπα.
Πρόσωπα που ζητούν συγγραφέα.
Αλλά δεν θα τον βρουν. Ποτέ.
Γιατί κανένας συγγραφέας δεν εμπνέεται από μια 'εκ του ασφαλούς' υστεροφημία.
Πέσαν οι μάσκες, πέσαν τα προσωπεία…
Μείνανε τα πρόσωπα.
Πρόσωπα που ζητούν συγγραφέα…
Αλλά δεν θα τον βρουν ποτέ".

ο φίλαθλος online

Η αναπόφευκτη ήττα του «όχι» και η υποτιμημένη νίκη του «ναι»

Το δημοψήφισμα του Ιουλίου δεν έχει ακόμη αξιολογηθεί σωστά σε όλο του το εύρος. Και ίσως πράγματι να είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Βέβαιο είναι όμως το εξής: συμβολικά μιλώντας, οι νικητές έχασαν και οι χαμένοι κέρδισαν. Ολοι δε μαζί ηττηθήκαμε μεγαλοπρεπώς – υλικά μιλώντας. Κι όμως, αν ο ξαφνικός επισκέπτης από τον πλανήτη Αρη πάρει μια γεύση από τον δημόσιο διάλογο, θα μείνει με την εντύπωση ότι το τρομερό και ανέλπιστο γεγονός του δημοψηφίσματος ήταν το μεγάλο ποσοστό του «όχι». Το 61% μοιάζει όντως υπερβολικά υψηλό. Είναι όμως έτσι;

Οσον αφορά τον υποψιασμένο γηγενή, τα στοιχεία πρέπει να τον οδηγήσουν σε διαφορετικά συμπεράσματα. Το «όχι» του Ιουλίου βασίστηκε πρώτον σε ένα τέχνασμα της τότε εξουσίας και δεύτερον σ’ ένα διαχρονικό μοτίβο του ιστορικού έθους της ελληνικής κοινωνίας. Το τέχνασμα ήταν η ίδια η διατύπωση του ερωτήματος που ρωτούσε ουσιαστικά (με δυσνόητο τρόπο, μάλιστα) αν επιθυμούμε κι άλλη λιτότητα. «Εϊ εσύ άρρωστε, θες να συνεχίσεις να είσαι άρρωστος;». Ποιος θέλει άραγε να υποφέρει; Το δε διαχρονικό αντανακλαστικό που ενεργοποίησε είναι η «αντίσταση» στους κακούς και ισχυρούς ξένους που μας επιβουλεύονται, από τότε που σηκώσαμε κεφάλι ως έθνος.
Δυνατό χαρτί, αναμφισβήτητα, καθότι ο ναρκισσισμός και η άλλη όψη του, ο αυτο-οικτιρμός είναι συνήθως η καλύτερη ψυχική υπεραναπλήρωση για τον αδύναμο και χρεοκοπημένο. Υπήρξε και κάτι ακόμη που έκανε την επικράτηση του «όχι» αναπόφευκτη. Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός έγινε απροκάλυπτα ο φανατικός παραταξιάρχης του, υπαινισσόμενος έτσι ότι όποιος δεν συντασσόταν μαζί του, κάτι κακό μάλλον έκανε στην πατρίδα του. Με όλα αυτά λοιπόν, δεν χρειαζόταν και μεγάλη τόλμη να πει κανείς «όχι». Κανονικά, όλοι αυτό έπρεπε να πούμε.

Η στιγμή της χειραφέτησης

Πραγματικά δύσκολη και ανέλπιστη ήταν η συγκρότηση του «ναι». Διότι απαιτούσε τόλμη να αποδεχτεί κανείς τη συνέχιση ενός σκληρού μνημονίου, διότι χρειαζόταν να υπερασπιστεί μια ευρωπαϊκότητα που πλήττεται από παντού, διότι δεν είχε αρχηγό για να ταυτιστεί και να το οργανώσει και διότι δεν είχε να περιμένει καμία επιβράβευση από κανέναν. Κι όμως, αυτά δεν το εμπόδισαν να συγκροτηθεί. Αυθόρμητα, χωρίς προβεβλημένο ηγέτη, πέρα από τα κόμματα και την οργανωτική τους υποστήριξη. Και κατάφερε να φθάσει σχεδόν το 40%. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο χειραφετητική στιγμή για την εθισμένη στον πατερναλισμό ελληνική κοινωνία από αυτή, σε όλη τη μεταπολίτευση. Δεν έγινε για το τίποτα, φυσικά. Τούτο το φιλοευρωπαϊκό 40% είδε εντέλει την άποψή του να επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τις εξελίξεις, αλλά όπως προείπαμε, λίγοι το αναγνώρισαν αυτό δημοσίως. Ακόμη χειρότερα –και αυτό είναι το κρισιμότερο όλων– έμεινε πολιτικά στα αζήτητα. Τα λεγόμενα φιλοευρωπαϊκά κόμματα αδιαφόρησαν για την ύπαρξή του, ορισμένοι ίσως να το είδαν και καχύποπτα. Ενα συγκροτημένο πολιτικό υποκείμενο, με πολύ ενδιαφέροντα, σχετικά καινούργια και δυναμικά χαρακτηριστικά είναι εκεί, είναι έτοιμο αλλά δεν δείχνει να αφορά τα διάφορα κομματικά μαγαζιά της αντιπολίτευσης παρότι τα ίδια επικαλούνται την «Ευρώπη» και τον εξευρωπαϊσμό σε κάθε δεύτερη κουβέντα τους. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η καταφανέστατη ανάγκη ενιαίας εκπροσώπησης των διάσπαρτων αυτών δυνάμεων ενώπιον μιας απολύτως καταστροφικής κυβέρνησης, δεν συζητήθηκε ποτέ ως ενδεχόμενο, καίτοι το Grexit δεν έχει φύγει τελείως από το τραπέζι, καίτοι η συγκυρία των εκλογών με λίστα ήταν παραπάνω από ευνοϊκή. Στις επερχόμενες εκλογές αυτές οι δυνάμεις θα κατακερματιστούν φυσικά σε 4-5 κόμματα. Κι έτσι κατακερματισμένες όπως θα είναι, θα χαθεί η δυνατότητα για τη χώρα να ωφεληθεί από το μεγάλο ειδικό τους βάρος.

Ισως φυσικά όλα αυτά να γίνονται για το καλό. Για να πέσει και η τελευταία μάσκα που κρύβει ότι η μεταρρύθμιση της δημοκρατίας μας εμποδίζεται εδώ και καιρό από τη μικρο-ιδιοτέλεια απάντων των κομμάτων.
Αυτά τα οποία θα ψηφίσουμε και πάλι κλείνοντας τη μύτη μας πάνω από την κάλπη.
* Ο κ. Δ.Π. Σωτηρόπουλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας και γραμματέας Σύνταξης της ΝΕΑΣ ΕΣΤΙΑΣ.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κι αυτό το "γιατί" κάπου ξέμεινε...

                  Ανεπαρκής, η ζωή,
                  για να σε αποτρέψει, μαζέψει, προφυλάξει, προστατεύσει
                  από κάποιες βραδιές.
                  Παίζει μαζί σου, ετσι το χει 'δει, παιχνίδι 
                                                                                                    Η ζωή....

Μαμαλούκος

Στο πουθενά, σε μια άγνωστη παραλία του Λιβυκού, στον νότο του Ρεθύμνου.

Μια μικρή ταβέρνα, όπου πήγαινε παλιά, τότε που έκανε εναλλακτικές διακοπές, 
ο Τσίπρας.

«-Ερχόταν και ο Τσίπρας εδώ..»

«-Ναι? Και πως σας φάνηκε?»

«Όφου- όφου, παράτα μας.. Μαμαλούκος, τι να σου πω…!!! 
έτσι ακριβώς...

Μαμαλούκος:

Ύβρις ιδιαίτερα εύχρηστη στην Δ.Κρήτη, της οποίας το νόημα κινείται στο φάσμα του ατσούμπαλου, χαρμπαγιάγκαλο, αμπλαούμπλη, αρούγκανου, χαλικούτη και μπαραμπάκου, αλλά με λίγο περισσότερη έμφαση στο ατημέλητο της εμφάνισης (ξεζωσμένα πουκάμισα ή μπλουζάκια, λυτά κορδόνια που σέρνονται, κωλοπατημένα παπούτσια κ.λπ.)...

Πρέπει να διαδόθηκε στην Κρήτη με τους Μαμαλούκους στρατιώτες της Αιγυπτιακής εξουσίας (1830-1941).

Η ερμηνεία από το SLANG.gr

Έγκυρη η δημοσίευση, αλλά χωρίς σοβαρές προθέσεις.

ΤΙΝΑ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Από τα κλειστά παράθυρα...

Δύσκολα οι άνθρωποι μιλούν
μα ούτε και ακούνε.
Κλειστά πατζούρια έχουνε
και μέσα από τις γρίλιες
κρυφοκοιτάζουν,
ανθρώπους να περνούνε

Δύσκολα οι άνθρωποι μιλούν,
μα ούτε και χαμογελούνε.
Το γέλιο και το παιχνίδι
για χλευασμό τα θεωρούν
και μέσα από υποψίες,
απαντούν
την αλήθεια τους να πούνε.

Δύσκολα οι άνθρωποι κοιτούν
να ανοίξουνε τα πατζούρια
και μέσα από τις γρίλιες
καταντούν,
στοιχειωμένες καρδιές
χωρίς ήλιο, να ζούνε.

Τίνα Θεοδοσίου

Aylan Kurdi

Auguste Corteau


Ας μείνουμε στοιχειωμένοι. Ας μη συνηθίσουμε...

Τα ξύλινα τα λόγια τα μεγάλα...

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ 

«Γέμισαν πάλι τα ερτζιανά με μεγάλο λόγια και ξύλινα. Σ’ όποιο κανάλι κι αν σταθεί κάποιος θα βομβαρδιστεί με υποσχέσεις για περισσότερες δαπάνες και μικρότερους φόρους. Θα ακούσει παντού κι απ’ όλους για την ανάγκη «παραγωγικής ανασυγκρότησης» της χώρας και για την «αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα». Ο λόγος όλων των κομματικών εκπροσώπων ελάχιστα διαφέρει, διότι είναι γενικόλογος. Μάλιστα, επειδή κυκλοφορούν και πολλά νέα πρόσωπα, ο μόνος τρόπος να τους ξεχωρίσει κάποιος είναι να δει ποιους βρίζουν περισσότερο. Οι λαφαζανικοί για παράδειγμα, στρέφουν τα βέλη τους πρωτίστως στον ΣΥΡΙΖΑ· οι νεοδημοκράτες στον κ. Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς· οι του ΣΥΡΙΖΑ βάλλουν κατά ριπάς εναντίον όλων των «παλιών κομμάτων» (πλην του «φρέσκου» ΑΝΕΛ) και πάει λέγοντας. Ετσι πολλοί αποστρέφονται την πολιτική επειδή «όλοι τα ίδια λένε και το μόνο που κάνουν είναι να τσακώνονται».

Η αλήθεια είναι πως σε όλο τον κόσμο άπαντες συναινούν ότι καλύτερα να είσαι υγιής και πλούσιος παρά ασθενής και σε μνημόνιο. Η «ελληνική συναίνεση» περιλαμβάνει και κάτι ακόμη. Ολοι -περισσότερο ή λιγότερο- βρίσκονται στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», ακόμη κι αυτοί που τα υπέγραψαν. Κάθε κόμμα επικεντρώνει την κριτική του στο μνημόνιο των άλλων, διότι δεν θέλουν να εστιάσουν στα πραγματικά κακώς κείμενα της χώρας. Ισως επειδή κομμάτι αυτών των κακώς κειμένων είναι και οι ίδιοι, εξ ου και σποραδικώς μόνο ακούμε για τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται το πολιτικό σύστημα, ή για τον εκλογικό νόμο που στέλνει στη Βουλή μαϊντανούς της τηλοψίας, ακόμη και των μεταμεσονύκτιων εκλογών. Ακούμε πολλά για αξιοκρατία, αλλά ουδείς προτείνει κάποιο νέο opengov για να διορίζονται οι άξιοι και όχι τα ξαδέλφια και οι κολλητοί. Το χειρότερο είναι ότι αφού έκατσε ο πυρετός της κάθαρσης δεν ακούμε καν πλέον για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Γενικώς όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος έχουν μπει στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου. Κυριαρχούν οι χαρακτηρισμοί του «παλιού», του «ψευταράκου» και του «αυτοφωράκια». Διασκεδαστικοί, αλλά και πολύ βολικοί για ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών με παλιά ψέματα περί επαναδιαπραγμάτευσης πτυχών του μνημονίου και χωρίς να λέει κουβέντα για τα ισοδύναμα που κάποιοι άλλοι αναγκαστικά θα πληρώσουν. Η ελληνική πολιτική κύκλους κάνει, επειδή δεν θέλει να πάει τη χώρα μπροστά.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα 3/4 του τρίτου μνημονίου προβλέπει μέτρα που υπήρχαν και στο πρώτο μνημόνιο. Είναι, αυτό, το 67% που ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης έλεγε ότι θα έπρεπε να είχαμε εφαρμόσει μόνοι μας. Το άλλο 1/4 είναι τα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα. Αυτά φροντίζουν να εφαρμόσουν όλες οι κυβερνήσεις έτσι ώστε να διορθώνονται οι αριθμοί της οικονομίας, χωρίς να αγγίζονται οι παθογένειες που δημιουργούν το πρόβλημα.

Ομως η μη εφαρμογή των 3/4 του μνημονίου, δημιουργεί την ανάγκη επανάληψης του υπόλοιπου 1/4 σε όλο πιο σκληρή και παράλογη εκδοχή. Φτάσαμε μέχρι και στη φορολόγηση της εκπαίδευσης μόνο και μόνο για να συντηρηθούν ανέπαφες οι παλιές δομές οικονομίας, τα επαγγέλματα κλειστά και οι συντεχνίες προστατευμένες. Ετσι ώστε στο τέλος όλοι αναρωτιόμαστε «με τους φόρους τη βάζουμε, με τους φόρους τη βγάζουμε τι έχει η έρμη οικονομία και ψοφάει;».

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών

Κώστας Λογαράς

Να, ποιον πολιτικό θα εμπιστευόμουν, ποιον θα ψήφιζα και με τα δυο μου χέρια. Αυτόν που θα 'χε το κουράγιο να βγει στους ψηφοφόρους και να  ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς μαζί τους. Να βάλει ένα τέλος στις φαύλες σχέσεις τους και να ομολογήσει την πικρή αλήθεια.

«Ψηφοφόρε, σε φοβάμαι. Πάνω σ' αυτόν τον φόβο έχουν χτιστεί οι σχέσεις μας -σχέσεις αμοιβαίου εκβιασμού και εξαπάτησης- χρόνια τώρα. Τρέμω να σου πω την πάσα αλήθεια γιατί όποιος σου την λέει,  τον στέλνεις σπίτι του (σού θυμίζω τον Γιαννίτση). Ξεσηκώνεσαι με τους Κολλάδες, τους Φωτόπουλους, τους Λυμπερόπουλους και τον τρώει το χώμα.  

Με λούζει κρύος ιδρώτας να στο πω κατάμουτρα ότι είσαι ο κινητήριος μοχλός ενός διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος. Εσύ που παίρνεις ψεύτικες επιδοτήσεις – ναι, εγώ μεσολαβώ • που παριστάνεις τον τυφλό και τσεπώνεις επιδόματα μαϊμούδες – κι αυτό, εγώ το φρόντισα• που διορίζεσαι με ψεύτικα χαρτιά – εγώ τα έσπρωξα, στη ζούλα. Για όλα παίρνω τις ευθύνες πάνω μου. (Αλλά, ότι εισπράττεις απ’ το ΙΚΑ τη σύνταξη της πεθαμένης μάνας σου – αυτό είναι δική  σου ευθύνη, αποκλειστικά).  Είμαστε ίδια φάρα, κι αν τολμούσα να στο πω κατάμουτρα δεν θα με ψήφιζες ποτέ.

Τρέμω να στο φωνάξω δυνατά ότι σ’ εξαγοράζω με αντάλλαγμα την ψήφο σου, κι εσύ το δέχεσαι. Ένας ζήτουλας χωρίς αξιοπρέπεια εσύ, ενώ εγώ δίχως τσίπα σε φλομώνω με το ψέμα μου (έχεις άλλωστε την τάση να πιστεύεις όποιον σου λέει το μεγαλύτερο). Έτσι πορευόμαστε, δεκαετίες ολόκληρες, και  έχουμε φτάσει στον εθνικό μας ξεπεσμό. Μοιάζουμε με κουλούς που ’χουν πέσει μες τη θάλασσα και προσπαθούν απεγνωσμένα να σωθούν χτυπώντας τα ποδάρια τους. Κάποιοι τους πετούν σωσίβια να πιαστούν, αλλά δίχως χέρια πώς; Βουλιάζουνε, ανήμποροι να βγουν απ’ τον βυθό.  
   
Κι αν σου μιλάω με παραβολές είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα’ είπε κάποιος που δεν τον έμαθες ποτέ (ούτε ποδοσφαιριστής ούτε τηλεοπτικός αστέρας είναι, αν ήταν τέτοιος θα τον ήξερες). Όμως και συ, καημένε, δεν ανοίγεις ένα κιτάπι να ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό σου. Από δω πρέπει να κάνεις την αρχή, αλλά δεν θέλω να σε ξεμπροστιάσω. Γιατί εσύ τα ξέρεις όλα, δεν έχεις ανάγκη εσύ. Είσαι το έξυπνο πουλί που πάντα πιάνεται από τη μύτη. Το αναγνωρίζεις  βέβαια εκ των υστέρων, αλλά ρίχνεις το φταίξιμο στις πλάτες αλλωνών. Για όλα φταίνε οι άλλοι, εσύ ποτέ. Λες και δεν έχεις την ευθύνη των επιλογών σου εσύ.

Άσε με λοιπόν να σου πω την αλήθεια καθαρά, μια φορά μονάχα, χωρίς να σε φοβάμαι για την ψήφο σου. Εξάλλου, καμία σχέση δεν μπορεί ν’ αποκατασταθεί αν δεν αναζητηθούν οι αιτίες της φθοράς, καμιά πληγή να κλείσει αν δεν παραδεχτούμε λάθη και παρανομίες. Ποιο το μερίδιο ευθύνης καθενός, ποιο άνομο προσωπικό συμφέρον μας επιδιώξαμε κι οι δυο σε βάρος αλλωνών (εγώ πολύ περσότερο, εσύ λιγότερο – αλλά κι εσύ, κι εσύ• ούτε «πάνσοφος» είσαι ούτε «αλάνθαστος» λαός). Να τα παραδεχτούμε και να πάμε παρακάτω. 

Άφησέ με να σου πω έξω απ’ τα δόντια, ότι βάζεις το συμφέρον σου και τη βολή σου πιο πάνω απ’ το συμφέρον ολωνών. Και  την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Είναι η νοοτροπία της κουτοπονηριάς να απαιτείς την παραμονή σου στο ευρώ (75%) και συγχρόνως να καταργηθεί η λιτότητα (70%). Και με το ‘όχι’ του δημοψηφίσματος την ευκολία σου αναζήτησες: ναι σε δανεικά κι αγύριστα - όχι πάντως ευθύνες και στριμώγματα (κι άσε τον Λαφαζάνη, τη Ζωή και τους λοιπούς ιδεοληπτικούς να βλέπουνε στο αποτέλεσμα τη «μεγαλειώδη» σου αντίσταση).

Λουφάζω όμως και δεν λέω τίποτα. Ούτε κι εσύ θέλεις να ακούσεις την αλήθεια, ούτε κι ελόγου μου τολμάω να στην πω. Κι άλλωστε τα λόγια μου θα δώσουνε επιχειρήματα στους αντιπάλους μου. Η ομολογία μόνον του ενός τον καθιστά μ@λ@κ@, ενώ η ειλικρινής παραδοχή απ' όλο το πολιτικό προσωπικό θα ήταν κάθαρση και εθνική αυτογνωσία.

Μα ούτε και σ' εσένα έχω καμιά εμπιστοσύνη. Μετά από τόσα που ’χεις τραβήξει, είσαι πρόθυμος να ενδώσεις σε όποιον σου κάνει την πιο μεγάλη προσφορά. Θυμωμένος, αγανακτισμένος – αλλά πάντα με τους άλλους, όχι με τον εαυτό σου. Σε πιάνει η μανία να εκδικηθείς αυτούς που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα ως εδώ (δηλαδή εμένα). Αλλά τον εαυτό σου, ελληναρά μου και λαμόγιο μου, τον εξαιρείς.

Κι όμως σ’ αυτή εδώ την ομολογημένη αλήθεια, πιστεύω ότι βρίσκεται η ελπίδα για την ξεπεσμένη χώρα. Και αυτή τη γλώσσα που τώρα σου μιλώ, πολλοί είχαν ελπίσει πως θα την ακούσουν από νεαρότερους πολιτικούς. Που αποδείχτηκαν -αλίμονο- πιο αμετροεπείς, πιο γερασμένοι από τον καθένα μας.

Τέλειωσα. Και τώρα, κάνε ό,τι θες. Μαύρισέ με, σχόλασέ με. Στείλε με σπίτι μου. Ή, ψήφισέ με».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon

Ξανα-σκίζοντας το Μνημόνιο

Γιάννης Παντελάκης 

O βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ρωτήθηκε για τη φορολόγηση των αγροτών. Επανέλαβε ό,τι και ο αρχηγός του. Δεν θα ψηφίσουμε τη σχετική πρόβλεψη. Η επόμενη λογική ερώτηση ήταν, πού θα βρεθούν τα προσδοκώμενα χρήματα από τη μη εφαρμογή της φορολόγησης. Προς στιγμή ένιωσε μια μικρή αμηχανία, ξερόβηξε και απάντησε πως «τώρα δεν είναι έτοιμος να απαντήσει για τα ισοδύναμα που θα αντικαταστήσουν τα έσοδα από τη μη φορολόγηση, αλλά θα βρεθούν...».

Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε σε άλλο τηλεοπτικό παράθυρο με μοναδική διαφορά ότι αυτός που καλείτο να απαντήσει ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και η ερώτηση αφορούσε σ' ένα άλλο θέμα, τη μη επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Και αυτός δήλωσε πως δεν είναι έτοιμος να απαντήσει για τα ισοδύναμα. Και όταν ο δημοσιογράφος επέμεινε, εκνευρίστηκε λίγο και αναρωτήθηκε «γιατί δεν ρωτάτε τους βουλευτές της Ν.Δ., αλλά μόνο εμάς;».

Αυτό που συμβαίνει τις προεκλογικές ημέρες που διανύουμε, είναι πως βουλευτές και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, σχεδόν καθημερινά, προσπαθούν φραστικά να ακυρώσουν μέτρα του τρίτου Μνημονίου που ψήφισαν λίγο πριν κλείσει η Βουλή. Προς το παρόν, βρισκόμαστε στην «κατάργηση» 2-3 μέτρων που επηρεάζουν άμεσα και έντονα μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων, άλλα όλα δείχνουν πως τις ημέρες που θα ακολουθήσουν μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου, θα έχουν «καταργηθεί» αρκετά ακόμα. Κατά κάποιο τρόπο, ως τότε, το μισό ή και λίγο περισσότερο από το Μνημόνιο θα αποτελεί στα λόγια ένα μικρό παρελθόν.

Πρόκειται φυσικά για μια επανάληψη αυτών που έχουμε εισπράξει στο παρελθόν. Τότε που ο Τσίπρας θα έσκιζε το Μνημόνιο «και θα ήταν μέρα μεσημέρι» και ο Σαμαράς το «έσκιζε κάθε μερα». Τίποτα από αυτά δεν συνέβη, αντίθετα ψηφίστηκε ένα επιπλέον Μνημόνιο. Κάτι ανάλογο επαναλαμβάνεται τώρα μέσα σε μια θερμή προεκλογική περίοδο.

Φυσικά, δεν θα είχε κανένας αντίρρηση, αν τα κόμματα είχαν μελετημένες προτάσεις με ισοδύναμα μέτρα που θα αντικαταστούσαν όλα όσα υπόσχονται ότι θα καταργήσουν. Προτάσεις που θα γινόντουσαν δεκτές από τους δανειστές. Ωστόσο, η πρώτη απορία είναι αν είχαν τέτοιες προτάσεις γιατί δεν τις κατέθεταν πριν ψηφίσουν το Μνημόνιο. Η δεύτερη, γιατί δεν παρουσιάζουν έστω τώρα αυτές τις προτάσεις, αλλά δηλώνουν ανέτοιμοι για κάτι τέτοιο.

Οι απορίες δεν εχουν απάντηση. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχουν τέτοια ισοδύναμα μέτρα. Τα οικονομικά τους επιτελεία δεν έχουν μελετήσει και παραθέσει τέτοιες προτάσεις. Συνειδητά δίνουν προεκλογικές υποσχέσεις που γνωρίζουν πως δεν θα τηρήσουν. Στόχος είναι η προσέλκυση ψήφων. Παρότι μετά τις εκλογές, τα πράγματα θα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολα. Δεν έχουν καθοριστεί τα προαπαιτούμενα που θα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να εκταμιευτεί η δόση των 3 δισ. ευρώ. Και η μη λήψη δόσης θα καθυστερήσει και την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου προς προμηθευτές, αλλά και θα δημιουργήσει προβλήματα με την αποπληρωμή των υποχρεώσεων προς δανειστές.

Μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου, τα κόμματα θα σκίζουν τα Μνημόνια για μια ακόμα φορά. Και η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει (αν προκύψει) μετά τις κάλπες, θα πρέπει να δικαιολογήσει πάλι γιατί δεν κάνει αυτά που υποσχόταν στην προεκλογική περίοδο...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών.

protagon