«Όχι» σε τι;

Η υπερίσχυση του «Όχι» εισάγει την Ελλάδα σε μια περίοδο δραματικά αυξημένης αβεβαιότητας. Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα παρέλαβε τη χώρα με οξύτατα προβλήματα αλλά και σημάδια μιας εύθραυστης ανάκαμψης. Την έφερε στο κατώφλι μιας καταστροφής ιστορικών διαστάσεων. Βρισκόμαστε σήμερα σε πολύ ασθενέστερη θέση έναντι των εταίρων μας σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2015. Η απάντηση που επέλεξε ο πρωθυπουργός απέναντι στην επερχόμενη καταστροφή υπήρξε ένα δημοψήφισμα με εντελώς ασαφές ερώτημα πάνω σε προτάσεις που δεν ισχύουν πλέον (!), με ελάχιστες ημέρες για ενημέρωση των πολιτών.

Είναι βεβαίως γεγονός ότι διαδοχικές κυβερνήσεις μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης απέτυχαν να αντιμετωπίσουν το κόστος εξόδου από την κρίση χωρίς να υπάρξουν σημαντικές απώλειες στο επίπεδο της νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι ευθύνες πολλές και στην ελληνική και στην ευρωπαϊκή πλευρά. Ωστόσο το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου – που θα καταγραφεί στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία ως ένα από τα πλέον προσχηματικά – αντί να επουλώσει θα βαθύνει τις πληγές και θα εντείνει τα προβλήματα νομιμοποίησης των εθνικών πολιτικών αποφάσεων στο πλαίσιο της ακόμη εξελισσόμενης και υπό διαμόρφωση Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Την 5η Ιουλίου, ένα συμπαγές κομμάτι της κοινωνίας συντάχθηκε με το «Ναι» – εκφράζοντας την πλήρη στήριξη της ευρωπαϊκής πορείας. Από την άλλη πλευρά, το κυρίαρχο «Όχι» είναι αινιγματικό και πολυδιασπασμένο. Η δημοψηφισματική υφαρπαγή μιας κρίσιμης αντιευρωπαϊκής ψήφου από ένα εκλογικό σώμα που στην πλειοψηφία του παραμένει φιλοευρωπαϊκό έχει πολλές αιτίες. Η πρώτη είναι ο ίδιος ο θεσμός του δημοψηφίσματος: η πραγματικότητα είναι ότι τα δημοψηφίσματα έχουν συχνά χρησιμοποιηθεί για την υφαρπαγή της νομιμοποίησης σε κρίσιμες στιγμές. Όπως επισημαίνουν, μεταξύ πολλών άλλων, οι πολιτικοί επιστήμονες A. Ball και B. G. Peters, η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι τα δημοψηφίσματα σε πολλές χώρες «μπορούν αρκετά εύκολα να γίνουν αντικείμενα εργαλειακού χειρισμού από τις κυβερνήσεις». Την 5 Ιουλίου, οι Έλληνες κλήθηκαν να αποφασίσουν για κάτι που δεν εξαρτάται μόνο από αυτούς. Είναι ειλικρινώς μυστηριώδες το γεγονός ότι η διάσταση αυτή δεν συζητήθηκε: οι επιλογές ήταν όχι μόνο ασαφείς αλλά κι ελάχιστα εξαρτώμενες από τους εκλογείς – εκτός αν αναμένεται ότι οι πολίτες και κυβερνήσεις των άλλων 18 κρατών του ευρώ θα επηρεαστούν άμεσα και μάλιστα με τρόπο καταλυτικό. Δυστυχώς ακόμη και στελέχη της κυβέρνησης παραδέχτηκαν αυτό που όλοι αντιληφθήκαμε από την πρώτη στιγμή: το προσχηματικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου έγινε για να διασωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ελλάδα πάντως, φαίνεται ότι το 1974 θα παραμείνει η μόνη περίπτωση σύγχρονου δημοκρατικού δημοψηφίσματος: διενεργήθηκε ένα δημοψήφισμα με σαφές ερώτημα, αρκετό χρόνο προεκλογικής εκστρατείας και πραγματική δυνατότητα των πολιτών να καθορίσουν αυτοί και όχι άλλοι το αποτέλεσμα.

Σήμερα, ανεξαρτήτως των διαφορετικών πιθανών εξηγήσεων (προσχεδιασμένη εκτροπή της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδος; διαπραγματευτική ανικανότητα; παγίδευση από το εξωτερικό της χώρας σε συνδυασμό με διαιρέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ; συνδυασμός παραγόντων;), παραμένει το γεγονός ότι φτάσαμε στο κατώφλι της εξόδου από την ευρωζώνη. Ένα ερώτημα πλανάται σε σχέση με την εμπειρία του πρόδηλα προσχηματικού δημοψηφίσματος. Επρόκειτο για προσχεδιασμένη υφαρπαγή συναίνεσης για εκτροπή της ευρωπαϊκής πορείας ή απλώς για μια τακτική χειραγώγηση των πολιτών στο πλαίσιο μιας – μέχρι σήμερα – προβληματικής διαπραγμάτευσης; Ο πρωθυπουργός δήλωσε πριν το δημοψήφισμα ότι σε 48 ώρες θα έχει συμφωνία. Καλύτερη από αυτή που απέρριψε, καταφεύγοντας στους πολίτες με το δημοψήφισμα; Και με δεδομένη την δαμόκλειο σπάθη των επόμενων πληρωμών (20ή Ιουλίου, 1η Αυγούστου, κ.λπ.); Οι επόμενες εβδομάδες και οι επιλογές της κυβέρνησης θα μας βοηθήσουν να καταλήξουμε σε συμπεράσματα ως προς το πολύ κρίσιμο αυτό ερώτημα. Ένας προφανής κίνδυνος είναι οι εταίροι και δανειστές να πουν «Όχι» στο αυξημένο κόστος μιας νέας διάσωσης με δεδομένες τις ζημίες που έχουν σωρευτεί το τελευταίο εξάμηνο. Ας ελπίσουμε ότι θα δείξουν μια νέα ωριμότητα και θα αναλάβουν μια ουσιαστική, συλλογική ευρωπαϊκή ευθύνη για ένα κοινό αύριο που θα περιλαμβάνει και την Ελλάδα.

Βέλτιστη στρατηγική θα ήταν – το έχουμε επισημάνει κατ’ επανάληψη – μια κυβέρνηση ευρύτατης συμμετοχής και συνεννόησης, κυβέρνηση ουσιαστικής αναζήτησης κοινών τόπων. Η λογική του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν προσφέρει πολλές ελπίδες: η τελετουργική εναλλαγή κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, ο φορμαλισμός των αντιλήψεων περί πολιτικής «νίκης», πολιτικής «ήττας», πολιτικού «κόστους» και – εσχάτως – η εργαλειακή χρήση ενός προσχηματικού δημοψηφίσματος δείχνουν αδιέξοδο. Όμως η έξοδος της χώρας από το ευρώ δεν θα είναι «ρήξη», θα είναι – εάν συμβεί – μια πραγματική εθνική ήττα. Και τότε η σημασία της 5ης Ιουλίου θα διαβαστεί πολύ, μα πολύ διαφορετικά. Δεν μπορεί κανείς παρά να ελπίζει ότι συμφωνία με τους εταίρους θα επιτευχθεί άμεσα, όπως ακριβώς υποσχέθηκε η κυβέρνηση.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon 

Χαρά και θλίψη για τον Βαρουφάκη

Θα δούμε αν, τώρα που έφυγε, ο Βαρουφάκης θα δεχτεί περισσότερες επιθέσεις, ακόμη και από συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλω να παίξω το παιχνίδι «δρυός πεσούσης…». Αποτελεί βαθιά μου πεποίθηση ότι είναι ανήθικο να χτυπάς τον πεσμένο, αν και ο ιδιόμορφος αυτός άνθρωπος κάθε άλλο παρά πεσμένος δείχνει να αισθάνεται.

Προσπαθώντας να εντοπίσω τους λόγους που ο Βαρουφάκης οδηγήθηκε στην παραίτηση, μου είπαν τις εξής δύο εκδοχές (σωρευτικά):

1. Το «διάγγελμα», που ο ίδιος έκανε αμέσως μετά το δημοψήφισμα και πριν μιλήσει ο πρωθυπουργός και στο οποίο εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στους δανειστές. Πώς θα πήγαινε την επομένη να τους συναντήσει και να συμφωνήσει μαζί τους; Σε αντίθεση με τον Τσίπρα, που έδειξε ότι θα επιδιώξει συμφωνία, φαίνεται ότι ο τέως υπουργός Οικονομικών δεν ήθελε συμφωνία ή δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να την πετύχει ο ίδιος.

2. Το μικρό σοκ που προκλήθηκε από το δημοσίευμα της «Τέλεγκραφ», σύμφωνα με το οποίο ο Βαρουφάκης είπε σε δημοσιογράφο της ότι αν αποτύχει η διαπραγμάτευση στο Γιούρογκρουπ, θα εκδοθεί παράλληλο νόμισμα στην Ελλάδα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βαρουφάκης λέει κάτι τέτοιο, αλλά η χρονική στιγμή ήταν καίρια και υπονόμευε ευθέως την προσπάθεια να αποκατασταθεί κάποια εμπιστοσύνη με τους Ευρωπαίους, αμέσως μετά το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
Βεβαίως, τέτοια «παραστρατήματα» ο Βαρουφάκης είχε κάνει πολλά το τελευταίο διάστημα και είχαν καταγραφεί από συνεργάτες του πρωθυπουργού. Όλα μαζί, τους είχαν πείσει ότι ο Βαρουφάκης δεν εργαζόταν για την επίτευξη συμφωνίας. Φυσικά, δεν θα ήταν δίκαιο ο Βαρουφάκης να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος, στον οποίο να φορτωθούν τα πάντα. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι, μέχρι και την περασμένη εβδομάδα, ο κ. Τσίπρας κάλυπτε απολύτως τον κ. Βαρουφάκη και για να το επιβεβαιώνει έκανε δημόσιες βόλτες μαζί του, φροντίζοντας να προβάλλονται.

Εκτός αν όλα αυτά -και η απομάκρυνση Βαρουφάκη- είναι συμφωνημένα και ενταγμένα στο πλαίσιο ενός σχεδίου με άλλους στόχους. Αλλά αυτό ξεπερνάει τη λογική μας.
Αν, λοιπόν, η αποπομπή Βαρουφάκη έγινε για να επιτευχθεί συμφωνία (αυτό λέει η λογική), καλώς έγινε. Δεν θα στενοχωρηθεί κανείς, ούτε οι δικοί του φανατικοί υποστηρικτές, διότι αυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας. Όμως, αν δεν επιτευχθεί συμφωνία ή αν η συμφωνία είναι χειρότερη από αυτήν που απορρίφθηκε πριν από λίγες μέρες, τότε οι ευθύνες του Βαρουφάκη θα ξεχαστούν και θα μεταφερθούν στον διάδοχό του και στον Τσίπρα.

Μια τελευταία, αλλά όχι έσχατη σε σημασία, παράμετρος της απομάκρυνσης Βαρουφάκη, δεν έχει επισημανθεί ακόμη επαρκώς. Ο τέως υπουργός φεύγει την επομένη της θριαμβευτικής νίκης του ΟΧΙ, γεγονός που θα ενισχύσει την συνωμοσιολογική προσέγγιση των γενονότων. Τώρα, ακόμα περισσότεροι θα πιστέψουν ότι ο Βαρουφάκης έφυγε επειδή ο Τσίπρας υπέκυψε στις απαιτήσεις των δανειστών την επομένη του εκλογικού θριάμβου του. Με άλλα λόγια, ο «ηττημένος» από το ελληνικό ΟΧΙ Σόιμπλε παραμένει κραταιός στη θέση του, ενώ ο «θριαμβευτής» με το ΟΧΙ Βαρουφάκης αποτελεί παρελθόν.

Ουδείς Ελληνας, που θέλει να επιτευχθεί συμφωνία, θα τα βάψει μαύρα με την αποπομπή Βαρουφάκη. Όμως, πολλοί Έλληνες θα αισθανθούν άσχημα, επειδή η αποπομπή του γίνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αν ο Βαρουφάκης εμπόδιζε την συμφωνία, έπρεπε να είχε φύγει πολύ νωρίτερα και, ίσως, να είχαμε αποφύγει τα χειρότερα, που έρχονται. Και όχι να τροφοδοτείται η πεποίθηση ότι οι κακοί ξένοι υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό να τον διώξει.

Εν κατακλείδι, για τα δημόσια πρόσωπα ισχύει διαχρονικό αξίωμα ότι το «Ωσαννά» από το «Σταύρωσον» δεν απέχει πολύ. Μικρό το κακό. Αρκεί να μην ισχύει -για τη χώρα- ότι ο θρίαμβος από την καταστροφή απέχει ελάχιστα.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

protagon

Το Σύνδρομο της Ύβρεως, ο Ναρκισσισμός και ο Βαρουφάκης

Για τον Υπουργό μας επί των Οικονομικών, κ. Γιάνη Βαρουφάκη σχεδίαζα ούτως ή άλλως να γράψω, ακόμη και αν δεν είχαν επισυμβεί οι τραγικές για τον κοινωνικό και οικονομικό μας ιστό συνέπειες του capital control

Για τον Υπουργό μας επί των Οικονομικών, κ. Γιάνη Βαρουφάκη σχεδίαζα ούτως ή άλλως να γράψω, ακόμη και αν δεν είχαν επισυμβεί οι τραγικές για τον κοινωνικό και οικονομικό μας ιστό συνέπειες του capital control, καθώς η περίπτωση του παθολογικού ναρκισσισμού του άπτεται της ιατρικής μου ιδιότητας, ενώ η εν γένει παρουσία του και οι πολιτικοί χειρισμοί του βρίθουν συμπεριφορικών στοιχείων που στοιχειοθετούν τη διάγνωση του Συνδρόμου της Ύβρεως, εμπίπτοντας στο ερευνητικό πεδίο στο οποίο συνεργάζομαι με την Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου του Tufts, και τον Καθηγητή Νασσίρ Γκέμι.

O τελευταίος είναι ο συγγραφέας του best seller “A first rate madness”, στο οποίο πραγματεύεται τη διασύνδεση ανάμεσα στην ψυχιατρική παθολογία και την άσκηση εξουσίας σε υψηλό επίπεδο. Μαζί με τον Λόρδο Όουεν (πρώην Υπουργό Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Ψυχίατρο κατά σπουδές και εμπνευστή του σχεδίου Βάνς-Όουεν για την ειρήνη στην πρώην Γιουγκοσλαβία) που επίσης έχει καταγράψει σημαντικές εκδοτικές επιτυχίες με το «Σύνδρομο της Ύβρεως» και με το «Ασθενείς Ηγέτες στην Εξουσία», αποτελούν πρωτοπόρους στο καινοφανές διεπιστημονικό πεδίο της «πολιτικής ψυχιατρικής» και της «ψυχολογίας της ιστορίας».

Πρώτος ο Λόρδος Όουεν εισήγαγε στην ψυχιατρική νοσολογία, αλλά και στον χώρο των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών, μία καινούρια ψυχιατρική οντότητα που την ονόμασε «Σύνδρομο της Ύβρεως», δανειζόμενος τον όρο από την αρχαία ελληνική γραμματεία, όπου η υπέρβαση του μέτρου, η αλαζονεία και η περιφρόνηση για τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους ονομαζόταν Ύβρις, με συνέπεια την αγανάκτηση των θεών (Νέμεσις) οι οποίοι έστελναν την Τήσι για να θολώσει την κρίση του υβριστή και να τον οδηγήσει στην καταστροφή. Σύμφωνα με τα γραφόμενά του, αρκετοί ηγέτες όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά και ο Τόνυ Μπλερ και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος –κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου- πέσανε θύματα του συνδρόμου αυτού, το οποίο συνδέεται άμεσα με την άσκηση εξουσίας.

Οι εκφάνσεις και οι συνέπειες του συνδρόμου αυτού δεν περιορίζονται, μάλιστα, στον χώρο της πολιτικής αλλά επεκτείνονται και σε όλα τα πεδία άσκησης εξουσίας (π.χ. διοικητικής, στρατιωτικής ή οικονομικής) με την οικονομική κρίση που ταλανίζει τα τελευταία χρόνια την Ενωμένη Ευρώπη -και ιδιαίτερα τη χώρα μας, τις τελευταίες μάλιστα ημέρες με πρωτοφανούς τριτοκοσμικής εντάσεως εικόνες και ταλαιπωρίες- να παρουσιάζεται από τον Λόρδο Όουεν ως επακόλουθο της υβριστικής και αλαζονικής συμπεριφοράς και της μειωμένης επαφής με την πραγματικότητα αρκετών μεγαλοστελεχών, εκτελεστικών διευθυντών και διευθυνόντων συμβούλων των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Μια τέτοια προσέγγιση σίγουρα θα είχε αρκετό ενδιαφέρον αν, στα καθ’ ημάς, επιχειρούσαμε να δούμε κατά πόσον οι πολιτικοί ηγέτες που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτόν τον κυκεώνα διεθνούς επαιτείας, λιτότητας και -τις τελευταίες ημέρες- κεφαλαιακής ασφυξίας, ήταν υπό την επήρεια του «Συνδρόμου της Ύβρεως»

Σίγουρα, πάντως, ο κ. Βαρουφάκης αποτελεί έναν πολιτικό ο οποίος υπερπληρεί τα διαγνωστικά κριτήρια τόσο της ναρκισσιστικής διαταραχής της προσωπικότητας, όσο και του συνδρόμου της ύβρεως, στον βαθμό μάλιστα που αυτά αλληλοεπικαλύπτονται. Αναλυτικότερα:
• Εμφανίζει υπερβολική εμπιστοσύνη στην κρίση του και περιφρονεί τις συμβουλές και την κριτική των άλλων.
• Εμφανίζει υπερβολική αυτοπεποίθηση, μέχρι των ορίων της παντοδυναμίας, σε ότι αφορά αυτά που μπορεί μόνος του να επιτύχει.
• Απώλεσε την επαφή του με την πραγματικότητα, σε συνδυασμό με σταδιακή απομόνωσή του.
• Επέδειξε (και συνεχίζει να επιδεικνύει) αυτό που ο Όουεν αποκαλεί υβριστική αδυναμία (“Hubristic incompetence”), όταν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα και οι εταίροι μας έδειξαν πως δεν θα κάνουν πίσω και είναι έτοιμοι να φτάσουν τη διαπραγμάτευση μέχρι τα ακρότατα του grexit και του graccident. Αυτό συνέβη εξαιτίας της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης που τον κάνει να αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες της πρακτικής εφαρμογής της (σε ορισμένα θεωρητικά σημεία σωστής) πολιτικής του.
• Επιδεικνύει το χαρακτηριστικό τρίπτυχο του Συνδρόμου της Ύβρεως με αεικίνητους ρυθμούς (ταξίδια, συνέδρια, δηλώσεις, συνεντεύξεις κτλ), απροσεξία και αυθορμητισμό, που οδήγησε τελικά στο κλείσιμο των τραπεζών.
• Βλέπει, ναρκισσιστικά, τον κόσμο ολόκληρο ως μια φαντασμαγορική αρένα στην οποία μπορεί να ασκήσει εξουσία και να κυνηγήσει τη δόξα.
• Ενδιαφέρεται υπερβολικά για την εξωτερική του εικόνα και παρουσία (βλέπε τους σηκωμένους με τα χρωπατιστά επιράμματα γιακάδες στα σακάκια του και τα περασμένα στα κουμπιά των πουκαμίσων του, σαν καρφίτσες, στυλό.
• Έχει την τάση να μιλά συχνά για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο ή να χρησιμοποιεί το βασιλικό «εμείς».
• Πιστεύει πως δεν υπόκειται στην κρίση των τετριμμένων συναδέλφων του ή της βαρετής κοινής γνώμης και πως η Ιστορία είναι το μόνο δικαστήριο αρμόδιο για να τον κρίνει.
• Έχει την τάση να αδιαφορεί για τις πρακτικές λεπτομέρειες, τα κόστη και τα αποτελέσματα, προκειμένου να υποστηρίξει την αρχική του ιδέα.
• Χαρακτηρίζεται από ένα διάχυτο μοτίβο μεγαλείου (στη φαντασία ή/και στη συμπεριφορά), με έντονα παρούσες την ανάγκη για θαυμασμό και την έλλειψη ενσυναίσθησης (δηλαδή της ικανότητας να βάζει τον εαυτό του στη θέση των άλλων, π.χ των δύσμοιρων συνταξιούχων μπροστά στα ΑΤΜ ή των υπόλοιπων 18 ομολόγων του στο eurogroup).
• Έχει μια μεγαλειώδη αίσθηση για τη σημαντικότητα του εαυτού του (π.χ., υπερβάλλει τα επιτεύγματα και τα ταλέντα του, προσδοκά να αναγνωρίζεται ως ανώτερος χωρίς ανάλογα επιτεύγματα).
• Eίναι απασχολημένος με φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, λάμψης, ομορφιάς, ή ιδανικής αγάπης.
• Πιστεύει ότι είναι «ιδιαίτερος» και μοναδικός και μπορεί να τον καταλάβουν ή να σχετιστεί μόνο με άλλα «ιδιαίτερα» ή υψηλού επιπέδου άτομα ή φορείς.
• Έχει παράλογες απαιτήσεις για ιδιαίτερα ευνοϊκή μεταχείριση ή αυτόματη συμμόρφωση με τις προσδοκίες του (στο κριτήριο αυτό ταιριάζει και με την πρόεδρο της Βουλής κα Κωνσταντοπούλου).
• Εκμεταλλεύεται τους άλλους για να επιτύχει τους δικούς του σκοπούς που δεν είναι άλλοι από μια προσοδοφόρα καριέρα ως διεθνής ομιλητής και συγγραφέας best sellers για το graccident. Για αυτό και δεν διστάζει να Αργεντινοποιήσει τη χώρα μας.
Και φυσικά, στα ανωτέρω κριτήρια προστίθενται και στοιχεία της εκδραματιστικής-ιστριονικής διαταραχής της προσωπικότητας, καθώς ο Υπουργός μας,
• Δείχνει να μη νιώθει άνετα σε καταστάσεις όπου δεν είναι στο επίκεντρο της προσοχής
• Η διαντίδρασή του με τους άλλους συχνά χαρακτηρίζεται από απρόσφορα σαγηνευτική ή προκλητική συμπεριφορά
• Συστηματικά χρησιμοποιεί την εξωτερική του εμφάνιση για να προσελκύσει την προσοχή στον εαυτό του
• Εχει ένα τρόπο ομιλίας που είναι υπερβολικά ιμπρεσσιονιστικός και στερούμενος λεπτομερειών
Κάποια από τα ανωτέρω αποτελούν στοιχεία διαχρονικώς παρόντα στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του. Κάποια άλλα φαίνεται πως εμφανίστηκαν υπό τη διαβρωτική επίδραση της εξουσίας που ασκεί αυτούς τους πέντε μήνες οι οποίοι μεσολάβησαν από την ανάληψη των υπουργικών του καθηκόντων.
Πάντοτε όμως μετά την Ύβρη έρχεται η Νέμεσις. Αυτό είναι το διαχρονικό τίμημα για την υπέρβαση του μέτρου. Μόνον που τώρα, η Νέμεσις, δεν ήρθε –ακόμη- για τον κ. Βαρουφάκη αλλά έφτασε δραματικά για όλους τους Έλληνες. Ήρθε μπροστά στα ΑΤΜ, με «αντίτιμο αίματος εκ προδοσίας» τα προσεχώς εξαντλημένα 60 Ευρώ ημερισίως και τις κουτσουρεμένες συντάξεις των γερόντων μας…
Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Αιγινήτειο Nοσοκομείο Αθηνών
Tufts Medical Center, Boston Massachusetts

[Πηγή]pesotithes.gr

«Χαλάς τη γιορτή με αυθάδεις ερωτήσεις»

Τι είπε ο Βαρουφάκης σε δημοσιογράφο του Sky News

Δεν πίστευε στα αυτιά της η απεσταλμένη του βρετανικού καναλιού Sky News όταν πλησίασε τον Γιάνη Βαρουφάκη που πήγε να ψηφίσει και τον ρώτησε τι θα γίνει με το ρευστό στις τράπεζες.

 

«Χαλάς τη γιορτή με αυθάδεις ερωτήσεις» της απάντησε ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Η απεσταλμένη του βρετανικού καναλιού δημοσιοποίησε πολλές φορές το μήνυμά της στο twitter μη πιστεύοντας στα αυτιά της με αυτό που άκουσε.

 

 

 

 

Α. Χανιώτης: Περί αξιοπρέπειας και ευθύνης

Το βασικό επιχείρημα όσων υποστηρίζουν το «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής είναι ότι έτσι θα αποκατασταθεί και προστατευθεί η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Είναι ένα επιχείρημα που απευθύνεται στο συναίσθημα και για αυτό τον λόγο είναι αποτελεσματικό.
Ωστόσο εκείνοι ακριβώς που το χρησιμοποιούν είναι οι τελευταίοι που μπορούν να μιλήσουν για αξιοπρέπεια. Δεν έχουν αξιοπρέπεια αυτοί που οδηγούν τους πολίτες σε ένα δημοψήφισμα με ένα ανυπόστατο ερώτημα σε σχέση με ένα ανύπαρκτο πλέον έγγραφο.

Δεν έχουν αξιοπρέπεια αυτοί που συνειδητά και σκόπιμα υποσχέθηκαν όσα ήταν γνωστό ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να υλοποιήσουν. Δεν έχουν αξιοπρέπεια όσοι ακόμα και σήμερα παραπλανούν τους πολίτες για τις ξεκάθαρες συνέπειες του δημοψηφίσματος. Δεν έχουν αξιοπρέπεια αυτοί που δημιούργησαν την οπορτουνιστική συμμαχία άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς. Δεν έχουν αξιοπρέπεια αυτοί που ανέχονται στην ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας τον άνθρωπο που παρακινούσε πολίτες σε λυντσάρισμα, που ονομάζει την πολιτική αντιπαράθεση «πόλεμο» και αναθέτει στις ένοπλες δυνάμεις τη διαφύλαξη της εσωτερικής ασφάλειας.

Δεν έχουν αξιοπρέπεια όσοι ανακοίνωναν ότι η Ρωσία θα μας δώσει 5 δισ και διαψεύδονταν αυθημερόν από τη ρωσική κυβέρνηση. Δεν έχουν αξιοπρέπεια όσοι θέλουν δανεικά κι αγύριστα. Δεν έχουν αξιοπρέπεια όσοι με τσαμπουκά θέλουν να επιβάλουν τη βούληση του ενός τρίτου μιας χώρας στους φορολογούμενους πολίτες 18 ευρωπαϊκών χωρών. Δεν έχουν αξιοπρέπεια όσοι στο ερώτημα αν θα μείνουν στην εξουσία, αν αποδοκιμαστεί η πολιτική τους, απαντούν με υπεκφυγές.

Ας αφήσουμε τις κουτοπονηριές και τους ψευτολεονταρισμούς στην άκρη κι ας συνειδητοποιήσουμε ότι οι επιλογές μας έχουν συνέπειες. Και συνέπεια του «όχι» δεν είναι μόνο ότι θα εμπιστευθούμε την ίδια αποτυχημένη ομάδα για να συνεχίσει τις αποτυχημένες της διαπραγματεύσεις. Αναπόδραστη συνέπεια του «όχι» είναι η εισαγωγή της δραχμής, που – όχι γενικά, αλλά στις σημερινές συνθήκες – σημαίνει κατολίσθηση στις υπανάπτυκτες χώρες. Το «ναι» μπορεί να αποτρέπει τη χειρότερη καταστροφή, αλλά δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως συγχωροχάρτι ούτε για τα λάθη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ ούτε για όσους κυβέρνησαν από το 2008 και μετά, αποτυχημένα, αναποτελεσματικά, ανεύθυνα, και αποφεύγοντας την πραγματικότητα. Το «ναι» μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για μια νέα πορεία, στην οποία δεν μπορούν να έχουν καμμιά θέση οι τέως κοινοβουλευτικοί πρωθυπουργοί που φέρουν τεράστιο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση.

Μπορεί να είναι το πρώτο θαρραλέο βήμα για μεταρρυθμίσεις – όχι πρόσκαιρα δημοσιονομικά μέτρα, αλλά μεταρρυθμίσεις που θα αφορούν τα ίδια τα θεμέλια ενός πελατειακού, αναξιοκρατικού και αναποτελεσματικού κράτους. Χωρίς μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις και βοήθεια είναι νερό σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.

Πραγματική παλληκαριά είναι να κάνουμε αυτές τις μεταρρυθμίσεις, όχι να ζητιανεύουμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε ως επαίσχυντη κληρονομιά στις επόμενες γενιές το χρέος. Όμως μόνο με μεταρρυθμίσεις η μείωση ή διαγραφή του θα είναι δικαιολογημένη διεκδίκηση. Είναι η κατάληξη μιας προσπάθειας, όχι η αφετηρία της. Για αυτό πρέπει να ψηφίσουμε «ναι», με αξιοπρέπεια και κυρίως με ευθύνη.
*Καθηγητής Ιστορίας, Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών, Πρίνστον - Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών






ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
 

Το Ναι της σιωπηρής πλειοψηφίας

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Οταν έχεις κλείσει τα σαράντα και εξακολουθείς να παριστάνεις τον κλώνο του μπολσεβικισμού δύο τινά συμβαίνουν. Ή δεν έχεις την εμπειρία ζωής για να διαμορφώσεις δικό σου χαρακτήρα, ή είσαι καλός επαγγελματίας και ξέρεις ότι το εμπόρευμα πουλάει. Πολλοί υποστήριζαν εξαρχής ότι με τον κ. Τσίπρα ισχύει η δεύτερη εκδοχή. Εθισμένοι στο συμβόλαιο αναξιοπιστίας που έχουν υπογράψει οι ψηφοφόροι με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους θεωρούσαν ότι και η τελευταία εφεδρεία του συστήματος της μεταπολίτευσης θα τιμήσει το συμβόλαιο και αφού εκλεγεί θα επιδείξει την αντίστοιχη ευελιξία. Αν δεν το πίστευαν, δεν θα του είχαν δώσει την πλειοψηφία για να κυβερνήσει. Την άποψη αυτή την ενίσχυσε και ο ίδιος, συμπράττοντας με την εθνικιστική δεξιά των ΑΝΕΛ, μορφώματος που παράγει θόρυβο πολύ μεγαλύτερο από τις πραγματικές του διαστάσεις.

Οι αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν πως πάντα υποστήριζα ότι ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός θα συνεχίσει την πολιτική που ακολουθούσε ως αντιπολίτευση, μια πολιτική σύγκρουσης με την Ευρώπη, με στόχο την απομόνωση της χώρας. Ηταν μια άποψη που τη διαμόρφωσα στηριζόμενος σε ένα πολύ απλό δεδομένο. Η πολιτική παιδεία και ο πολιτικός χαρακτήρας του κ. Τσίπρα δεν του επέτρεπαν καμιά προσαρμογή. Ο πολιτικός του χαρακτήρας διαμορφώθηκε στις συγκρούσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, με κινητήρια δύναμη τον προοδευτικό λυρισμό που αναπτύχθηκε στα χρόνια της ανομίας, όταν μπορούσες να κάψεις την Αθήνα χωρίς καμιά συνέπεια. Δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξε τον κ. Παυλόπουλο, τον μοιραίο υπουργό του 2008, για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η πολιτική του παιδεία δεν ξεπερνά την παιδεία του καταληψία με ολίγη από Τσε Γκεβάρα και Ζίζεκ που τον θαυμάζει γιατί δεν καταλαβαίνει τι λέει - «τα λέει όμως ωραία ο άτιμος». Ποια είναι η άποψη του κ. Τσίπρα για την Ευρώπη και τον πολιτισμό της; Ελάτε τώρα. Γιατί να θέλει την Ευρώπη ένας πολιτικός που δεν ξέρει τι είναι η Ευρώπη;

Πολλοί θεώρησαν πως το διάγγελμα του κ. Τσίπρα ήταν διχαστικό. Χωρίς να παραγνωρίζω τους κινδύνους του εθνικού διχασμού που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ συμπράττοντας με τους ΑΝΕΛ και τη συμμορία των νεοναζί για το Οχι, θα καταθέσω κάποιες σκέψεις. Εκτός από τον στενό πυρήνα της ομάδας του απευθύνθηκε στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που τον ψήφισαν προσπαθώντας να τους πείσει πως η σύγκρουση της Ελλάδας με την Ευρώπη γίνεται προς το συμφέρον τους. Μπολσεβικισμός με κοινωνικό μοχλό τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Ο Λένιν και δεν ξέρω ποιος άλλος συνομιλητής του κ. Τσίπρα οφείλει να σκίσει τις επαναστατικές του περγαμηνές.

Ανιστόρητος όπως είναι παραγνωρίζει μια βασικό παράμετρο της μεταπολίτευσης, στο πανεπιστήμιο της οποίας θήτευσε. Η ριζοσπαστικοποίηση και η σύγκρουση, σε αντίθεση με τις προηγούμενες περιόδους, ήσαν τα επιδερμικά συμπτώματα μιας βαθιάς συντηρητικής ακινησίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η ριζοσπαστικοποίηση αρδευόταν πάντα από τη διεκδίκηση «κεκτημένων» διαφόρων ομάδων που πάλευαν για την καταναλωτική τους δύναμη. Πανικόβλητος ζητεί συντρόφους για την απομόνωσή του. Η σιωπηρή πλειοψηφία μπορεί να είναι σιωπηρή, όμως είναι πλειοψηφία. Και το «ναι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής σημαίνει «ναι» στα κεκτημένα της δικαιώματα.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο δρόμος προς την εκτροπή

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ 

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η επιστολή του γενικού γραμματέα Συντονισμού του Κυβερνητικού Έργου, κ. Χριστόφορου Βερναρδάκη, στον Σύλλογο Εταιρειών Δημοσκοπήσεων και Έρευνας Αγοράς (ΣΕΔΕΑ) και στο ΕΣΡ για τη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας οφείλεται σε κάτι ποταπό, π.χ. τον επαγγελματικό ανταγωνισμό (ο κ. Βερναρδάκης ήταν και μπορεί να είναι ακόμη δημοσκόπος) ή τη ζήλια. Διότι, αν το έκανε ως κυβερνητικό στέλεχος, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Θα είναι ένα ακόμα βήμα στον αντιδημοκρατικό κατήφορο αυτής της κυβέρνησης, που γίνεται πλέον ανησυχητικός. Κι αυτό διότι όταν το κράτος -το κόμμα, το καθεστώς- προσπαθεί να ορίσει τις ερωτήσεις, σίγουρα στο άμεσο μέλλον θα λογοκρίνει και τις απαντήσεις.

Μιλάμε για ένα ακόμα βήμα, διότι υπήρξαν πολλά στο παρελθόν. Γράφαμε και παλιότερα για τα προηγούμενα βήματα αντιδημοκρατικής εκτροπής: «Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, δηλώνει ότι ο ΣΚΑΪ πρέπει να προσέχει διότι “είναι απελπιστικά εκτός της εθνικής αγωνίας”. Ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης γράφει στο περιοδικό του κ. Γεωργίου Τράγκα ότι είναι καθήκον (εθνικό; σοσιαλιστικό; δεν διευκρινίζει) “να απομονώσουμε την πέμπτη φάλαγγα... των κυρίαρχων μίντια και της εγχώριας πολιτικής υπαλληλίας τους” (Crash, Μάιος 2015). Η πρόεδρος της Βουλής ζητάει συστράτευση, γιατί αλλιώς “...θα με βρει απέναντι”. Από την άλλη, ο υπουργός Νίκος Βούτσης απειλεί ανοιχτά την αντιπολίτευση, “το μακρύ σας χέρι στην επικοινωνία... θα κοπεί από τη ρίζα του” (Βουλή, 16.4.2015)». («Πόσο απέχει το Ιράν;» Η Καθημερινή, 10.5.2015)

Ακολούθησε η επιστολή του υπουργού Επικρατείας κ. Αλέκου Φλαμπουράρη στον διευθυντή τούτης της εφημερίδας, για να «συνετιστεί» ο ενοχλητικός «αρθρογράφος της 2ης σελίδας», διότι «τέτοιοι (δημοσιογράφοι;) δεν θα περνούσαν ούτε έξω από την πόρτα της εφημερίδας». (Η Καθημερινή, 24.6.2015)

Η αντιδημοκρατική εκτροπή κορυφώνεται με το αστόχαστο δημοψήφισμα, το οποίο, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης, «δεν ανταποκρίνεται στα διεθνή πρότυπα». Όπως σημείωσε και ο κ. Νίκος Αλιβιζάτος: «Με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου που μόλις εξέδωσε (ΦΕΚ Α’64/28.6.2015), η κυβέρνηση μεταβάλλει μονομερώς και προς το συμφέρον της τους κανόνες του παιχνιδιού που ίσχυαν για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος». («Η εκτροπή συνεχίζεται», Η Καθημερινή, 30.6.2015) Και ο κατήφορος συνεχίζεται. Μόνο κατά τη διάρκεια της χούντας ο κρατικός μηχανισμός παρενέβαινε «νουθετώντας τον πληθυσμό» για κάποια ψηφοφορία. Χθες η Γενική Γραμματεία Ισότητας εξέδωσε Δελτίο Τύπου, με τίτλο «Οι γυναίκες λένε ΟΧΙ στον εκβιασμό και τη λιτότητα!»

Το δημοψήφισμα παρωδία που κάνει η κυβέρνηση δεν δημιουργεί διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στη χώρα, διότι δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις. Δεν είναι για τους «έξω», είναι για εδώ. Η κυβέρνηση ζητά το ΟΧΙ ως λευκή επιταγή για μεγαλύτερη δημοκρατική εκτροπή, εμβαπτισμένη σε δήθεν λαϊκή εντολή. Έχουν, εξάλλου, την τεχνογνωσία του Τσάβες, που τόσο συμπαθούν...

Αυτό το δημοψήφισμα δεν είναι για τη συμφωνία. Δεν υπάρχει πλέον πρόταση για να συμφωνηθεί. Δεν είναι καν για την Ευρώπη και το ευρώ. Είναι για τη Δημοκρατία. Το «ΝΑΙ» θα αποδειχθεί το πρώτο βήμα για την προάσπιση του πολιτεύματος, όπως το άρθρο 120 του Συντάγματος ορίζει.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διακήρυξη υπέρ του "Ναι" από 30 Έλληνες οικονομολόγους

Διακήρυξη υπέρ του "Ναι" στο ευρώ 30 παγκοσμίως διακεκριμένων Ελλήνων οικονομολόγων δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Καθημερινή".

Αναλυτικά:

"Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ΔΕΝ είναι υπέρ ή κατά μιας συγκεκριμένης συμφωνίας. Είναι υπέρ ή κατά της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. "Ναι" στο δημοψήφισμα σημαίνει "Ναι" στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το "Ναι" εγγυάται ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει την προσπάθεια βελτίωσης της οικονομίας και των θεσμών της, ώστε να καλύψει την απόσταση που τη χωρίζει από τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Το "Ναι" είναι η σωστή επιλογή! Το "Οχι" θα έφερνε την Ελλάδα έξω από την Ευρωζώνη και πιθανώς έξω και από την Ε.Ε. Αυτό θα είχε καταστροφικές συνέπειες, τόσο άμεσα όσο και σε βάθος χρόνου.

Οι άμεσες συνέπειες ενός "Οχι" έχουν αρχίσει να φαίνονται ήδη με το κλείσιμο των τραπεζών. Έπειτα από ενδεχόμενο "Οχι" στο δημοψήφισμα, η μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, με μείωση της αξίας τους τουλάχιστον στο μισό, θα είναι ζήτημα λίγου χρόνου. Η αναστάτωση στο τραπεζικό σύστημα θα έχει επίσης ως συνέπεια τη χρεοκοπία πολλών επιχειρήσεων, και η ανεργία θα εκτοξευθεί. Η νέα δραχμή θα είναι έντονα υποτιμημένη σε σχέση με το ευρώ, και μισθοί και συντάξεις θα χάσουν τουλάχιστον το μισό της αξίας τους. Η κυβέρνηση, αδύναμη να ισοσκελίσει έσοδα και δαπάνες, θα τυπώνει πληθωριστικό χρήμα εξαλείφοντας την ανταγωνιστικότητα από το αδύναμο νόμισμα. Τόσο οι εξαγωγές όσο και οι εισαγωγές θα μειωθούν, και χωρίς ανθρωπιστική βοήθεια από την Ευρώπη θα υπάρξουν ελλείψεις σε βασικά αγαθά όπως φάρμακα και καύσιμα. Η λιτότητα θα είναι κατά πολύ χειρότερη από οποιαδήποτε συμφωνία παραμονής στο ευρώ και περισσότερο από όλους θα πληγούν οι ασθενέστεροι.

Οι μακροχρόνιες συνέπειες ενός "Οχι" θα είναι εξίσου σημαντικές. Οι σύγχρονες και ευημερούσες οικονομίες, στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, βασίζονται στην αγορά και τον υγιή ανταγωνισμό, χρησιμοποιώντας τον πλούτο που παράγεται για να χρηματοδοτήσουν ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Έχουν επίσης έναν αποτελεσματικό δημόσιο τομέα που λειτουργεί ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση και, συνεπώς, περιορίζει τις κομματικές επιρροές. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πυρήνα της Ευρώπης ενισχύει τη μακροχρόνια σύγκλισή μας προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αντιθέτως, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ενδυναμώσει τη ροπή προς τις πελατειακές δομές και θα ενισχύσει τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε μια κλειστή και φτωχή οικονομία με υψηλή διαφθορά.

Η συμφωνία της τελευταίας στιγμής είναι μέτρια χωρίς ούτε πολλές από τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές ούτε την αναγκαία ελάφρυνση του χρέους και του φορολογικού βάρους. Διασφαλίζει όμως την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, παρέχοντάς μας επίσης τη δυνατότητα να συνεχίζουμε να διαπραγματευόμαστε με τους Ευρωπαίους εταίρους μας για καλύτερους όρους, για ανάπτυξη, και προσαρμογή του χρέους. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες οφείλουν επίσης να ανταποκριθούν τάχιστα, αναλαμβάνοντας το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί για τη στήριξη της αναπτυξιακής τροχιάς της Ελλάδας.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. ΝΑΙ στην Ευρωζώνη και στην Ευρώπη!"

Υπογράφουν οι παρακάτω οικονομολόγοι:

Αγγελέτος Μάριος, MIT. Αζαριάδης Κώστας, Washington University at St Louis. Βαγιανός Δημήτρης, London School of Economics. Βέττας Νίκος, IOBE και Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Γαλενιανός Μανόλης, Royal Holloway, University of London. Γιαννέλης Νίκος, University of Iowa. Ιωαννίδης Γιάννης, Tufts University. Καραμπαρμπούνης Λουκάς, University of Chicago. Κατσουλάκος Γιάννης, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κοτσόγιαννης Χρήστος, University of Exeter. Κωνσταντινίδης Γιώργος, University of Chicago. Μακρής Μίλτος, University of Southampton. Μεγήρ Κώστας, Yale University. Μιχαλόπουλος Στέλιος, Brown University. Ντελής Μάνθος, University of Surrey. Ντέλλας Χάρης, Universitat Bern. Ξεπαπαδέας Τάσος, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οικονομίδης Νίκος, New York University. Παλυβός Θόδωρος, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παναγέας Σταύρος, University of Chicago. Παπαϊωάννου Ηλίας, London Business School. Παπανικολάου Δημήτρης, Northwestern University. Παππά Εύη, European University Institute. Περράκης Στυλιανός, Concordia University. Πετράκης Μανόλης, Πανεπιστήμιο Κρήτης. Πισσαρίδης Χριστόφορος, London School of Economics και Πανεπιστήμιο Κύπρου, Νομπέλ Οικονομικής Επιστήμης. Σκρέτα Βασιλική, University College London. Στέγγος Θανάσης, University of Guelph. Τραυλός Νίκος, ALBA. Χαλιάσος Μιχάλης, Goethe University Frankfurt.

Η ανάρτηση ενός νέου επιχειρηματία που έγινε viral: Τι σου φταίω ρε Alexis;

ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ;

«Τι σου φταίω όμως ρε Alexis; Γιατί μου καταστρέφεις τα σχέδια που έχω χτίσει με ξενύχτι και ρίσκο; Γιατί είσαι τόσο ρατσιστής με την ιδιωτική ανάπτυξη;», γράφει σε ανάρτηση του στο Facebook ο Φάνης Κουτουβέλης, δημιουργός της εταιρείας πληροφορικής «intale».

Στην ανάρτησή του, ο 29χρονος επιχειρηματίας απευθύνεται προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα και του εκφράζει την πικρία του για την κατάσταση στην οποία έχει φέρει την χώρα εξαιτίας των χειρισμών του.
Ο Φάνης Κουτουβέλης δε διστάζει να ρίξει στον πρωθυπουργό της χώρας τεράστιες ευθύνες. «Γιατί είσαι τόσο ρατσιστής με την ιδιωτική ανάπτυξη; Επειδή δεν είχες την ικανότητα να παράγεις αξία ο ίδιος θα πρέπει να νιώθουμε όλοι οι υπόλοιποι μειονεκτικά;», αναρωτιέται ο επιτυχημένος  επιχειρηματίας.
«Σε αφήνω τώρα Alexis, πρέπει να πάω να δουλέψω και να δημιουργήσω αξία για να φτιάξω περισσότερες θέσεις εργασίας, πρέπει να φέρουμε φόρους για να πληρώσεις συντάξεις των συνδικαλιστών και την ΕΡΤ3», λέει ειρωνικά ο επιχειρηματίας και καταλήγει: «Σε αφήνω τώρα και σένα να προεδρεύσεις. Ρίξε όμως κάτι πάνω σου Alexis, έτσι για το ενδεχόμενο που ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ανάρτηση του Φάνη Κουτουβέλη έχει πάνω από 8.000 like, ενώ έχει «μοιραστεί» από περισσότερους από 3.000 χρήστες.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Φάνη Κουτουβέλη:
Φίλε Alexis,
όσο εσύ το παίζεις ο Έλληνας Chavez, εγώ τρέχω αυτές τις μέρες στο εξωτερικό.
Ταξίδεψα γιατί σήμερα, όσο αποφασίζεις χρεοκοπία της χώρας, είχα συνάντηση με Γερμανούς (άκουσον άκουσον) επενδυτές Alexis. Θέλουν λέει να επενδύσουν στην ελληνική εταιρία μας. Στην εταιρία που ξεκίνησα εν μέσω κρίσης Alexis, με 50 ευρώ και χωρίς υποστήριξη και οικονομικό background.

Με τα λεφτά από τη νέα επένδυση, Alexis, σκοπεύω να δημιουργήσω άλλες 20 ποιοτικές θέσεις εργασίας με μέσο όρο μεικτής μισθοδοσίας 2400 ευρώ/μήνα. Αυτές οι θέσεις θα προστεθούν στις 18 που έχουμε ήδη δημιουργήσει, εν μέσω κρίσης.
Και σήμερα στη συνάντηση, Alexis, αντί να μιλάω για το πλάνο ανάπτυξης της εταιρίας, ξέρεις Alexis γιατί μιλάω;
Για σένα ρε φίλε..

Με αναγκάζεις να δίνω εξηγήσεις για το προκαθορισμένο σου σχέδιο να ρίξεις τη χώρα στα βράχια. Επειδή βλέπουν διαπραγματευτική τακτική “τσίρκο” Alexis. Επειδή πλάνο ακούνε και πλάνο δε βλέπουνε Alexis. Ακόμα και όταν τους στείλαμε ένα excel 18 γραμμών το 93% ήταν επιπλέον φόροι Alexis και η στρατηγική σου είναι να βαδίζεις χωρίς πραγματικό σχέδιο. Επειδή το μόνο σου πλάνο ήταν το σχεδιασμένο αδιέξοδο του ασαφούς δημοψηφίσματος. Μόνο με “ιδεολογία” και αμπελοφιλοσοφία προχωράς και δυστυχώς τα όπλα σου είναι και παρωχημένης αντίληψης.
Και από την άλλη εγώ, οι συνεργάτες μου όπως και δεκάδες άλλοι νέοι επιχειρηματίες επιμένουμε ακόμα Alexis.

Είμαστε αυτή η "ανάπτυξη" που ακούς στα Brussels Group.
Τι σου φταίω όμως ρε Alexis; Γιατί μου καταστρέφεις τα σχέδια που έχω χτίσει με ξενύχτι και ρίσκο; Γιατί με αφήνεις στο εξωτερικό χωρίς να μπορώ να πληρώσω το ξενοδοχείο για να γυρίσω πίσω, επειδή δε δουλεύουν οι κάρτες μας;

Γιατί είσαι τόσο ρατσιστής με την ιδιωτική ανάπτυξη; Επειδή δεν είχες την ικανότητα να παράγεις αξία ο ίδιος θα πρέπει να νιώθουμε όλοι οι υπόλοιποι μειονεκτικά;
Επίσης Alexis για καλή μου τύχη έχω αναλώσει πάρα πολύ χρόνο τους τελευταίους μήνες να παρακολουθώ τα πρακτικά των διαπραγματεύσεων, τις δηλώσεις, τις συνεντεύξεις όλων των μερών μετά από κάθε Eurogroup ή Σύνοδο Κορυφής.

Και ξέρεις τι σκέφτομαι Alexis;
Λυπάμαι τον κόσμο που δεν παρακολουθεί τόσο στενά τις εξελίξεις ή δεν καταλαβαίνει τα βασικά της macro-οικονομίας. Και τον λυπάμαι γιατί δημαγωγείς φίλε…
Λυπάμαι και για σένα βέβαια, που μέσα σε ένα νέο άνθρωπο έχει κρυφτεί ότι πιο παρωχημένο και αναχρονιστικό κυκλοφορεί στο πολιτικό σύστημα. Που ελέω timing και ανύπαρκτης πολιτικής ηγεσίας τα τελευταία χρόνια βρέθηκες να καθοδηγείς τον ελληνικό λαό εκεί που ξέρεις και εκεί που δεν ξέρει.
Δεν ξέρει όχι επειδή είναι κουτός, αλλά επειδή έχει ανάγκη να πιστέψει. Και το εκμεταλλεύεσαι αυτό ρε Alexis. Και πουλάει, επειδή μόνο ο λαϊκισμός ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις 40 χρόνια τώρα.

Σε αφήνω τώρα Alexis, πρέπει να πάω να δουλέψω και να δημιουργήσω αξία για να φτιάξω περισσότερες θέσεις εργασίας, πρέπει να φέρουμε φόρους για να πληρώσεις συντάξεις των συνδικαλιστών και την ΕΡΤ3.

Σε αφήνω τώρα και σένα να προεδρεύσεις. Ρίξε όμως κάτι πάνω σου Alexis, έτσι για το ενδεχόμενο που ο βασιλιάς είναι γυμνός.
-Επιχειρηματίας, 29 ετών

iefimerida

Αξιοπρέπεια: Μια λέξη που λέρωσαν

 Βάσω Κιντή


«Πρέπει να φροντίζουμε με στοργή την αξιοπρέπειά μας. Η έννοια της αξιοπρέπειας έχει εξευτελιστεί από την πλαδαρή και υπερβολή χρήση στην πολιτική ρητορική»- Ρόναλντ Ντουόρκιν

Δεν είναι μόνο η συνεχής και επαναλαμβανόμενη χρήση που άδειασε τη λέξη από το νόημά της και την κατέστησε γράμμα κενό, ένα τσόφλι που φτύνουν πάνω μας, είναι και η βαριά προσβολή να την επικαλούνται όταν συγχρόνως καταρρακώνουν ασύστολα την αξιοπρέπεια όλων μας.

• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να κοροϊδεύει και να εξαπατά ο Στρατούλης, υπουργός και αριστερός ηλικιωμένο άνθρωπο με ανερυθρίαστα ψεύδη για τη σύνταξή του για να πάρει την ψήφο του.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να αφήνονται οι ηλικιωμένοι (που δεν έχουν και κάρτες συναλλαγών) φοβισμένοι, μόνοι στη μοίρα τους.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να περιπλανιέται ο κόσμος από γειτονιά σε γειτονιά για να βρει λεφτά, τα δικά του λεφτά.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να μην δίνεις μία για το πώς θα πληρωθούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και θα συνεχίσουν να έχουν δουλειά (ο πρωθυπουργός μίλησε μόνο για τους δημοσίους υπαλλήλους)
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να αγωνιά ο κόσμος, από τη μια στιγμή στην άλλη, για το αν θα έχει τα απαραίτητα να ταΐσει την οικογένειά του και να φροντίσει τα παιδιά του που είναι μακριά για σπουδές.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας  να περιφρονείς το μέλλον της νέας γενιάς και όλων όσοι βρίσκονται στην ανεργία αδιαφορώντας για το τι πρόκειται να τους συμβεί χωρίς την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να κόβονται τα φτερά των νέων μας και των φοιτητών μας που ταξίδευαν στην Ευρώπη ελεύθερα με ένα κοινό νόμισμα, ισότιμοι πολίτες της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να ξέρεις ότι οδεύεις σε κλείσιμο τραπεζών (βλ. συνεννοήσεις με Αμερικανό ΥΠΟΙΚ), να μην έχεις προετοιμάσει τίποτε και να παραπλανάς με κατηγορηματικές δηλώσεις τον λαό σου μέχρι την τελευταία στιγμή.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας (και όχι μόνο) να αφήνεις τους απλούς πολίτες με τα λίγα ευρώ στην τράπεζα να ξεροσταλιάζουν στις ουρές, όταν οι φίλοι και τα μέλη της κυβέρνησης μπορεί να φρόντισαν εγκαίρως να μεταφέρουν στο εξωτερικό τις περιουσίες τους και τους παχυλούς λογαριασμούς τους. Τα 40 δισ. που έφυγαν από τις τράπεζες δεν ήταν τα εικοσάρικα των συνταξιούχων.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να κατηγορούν την κυβέρνησή σου στην παγκόσμια σκηνή ότι λέει ψέματα  στον λαό της και στους εταίρους της.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να καθιστά η κυβέρνησή σου τη  χώρα σου απομονωμένη και αποσυνάγωγη.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να είσαι ως χώρα στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου ταπεινώνοντας τον λαό σου. Μας λυπούνται, μας οικτίρουν ή μας περιφρονούν.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να υφαρπάζεται η ψήφος των βουλευτών με ανεπίσημα έγγραφα που φέρουν στο περιθώριο χειρόγραφες σημειώσεις, χωρίς χρόνο να μελετηθούν,
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να υφαρπάζεται η ψήφος των πολιτών σε ένα δημοψήφισμα με παραπειστικό, προσχηματικό, ακατανόητο και κυλιόμενο ερώτημα.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να μην επιτρέπεται να έχουμε τον χρόνο να διαβάσουμε, να ενημερωθούμε και να συζητήσουμε γι’ αυτό που καλούμαστε να ψηφίσουμε.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να ακυρώνονται και να καταπατώνται οι παρακαταθήκες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και του κράτους δικαίου (αυτές που μας επιτρέπουν να ζούμε με αξιοπρέπεια) με παραβιάσεις του συντάγματος, των νόμων και των κανονισμών. ‘Όπως αποκάλυψε ο Ν. Αλιβιζάτος φθάνουν να αλλάζουν εκ των υστέρων τους κανόνες του παιχνιδιού για να τους προσαρμόσουν στις ανάγκες του κυβερνώντος κόμματος τραβώντας ακόμη πιο πολύ προς την εκτροπή.
• Είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να ματαιώνονται κόποι, θυσίες, επιτεύγματα και φιλοδοξίες μιας ζωής αλλά και των προηγούμενων γενεών επειδή αυτοί που παριστάνουν την υπεύθυνη κυβέρνηση τζογάρουν στις πλάτες του λαού τους.

Και, τέλος, είναι βαριά προσβολή της αξιοπρέπειας να λέει ο Κατρούγκαλος του 12%, ο Κοτζιάς και ο Σκουρλέτης, δηλαδή όλη η κυβέρνηση, ότι το δημοψήφισμα είναι ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί. Δηλαδή, δεν καλούν τους πολίτες να αποφασίσουν κυριαρχικά για τη μοίρα τους αλλά τους χρησιμοποιούν ως εργαλεία για να βγει το αποτέλεσμα που ζητούν, που ελπίζουν ότι θα τους κρατήσει στην εξουσία και για το οποίο εργάζονται με όλα τα μέσα, αθέμιτα και θεμιτά. Οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν μία συμφωνία την οποία η κυβέρνηση σκοπεύει όχι να σεβαστεί και να εφαρμόσει, εφόσον υπερψηφιστεί, ή να απορρίψει εφόσον καταψηφιστεί αλλά, καθ’ ομολογία δική τους, να την παίξει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων

Έχω να τους θυμίσω ότι αυτό δεν είναι μόνο πολιτικά απαράδεκτο αλλά βαθιά ανήθικο. Ας διαβάσουν τον Καντ αφού τόσο κόπτονται για την αξιοπρέπεια. Οι άνθρωποι, λέει ο Καντ, έχουν εγγενή αξία, την αξιοπρέπειά τους. Γι' αυτό πρέπει πάντοτε να τους μεταχειριζόμαστε ως σκοπούς και ποτέ μόνο ως μέσον. Δηλαδή να τους σεβόμαστε, να τους λέμε την αλήθεια, να μην τους υποτάσσουμε στις δικές μας σκοπιμότητες.

Η μόνη απάντηση σε αυτή την εκστρατεία που εξευτελίζει λέξεις, ανθρώπους και θεσμούς είναι ένα βροντερό ΝΑΙ στο δημοψήφισμα για την Ευρώπη.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών protagon

Ο χρήσιμος κ. Λαπαβίτσας...

Νομίζω πως αυτό που συμβαίνει σ' αυτήν τη χώρα, το περιγράφει με απόλυτα ενδεικτικό τρόπο ο Λαπαβίτσας: «Υπάρχουν οι έλεγχοι στις τράπεζες, ήδη έχει υπάρξει μια σταθεροποίηση της κατάστασης. Αυτό, τις επόμενες ημέρες θα εξομαλυνθεί περισσότερο, όσο ο κόσμος θα συνηθίζει αυτή την κατάσταση, για τώρα. Άρα, δεν τίθεται θέμα κατάρρευσης αν ψηφίσουμε ΟΧΙ, γιατί υπάρχει έλεγχος». Να σταθούμε σε μια φράση του που τα περιγράφει όλα «ο κόσμος θα συνηθίζει αυτή την κατάσταση». Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αρχίζουμε να συνηθίζουμε σ' αυτή την κατάσταση.
Υπάρχει το γνωστό «πείραμα του Παβλόφ», μια μορφή συνειρμικής μάθησης και εξάρτησης. Κάτι τέτοιο μου θυμίζει αυτό που συμβαίνει. Αρχίζουμε να συνηθίζουμε τα πάντα, τα κάποτε αδιανόητα.

Για σκεφτείτε το. Λίγους μήνες πριν, ένα δημοσίευμα, μια φήμη, μια δήλωση που αναφερόταν στο ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή, προκαλούσε πραγματικό σοκ. Ελάχιστοι, φανταζόντουσαν ότι αυτό μπορεί ν' αποτελεί μια προοπτική για τη χώρα. Το έδειχναν και οι δημοσκοπήσεις, εκείνοι που ήθελαν την παραμονή στην ευρωζώνη δεν ήταν απλά οι περισσότεροι, ήταν η συντριπτική πλεινότητα. Ποσοστά που ξεπερνούσαν το 80 και 85%. Οι περιπτώσεις υπέρμαχων της δραχμής (Λαπαβίτσας, Κατσανέβας κ.ά.), ήταν απλά εξαιρέσεις.

Όσο πέρναγε ο χρόνος, όσο η συμφωνία με τους δανειστές δεν ερχόταν, όσο δαιμονοποιείτο η ευρωζώνη -όχι με όρους πολιτικής διαφωνίας αλλά συνθηματολογικής και συναισθηματικής προσέγγισης-, όσο δημιουργούντο φανταστικοί εχθροί γιατί κάπου επρεπε να αποδώσουμε την αποτυχία, όσο δεν γινόταν σαφές και δεν υπήρχε ακριβής πληροφόρηση για το τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή, όσο ο φανατισμός ξεπερνούσε ακόμα και τις φωνές εκείνες κυβερνητικών στελεχών (Σταθάκης, Βαρουφάκης κ.ά.) που επισήμαιναν τον κίνδυνο της δραχμής, τόσο τα ποσοστά εκείνα των ανθρώπων που υπερασπιζόντουσαν την επιλογή του ευρώ έχαναν έδαφος. Είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο σε όλα αυτά και δηλώσεις ανθρώπων που είχαν υπερτιμηθεί (π.χ. Ξυδάκης), οι οποίοι διατύπωναν την εντελώς αβάσιμη εκτίμηση ότι 200 χρόνια με τη δραχμή μεγαλουργούσαμε, ενώ δεν είδε κάτι τέτοιο στα χρόνια του ευρώ!!!

Ο κόσμος που άκουγε ότι δεν είναι και τόσο κακή μια τέτοια επιλογή και παράλληλα δεν είχε και την πληροφόρηση που θα του επισημαίνει τους κινδύνους (σ' έναν βαθμό και επειδή ο δημόσιος λόγος γίνεται με κραυγές και από ανθρώπους μειωμένης αξιοπιστίας), άρχισε να μετακινείται. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως η επιλογή του ευρώ διατηρεί ακόμα ένα προβάδισμα, αλλά όχι πια τόσο ισχυρό. Οι δραχμολάγνοι κέρδιζαν έδαφος, αφού κανένας δεν εξηγούσε ιδιαίτερα στους οικονομικά αδύναμους ότι αυτοί θα ήταν τα πρώτα θύματα της δραχμής.

Η χώρα ζει σε οριακές πια καταστάσεις. Συνωστισμός στα ΑΤΜ, στα σουπερμάρκετ, στα βενζινάδικα. Αυτό, το οποίο πολλοί περιέγραφαν ως μια πολύ μακρινή εικόνα, είναι ήδη πραγματικότητα. Με πολλές, συντριπτικά πολλές πιθανότητες να επιδεινωθεί. Αυτό που βιώνουμε, πραγματικά σιγά-σιγά το συνηθίζουμε. Όπως το είπε ο Λαπαβίτσας. Το αδιανόητο κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, ήδη συμβαίνει. Οι καταστάσεις έχουν μια παράλληλη πορεία (και απόλυτα συνδεδεμένη) με όσα περιγράψαμε για τη δραχμή. Εθιζόμαστε στη δραματική εξέλιξη των γεγονότων, συνηθίζουμε, έχουμε ήδη ξεπεράσει το αρχικό σοκ, σε λίγο οποιαδήποτε εξέλιξη θα είναι επίσης διαχειρίσιμη. Όλα θα τα συνηθίζουμε.

Άλλωστε, ο χρήσιμος για να μας περιγράφει τις εικόνες του μέλλοντος Λαπαβίτσας, έχει μιλήσει και γι' αυτό. Για τα συσσίτια δηλαδή που θα πρέπει να οργανωθούν. Για να μην τον αδικούμε, ο συγκεκριμένος υπέρμαχος της δραχμής, έχει πει ακόμα ότι όλα αυτά θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα, μετά θα έρθει η ανάπτυξη. Όπως οι μέλισσες!

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών protagon

Η πολιτική των νάνων

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ 

Ε​​δώ που τα λέμε, γιατί περιμένουμε να καταλάβει τα capital controls ένας άνθρωπος ο οποίος, αν και απόφοιτος του Πολυτεχνείου, δεν ήξερε τη διαφορά μονοξειδίου και διοξειδίου του άνθρακα; Θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι περισσότερο από μια κυβέρνηση της οποίας ο υπουργός Επικρατείας νόμιζε ότι οι Πολωνοί ήταν σύμμαχοι των Γερμανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Αναμέναμε καλύτερη διαχείριση των κοινών από έναν άνθρωπο που ήθελε εξόρυξη των... υδατανθράκων του Αιγαίου; Τι μπορούμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που επαίρεται ότι θα κάνει το νέο Κούγκι και ακόμη και ο «καθηγητής ουάου» των Οικονομικών αγνοεί ότι στο Κούγκι οι ανήμποροι έγιναν παρανάλωμα του πυρός;

Δυστυχώς ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι προϊόν της ημετέρας παιδείας, εκείνης που απαξίωσε την αριστεία, πολύ πριν την ποινικοποιήσει επισήμως ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς. Είναι παιδί του «δημοκρατικού πέντε», του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, που η «Πρόοδος» επέβαλε στην Ελλάδα. Δεν φταίει αυτός, ούτε όσοι τον ακολουθούν. Φταίνε οι προηγούμενοι, εκείνοι που στο όνομα τάχα μου της δημοκρατίας ισοπέδωσαν τα πάντα με πρώτη την παιδεία.

Προ μηνών, όταν είχε ξεκινήσει η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, φίλος της γενιάς (αλλά και πραγματικός αγωνιστής) του Πολυτεχνείου γκρίνιαζε για την ασυνάρτητη πολιτική της παρέας του Μαξίμου. «Γιατί δυσανασχετείς;» του αποκρίθηκε κάποιος. «Παιδιά σας είναι, και εσείς λαδώσατε να πάρουν το δίπλωμα. Τώρα πήραν και τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε ότι θα το επιστρέψουν μόνο με γρατσουνιές και δεν θα το στουκάρουν κάπου». Ε, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας στούκαρε τη χώρα σε έναν γιγάντιο σωρό αποξηραμένων ιδεοληψιών, με όλους εμάς μέσα. Δεν φταίει αυτός, φταίνε εκείνοι που έδωσαν το φακελάκι για να πάρει το δίπλωμα.

Ο μεγάλος Βρετανός διαφημιστής David Oglivy, που έφτιαξε μια αυτοκρατορία από το μηδέν, όποτε προσλάμβανε κάποιο στέλεχος στην Ogilvy & Mather, του δώριζε μια μπαμπούσκα. Στην τελευταία και πιο μικρή κούκλα υπήρχε ένα σημείωμα το οποίο έγραφε: «Αν ο καθένας από μας προσλαμβάνει κάποιον χειρότερό του, θα καταλήξουμε μια εταιρεία νάνων». Δυστυχώς -και με την αμέριστη βοήθεια των ηλεκτρονικών ΜΜΕ- αυτό έκανε η ελληνική κοινωνία. Εξέλεγε τους φωνακλάδες αντί των στοχαστικών, τους λαϊκιστές αντί των ευρωπαϊστών, τους αγράμματους αντί των εγγράμματων. Και τώρα το παγόβουνο σχίζει τα ύφαλα της χώρας, την οποία όλοι οι επιβάτες εν αγνοία τους θεωρούν αβύθιστη.

Φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση λόγω αμορφωσιάς και προχειρότητας· με δύο διαπραγματευτικές ομάδες που η μία έλεγε το μακρύ και η άλλη το κοντό της· έναν πρωθυπουργό που υποσχόταν ότι δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να μη δεχθούν οι εταίροι τις προτάσεις της· κι έναν υπουργό Οικονομικών που πήγαινε καθυστερημένος επί 20λεπτο στα Eurogroup κι έκανε αυτάρεσκες διαλέξεις για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ομως, αυτοί τόσα δεν ήξεραν, τόσα έπραξαν. Οι υπόλοιποι, οι νουνεχείς κι εγγράμματοι, γιατί σιώπησαν; Οπως θα έλεγε και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «στο τέλος δεν θα θυμόμαστε τις τσιρίδες των αγράμματων, αλλά τη σιωπή των σοβαρών», όσων τέλος πάντων απέμειναν στο κατά Βαρουφάκη «αριστερό τσούρμο».

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ