Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Η ώρα της απόφασης

Κάποια στιγμή τα παραμύθια θα τελειώσουν και ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει, ρήξη και δραχμή ή ευρώ με ένα νέο Μνημόνιο. Προσωπικά πιστεύω ότι θέλει πράγματι να μείνει η χώρα στο ευρώ. Δεν πιστεύω πως ο ίδιος και το στενό του επιτελείο έχουν στο μυαλό τους ένα κρυφό σενάριο δραχμής και ότι απλά τώρα παίζουν το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών (το blame game που λένε οι Αγγλοσάξονες). Αντιλαμβάνονται τι σημαίνει δραχμή, καταλαβαίνουν πόσο βαριά θα είναι η ιστορική τους ευθύνη, γιατί ανάλογες αποφάσεις λαμβάνονται κάθε 40-50 χρόνια, και αν.

Πρέπει, όμως, να αποφασίσει ο κ. Τσίπρας. Αν θέλει τη ρήξη ας την κάνει, αφού βεβαίως ρωτήσει με κάποιον τρόπο τον ελληνικό λαό. Εφόσον επιλέξει τον ρόλο ενός μεταμοντέρνου Αλιέντε έχει ήδη κάνει πρόοδο στη συγγραφή του αφηγήματος. Αν κάνει τη ρήξη και χάσει μια εκλογική αναμέτρηση ή ένα δημοψήφισμα θα φταίνε οι «νταβατζήδες» και τα ισχυρά κέντρα της Ευρώπης. Αν κερδίσει θα κληθεί να διαχειρισθεί μία κόλαση για 1-2 χρόνια, με συνέπειες που δεν μπορούμε να φαντασθούμε, γεωπολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές.

Είναι όμως η ρήξη μια γραμμή τέλος πάντων. Αυτό που γίνεται σήμερα είναι ένα απερίγραπτο αλαλούμ και μια αμιγώς διπολική πολιτική που κάπου θα σκάσει. Να το πούμε καθαρά. Πάρα πολλά στελέχη, υπουργοί και σύντροφοι του κ. Τσίπρα θέλουν να κυβερνήσουν σαν να βρισκόμασταν στη δραχμή. Είναι κάθετοι στις περισσότερες μεταρρυθμίσεις, που καλώς ή κακώς αποτελούν το ευρωπαϊκό ευαγγέλιο αυτή την ώρα, τους αρέσει να σηκώνουν το τηλέφωνο και να δίνουν εντολές για πράγματα που είναι εντελώς εκτός κανόνων της Ε.Ε., όχι απλά της Ευρωζώνης. Δεν το κρύβουν οι άνθρωποι. Σου λένε «καλύτερα στη δραχμή, να κάνουμε ό,τι θέλουμε», «καλύτερα στη δραχμή παρά να προδώσουμε όσα πιστεύουμε».

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες που απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Εχει ένα οικονομικό επιτελείο που παίζει stratego και παίγνια διαπραγματεύσεων που δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος. Εχουν... τρελάνει οι άνθρωποι και τους τελευταίους φίλους και υποστηρικτές που είχε ο κ. Τσίπρας, αλλά και η πατρίδα μας. Τον έχουν πείσει πως η κ. Μέρκελ αποκλείεται ποτέ να μας οδηγήσει στη χρεοκοπία, ότι «θα μας δώσουν τα λεφτά την τελευταία στιγμή» και άλλα τέτοια. Με τους χειρισμούς τους καθιστούν καθημερινά πολύ πιο δύσκολη τη θέση εκείνων που έχουν ειδικό βάρος και θέλουν να βοηθήσουν. Δεν το καταλαβαίνει; Πρόκειται για τον συνήθη πρωθυπουργικό εγωισμό του εκάστοτε ενοίκου του Μαξίμου που θεωρεί την παραδοχή ενός λάθους, έστω και αυτοκτονικού, ως αχρείαστη ένδειξη αδυναμίας; Ποιος ξέρει...
Πάντως εδώ που βρισκόμαστε ο κ. Τσίπρας πρέπει κάποια στιγμή μέχρι τις 20-25 Απριλίου να πάρει τις αποφάσεις του. Ο ένας δρόμος είναι να σχηματίσει μια γερή και συνετή ομάδα επαγγελματιών και να τελειώσει τη διαπραγμάτευση γρήγορα. Κατόπιν να μιλήσει με αλήθειες και να πει «αυτό είναι το deal που πήραμε, καλύτερο δεν έχει. Πάμε να το υλοποιήσουμε και θα κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε μόλις πάρουμε τα πάνω μας». Ο άλλος δρόμος είναι να επιλέξει τη ρήξη και να ζητήσει την έγκριση του λαού γι’ αυτό. Υποθέτει κανείς πως σε αυτή την περίπτωση ο κ. Λαπαβίτσας και κάποιοι άλλοι θα έχουν ένα σχέδιο και για το τι θα ακολουθήσει.

Ετσι όμως δεν οδηγεί πουθενά. Η πραγματική οικονομία διαλύεται με γοργούς ρυθμούς. Το κράτος αποσυντίθεται. Οσοι περίμεναν κάτι και δεν θα το παίρνουν θα αρχίσουν να μαζεύονται έξω από τα υπουργεία και η κοινωνία θα εισέλθει σε ένα βαθύ διχασμό. Ο κ. Τσίπρας θα χάνει τον έλεγχο και θα παραμονεύει ο κίνδυνος της καθίζησης της κυβέρνησης και της χώρας, που θα γίνεται μη κυβερνήσιμη κάθε εβδομάδα που θα περνάει.

Βιάστηκε ο κ. Τσίπρας να γίνει πρωθυπουργός σε μία χώρα που έχει φλέγουσες εκκρεμότητες σε όλα τα μέτωπα, στην εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, στη σχέση με τους δανειστές, στην υγεία, παντού. Και τώρα πλησιάζει η ώρα μιας απόφασης, που θα πάρει μόνος του γνωρίζοντας πως αν αυτή είναι καλή ή όχι δεν θα κριθεί από την επόμενη δημοσκόπηση, αλλά από την Ιστορία.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 05/04/2015

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

εγώ έχω το όνειρο, μιλάμε..



“τι να την κάνω εγώ την πραγματικότητα, τους λέω... αφού δεν με θέλει... δεν μιλάει.. ποτέ δεν μίλησε.. ποτέ!!! έπαιξε μόνο... έντιμα..
εγώ έχω τ‘όνειρο, μιλάμε..“ έντιμα...
-Τάσος Λειβαδίτης-

αναιδής πράφραση...

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Eduardo Galeano



"δεν καταφέρνω να κοιμηθώ.έχω μια γυναίκα σφηνωμένη στα βλέφαρα.αν μπορούσα, θα της έλεγα να φύγει.μα έχω μια γυναίκα σφηνωμένη στο λαιμό"

Eduardo Galeano

Βαρουφάκης vs Βαρουφάκη

Βαρουφάκης vs Βαρουφάκη: Διαψεύδει και το email που έστειλε στους δανειστές!

Κωστής Πλάντζος02/04/201514:52


Ομολογεί πως ούτε το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών δεν πιστεύει ότι θα εισπράξει τα έσοδα που προβλέπονται στη λίστα των 26 σελίδων και δεν στηρίζεται σε αυτά - «Επιστρέφει» στο 1,5% ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος - Αντιγνωμία και με Βαλαβάνη για τον ΦΠΑ στα νησιά

Στην αποδόμηση των προτάσεων που υπέβαλε στους θεσμούς ο Γιάνης Βαρουφάκης, προχωρά ο ίδιος ο... Γιάνης Βαρουφάκης, δικαιώνοντας την κριτική των δανειστών ότι «δεν έλαβαν λίστα μέτρων» ή «δεν υπάρχει βάση συζήτησης» με την κυβέρνηση.



Με ανακοίνωσή του, το υπουργείο Οικονομικών δείχνει πώς αντιμετωπίζει τα κείμενα της διαπραγμάτευσης: φάσκει και αντιφάσκει, ενώ εκπέμπει το μήνυμα «μην πιστεύετε ότι θα πιάσουμε πλεόνασμα 3,1%-3,9% του ΑΕΠ», που έλεγε η λίστα Βαρουφάκη.

Λέει δηλαδή ότι π.χ. η κατάργηση των φοροαπαλλαγών ή η αύξηση των φορολογικών συντελεστών δεν θα αποδώσουν τίποτε, αφού ο στόχος του 1,2% (που υποστηρίζει πως θα έπιανε, χωρίς καν να πάρει έξι δισ. μέτρα) δεν αλλάζει.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε, σχετικά με τη λίστα Βαρουφάκη που διέρρευσε στους Financial Times, το υπουργείο Οικονομικών:

- υποστηρίζει ότι, για την κυβέρνηση, στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα φέτος είναι 1,2% και όχι 3,1%-3,9% που παρουσίασαν στους δανειστές.

Προφανώς, θεωρεί ότι τα επιπλέον έσοδα που λέει το χθεσινό email της ομάδας Βαρουφάκη, δεν πρέπει να ενδιαφέρουν τους δανειστές, δεν αποτελούν αντικείμενο συμφωνίας, αλλά η κυβέρνηση θα πετύχει υπερείσπραξη, χωρίς να χρειάζεται, για δικούς της σκοπούς (πχ κοινωνικές παροχές), άσχετους με τις δανειακές υποχρεώσεις.

- δηλώνει ότι... δεν θέλει τόσο μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα σε μια περίοδο κρίσης, γιατί υπονομεύουν την ανάκαμψη!

- ομολογεί πως ούτε το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών δεν πιστεύει ότι θα εισπράξει αυτά τα έσοδα και δεν στηρίζεται σε αυτά! Υποστηρίζει ότι έχει στόχο το πλεόνασμα 1,2%, σαν να μην είχε πάρει καν νέα μέτρα, παρότι υποτίθεται ότι με τα μέτρα ύψους 5,036-6,563 δισ. θα «έπιανε» πλεόνασμα 3,1%-3,9%.


ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ


Η γνωστή τακτική: Προτείνουμε αυτό που προτείνουμε αλλά ισχυριζόμαστε πως λέμε ασάφειες που δεν τις εννοούμε. Δηλαδή λέμε και καμιά μαλακία για να τους κοροϊδέψουμε...Εσείς μην τα πιστεύετε, για χαμηλό πλεόνασμα πάμε...
Ετσι κι αλλιώς δεν ξέρουμε τι μας γίνεται....

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Η διαλεκτική της κριτικής

Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση στις ακόμα και βιτριολικές κριτικές που γίνονται για τα πολλαπλά φαινόμενα της κυβερνητικής κουλαμάρας, καθώς αυτά εκδηλώνονται καθημερινά και μάλιστα με αμείωτη ένταση;

Πάντως όχι η καλύβα και ο γράφων αυτά τα σχόλια.
Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να εντοπίζουμε το κύριο πολιτικό διακύβευμα και να μη το χάνουμε από την οπτική μας μετά από κάθε λαφαζανιά ή κάθε νέα κωσταντοπουλιάδα.

Γιατί η ουσία βρίσκεται αλλού.
Και όλοι καταλαβαίνουμε που.
Ακόμα και όσοι, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της καλύβας* πριν τις εκλογές, επέμεναν να τοποθετούν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών τους και τώρα κλαίνε και οδύρονται επικαλούμενοι τις «προδομένες» αριστερές τους ονειρώξεις.

Η καλύβα ψηλά στο βουνό, 2/4/2015

Οι Εξεταστικές που συσκοτίζουν

Η Στέλλα Παπαμιχαήλ γράφει στα “Υστερόγραφα”: Οι Εξεταστικές που συσκοτίζουν

Η εμπειρία αυτής της χώρας από τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών έχει να επιδείξει μάλλον πενιχρά αποτελέσματα ως προς το τι πραγματικά συνέβη σε μια υπόθεση και ποιος πραγματικά φταίει.
Η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα είναι συνήθως αυτή που κρίνει και καθορίζει την εξέλιξη μιας εξεταστικής, ενώ τα διαφορετικά πορίσματα που συντάσσονται διανθίζουν με κομματικές αποχρώσεις το όποιο αποτέλεσμα.
Σε γενικές γραμμές έχει αποδειχθεί ότι οι κυβερνήσεις ανακοινώνουν εξεταστικές επιτροπές κυρίως για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, άλλοτε για να αποπροσανατολίσουν από πραγματικά προβλήματα και άλλοτε για να συντηρήσουν ατμόσφαιρα πολιτικής οξύτητας και να αποδώσουν ευθύνες σε κομματικούς αντιπάλους.
Κάποιες φορές η σύνθεση των εν λόγω επιτροπών μπορεί να βγάλει “λάδι” όσους παραπέμπονται, σε κάποιες άλλες, σπανιότερα, οι βουλευτές- δικαστές φθάνουν στο σημείο να άρουν τις ασυλίες των πολιτικών και ανοίγουν το δρόμο σε δικαστική διερεύνηση, όπως θα έπρεπε εξαρχής να γίνεται.
Τελευταίο παράδειγμα η δίκη του Γιώργου Παπακωνσταντίνου,στο Ειδικό Δικαστήριο, που έριξε αυλαία με μια δικαστική απόφαση στην ουσία απαλλακτική για τον πρώην Υπουργό Οικονομικών από τις βαρύτατες κατηγορίες που του είχε επιρρίψει το πόρισμα της βουλής.
Οι ανώτατοι δικαστές μετέτρεψαν το ένα κακούργημα σε πλημμέλημα και τον αθώωσαν για το δεύτερο, ενώ στην ουσία “άδειασαν” τους πολιτικούς της εξεταστικής που έψαχναν προφανώς ένα εξιλαστήριο θύμα για να πάρει στους ώμους του τις ευθύνες ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που ποτέ δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει την φοροδιαφυγή.
“Άνθρακας” δηλαδή ο θησαυρός για μια υπόθεση, της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ, που συγκλόνισε πριν από τρία χρόνια, το πανελλήνιο. Η κάθαρση έπρεπε με κάποιο τρόπο να προκύψει, ο Παπακωνσταντίνου ήταν δυνητικά αυτός που μπορούσε να παραπεμφθεί, αλλά τελικά χωρίς σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία δεν μπορούσε και να καταδικαστεί.
Το κυριότερο, οι ευθύνες για τη διαχείριση της λίστας έπεσαν αποκλειστικά σε ένα πρόσωπο απαλλάσσοντας άλλα, ενώ τρία χρόνια μετά, από τη λίστα των 2062 μεγαλοκαταθετών έχουν ελεγχθεί μόνο οι 50, επιβεβαιώνοντας την δυστοκία μηχανισμών και άλλων κέντρων να διερευνήσουν σε βάθος την σκοτεινή υπόθεση.
Η εξεταστική για το πώς μπήκαμε στα μνημόνια ήταν κάτι που είχε όντως προαναγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από την θέση του στην αντιπολίτευση, αλλά ο χρόνος της ανακοίνωσης σε συνδυασμό με την επιλογή να ανέβουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης, όπως φάνηκε από την χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στη βουλή είναι κάτι που ευλόγως προβληματίζει για την σκοπιμότητα της.
Αρκεί μόνο να αναρωτηθεί κανείς πόσες εξεταστικές οδήγησαν τελικά στο να χυθεί άπλετο φως σε ένα σκάνδαλο και τι πραγματικά εξυπηρέτησαν στην προκειμένη συγκυρία.
Είναι όντως η αποκάλυψη της αλήθειας και η τιμωρία των υπευθύνων ο στόχος ή απλώς θα συσκοτιστούν και πάλι στα γεγονότα και θα συγκαλυφθούν όλοι οι υπαίτοι, όπως περίτρανα απέδειξε η υπόθεση Παπακωσανσταντίνου….

Υστερογραφα

Λιλή Ζωγράφου: Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.

«Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.


Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.

Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.

Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.

Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.

Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.

Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.

Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.

Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. 

Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. 

Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. 

Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας». 

Απόσπασμα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου "Επάγγελμα Πόρνη", Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1998



enallaktikos.gr 31/03/2015, 22.55

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Παίδων αγωγή

Πάνος Θεοδωρίδης | 01.04.2015 | 01:50
 
Πάντα το ξεχνούσα, πάντα την πατούσα.
 
Μια φορά το χρόνο,επί δέκα χρόνια, από τα τρία ως τα δεκατρία, με ξυπνούσε ο πατέρας μου προσωπικά. Μήτε ξυπνητήρι, μήτε μάνα στον ορίζοντα.
 
Επιπλέον, χαμογελούσε εγκάρδια.
 
Μου έλεγε «σου έχω μια έκπληξη. Σε περιμένει στην αυλή το ποδήλατό σου».
 
Πεταγόμουνα άνιφτος και  ξυπόλητος και ορμούσα στην έξοδο.
 
Στην αυλή του Τσιρέλη, έφτανα ως τη βραγιά με τους κρίνους.
 
Στην αυλή της Σαμολαδούς, έβγαινα από την πόρτα της κουζίνας και κοίταζα τα κρεμμυδάκια.
 
Στην αυλή του Σαρμπάνη, επιθεωρούσα το ταρατσάκι, πίσω από το σπίτι του Τσαϊρίδη.
 
Πουθενά ποδήλατο.
 
Έστρεφα με αγωνία το κεφάλι προς τον πατέρα μου που γελούσε και τον κοίταζα με έκπληξη.
 
Κάθε χρόνο, από το 1951 ώς το 1961, η ίδια χαρούμενη ανταπόκριση.
 
«Πρωταπριλιά!» μου ανακοίνωνε.
 
Ήταν ωσάν εφιάλτης. Πάντα το ξεχνούσα, πάντα την πατούσα.
 
Ώσπου βρήκα την απάντηση. Μια φορά το μήνα ,είχαμε κότα βραστή. Δεν υπήρχαν πτηνοτροφεία, αλλά υπήρχαν κοσάρες. Ενίοτε αυγωμένες. Και η σούπα ήταν φιδές. Φαγητό για ασθενείς, να δυναμώνουν.
 
Και η τελετουργία του «γιάντες».
 
Εκεί, τα ίδια.
 
Ο πατέρας μου έβγαζε το δίχαλο κοκκαλάκι, το καθάριζε και το έτεινε με πρόκληση μπροστά μου.
 
Έσπαζα το δίχαλο και ξεκινούσε το γιάντες.
 
 Έπρεπε, έως το τέλος του φαγητού και κατά την ώρα ώς την μεσημεριανή σιέστα, να του δώσω ή να μου δώσει κάτι, και να το πάρω ή να το πάρει, χωρις να πω  ή να ειπεί «το ξέρω».
 
Τότε αυτός που έδινε χωρίς απάντηση, έλεγε «γιάντες» και κέρδιζε.
 
Όλα αυτά τα χρόνια, το ξεχνούσα και την πατούσα.
 
Από το 1951 , έως το 1961.
Είτε μου έδινε μιά κόρα από το κάτω μέρος του χάσικου ψωμιού, είτε ένα ποτήρι νερό.
 
Μετά άκουγα το «γιάντες».
 
Ο ίδιος υποστήριζε ότι το γιάντες και το δήθεν ποδήλατο της πρωταπριλιάς  τα έμαθε στη Σιβηρία και πάντα τον νικούσε ο πατέρας του.
 
Στο Ιρκούτσκι είχε ποδηλατοδρόμιο και παγοδρόμιο, είχε προσωπικό έλκηθρο, αλλά ποτέ ποδήλατο.
 
 Πάντα ο πατέρας του τον ξεγελούσε.
 
Το 1962 οργανώθηκα, έβαλα σημάδια, έδεσα κλωστή στο δάχτυλο και όταν με ξύπνησε, δεν βγήκα στην αυλή, μόνο είπα «πρωταπριλιά» και γύρισα πλευρό.
 
Και στην πρώτη κότα του Απριλίου,είχα βάλει τη «Μακεδονία» ανάμεσα στην καρέκλα και στο μπούτι μου και όταν σπάσαμε το κοκκαλάκι του την πάσαρα λέγοντας «μπαμπά, εδώ γράφει για το Ιρκούτσκι, κοίτα!»
 
 Άρπαξε την εφημερίδα, οπότε του φώναξα «γιάντες!».
 
Δεν ξαναπαίξαμε ποτέ ξανά ,μήτε με αιφνιδίαζε.
 
Μου έμαθε πάντως τάβλι, πινάκλ, πόκερ και ντόμινο, ντάμα και σκάκι.
 
Πάλευε να μου μάθει το ρώσικο αλφάβητο και μερικές λέξεις.
 
Βλαστημάω έκτοτε που δεν τον άφησα να με κοροϊδεύει ώσπου να φύγει από τη ζωή.
   
CLOUD
GENERATOR - AGGREGATOR