Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

σιωπή....

'' Η σιωπή παραμένει αναπόφευκτα
μια μορφή του λόγου.''
*******************************************
Σ.Σόνταγκ

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο

                                                                                                      Ρέα Βιτάλη 

«Δώσε το χέρι σου. Σφιχτή χειραψία». «Ανασηκωμένους τους ώμους. Μην καμπουριάζεις». «Όταν κάθεσαι τα πόδια να είναι κλειστά. Δεν κάθεσαι σε καφενέ! Και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια». «Όταν σε ρωτούν κάτι κρίσιμο μην κάνεις Αααα... Δείχνεις ότι δεν έχεις απάντηση». Κώδικες σωστής ανατροφής. Δώσαμε τόνους πτυχίων στα παιδιά μας αλλά ξεχάσαμε την έννοια ανατροφή. Και τα σχολεία διδάσκουν δήθεν...

Κάτι σε μόρφωση αλλά όχι ανατροφή πια. Παρακολούθησα τον Αλέξη με τον Πρόεδρο Κλίντον. Αρχικά, την εικόνα με φωνή. Μετά χωρίς φωνή. Ο Αλέξης είναι ο σύγχρονος Ελληναράς. Όχι ο Έλληνας. Και δεν έχει να κάνει με τα αγγλικά του. Ο λαός μας συνεννοείται καλύτερα από πολλούς λαούς. Έχει να κάνει με στοιχειώδη που μαθαίνουν οι σύγχρονοι στα σχολεία και μετέπειτα στα Πανεπιστήμια. Την αληθινή έννοια «μόρφωση». Που διαχώριζε ανέκαθεν τον μορφωμένο από τον αμόρφωτο. Στα δικά μας «κέντρα εκπαίδευσης» οι καταληψίες επί σειρά ετών εκπαιδεύονταν στη χαζομαγκιά. Στην μαύρη τους την τύφλα για τα διεθνή. «Μανιέρες» περιφέρανε. Μακροσκελείς ατάκες του κερατά, διανθισμένες με κοινοτοπίες του κερατά «η πλουτοκρατία», «οι δολοφόνοι των λαών Αμερικάνοι»...

Φαιδρές μεγαλοστομίες από γενιά σε γενιά. Και οι γονείς καμάρωναν δήθεν «επαναστάτες». Μπουληδοεπαναστάτες. Και Πανεπιστήμια στην Αγγλία, με φαγητά σε τάπερ από Ελλάδα και στο καπάκι κι ένα μάστερ. Εξευτελίσαμε την έννοια του μάστερ. Μάστερ στην άγνοια. Άγνοια με δίπλωμα. Και επιστροφή για δουλειά στην οικογένεια ή σε οικογενειακό φίλο. Σε γνωστό πάντως. Πάντα ο γονιός να καθαρίζει απαριθμώντας τα προσόντα του τέκνου. Και μετά πάλι ο γονιός να καθορίζει το ντιλ της αμοιβής. «Είναι με τα καλά του που θα σε πληρώνει μόνο με τόσα λίγα. Εσύ έχεις και μάστερ!». Σε ποιο ελληνικό σχολείο διδάσκονται τα παιδιά debαte; Σε ελάχιστα ιδιωτικά, για να είμαι δίκαιη. Σε ποιο ελληνικό σχολείο μαθαίνεις τον τρόπο που πρέπει να σταθείς απέναντι σε ακροατήριο για να παρουσιάσεις εργασία;

Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο. Ένα «Πάμε μωρέ και βλέπουμε!». Αυτό ήταν το ρεζουμέ της συνέντευξης που μαρκάριζε τον αέρα. Πού πας με προσόν το «Τόλμη και Γοητεία» φιλαράκο; Χάθηκαν οι γόηδες στον πλανήτη Αμερική; Πού πας απροετοίμαστος; Πώς θα πουλήσεις στον ναό της αγοράς; Με χάχανα και χαμόγελο και Ε Α α Ε; Αφού δεν ξέρεις το προϊόν σου; Ποιο είναι το προϊόν σου; «Το ανθρώπινο δυναμικό». Κλασική περίπτωση. Όλη η έγνοια μας οι «Προσλήψεις». Το θέμα είναι να τακτοποιήσουμε κόσμο! Γενικώς και αορίστως. Σε τι αντικείμενο; Κάτι θα βρούμε μωρέ! Με ποια κατεύθυνση; Προς τα κάπου. Με ποιο και πόσο κράτος; Αυτό που ΘΑ φτιάξουμε ΙΣΩΣ. Αυτό το άτιμο «μωρέ» που μας καταδιώκει.

Και από την άλλη, η Γιάννα. Υπέρμετρα φιλόδοξη. Ασίγαστη. Ξεμακιγιάρισέ την, δες την με τη συμπάθεια που της αξίζει. Της κατατρεγμένης από φιλοδοξία. Της μεθοδικής καταφερτζούς. Που όσο μακριά να φτάσει... τι να το κάνεις; Αν απέναντί σου δεν λογαριάζεις μάτια Ελλήνων να μουρμουράνε «Κοίτα πού έφτασε η Γιάννα!». Σήκωσε ολόκληρη θεατρική παράσταση. Γράπωσε το κουτσό το άλογο, το έζωσε χαλινάρι «Εδώ βρε! Εδώ! Κοίτα να μη τα θαλασσώσεις. Κοίτα τι ευκαιρία σου δίνω! Κοίτα βρε!». Αγαπημένη φυσιογνωμία Γιάννα. Στα θαλάσσωσε. Δεν ήταν γι' αυτόν. Αλλά δεν σε φοβάμαι, ρε Γιάννα. Κάπως θα του τα μπαλώσεις. Μικρή, παράξενη πατρίδα. Λίγο να γελάς, λίγο να κλαις. Ελληνική μου ψυχοσύνθεση. Τόσο ευανάγνωστη.    
 
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr 

Αποψη: Το γέλιο των επενδυτών και ο κ. Τσίπρας

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ


Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι βρέθηκε σε άγνωστα νερά, αναγκασμένος να συζητήσει πρώτη φορά στα σοβαρά -χωρίς συνθήματα και περίτεχνες κορώνες- για τις οικονομικές προοπτικές της χώρας. 

Ήταν κι εκείνο το γέλιο των παριστάμενων πολιτικών, επενδυτών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης... Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ήταν τραγικός στην συνομιλία του με τον Μπιλ Κλίντον κατά την διάρκεια του 10oυ ετήσιου συνέδριό του Clinton Global Initiative που έγινε την Κυριακή (27.9.2015).

Αμήχανος, αδυνατούσε να απαντήσει σε συγκεκριμένες ερωτήσεις του πρώην προέδρου των ΗΠΑ· ερωτήσεις, μάλιστα, που ήταν χαλαρές πάσες για να σκοράρει ο Έλληνας πρωθυπουργός. «Αν δειπνήσω με ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα και θα ήθελαν να επενδύσουν εκεί, που θέλετε να τους ζητήσω να επενδύσουν; Έχετε κατάλογο επιθυμητών επενδύσεων;», ρώτησε ο Κλίντον και ο Έλληνας πρωθυπουργός μουρμούρισε κάποια μπερδεμένα για τους παριστάμενους επενδυτές (κάποιοι υπολογίζουν ότι η συνολική περιουσία όσων άκουσαν και γέλασαν με τον κ. Τσίπρα στο ξενοδοχείο Σέρατον της Νέας Υόρκης ξεπερνά τα 100 δισ. ευρώ). Τι θα μπορούσε να τους πει; Για τις πρωτοβουλίες του κ. Σκουρλέτη στις Σκουριές ή για τις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε -μα κάθε...- επένδυση στην Ελλάδα;

Δεν ήταν τα αγγλικά η βασική αναπηρία του κ. Τσίπρα. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι βρέθηκε σε άγνωστα νερά, αναγκασμένος να συζητήσει πρώτη φορά στα σοβαρά -χωρίς συνθήματα και περίτεχνες κορώνες- για τις οικονομικές προοπτικές της χώρας. Κι αυτός απάντησε τσάτρα-πάτρα, όπως μίλησε στην Λάρισα· λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα αγόρια και κορίτσια που αποτελούν τον μεγαλύτερο πλουτοπαραγωγικό πόρο της χώρας. Το βασικό πρόβλημα του κ. Τσίπρα και ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν κατανοούν το διεθνές περιβάλλον στο οποίο είναι αναγκασμένη να βαδίσει η χώρα. Αυτό φάνηκε και στην επτάμηνη καταστροφική διαπραγμάτευση αλλά και στις πολλές και συνεχιζόμενες δηλώσεις υπουργών για αναπαλαίωση των πάντων.

Παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου γράφαμε ότι «αύριο οι Ελληνες, κατά πάσα πιθανότητα, θα εκλέξουν τον πρώτο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης που δεν έζησε ποτέ στο εξωτερικό. Το ευτύχημα είναι ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, όπως απέδειξε με τα αγγλικά του, μαθαίνει γρήγορα. Ας ελπίσουμε ότι θα καλύψει εξίσου ταχύρρυθμα τα κενά της Ιστορίας, που πιθανώς έχει, λόγω καταλήψεων στη νιότη του. Κανείς όμως δεν πρέπει να ξεχνά ότι ενώ “πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. // A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. // Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. // Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω”. Κ. Π. Καβάφης, “Τα τείχη”» («Ακούσαμε ποτέ κρότον κτιστών;», Καθημερινή 24.1.2015)

Χθες η Ελλάδα κλείστηκε λίγο περισσότερο απ' έξω. Το γέλιο των παριστάμενων στην εμφανή αμηχανία του κ. Τσίπρα να απαντήσει, μπορεί να ήταν κοροϊδευτικό, μπορεί κι από συμπόνια. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως ουδείς θα σκεφτεί μετά από αυτό να επενδύσει στην χώρα.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Η νέα ελληνική κοινωνία

Νίκος Βατόπουλος ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ 

Αραγε πόσοι επικροτούν την παραίτηση του Δημήτρη Καμμένου από την κυβέρνηση για τους λόγους για τους οποίους κατηγορήθηκε; Είναι ένα ερώτημα που στις μέρες μας απασχολεί έντονα, καθώς μετά το εκλογικό αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι προσφέρουν τη δική τους ανάγνωση της ελληνικής κοινωνίας.

Μιλούν για μια «νέα» ελληνική κοινωνία, με ομόκεντρους κύκλους, με αντιθετικές ομάδες, με βαθιές μετατοπίσεις και απρόβλεπτους τριγμούς. Εν ολίγοις, η ανατομία της «νέας» ελληνικής κοινωνίας έχει ως αφετηρία ένα κοινό, μελανό σημείο. Τη διαπίστωση ότι οι αρχές της δημοκρατίας, όπως έως πριν από λίγα χρόνια τις αποδεχόμασταν ως κοινές αξίες, έχουν κλονιστεί. Σήμερα, ολοένα και πιο συχνά διαπιστώνουμε την ευκολία με την οποία ιδέες, αντιλήψεις και πεποιθήσεις που πλήττουν εμμέσως ή άμεσα την αυτοδιάθεση του ατόμου και την κοινώς αποδεκτή συνθήκη της κοινωνικής συμβίωσης βρίσκουν έδαφος στην κοινωνία και αποδέκτες ανάμεσα στους Ελληνες πολίτες. Χωρίς έκπληξη πλέον, αλλά πάντα με τεράστια απορία και ανησυχία, παρατηρούμε την αυξανόμενη απήχηση απόψεων που δεν συγκροτούν καν ιδεολογία, αλλά απηχούν απλώς νεφελώδεις και αυθαίρετες ερμηνείες όπως και σπασμωδικούς και κυνικά απλουστευτικούς αφορισμούς για ζητήματα λειτουργίας των θεσμών ή προστασίας του ατόμου.

Μέσα σε αυτό το κατακερματισμένο κοινωνικό τοπίο, η περίπτωση του Δημήτρη Καμμένου προκαλεί μόνο εκείνους οι οποίοι βρίσκονται έξω από τα όρια αυτής της νεφελώδους συνθήκης. Αν μπορούσε κανείς να μετρήσει στην κοινωνία την απήχηση και την αποδοχή απόψεων για τις οποίες κατηγορήθηκε ο ολίγων ωρών υφυπουργός, θα βρισκόταν πιθανώς σε αμηχανία με τα αποτελέσματα μίας έστω και πρόχειρης έρευνας. Δεν είναι άσχετο, φυσικά, που πάνω από το 50% του πληθυσμού που προσέρχεται στις κάλπες αισθάνεται άνετα να ψηφίσει υπέρ κομματικών σχηματισμών που δεν έχουν σχέση με την αστική, φιλελεύθερη δημοκρατία. Σαφώς, η ίδια η αστική, φιλελεύθερη δημοκρατία μεταλλάσσεται διεθνώς και το νέο σχήμα δεν το γνωρίζουμε. Αλλά στη δική μας κοινωνία διαχέεται επιπλέον και η εντύπωση ότι ο αστικός πολιτισμός, ή έστω οι κοινωνικές ομάδες που αυτοπροσδιορίζονταν ως αστοί, διαλύεται για να επανασυντεθεί με άλλες ιεραρχήσεις και εσωτερικές διαβαθμίσεις. Είμαστε σε σημείο βρασμού.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Life will go on....

Σταμάτα να πίνεις, έλεγα.. Δεν με άκουσε ποτέ.. Είχε μια τάση να τα γαμήσει όλα.
Και τα γάμησε.



Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Του χθες οι βαλίτσες..

Μεγαλώνω κρυφά το μωρό
της στερνής, ζωντανής μου αυταπάτης

μεταξύ Ὀνείρου καί Φαντασίας



Εἶναι δυό κωλόμπαρα στήν Ἀμαλιάδα κοντά κοντά μεταξύ τους, 
πού λέγονται, «Ὄνειρο» καί «Φαντασία».

Αὐτός, λοιπόν, ἔμενε κάπου μεταξύ Ὀνείρου καί Φαντασίας.

Τζίμης Ευθυμίου

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Μύθοι που κατέρρευσαν - Του Δημήτρη Χατζηδημητρίου

Eurokinissi/ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Το αποτέλεσμα της κάλπης οδήγησε στην κατάρρευση κι ορισμένων βολικών κι εύπεπτων μύθων, που καταδυνάστευσαν την πολιτική και τους πολίτες τα τελευταία χρόνια.



Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου

Είναι πλέον κοινά παραδεκτό. Οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου οδήγησαν στον οριστικό ενταφιασμό της διαίρεσης σε «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».

Το σχήμα αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματικό προκειμένου να εκτοξευθούν στο κέντρο της πολιτικής ζωής περιθωριακά κόμματα και να οικοδομηθούν εκ του μηδενός, και εκ της πολιτικής ανυποληψίας, λαμπρές πολιτικές καριέρες.

Πλέον, όμως, δεν αντέχει στη σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Το αποτέλεσμα της κάλπης οδήγησε στην κατάρρευση κι ορισμένων βολικών κι εύπεπτων μύθων, που καταδυνάστευσαν την πολιτική και τους πολίτες τα τελευταία χρόνια.

* Τα κόμματα που εισηγούνται μνημόνια χάνουν. Λάθος, μπορούν να είναι με την ίδια ευκολία «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» και να επιβραβεύονται και στις δύο περιπτώσεις, αρκεί να διαβουκολούν επιτυχώς το πολιτικό σώμα. Η τέχνη της παραπλάνησης είναι στοιχείο της πολιτικής.

* Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ο μικρότερος εταίρος πληρώνει το κόστος και εξαφανίζεται πολιτικά. Λάθος. Επιβιώνει εάν ενταχθεί πλήρως στον πολιτικό σχεδιασμό του μεγάλου εταίρου, διατηρώντας ζωντανή την προοπτική της νομής της λείας από την συμμετοχή στην εξουσία.

* Ο… σοφός λαός τιμωρεί όσους τον εμπαίζουν. Ουδέν αναληθέστερο. Το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» απαντάται και στην πολιτική. Η εθελούσια αποπλάνηση είναι πιο βολική από τη σύγκρουση με την αλήθεια.

* Στην Αριστερά, και τα κόμματα της, κατισχύουν οι αρχές. Ισως στο πολύ μακρινό παρελθόν. Μετά τον Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι η προσωπολατρία έπαψε να είναι αμάρτημα. Εγινε υποχρέωση κι όρος επιβίωσης εντός των τειχών της. Και πολύ περισσότερο το αριστερό κόμμα όχημα ικανοποίησης της φιλοδοξίας του ηγέτη του.

* Στην πολιτική, όπως και στην πραγματική ζωή, δεν μπορείς να περάσεις το ποτάμι από το ίδιο σημείο δύο φορές, χωρίς να βραχείς. Κι όμως, μπορείς. Ο νικητής του Σεπτεμβρίου νίκησε τον εαυτό του, του Ιανουαρίου.
Ο μνημονιακός, τον αντιμνημονιακό.

* Η πίστη σε αρχές κι αξίες, αργά ή γρήγορα, επιβραβεύεται. Ναι, αν δεν είναι εργαλειακή κατασκευή. Αλλο πράγμα οι συσχετισμοί που αποκρυσταλλώνονται σε συνθήκες κομματικού σωλήνα κι άλλο η δοκιμασία τους στην κοινωνική πυρά. Απόδειξη; Η τύχη της ΛΑΕ.

* Η σιωπή φέρνει λήθη. Επειτα από 7 χαμένες εκλογές -εθνικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές- σε έξι χρόνια, στη Ν.Δ. θα πρέπει να καταλάβουν ότι χρωστούν μια πειστική εξήγηση για την περίοδο 2004-2009, που οδήγησε τη χώρα στα κράσπεδα της χρεοκοπίας. Οσο δεν το κάνουν, δεν έχουν ελπίδα και προοπτική ανάκαμψης.

* Οι καλές, ρηξικέλευθες ιδέες και τα φωτογενή πρόσωπα αρκούν για την εκλογική επιτυχία. Ολέθριος συλλογισμός. Οταν δεν συναρθρώνονται σε ελκυστικό και πειστικό πολιτικό «διά ταύτα» εκλαμβάνονται ως επικοινωνιακή μανιέρα (βλέπε Ποτάμι).

* Οι εκλογές λύνουν προβλήματα. Ναι, όταν αφορούν στη σύνολη κοινωνία κι όχι κομματικές διευθετήσεις. Τότε περιπλέκουν τα πράγματα κι οδηγούν το πολιτικό σύστημα στα όρια της εντροπίας. Το θηριώδες ποσοστό της αποχής το επιβεβαιώνει.


Φίλοι με τον Φίλη...

                                                                                                             Γιούλα Ράπτη Γιούλα Ράπτη



Συμβαίνει ξαφνικά και είναι η δική μου «πρώτη φορά». Δημοσιογράφοι που εκτιμούσα και διάβαζα, συνάδελφοι για χρόνια σε διπλανά γραφεία, φίλοι που μοιραζόμασταν -με τις όποιες διαφορές μας- κοινές σκέψεις, έγιναν υπουργοί. Από την κριτική για όσα γίνονται, στην εξουσία.
Στην αρχή ήταν ο Νίκος Ξυδάκης, τώρα είναι ο Νίκος Φίλης. Είναι εύκολο να βγάζεις κάποιον στη σέντρα και να προδιαγράφεις την αποτυχία του, ειδικά όταν μιλάμε για δύο μεγάλους ασθενείς: την Παιδεία και τον πολιτισμό. Που χρειάζονται χρόνο, σχέδιο, επιμονή και υπομονή. Και δεν μας περισσεύει τίποτα απο αυτά.

Το ίδιο αμήχανο είναι να υπερθεματίσεις για τις καλές πλευρές ενός ανθρώπου που γνωρίζεις χρόνια, χωρίς να κινήσεις υποψίες ότι προσεταιρίζεσαι κέντρα εξουσίας ευελπιστώντας σε κάποιου είδους ανταπόδοση.

Ο Νίκος Ξυδάκης μετακινήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού -για το οποίο πολλοί είχαν(με) θεωρήσει ότι είναι ιδανική επιλογή, χωρίς τελικά να αποφύγει λάθη και φάουλ- στο υπουργείο Εξωτερικών, αρμόδιος για ευρωπαϊκά θέματα.

Και ο Νίκος Φίλης -πρώτη φορά υπουργός- βρέθηκε στο υπουργείο (με την νέα ονομασία) Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων! Δεν ξέρω ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συνδυάσει την «Ερευνα» με τη «Θρησκεία». Εκτός αν υπογραμμίζει το οξύμωρο του συνδυασμού «πίστευε και μη ερεύνα» με το «ερευνάτε τας γραφάς»...

Ξέρω, όμως, ότι ο Νίκος Φίλης ανήκει σ' αυτούς που πάντα υποστήριζε τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας και αναρωτιέμαι πώς τώρα -μετά τη θριαμβευτική επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς το άλλοθι των διαπραγματεύσεων- θα νιώθει άνετα να προΐσταται ενός τέτοιου υπουργείου. Θα συνδέσει το όνομά του με μια τομή ή θα ανακαλύψει κι αυτός τη γοητεία του Αγίου Όρους; Δεν αρκεί ο πολιτικός όρκος, όπως όλοι καταλαβαίνουμε.

Για την πολύπαθη Παιδεία, που από τις πολλές «μεταρρυθμίσεις» έχει απορρυθμιστεί πλήρως, κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι εκτός από λάθος πρόσωπο σε λάθος θέση, ήταν ένα κομματικό «δώρο» του Αλέξη Τσίπρα στον πρώην κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Πολύ πιθανόν να ισχύουν και τα δύο. Αλλά από το συγκεκριμένο υπουργείο πέρασαν πολλοί και αναμενόμενοι και μ' ένα διαρκές ράβε-ξήλωνε η Παιδεία παρέμεινε το μεγάλο μας πρόβλημα.

Τι κάνει όσους επικρίνουν με σφοδρότητα την επιλογή Φίλη να είναι τόσο σίγουροι ότι ειδικά αυτός θα καταστρέψει κι ό,τι απέμεινε στα σχολεία; Ο Νίκος Φίλης έχει υπάρξει συχνά στόχος, ακόμη και για τα παραπάνω κιλά του. Από τα αρκετά χρόνια που συνεργαστήκαμε σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς, θυμάμαι ότι ήταν για όλα (ελληνικά και διεθνή θέματα) μια κινητή εγκυκλοπαίδεια, μια πρόχειρη βιβλιοθήκη για πολιτικά, κοινωνικά και πάσης φύσεως θέματα. Ενημερωμένος, με μανία για το διάβασμα, μορφωμένος - για όσους αυτό δεν συνδέεται με ένα πτυχίο στην ώρα του.

Το κομματικό του βιογραφικό στην ανανεωτική Αριστερά, ακολουθώντας όλες της τις περιπέτειες, δείχνει ένα πιστό κομματικό στέλεχος. Παράλληλα, όμως, είναι κι ένας πολίτης που κινείται όπως οι περισότεροι άνθρωποι σ' αυτήν την πόλη με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, και ως πατέρας μιας κόρης που πηγαίνει σε δημόσιο δημοτικό σχολείο γνωρίζει τα προβλήματα, όπως κάθε ελληνική οικογένεια.
Μπορεί ο Νίκος Φίλης να αποδειχτεί μια κακή επιλογή, αλλά δικαιούται να προσπαθήσει.

Χρόνος δεν υπάρχει αρκετός, ήδη υπολειτουργούν τα σχολεία, αλλά η Παιδεία μόνο μ' ένα θαύμα θα άλλαζε από τη μια μέρα στην άλλη. Και ο Νίκος Φίλης δεν πιστεύω να άρχισε να πιστεύει στα θαύματα...

ΥΓ.: Καλή επιτυχία, Νίκο. Τώρα που είσαι υπουργός, δεν θα είμαστε πια φίλοι, όπως καταλαβαίνεις δεν είμαστε από την ίδια πλευρά της εξουσίας.

protagon.gr

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Η πολιτική απαιτεί πολιτική

Βάσω Κιντή












Η πολιτική απαιτεί πολιτική. Τα πρόσωπα είναι σημαντικά αλλά εάν δεν έχεις πολιτική που να σε διαφοροποιεί από τους άλλους που μετέχουν στο παιχνίδι δεν έχεις μέλλον. Χρειάζεται και πολιτική και διαφοροποίηση.

Οι τελευταίες εκλογές κερδήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί ο Τσίπρας είναι φαινόμενο όπως ακούω (έχασε κι η λέξη τη σημασία της) ,αλλά γιατί εξέφρασε τη βασική πολιτική γραμμή που κυριαρχεί στην Ελλάδα διακομματικά από την εποχή του ΠΑΣΟΚ. Εξέφρασε δηλαδή με πληρότητα αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε γραμμή ΠΑΣΟΚ: παροχές, διορισμοί στο δημόσιο, συναλλαγές με συντεχνίες, κ.λπ.

Παρά την κρίση, επί 6 χρόνια, αυτή η γραμμή κυριάρχησε στον έναν ή στον άλλο βαθμό τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση όχι μόνο γιατί τα κόμματα δεν μπορούσαν εύκολα ν’ αλλάξουν αλλά, κυρίως, γιατί ήταν η μόνη γραμμή που μπορούσε να κρατήσει τα κόμματα σε επαφή με την κοινωνία η οποία είχε γαλουχηθεί με αυτή. Ακόμη και οι μνημονιακοί εφάρμοζαν το Μνημόνιο από αντιμνημονιακές, παραδοσιακά «πασοκικές» θέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερθεμάτισε στη γραμμή αυτή και κέρδισε ως αντιμνημονιακός τον Ιανουάριο και ως μνημονιακός τώρα. Η γραμμή παρέμεινε βασικά σταθερή. Ο κόσμος εμπιστεύθηκε το λιγότερο φθαρμένο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν αυτή εικόνα αδικεί το πραγματικό ΠΑΣΟΚ (οι πιο φθαρμένοι -αλλά δευτεροκλασάτοι- πασόκοι βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ).

Απέναντι στην πλειοδοσία ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε σ’ αυτές τις εκλογές μέτωπο κριτικής. Όλα τα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης προσφέρθηκαν να τον συνδράμουν, ζήτησαν τη συνεργασία του. Κυρίως γιατί έβλεπαν πως τα περιθώρια για την εφαρμογή μιας πολιτικής ΠΑΣΟΚ είναι στενά και δεν ήθελαν να φθαρούν, μόνα αυτά, μη εφαρμόζοντάς την. Γι’ αυτό πρότειναν συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν είναι να φθαρούν, να φθαρούν αυτή τη φορά όλοι.

Μπορούσε όμως να γίνει κάτι διαφορετικό; Αν η κοινωνία είναι ΠΑΣΟΚ, πώς μπορεί να διακινδυνεύσει ένα κόμμα να πει κάτι μη ΠΑΣΟΚ και να περιμένει να ακουστεί; Χωρίς αμφιβολία, τα πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα. Αλλά δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν αν κανείς δεν διαφοροποιηθεί. Ούτε πρόκειται να κερδίσει κανείς ακροατήριο και εκλογές εάν δεν διαφοροποιείται από τον αντίπαλό του. Αυτή τη φορά, πιο έντονα από ποτέ, τα τρία κόμματα παρουσίασαν τον εαυτό τους ως παραπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν πολιτική -στα πιο βασικά ίδια με του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά το εκλογικό σώμα τούς έστρεψε την πλάτη γιατί είχαν παλιώσει και είχε «προδοθεί», οπότε στράφηκαν στη νέα τους εκδοχή, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Με το Ποτάμι η ιστορία είναι λίγο διαφορετική. Εδώ η γραμμή ήταν πολύ λιγότερο ΠΑΣΟΚ αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν ήταν πολιτική γραμμή. Ήταν συνταγή σε χαπάκια. Μία πρόταση εδώ, μία πρόταση εκεί, ένας γιατρός για το Α, ένας γιατρός για το Β θέμα. Καμία πολιτική ζύμωση (δεν μπορεί να γίνει πολιτική ζύμωση με 3λεπτες ομιλίες «επαϊόντω» -κι αυτή η λέξη κακόπαθε), καμία προσπάθεια μύησης και ένταξης ανθρώπων στην πολιτική (εξαιρούνται μεμονωμένα άτομα για καριέρα). Οι εθελοντές (ούτε καν μέλη) δεν είχαν χώρο να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να παραγάγουν πολιτική. Στην καλύτερη περίπτωση ιμάντες μεταβίβασης των κεντρικών κατευθύνσεων και στη χειρότερη απλός εκλογικός μηχανισμός. Ντεκόρ στο σκηνικό που ήταν το Ποτάμι. Μία βιτρίνα άξιων κατά κανόνα ανθρώπων που είχαν σύνδεση μόνο με τον αρχηγό ο οποίος έστησε το κόμμα καθαρά ως παραπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως μετά τις ευρωεκλογές η γραμμή αυτή ήταν όσο εύγλωττη γινόταν.

Η πολιτική, όπως είπαμε, είναι συνομιλία, ζύμωση, πειθώ. Δεν είναι δίνω κάποιες σωστές ιδέες ούτε προβάλλω πρόσωπα με βαριά βιογραφικά. Πρέπει να πείσεις - οι καλές ιδέες και τα πρόσωπα από μόνα τους δεν αρκούν. Αυτό είναι πολιτική και αυτό είναι Δημοκρατία. Γι’ αυτό η ρητορική είναι στενά δεμένη με την πολιτική. Η εικόνα έχει τη σημασία της (ωραίο στήσιμο και σκηνικό) αλλά πιο πολύ μετράει ο λόγος που παράγει πολιτική. Το Ποτάμι είπε ότι θα αποκαλύψει τις προτάσεις του που επεξεργάζονταν επιτελείο του στις 26 Ιανουαρίου -μετά τις εκλογές-, ενώ στις κυριακάτικες εφημερίδες μάς υποσχόταν ότι την επομένη αυτών των εκλογών θα αποκαλύψει το όνομα που σκέφτονται για Υπουργό Παιδείας. Αυτή η στάση (των αποκαλύψεων) δεν είναι απλώς μη πολιτική είναι αντιδημοκρατική στο μέτρο που αφήνει έξω την κοινωνία.

Τα κόμματα δεν είναι η φωνή του σοφού ούτε η φωνή του λαού. Δεν αρκεί να κατέχουν τις σωστές λύσεις ούτε πρέπει να αντανακλούν απλώς την κοινή γνώμη και να συμπορεύονται απλώς με αυτήν. Πρέπει να συνομιλούν και να πείθουν για τη συγκεκριμένη πολιτική που ευαγγελίζονται ώστε να διαφοροποιούνται από άλλους και να δρομολογούν αλλαγές. Τα κόμματα στην Ελλάδα κατά κανόνα, κάνουν πολιτική για να βιοπορίζονται, να υπάρχουν και να εκλέγουν βουλευτές. Οι αλλαγές όποτε έρχονται, έρχονται υπό πίεση απ’ έξω - από την πραγματικότητα, από τους εταίρους. Σε λίγες περιπτώσεις (π.χ. το 81 από το ΠΑΣΟΚ) τα ίδια τα κόμματα δρομολογούν εξελίξεις. Να δούμε πόσο θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί στις υπό πίεση αλλαγές, δεδομένου ότι υπάρχει για να τις αντιστρατεύεται. Τα άλλα κόμματα δεν έχουν τύχη αν απλώς τον παρακολουθούν. Χρειάζεται να διαφοροποιηθούν, να σταθούν απέναντι σ’ αυτό που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ήταν παλαιά τα ίδια. Να παραγάγουν πολιτική όχι για να βιοπορίζονται αλλά για να αλλάξουν τη χώρα. Αυτό δεν σημαίνει να μην έχουν επαγγελματίες της πολιτικής στις τάξεις τους - άλλη μία κατασυκοφάντηση της πολιτικής. Η πολιτική είναι σπουδαία τέχνη, πολύ σημαντική και απαιτεί αφοσίωση. Το πρόβλημα δεν είναι να αμείβονται και να βιοπορίζονται όσοι την ασκούν καλά μέσα σε κόμματα που ανταποκρίνονται στον ρόλο τους. Το πρόβλημα είναι να υπάρχουν τα κόμματα απλώς για να βιοπορίζονται συντηρώντας συγχρόνως έναν στρατό φίλων και συγγενών. Δεν εκπληρώνουν τον σκοπό τους, γίνονται φερέφωνα συντεχνιών, αντανακλάσεις της κοινής γνώμης,

 Έτσι όμως δεν πρόκειται να πάμε μπροστά. Αν θέλουμε μετά από τέτοια κρίση να αλλάξει η χώρα, χρειαζόμαστε κόμματα που θα παίρνουν σοβαρά τον ρόλο τους, θα παράγουν πολιτική που θα κάνει τομές κι όχι αναμόχλευση της παλαιάς σούπας. Στη σούπα αυτή απλά θα φυτοζωούν και μαζί με αυτά, όλοι.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr