Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Σε πόλεμο ολοκληρωτικό απαράσκευοι

Χρήστος Γιανναράς ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ 

Ζ ​​ούμε μάλλον τη δυσκολότερη και κρισιμότερη ιστορική συγκυρία που γνώρισε ο Ελληνισμός μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα δεδομένα που συγκροτούν τη δραματική συγκυρία είναι καινούργια, δεν έχουμε έμπειρη γνώση για να τα διαχειριστούμε.

Είναι πόλεμος χωρίς να αλληλοσφάζονται στρατοί, να βομβαρδίζονται πόλεις, να καταλαμβάνονται εδάφη από «δυνάμεις κατοχής». Ομως το διακύβευμα είναι το ίδιο, όπως και στις ένοπλες συρράξεις: Η εθνική κυριαρχία, η κρατική ανεξαρτησία, η ελευθερία κοινωνικής αυτοδιαχείρισης. Τα όπλα έχουν αλλάξει, δεν είναι η αεροπορική και ναυτική υπεροπλία, τα πυραυλικά συστήματα, τα χημικά και πυρηνικά μέσα ολέθρου.
Ομως η λογική της απανθρωπίας παραμένει ίδια: Αν στον πόλεμο που ξέραμε στόχος πάντοτε ήταν ο μέγιστος δυνατός αριθμός νεκρών, από τις μάχιμες δυνάμεις και τον άμαχο πληθυσμό, ώστε να καμφθεί το ηθικό του αντιπάλου και να παραδοθεί χωρίς όρους, στόχος σήμερα είναι ο μέγιστος δυνατός αριθμός λιμοκτονούντων, ανέργων, απελπισμένων, νεκρών από ασιτία και αλκοόλ, ανθρώπων που αυτοκτονούν τσακισμένοι από την ανελπιστία και την πίκρα της αδικίας.

Στόχος και πάλι, να καμφθεί το ηθικό, ώστε να ξεπουληθούν, βορά στο ιδιωτικό κέρδος, όλες οι ζωτικές κοινωνικές κατακτήσεις της συνύπαρξης καλλιεργημένων ανθρώπων: ασφάλεια γηρατειών, νοσήλια, φάρμακα, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, τρένα, οδικό δίκτυο, αεροδρόμια, λιμάνια. Οπως στους αιώνες της μεσαιωνικής βαρβαρότητας η μεταρωμαϊκή Δύση αγνοούσε την «αίσθηση δημοσίου συμφέροντος», έτσι και στον σημερινό κόσμο η λέξη «ιδιωτικοποίηση» συνοψίζει την πιο ακραιφνή παραίτηση από το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας, τη μεθοδική εγκατάλειψη ακόμα και της πρόθεσης για ελευθερία από τον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού. Γι’ αυτή τη μεταστροφή, από το «κοινωνικό κράτος», κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου, στον παλιμβαρβαρισμό της αχαλίνωτης «ιδιωτικοποίησης», ο μέγας ένοχος, ολοφάνερα, ήταν η αντίδραση στον κολεκτιβιστικό μαρξισμό της εφιαλτικής Σοβιετίας.

Πάντως σήμερα ζούμε πόλεμο, ωμό, απάνθρωπο, με εκατομμύρια θυμάτων, ανθρώπων με κατεστραμμένη τη μία και μοναδική ζωή τους. Εστω και μόνο στην Ευρώπη, στο κλαμπ των προνομιούχων που είναι η «Ευρωπαϊκή Ενωση», κοινωνίες ολόκληρες λιμοκτονούν σε έσχατη απόγνωση (η βουλγαρική, η ρουμανική). Και στην Πορτογαλία και Ισπανία, όπου η πολεμική προπαγάνδα κορυβαντιά ότι «τα μνημόνια πέτυχαν», «οι χώρες δανείζονται άνετα από την ελεύθερη αγορά» (την κοινωνικά/πολιτικά ανεξέλεγκτη τοκογλυφία), ο αριθμός των ανθρώπων που χάνουν το σπίτι τους και μένουν στον δρόμο ανήμποροι να εξοφλήσουν την Τράπεζα, είναι κυριολεκτικά εφιαλτικός.
Πόλεμος. Οχι πια η «δύναμη πυρός», αλλά, αυτονομημένη από κάθε πολιτικό/κοινωνικό έλεγχο, κάθε ηθικό/λογικό φραγμό, η δύναμη του χρήματος, να σκορπάει με τη στέρηση θάνατο, εξευτελισμό, αγανάκτηση, και με την πλησμονή του αποκτήνωση και χυδαιότητα. Σε αυτόν τον κολασμένο πόλεμο δεν χρειάζεται να ιππεύουν περήφανο και γενναίο άτι οι πολεμικοί αρχηγοί, μπορούν να καταδικάζουν σε λιμοκτονία και εξευτελισμό εκατομμύρια ανθρώπων περιφερόμενοι με αναπηρικό καροτσάκι. Και επιβάλλοντας την τευτονική ηγεμονία στην Ευρώπη, να ταπεινώνουν στο έπακρο λαούς που κάποτε τόλμησαν να αντισταθούν, με τρομακτικές θυσίες, στις σιδερόφρακτες μεραρχίες του τευτονικού Ναζισμού.
Στην καινούργια μορφή πολέμου οι μάχες δίνονται με όπλο το χρήμα. Και οι στρατηγικές δεν είναι επιθετικές, βίαιες, σήμερα υποτάσσεις ένα κράτος όταν το πείσεις να αρχίσει να σου ζητάει δανεικά. Ο ίδιος ακριβώς τρόπος που κάνεις υποχείριό σου και έναν άνθρωπο, όταν τον εξαρτήσεις από την πρέζα που εσύ του πουλάς. Γι’ αυτό και ο πόλεμος σήμερα δεν φέρνει σε αντιμαχία κράτη, απευθείας, αλλά κράτη με ιδιώτες-βαποράκια, διακινητές της πρέζας: Ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης της οικονομίας κρατών, διεθνείς, κολοσσιαίους, τραπεζικούς οργανισμούς που ελέγχουν την παγκόσμια διακίνηση της πρέζας, δηλαδή του παραισθησιογόνου δανεισμού.
Οι διακινητές ξέρουν, με δαιμονική ευστροφία και διορατικότητα, να ξεχωρίζουν ποια κοινωνία είναι (ή μπορεί εύκολα να γίνει) ευάλωτη στη δανειοληπτική υστερία και εξάρτηση – ακριβώς όπως ξεχωρίζουν και τα «βαποράκια» τούς αδύναμης θέλησης και ανερμάτιστου χαρακτήρα υποψήφιους πρεζάκηδες. Πιθανόν και να προετοιμάζουν, με πολλή υπομονή, μία χώρα για την ολοκληρωτική υποδούλωσή της στους δανειστές της – δεν πρέπει να είναι τυχαίο το ενδιαφέρον που δείχνουν κάποιες Πρεσβείες ισχυρών οικονομικά χωρών για θέματα Παιδείας, γλωσσικής εκπαίδευσης, ιστορικής συνείδησης, επιρροής της Εκκλησίας στην κοινωνία, μικρών, αδύναμων και βουλιμικών για κατανάλωση κοινωνιών.
Η Ελλάδα ζει τη δυσκολότερη και κρισιμότερη για την επιβίωση της ενεργού ιστορικής της παρουσίας συγκυρία. Δεν φταίει ο «ξένος παράγων» για τη δική μας καταστροφή και τον εξευτελισμό μας. Δεν μας εχθρεύονται οι ιδιωτικοί οίκοι, στρατηγικοί συντελεστές στην καινούργια μορφή ολοκληρωτικού πολέμου των ημερών μας. Αν μας υποχρεώνουν να ξεπουλάμε το νερό που πίνουμε, τη γη μας και τα πατρογονικά σπιτικά μας, είναι μόνο γιατί εμείς βρεθήκαμε εξαρτημένοι από τη «δόση» μας, έρμαια του θανατηφόρου εθισμού μας στην ταύτιση της ζωής με την κατανάλωση, της ποιότητας και της χαράς με την εγωκεντρική βουλιμία.
Η συλλογική μετάνοια δεν έρχεται ακαριαία, θέλει πολύ χρόνο: τη βραδύτητα της ωρίμασης ή της κυοφορίας. Κάποτε οι ίδιες οι ιστορικές συνθήκες επιταχύνουν τον ερχομό της, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωσή μας, σήμερα. Δοκιμάσαμε στη διαχείριση της εξουσίας όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου (πλην των καθαρώς ψυχοπαθολογικών μορφωμάτων) και δείχνει να πείσθηκε η ελλαδική κοινωνία ότι ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό του σημερινού προσκηνίου είναι τεκμηριωμένα ανεπαρκές για να διεξαγάγει τον φρικιαστικό πόλεμο που μας εξουθενώνει. Αυτό είναι, σίγουρα, ένα βήμα ωριμότητας.

Αλλά ελάχιστο βήμα, ανεπαρκές. Διότι, οι πολλοί περιμένουμε έναν άλλον ηγέτη, ταλαντούχο, ιδιοφυή και ενάρετο, που θα μας εξασφαλίσει τη «δόση» μας καταναλωτικού ηδονισμού – τα όσα δεν κατάφεραν να μας σιγουρέψουν καραμανλικοί, παπανδρεϊκοί, αριστεροί ριζοσπάστες. Ακόμα δεν ωρίμασε η βεβαιότητα ότι από τον σημερινό φρικώδη παγκόσμιο πόλεμο θα διασωθούμε, μόνο με ηγεσία που θα ξαναστήσει στη χώρα εξυπαρχής σχολειά, εξυπαρχής πανεπιστήμια, άμεσου κοινωνικού (ποιοτικού) ελέγχου ΜΜΕ. Θα στήσει εξυπαρχής λειτουργίες απονομής δικαιοσύνης και σωφρονισμού, ριζικά καινούργιους όρους συνδικαλισμού, άλλης λογικής Δημόσια Διοίκηση, επιστροφή σε συνεπή αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση. Θα αφυπνίσει την τόλμη της προσωπικής δημιουργίας, θα αναστήσει τη χαρά της κοινωνίας των σχέσεων, ενάντια στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού.

Να ωριμάσει η επίγνωση του τι ζητάμε.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Λαφαζάνια...

Αντί να αποχωρήσουν αγανακτισμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί η διακυβέρνηση των επτά μηνών ήταν για κλάματα και η διαπραγμάτευση για γέλια, αποχωρούν γιατί τις ήθελαν ακόμα χειρότερες! Credit: Nick Paleologos / SOOC

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/chatzis-elections/ ]
Αντί να αποχωρήσουν αγανακτισμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί η διακυβέρνηση των επτά μηνών ήταν για κλάματα και η διαπραγμάτευση για γέλια, αποχωρούν γιατί τις ήθελαν ακόμα χειρότερες! Credit: Nick Paleologos / SOOC


Διαβάζω τις δηλώσεις αυτών που αποχωρούν από το ΣΥΡΙΖΑ και δεν πιστεύω στα μάτια μου. 

Αυτό που λένε όλοι τους είναι ότι ο Τσίπρας και η ηγεσία τους πρόδωσε. Φοβήθηκε, υποχώρησε, συμβιβάστηκε, πουλήθηκε κ.λπ.

 Ένα λεπτό. Αντί να αποχωρήσουν αγανακτισμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί η διακυβέρνηση των επτά μηνών ήταν για κλάματα και η διαπραγμάτευση για γέλια, αποχωρούν γιατί τις ήθελαν ακόμα χειρότερες! Αγανακτούν γιατί ο πρωθυπουργός φρέναρε απότομα όταν διαπίστωσε ότι η πολιτική του μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. 

Και δεν αγανακτούν μονάχα γιατί απορρίπτουν ιδεολογικά το φρένο. Αγανακτούν διότι γουστάρουν τον γκρεμό. Μας λένε ότι αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος μας. Ο γκρεμός. Έπρεπε σώνει και καλά να πέσουμε. Δεν πέσαμε; Προδοσία! Ο Τσίπρας πρόδωσε τα οράματα μας. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτά. 

Μας λένε ότι αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος μας. Ο γκρεμός. Έπρεπε σώνει και καλά να πέσουμε. Δεν πέσαμε; Προδοσία! Ο Τσίπρας πρόδωσε τα οράματα μας. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτά. 

Δηλαδή, σε απλά ελληνικά: Εμάς το μόνο που ενδιαφέρει είναι η ιδεοληπτική τρελάρα μας. Θέλουμε να γίνει το δικό μας κι ας πέσουν οι ουρανοί, γαία πυρί μιχθήτω. Δεν έχουμε ιδέα προφανώς γιατί μιλάμε, διότι σε όλη μας τη ζωή ήμασταν κομματόσκυλα, γραμμιτζήδες, ανίκανοι να κατανοήσουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς διεθνώς, δεν καταλαβαίνουμε γρυ από οικονομικά, η εμπειρία μας και τα διαβάσματά μας σταματούν, στην καλύτερη περίπτωση, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 και οι συνεταίροι μας είναι ό,τι περιθωριακό έχει ξεβγάλει η Ευρώπη. 

Αλλά όλοι αυτοί βρίσκονται σε μια χώρα όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού πιστεύει ότι μας ψεκάζουν, είναι έτοιμο να δεχθεί και να συζητήσει σοβαρά κάθε θεωρία συνωμοσίας και θεωρεί ύποπτες λέξεις όπως επιστήμη, ορθός λόγος, αγορά, κράτος δικαίου, Ευρώπη, εκσυγχρονισμός, μεταρρυθμίσεις. Βρίσκονται στη χώρα με το μεγαλύτερο νεοναζιστικό κόμμα στην Ευρώπη και με τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην κυβέρνηση. 

Ε, κάτι θα τσιμπήσουν κι αυτοί. Ο πολτός είναι πηχτός και έχει μερίδες για όλους. //O Αριστείδης Χατζής είναι Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. To post που αναδημοσιεύουμε με την άδειά του, εδώ.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/chatzis-elections/ ]
 


Αντί να αποχωρήσουν αγανακτισμένοι και ντροπιασμένοι, γιατί η διακυβέρνηση των επτά μηνών ήταν για κλάματα και η διαπραγμάτευση για γέλια, αποχωρούν γιατί τις ήθελαν ακόμα χειρότερες! Credit: Nick Paleologos / SOOC

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/chatzis-elections/ ]

ΧΕΣΕ ΜΑΣ ΡΕ «ΣΥΝΤΡΟΦΕ»!

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Καβάλα στο άλογο (ήταν)

Τι τα ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας κι ανακατεύτηκε με τη διακυβέρνηση; Πιο ωραία ήταν στην αντιπολίτευση. Ελεγε ό,τι ήθελε, έκανε κριτική, γινόταν συμπαθής σε όλους, έκανε συνελεύσεις με τα συντρόφια, ομφαλοσκοπούσε, σχεδίαζε επί χάρτου. Μήπως θέλει να το ξαναζήσει; Μήπως κατά βάθος πάσχει από το Σύνδρομο του Δεκαπενταμελούς και πνίγεται μέσα στο Μαξίμου;

Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει το κόμμα του να διαλύεται. Κορυφαία, προβεβλημένα στελέχη κατεβαίνουν με δικό τους κόμμα. Βουλευτές και υπουργοί διστάζουν να θέσουν υποψηφιότητα παρά την ευκολία που παρέχει η λίστα στις επόμενες εκλογές. Η μισή Κεντρική Επιτροπή έχει πάρει θέση εναντίον του λόγω της συμφωνίας με τους εταίρους. Οι ειδήσεις για αποχωρήσεις είναι τόσες ώστε να μην αποτελούν πλέον είδηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.

Ο πρωθυπουργός γίνεται μέρα με τη μέρα ένας αποσυνάγωγος μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Τον εγκαταλείπουν οι άνθρωποι που συνέβαλαν στην επιτυχία του, στην ανάδειξή του. Δεν υπήρξε πολιτικά συνεπής, δεν τήρησε το πρόγραμμά του, δεν αντιστάθηκε όσο είχε υποσχεθεί. Ο Τσίπρας επέλεξε να τοποθετήσει το όνομά του ανάμεσα σε εκείνα του Παπανδρέου, του Παπαδήμου, του Σαμαρά, του Βενιζέλου. Υιοθέτησε τη ρητορική των αντιπάλων του, υπηρέτησε το σύστημα που επέκρινε όλη του τη ζωή. Υπάρχει άραγε λόγος για να ψηφιστεί ξανά ευκαιριακά;

 Οι δραχμιστές ψηφοφόροι δεν έχουν κανένα λόγο να τον στηρίξουν. Μπορούν να ακολουθήσουν τη σύμπραξη Λαφαζάνη, μπορούν να στραφούν στην ξεκάθαρη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορούν να στηρίξουν την Κωνσταντοπούλου σε τυχόν πρωτοβουλία της.

Οι πασοκογενείς ψηφοφόροι που απογοητεύτηκαν από το ΠαΣοΚ, απογοητεύτηκαν και από τη συντηρητική μεταστροφή της κυβέρνησης Τσίπρα. Εάν ήθελαν νέα συμφωνία με απεχθείς όρους, μπορούσαν να μείνουν εκεί που βρίσκονταν.

Οι νεοδημοκράτες ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν μετακινηθεί, σύμφωνα με τους Financial Times, ως διαμαρτυρία στο φόρο ακινήτων και τις περικοπές μισθών. Οι φόροι ενισχύθηκαν, οι περικοπές παραμένουν. Προοπτική βελτίωσης καμία.

Εχει καταγραφεί ότι τον Ιανουάριο υπήρξαν διαρροές από όλα τα κόμματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό ήταν, αφού έδινε μια νέα προοπτική. Υπάρχει μια κρίσιμη μάζα, το ποσοστό που πάει με το γκουβέρνο. Οποιος έχει μαζί του τον αέρα της νίκης, κερδίζει εκείνους που αμφιταλαντεύονται μεταξύ δυο επιλογών. Ο Αλέξης Τσίπρας στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν εγγυάται την πρωτιά.
Ενόσω λοιπόν παρακολουθούμε τις αποχωρήσεις ιστορικών προσώπων από το κυβερνητικό κόμμα, ξέρουμε ότι η ίδια κινητικότητα υπάρχει μεταξύ ψηφοφόρων. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά αλλά κάθε μέρα που περνάει είναι σε βάρος του Αλέξη Τσίπρα. Στην αρχή του καλοκαιριού ήταν καβάλα στο άλογο. Τώρα ξεπέζεψε και προχωρά πεζή. (Την άλλη εικόνα, από τη μυθολογία, να σέρνουν κάποιον τα άλογα πίσω από το άρμα, απλά την αποσιωπούμε).

ΤΟ ΒΗΜΑ

Χωρίς ένσημα

Αλέξης Παπαχελάς ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ 

Είναι εξοργιστικό να εξαρτάται η δουλειά σου και το αν θα την έχεις από ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Ακουγα τους παλαιότερους που έλεγαν ότι είναι πολύ βασικό να έχει κολλήσει ένσημα κάποιος προτού αναλάβει μια υπεύθυνη δημόσια θέση. Εχουν δίκιο.

Σήμερα μας κυβερνούν, ως επί το πλείστον, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αγορά, πιάτσα. Ποτέ δεν αξιολογήθηκαν, ποτέ δεν ένιωσαν τον κίνδυνο της απόλυσης. Το σχολείο και το πανεπιστήμιο ήταν χώρος πολιτικής δράσης. Το «κίνημα» έγινε επάγγελμα και οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφονται κινούνται στο περιβάλλον μιας σίγουρης θέσης στο Δημόσιο ή το Πανεπιστήμιο. Γι’ αυτούς προέχουν κάποιες ιδεολογικές εμμονές και το τι θα πει ο «χώρος». Το αν χάνουν από μία απόφασή τους τη δουλειά δέκα ή εκατό άνθρωποι λίγο τους αφορά.

Προσωπικά κατάλαβα πλήρως το μεγαλείο της ασχετοσύνης τους με την υπόθεση των capital controls. Οι άνθρωποι που γνώριζαν εξήγησαν σε όλους τους αρμοδίους τις επιπτώσεις τους. Συνάντησαν άρνηση ή αδυναμία κατανόησης. Οι κυβερνώντες πίστευαν ότι κανείς δεν θα επηρεασθεί, με το περίφημο επιχείρημα «και ποιος έχει τη δυνατότητα να τραβάει τόσα μετρητά τον μήνα. Σίγουρα όχι κάποιος από τους ψηφοφόρους μας». Ολα περνούν μέσα από την πολιτική. Υπάρχει απέχθεια για νούμερα, για τεχνοκρατικές αναλύσεις. Το πιο ανησυχητικό; Το μυαλό τους δεν μπορούσε να συλλάβει την καταστροφή που θα επέφεραν σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στους εξαγωγείς, στις τράπεζες, παντού.

Θέλω να είμαι δίκαιος. Αυτό που περιγράφω δεν συμβαίνει τώρα για πρώτη φορά. Και άλλες κυβερνήσεις είχαν υπουργούς και κρατικούς αξιωματούχους οι οποίοι έκαναν καριέρα πηγαίνοντας πολύ γρήγορα από τα αμφιθέατρα στα κομματικά γραφεία, χωρίς να περάσουν ποτέ από το «πεζοδρόμιο». Απλώς τώρα υπάρχει η ιδεολογική εμμονή, το –σχεδόν– μίσος για το επιχειρείν και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Εχουμε σε υπεύθυνες θέσεις πολιτικούς και κομματικά στελέχη που θεωρούν ότι οι περισσότεροι θα έπρεπε να εργάζονται για το Δημόσιο και οι υπόλοιποι να φορολογούνται αφόρητα για να μπορεί το σύστημα να στέκεται όρθιο. Η κοινωνία στην απόγνωσή της τους εμπιστεύθηκε. Στο τέλος της ημέρας, όμως, ο κόσμος θέλει δουλειές, δουλειές, δουλειές. Και επειδή βλέπει ότι αποκλείεται να διορίσει ποτέ τα παιδιά του στο Δημόσιο, θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι ανάπτυξη με πολιτικούς σαν τους σημερινούς δεν πρόκειται να έλθει ποτέ. Αυτή την ώρα, το πιο πειστικό αφήγημα που θα άκουγε ο Ελληνας πολίτης θα ήταν αυτό ενός αυτοδημιούργητου, μη «βρώμικου», μη κρατικοδίαιτου επιχειρηματία, που θα εξηγούσε πώς ξεκίνησε ο ίδιος από το μηδέν και θα έπειθε ότι και η χώρα μπορεί να κάνει το ίδιο. Οι Ελληνες δεν δίνουν δεκάρα για κόμματα και ιδεολογίες, δουλειές θέλουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Έντυπη

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Τέσσερις απαντήσεις στα τέσσερα ερωτήματα του Τσίπρα

Η καλύβα ψηλά στο βουνό
Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω


Μιλώντας χθες στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας εξήγησε ότι τα ερωτήματα στα οποία θα κληθούν να απαντήσουν οι πολίτες είναι τέσσερα:
1.
Σωστό ή λάθος ότι έγινε τόσο σκληρή και τόσο πολύμηνη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές; 
Απάντηση: ήταν τραγικό λάθος. Η συμφωνία έπρεπε να κλείσει πολύ σύντομα μετά τις εκλογές. Η καθυστέρηση είναι ευθύνη, σε μεγάλο βαθμό, των ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ (εκφράστηκαν με τις κατά καιρούς «κόκκινες γραμμές») και της ανύπαρκτης διάθεσης (και προετοιμασίας) για ουσιαστικές, φιλολαϊκές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Σημαντικός παράγοντας για την καθυστέρηση ήταν οι δυνάμεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ που σαμποτάρησαν όσο μπόρεσαν τη συμφωνία και τελικά έριξαν την κυβέρνησή τους.
2.
Έπρεπε ή όχι να γίνει τελικά συμφωνία στο νέο τριετές πρόγραμμα για να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση της χώρας; 
Απάντηση: έπρεπε, αλλά με την προσθήκη «εκεί που φτάσαμε», καθώς όλες οι εναλλακτικές λύσεις θα ήταν από χειρότερες έως καταστροφικές για τη χώρα, την οικονομία και τα νοικοκυριά.
3.
Μπορούσε άλλος να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα με δεδομένους τους συσχετισμούς στην ευρωζώνη; 
Απάντηση: ίσως, αλλά αυτή είναι μια υποθετική ερώτηση χωρίς ιδιαίτερο νόημα, καθώς δεν υπήρχε άλλος. Οι προηγούμενοι είχαν ήδη αποτύχει – και γι’ αυτό ναυάγησαν πολιτικά – και οι επόμενοι δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή.
4.
Ποιος μπορεί να καταφέρει το καλύτερο δυνατό για τη χώρα αποτέλεσμα στη διαπραγμάτευση για το χρέος στο τέλος του έτους;
Απάντηση: κανένας μόνος του. Ούτε ο Τσίπρας με όσον ΣΥΡΙΖΑ απομείνει μαζί του. Η εθνική συνεννόηση παραμένει μονόδρομος (και πολιτικά αναπόφευκτη), ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου.

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Φως

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
Nα βάζεις στο χέρι Σύρου πρόσφυγα πενήντα ευρώ και εκείνος να μη τα δέχεται με τίποτα λέγοντας «εγώ είμαι ένας, θα τα καταφέρω, δώσε τα σε μια οικογένεια». Να συζητάς νύχτα στην Αγκαλιά που δεν έχει ρεύμα για την «Καρδιά του Σκότους» του Κόνραντ παρέα με Πακιστανό καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Λαχώρης. Να σου απαγγέλλει νεαρός Αφγανός στίχους της Σαπφούς και να σου λέει πως λυπάται που ήρθε βρώμικος πρόσφυγας στο νησί της. Να στέκεσαι σαν μαλάκας ακούγοντας από νεαρό Παλαιστίνιο μηχανικό-μηχανολόγο για τον Ηρόστρατο και τις υδραυλικές του μελέτες. Να τρως χοντρή ήττα στο σκάκι (τέσσερις φορές απανωτά) από δεκαπεντάχρονο από τη Σρι Λάνκα….Να λαμβάνεις με το ταχυδρομείο δεκάδες δέματα με τακτοποιημένα ρουχαλάκια από όλο τον πλανήτη και με σημειώματα «Υπομονή». «Βαστάτε». «Σταγόνα στον ωκεανό, μα σταγόνα». Να έρχεται ο μεροκαματιάρης, στην ηλικία σου και να σου δίνει μια τσάντα αναλγητικά που αγόρασε κάνοντας έρανο στη δουλειά του και να έχουν τσοντάρει όλοι. Να σχολάει dj από το νυχτερινό του μεροκάματο σε μπαρ, να τον πετυχαίνεις εφτά η ώρα το πρωί ξενύχτη και να σου δίνει εβδομήντα ευρώ, ο,τι έβγαλε ολόκληρο το βράδυ «για να βοηθήσω τους ανθρώπους» και να φεύγει χαμογελώντας κάνοντας και μια σούζα. Να μην ξέρεις να εξηγήσεις στον παππού από το Χαλέπι πως αυτό που πάτησε βγαίνοντας από τη βάρκα είναι αχινός, να μη ξέρεις τη λέξη στα αγγλικά και να πετάγεται μια στρουμπουλή κοπελίτσα και να σε ταπώνει με προφορά χαμογελώντας «sea urchin!» Να έρχεται Έλληνας μετανάστης από Γερμανία και να σου λέει πεταχτά ενώ χάνεσαι πως θα πάει να προπληρώσει φρούτα και να καταλαβαίνεις πως σου πλήρωσε τα φρούτα όλου του επόμενου μήνα και βάλε και να μην ξέρεις καν το όνομά του να πεις ευχαριστώ. Να σου στέλνει μήνυμα ο Σύριος με την υπέροχη οικογένεια που πέρασε από την Αγκαλιά πριν ένα μήνα και να σου λέει «είμαστε Γερμανία, τα καταφέραμε, είμαστε ζωντανοί». Είπα να μην κάνω άλλη ανάρτηση για αυτήν την εβδομάδα, μα τέτοια πράγματα αν δεν τα μοιραστώ θα σκάσω…Καταστάσεις που δεν είχαμε τη δύναμη να φανταστούμε. Αλήθεια δεν έχω δικαίωμα να μην πω τι ζούμε, τα καλά και τα κακά, δεν έχω το δικαίωμα.