όνειρα ασπαίροντα

Γράφει η Χριστιάννα Λούπα

Πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία: απάτριδες, ανέστιοι, ξεριζωμένοι, κατατρεγμένοι, πεινασμένοι.

Άνθρωποι που θέλουν να ξεχάσουν το παρελθόν και αναζητούν απεγνωσμένα μέλλον.

Οικογένειες ολόκληρες, που άφησαν πίσω τον ορυμαγδό του πολέμου, γλίτωσαν από τα σαπιοκάραβα του θανάτου και πάτησαν το πόδι τους στη στεριά - την ελληνική γη - πιστεύοντας ότι βρήκαν καταφύγιο, ότι ο εφιάλτης ανήκει στο παρελθόν.

Ζωές που παραπαίουν, όνειρα ασπαίροντα, υπάρξεις στο ημίφως της ζωής.

Ελλάδα: μια χώρα σε (αυτο)καταστροφική τροχιά.

Μια χώρα με χιλιάδες προβλήματα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, αλλά κυρίως υπαρξιακά.

Μια χώρα, που ψάχνει την ταυτότητά της, που τροφοδοτεί την εθνική υπερηφάνεια και τον εγωισμό της με περασμένα μεγαλεία, που στηρίζει το μέλλον της σε άρρωστες και εγωκεντρικές ιδεολογίες, παλαιοκομματισμούς και μικροσυμφέροντα. Μια χώρα που εξακολουθεί να βιώνει το παρόν μέσα από αμφίδρομες πελατειακές σχέσεις κράτους - πολίτη, ενώ ταυτόχρονα αναζητεί αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσει τις αμαρτίες της και να ξαλαφρώσει τη συνείδησή της. Μια χώρα, όπου όλοι μιλάμε (ή μάλλον ουρλιάζουμε) ταυτόχρονα, χωρίς κανείς ν' ακούει κανέναν, χωρίς κανείς να σέβεται κανέναν, απρόθυμοι σύμπαντες για ενδοσκόπηση και αλλαγή. Φυλορροούν οι ελπίδες οι στερνές.

Κάποιοι ανέστησαν ένα πνεύμα, μια ιδέα, μια πατρίδα. Μας τα παρέδωσαν. Ασελγήσαμε πάνω τους σε κακουργηματικό βαθμό. Διαπομπεύσαμε τις αξίες και τα ιδανικά που προσδιορίζουν την αξιοπρέπεια ενός λαού και βγήκαμε εξανδραποδισμένοι στα σκλαβοπάζαρα, εκλιπαρώντας για ένα κομμάτι ψωμί.

Σκυλεύσαμε την Ελλάδα, παίξαμε στα ζάρια τα ιμάτιά της. Δεν απέμεινε τίποτα ανέγγιχτο, αμόλυντο. Πλησίστιοι βαδίζουμε προς το τέλος, με φρένα σπασμένα. Τίποτα δεν μοιάζει ικανό να αναχαιτίσει την πορεία μας, ούτε ο διεθνής μώμος της χώρας - εδώ και χρόνια - ούτε το μέλλον που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Μας καταριούνται οι πεθαμένοι, μας βλαστημούν οι αγέννητοι.

Κι αυτοί οι βαριόμοιροι ήρθαν εδώ για να ξεκινήσουν μια καλύτερη ζωή. Στοιβάζονται στα λιμάνια, στα αντίσκηνα, στις τρώγλες...

Λάθος τόπο, λάθος χρόνο διαλέξατε, παιδιά. Τα ξεπουλήσαμε όλα. Το μαγαζί κλείνει.

Η Ελλάδα πεθαίνει, όχι από λιμοκτονία, από ασφυξία.

Ολοένα και λιγοστεύει το οξυγόνο.

Συντηρούμαστε ήδη με μηχανική υποστήριξη.

«…πώς τόσος πόνος, τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη»*

Από Palmografos.com