Και η Κατοχή είναι το Μνημόνιο. Όλα ταιριάζουν. Οι δυνάστες είναι Γερμανοί (με ολίγον από Ολλανδούς, Φινλανδούς και οψίμως και Ισπανούς και Πορτογάλους), οι «συνεργάτες» που είναι «δεξιοί φασίστες» (ασχέτως αν ήταν/είναι εκλεγμένοι από τον δημοκρατικό λαό ή αν οι αληθινοί φασίστες είναι τώρα με εμάς) και αργυρώνητοι του παλιού καθεστώτος (ασχέτως αν είχαν ή δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την διαπλοκή και την φοροληστεία και τις λίστες και ασχέτως αν κάποιοι «δικοί μας» είχαν).
Κάποτε σε πιο νηφάλιες εποχές θα τα ξανασκεφτούμε –τουλάχιστον οι πιο έλλογοι πολίτες από εμάς- όλα αυτά. Ως τότε όμως θα ήταν καλό να θυμηθούμε δύο μεγάλα λογικά κενά της «αξιοπρέπειας» σε όλην αυτή την «εθνική» υστερία :
1. Η Ευρώπη, παρά τα σοβαρά της προβλήματα ως Ένωση (υπερβολική επιρροή των αγορών, κρίση αντιπροσωπευτικότητας, αύξηση της διαφοράς πλούσιων και φτωχών λαών κλπ) παραμένει μία από τις πλέον δημοκρατικές περιοχές του κόσμου με ένα από τα υψηλότερα εισοδήματα και με ζωηρές τόσο τις κοινωνικές της κατακτήσεις (και την ειρήνη) όσο και την διαρκή προσπάθεια των λαών της να τις προστατέψει απέναντι σε εσωτερικές και εξωτερικές απειλές, αλλά και να τις διευρύνει (π.χ. φιλελευθεροποίηση του καθολικισμού, εναντίωση στην ισλαμοφοβία κλπ). Και ως ανεξάρτητες χώρες, απολαμβάνουν πολλαπλάσια τις αρετές του συστήματος της καθεμιάς. Η συνύπαρξή μας με αυτές τις χώρες και δη με τον σκληρό τους πυρήνα δεν είναι «κατοχή» και ούτε εκλαμβάνεται ως τέτοια από την τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων σε πλήθος δημοσκοπήσεων (και εκλογών). Το πώς οι ίδιοι Έλληνες συνταιριάζουν στο μυαλό τους το εθνικό-λαϊκιστικό αφήγημα και την επιθυμία συνύπαρξης με το κλάμπ των ισχυρών είναι το πρώτο λογικό κενό της «αξιοπρέπειας». Μήπως είναι το αντίθετο?
2. Το δεύτερο λογικό κενό έχει να κάνει με την κοντή μας μνήμη στο τι κάν σήμαινε αυτή η «αξιοπρέπεια» που υποτίθεται πως χάσαμε με την στρεβλή και κρυπτο-αντιμεταρρυθμιστική (μη) εφαρμογή του Μνημονίου (μιάς ορθά διαβαζόμενης εποχής της κατάλυσης ελευθεριών, δικαιωμάτων όπως της εργασίας, αλλά και της άγριας επιδρομής στο εισόδημα των ασθενέστερων μέχρις ορίου ανθρωπιστικής κρίσης). Και αντί να ψέξουμε την υποκρισία και την διπροσωπία των κυβερνήσεων, της διαπλεκόμενης ολιγαρχίας των κλεφτών και των λαμόγιων, αλλά και των επενδεδυμένων συμφερόντων ομάδων που πάντα θα αντιστρατεύονται τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις, ψέγουμε –ορθά αλλά μόνο - το μοντέλο που εφαρμόστηκε. Και ξεχνάμε επιπλέον και το πριν το 2010 και μάλιστα το νοσταλγούμε. Και ποιο ήταν αυτό το πριν? Τι ζηλεύουμε στην Ελλάδα του 2009? Το lifestyle του Κωστόπουλου και της Πάνια ή την ενημέρωση από 3-4 ιδιοτελή συγκροτήματα? Την δημόσια συμπεριφορά μας ή την φοροκλοπή μας? Τά δάνειά μας ή τις επενδύσεις μας στις φούσκες των ομολόγων? Τα φακελάκια στους γιατρούς ή τα φάρμακα που κόστιζαν 300% περισσότερο? Τα μισο-χρεωκοπημένα μας ταμεία ή τους «λαθρομετανάστες» που πιστεύαμε ότι μας έπαιρναν τις δουλειές και άυξαναν την εγκληματικότητα? Τον ρατσισμό μας ή τα άχρηστα οπλικά μας συστήματα? Τις ουρές μας σε υπηρεσίες του δημοσίου ή τα πανάκριβα φροντιστήρια των παιδιών μας? Τα ατυχήματά μας στους δρόμους ή την υποχρεωτική σχέση μας με την Εκκλησία ή την σαρία? Τα χρόνια που έπαιρνε μια μήνυσή μας να εκδικαστεί ή τους μήνες που καθαρογραφόταν η απόφαση? Το βόλεμα στο δημόσιο ή το φακελάκι στην πολεοδομία? Τις χωματερές μας ή τα σκουπίδια μας στους δρόμους? Τις ράμπες των αναπήρων με τα παρκαρισμένα ή το κόστος ενός χιλιομέτρου αυτοκινητοδρόμου? Τον μισθό του υπαλλήλου του ΟΣΕ ή τις κυβερνητικές ειδήσεις στην ΕΡΤ? Τα πανεπιστήμια με τις διαλυμένες υποδομές ή τα ΜΑΤ που συμπλήρωναν το έργο? Τον αριθμό των βιβλίων που (δεν) διαβάζαμε ή τον αριθμό και την ποιότητα των περιοδικών μας? Την σκύλλα της προσπάθειας μιάς επένδυσης ή την χάρυβδη του λαθρεμπορίου καυσίμων για την θέρμανσή μας? Την ερήμωση των χωριών μας ή το κτίσιμο των ακτών μας ή την αποχώρηση και το κλείσιμο των βιομηχανιών μας? Την αρχιτεκτονική των πόλεών μας ή τα ριάλιτι της τηλεόρασής μας? Το κάψιμο των δασών μας ή το παράνομο κάπνισμα στα εστιατόριά μας? Την ιδιοτέλεια των συνδικαλιστών μας ή την προστυχιά των τραπεζών μας να μας μοιράζουν διακοποδάνεια? Τα μεταλλαγμένα χωρίς σήμανση ή τις κλειστές αίθουσες μουσείων? Τις επιδοτήσεις που δεν έγιναν επενδύσεις ή τα χωράφια της Μανωλάδας? Τι από όλα αυτά επιθυμήσαμε και τι από όλα αυτά ήταν «αξιοπρέπεια»? Μήπως τίποτα?
Εν τέλει αυτή η «αξιοπρέπεια» είναι ότι πιο πρόστυχο προέκυψε από αυτή την συγκυρία της κρίσης. Και ότι πιο ύποπτο. Και ότι πιο σκοτεινό και επικίνδυνο. Και, στον βαθμό που χαϊδεύει την κλάψα μας του παραπονεμένου και κακοποιημένου παιδιού της Ευρώπης, ότι πιο ανυπόφορα ατελέσφορο και φοβιστικό. Και μία απόδειξη του πόσο φοβιστικό είναι, είναι αυτή η ίδια η μορφή της συνεργασίας αυτών που το διηγούνται. Και η διαρκής απενοχοποίηση του φασισμού, που κι αυτός ωραία κρύπτεται πίσω από την ίδια διήγηση.
Καλή Κυριακή σε όλους!
Γώργος Κυριακόπουλος
https://www.facebook.com/profile.php?id=100004225238330&fref=hovercard
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου