Χαμηλόφωνος, αισθαντικός, χειρουργός μνήμης και υφαντουργός ιδιαίτερης ατμόσφαιρας, ο Γάλλος συγγραφέας Πατρίκ Μοντιανό είναι ο φετινός νικητής του Νομπέλ Λογοτεχνίας. Ο 69χρονος Μοντιανό, που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει ολοένα και μεγαλύτερη διεθνή αναγνώριση (Αυστριακό Κρατικό Βραβείο για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία, 2012) είναι στην πατρίδα του αναγνωρισμένη αξία (Βραβείο Γαλλικής Ακαδημίας 1972, Βραβείο Γκονκούρ 1978 και Παγκόσμιο Βραβείο Cino Del Duca του Institut de France 2010).
Πολυμεταφρασμένος (και στα ελληνικά), ο Πατρίκ Μοντιανό βραβεύεται για «την τέχνη της μνήμης με την οποία έχει ανακαλέσει τις πιο αδιόρατες ανθρώπινες διαδρομές και έχει αποκαλύψει την καθημερινότητα της Κατοχής», αναφέρει η ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας. Εχει ιδιαιτέρως ασχοληθεί με τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας ήδη από το πρώτο του βιβλίο «La place de l’ Etoile» (1968) αλλά και από το σενάριο της ταινίας του Λουί Μαλ «Lucien Lacombe» (1973). «Εχει γράψει βιβλία για τη μνήμη, την ταυτότητα και την προσδοκία», είπε ο Πέτερ Ενγκλουντ, ο μόνιμος γραμματέας της Σουηδικής Ακαδημίας.
H Γαλλία έχει κερδίσει πολλά Νομπέλ Λογοτεχνίας στην ιστορία του θεσμού (Ρομέν Ρολάν, Ανατόλ Φρανς, Αντρέ Ζιντ, Φρανσουά Μοριάκ, Αλμπέρ Καμί, Κλοντ Σιμόν) και το Νομπέλ του 2014 είναι το δεύτερο τα πρόσφατα χρόνια μετά τη βράβευση του Ζαν-Μαρί Κλεζιό το 2008. «Πρόκειται αναμφισβήτητα για έναν από τους μεγάλους συγγραφείς της εποχής μας», σχολίασε ο Γάλλος πρωθυπουργός Mανουέλ Βαλς. «Αξίζει κάθε τιμή αυτός ο συγγραφέας, που επιπλέον είναι διακριτικός, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του εξαιρετικού έργου του». Ο Πατρίκ Μοντιανό δίνει σπάνια συνεντεύξεις. Και η Ακαδημία των Νομπέλ δήλωσε ότι στάθηκε αδύνατον να τον ενημερώσει για τη βράβευσή του πριν από την επίσημη αναγγελία.
Γιος ενός Γάλλου Εβραίου και μιας Βελγίδας, ο Μοντιανό μεγάλωσε με τις οικογενειακές μνήμες και τα τραύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συνάντησή του με τον συγγραφέα Ρεϊμόν Κενό ήταν καθοριστική για τη δική του εξέλιξη. Τα βιβλία του, τα περισσότερα σύντομα, πυκνά σε συνειρμική γραφή, εσωτερικούς μονολόγους και ατμόσφαιρα που ανακαλεί τον Μαρσέλ Προυστ. Στην ελληνική γλώσσα κυκλοφορούν: «Η χαμένη γειτονιά» (Χατζηνικολή, 1987), «Οδός σκοτεινών μαγαζιών» (Κέδρος, 1988), «Ανθη ερειπίων» (Οδυσσέας, 1992), «Το άρωμα της Υβόννης» (Λιβάνης, 1995), «Κυριακές του Αυγούστου» (Καστανιώτης, 1996), «Ντόρα Μπρούντερ» (Πατάκης, 1999), «Ηταν όλοι τους τόσο καλά παιδιά...» (Πόλις, 2004), «Νυχτερινό ατύχημα» (Πόλις, 2005), «Στο café της χαμένης νιότης» (Πόλις, 2008), «Η μικρή μας Μπιζού» (Πόλις, 2013), «Η βίλα της θλίψης» (Λιβάνης, 2014).
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/10/2014, ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου