Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
performance "FAMILY"
FAMILY Performance
της Εύας Πυρνοκόκη
Σάββατο, 18 Δεκεμβρίου στις 9:30 μ.μ. έως 22 Δεκεμβρίου στις 9:30 μ.μ. & 25 Δεκεμβρίου έως 28 Δεκεμβρίου στις 9:30 μ.μ
Thission Lofts Πειραιώς 123 (είσοδος από Πειραιώς) Μετρό: Στάση Κεραμεικός
Κατά τον Λακάν, η εικόνα της μητέρας (στην ενήλικη ζωή) είναι η γενεσιουργός δύναμη κάτω από κάθε φιλοσοφικό, θρησκευτικό ή πολιτικό όρο, μια τέλεια αφομοίωση της ολότητας της ύπαρξης. Στο παραπάνω πλαίσιο μπορούμε να αναγνωρίσουμε την νοσταλγία της ανθρωπότητας για την μεταφυσική χίμαιρα της παγκόσμιας αρμονίας, τη μυστική άβυσσο της συναισθηματικής σύντηξης, την κοινωνική ουτοπία μιας ολοκληρωτικής κηδεμονίας και κάθε ξέσπασμα της εμμονής με τον χαμένο παράδεισο πριν από τη γέννηση ή την πιο σκοτεινή επιδίωξη προς το θάνατο.
Ο Λακάν ορίζει την οικογένεια ως "ίδρυμα" που αναπαράγει "τις δομές της συμπεριφοράς και της αντιπροσώπευσης".
Η Εύα Πυρνοκόκη, μέσω της performance FAMILY, θέτει ερωτήματα που αφορούν την αντιπαράθεση δομής και διάλυσης. Πρόκειται για την οικογενιακή δομή και τη διάλυση που προκύπτει μέσα από μια δραματική μετάβαση: το θάνατο της κοινωνικής κηδεμονίας και την αποστροφή του κάθε ατόμου προς την αποκοπή του απο τον ομφάλιο λόρο της υπαρξιακής του αβύσσου.
Η performance FAMILY παρουσιάζεται στον ισόγειο χώρο του Τhission Lofts. Οι θεατές κινούνται ανάμεσα στους ιδιωτικούς χώρους των performers εξαφανίζοντας τους τοίχους/όρια μεταξύ θεατή/performer και τις χωροταξικές δομές του μέσα/έξω. Στα δύο επίπεδα του χώρου (ισόγειο και πρώτος όροφος) οι θεατές παρακολουθούν την κινησιολογική και ψυχολογική συμπεριφορά των "μελών της οικογένειας" απέναντι στο "πάσχων σώμα της μητέρας".
Δημιουργία – Κίνηση: Εύα Πυρνοκόκη
Performers: Ανδρονίκη Μαραθάκη, Andrea Dorian Rama, Εύα Πυρνοκόκη, Κωνσταντίνος Σερελέας, Γιάννης Σιδεράς.
Φωτισμοί: Ηλίας Ποιμενίδης
Φωτογραφίες: Χριστίνα Γεωργιάδου
Graphics: Νίκη Γραμματικογιάννη
Κείμενο προγράμματος: Μαρία Ζερβού
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Διάρκεια: 40’ - Εισιτήριο 12 ευρώ (ενιαίο)
Τηλ. Επικοινωνίας:6932426092
Μια εξαιρετική δουλειά της Ευας Πυρνοκόκη.
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Ο θάνατος του άτυχου Αιγύπτιου, που καθάριζε τα τζάμια στο Υπουργείο Εργασίας, δεν ήταν είδηση για πολλές μέρες.. έγινε τελικά...
Και μαζί το ότι δούλευε ανασφάλιστος... ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ καθάριζε τα τζάμια στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Ελλάδα, η χώρα της περαίωσης.....
Και μαζί το ότι δούλευε ανασφάλιστος... ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ καθάριζε τα τζάμια στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Ελλάδα, η χώρα της περαίωσης.....
Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010
Κάτω απ' το ηφαίστειο
Πολύ εύκολα χρησιμοποιείται στις μέρες μας η λέξη παρακμή. Ακόμη και για εστιατόρια... Και είναι υποτιμητικό για μια έννοια της οποίας η διαδικασία περιέχει, τέλος πάντων, ένα κάποιο μεγαλείο.
Δεν της αρμόζει ούτε καν ένα πολιτικό σύστημα, μια πόλη ή μια χώρα, ούτε καν η Αμερική, ή οτιδήποτε άλλο σημαντικό αρχίζει να πέφτει... Της ταιριάζει μια συγκεκριμένη νοοτροπία, μια πνευματικότητα, ένα στυλ, που σήμερα έχει εκλείψει. Οταν τα στοιχεία αυτά απουσιάζουν από τη σημερινή ζωή, σε συλλογικό επίπεδο, την παρακμή μπορεί κανείς να τη βρει μόνο σε άτομα. Η πτώση ενός προσώπου μπορεί να χαρακτηρίζει πιο έντονα την πτώση ενός πολιτισμού, αν είναι το σωστό πρόσωπο. Κι αυτό συμβαίνει με τον ήρωα αυτού του μυθιστορήματος του Μάλκολμ Λόουρι. Στο πρόσωπό του «πέφτει» μια ολόκληρη ήπειρος, η Ευρώπη, με πρωτεύουσα τη Βρετανία. Περισσότερο από κάθε άλλον Ευρωπαίο, ο Αγγλος έχει αυτό το προνόμιο. Να βιώνει το αργό δηλητήριο με κάποια γοητεία.
Ο ήρωας του Λόουρι ακολουθεί υπάκουα το κατρακύλισμα. (Η συνείδηση έχει μεγάλη σημασία στην παρακμή.) Τον βρίσκουμε πρόξενο στο Μεξικό, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα, επισκέπτη-τουρίστα σ' ένα χωριό κατά τη διάρκεια φιέστας για τον εορτασμό της «ημέρας των νεκρών». Είναι μονίμως μεθυσμένος, γιατί μόνον έτσι μπορεί να έχει καθαρό μυαλό και πλήρη εικόνα, όχι του Μεξικού, αλλά του κόσμου, στην οποία, υπό την επίδραση της γιορτής, βάζει έναν δικό του τίτλο «Ο αιώνας των νεκρών». Ομως η ζωή του κάτω από το ηφαίστειο, και η δική του και όλης της περιοχής, δεν αφήνει περιθώρια για πολλές πολυτέλειες. Η πιθανότητα έκρηξης του ηφαιστείου, είτε την επομένη μέρα είτε ύστερα από 3.000 χρόνια, δίνει το στίγμα, παρότι κανείς δεν αναφέρεται σ' αυτό. Το άλλο ηφαίστειο του πολέμου που έρχεται, ωθεί τον πρόξενο να ορίσει τους στόχους του, που είναι δύο: ένα μπουκάλι απαγορευμένο ποτό, το περίφημο μεσκάλ και η επικοινωνία με τη γυναίκα του, που επιστρέφει ύστερα από μια περίοδο εγκατάλειψης. Η δόση και από τα δύο θα είναι χαριστική, κάτι σαν το coup de grace στα ναρκωτικά. Οι τελευταίες σελίδες στη μεξικανική ταβέρνα, με τις πουτάνες, τους ληστές και τον βίαιο θάνατο του ήρωα και της γυναίκας του, ορίζουν το τέλος της κατρακύλας και της παρακμής, μέσα στο περίλαμπρο φως του κοινού θανάτου. Κατά κάποιον τρόπο το ζευγάρι γίνεται ένα άλλο είδος Ρωμαίου και Ιουλιέτας, διαλυμένου, αλλά εξίσου παθιασμένου, αν και γι' αυτούς τους δύο δεν υπάρχουν οικογένειες και δεν θα κλάψει κανείς.
Γιώργος Νοταράς
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες
Δεν της αρμόζει ούτε καν ένα πολιτικό σύστημα, μια πόλη ή μια χώρα, ούτε καν η Αμερική, ή οτιδήποτε άλλο σημαντικό αρχίζει να πέφτει... Της ταιριάζει μια συγκεκριμένη νοοτροπία, μια πνευματικότητα, ένα στυλ, που σήμερα έχει εκλείψει. Οταν τα στοιχεία αυτά απουσιάζουν από τη σημερινή ζωή, σε συλλογικό επίπεδο, την παρακμή μπορεί κανείς να τη βρει μόνο σε άτομα. Η πτώση ενός προσώπου μπορεί να χαρακτηρίζει πιο έντονα την πτώση ενός πολιτισμού, αν είναι το σωστό πρόσωπο. Κι αυτό συμβαίνει με τον ήρωα αυτού του μυθιστορήματος του Μάλκολμ Λόουρι. Στο πρόσωπό του «πέφτει» μια ολόκληρη ήπειρος, η Ευρώπη, με πρωτεύουσα τη Βρετανία. Περισσότερο από κάθε άλλον Ευρωπαίο, ο Αγγλος έχει αυτό το προνόμιο. Να βιώνει το αργό δηλητήριο με κάποια γοητεία.
Ο ήρωας του Λόουρι ακολουθεί υπάκουα το κατρακύλισμα. (Η συνείδηση έχει μεγάλη σημασία στην παρακμή.) Τον βρίσκουμε πρόξενο στο Μεξικό, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα, επισκέπτη-τουρίστα σ' ένα χωριό κατά τη διάρκεια φιέστας για τον εορτασμό της «ημέρας των νεκρών». Είναι μονίμως μεθυσμένος, γιατί μόνον έτσι μπορεί να έχει καθαρό μυαλό και πλήρη εικόνα, όχι του Μεξικού, αλλά του κόσμου, στην οποία, υπό την επίδραση της γιορτής, βάζει έναν δικό του τίτλο «Ο αιώνας των νεκρών». Ομως η ζωή του κάτω από το ηφαίστειο, και η δική του και όλης της περιοχής, δεν αφήνει περιθώρια για πολλές πολυτέλειες. Η πιθανότητα έκρηξης του ηφαιστείου, είτε την επομένη μέρα είτε ύστερα από 3.000 χρόνια, δίνει το στίγμα, παρότι κανείς δεν αναφέρεται σ' αυτό. Το άλλο ηφαίστειο του πολέμου που έρχεται, ωθεί τον πρόξενο να ορίσει τους στόχους του, που είναι δύο: ένα μπουκάλι απαγορευμένο ποτό, το περίφημο μεσκάλ και η επικοινωνία με τη γυναίκα του, που επιστρέφει ύστερα από μια περίοδο εγκατάλειψης. Η δόση και από τα δύο θα είναι χαριστική, κάτι σαν το coup de grace στα ναρκωτικά. Οι τελευταίες σελίδες στη μεξικανική ταβέρνα, με τις πουτάνες, τους ληστές και τον βίαιο θάνατο του ήρωα και της γυναίκας του, ορίζουν το τέλος της κατρακύλας και της παρακμής, μέσα στο περίλαμπρο φως του κοινού θανάτου. Κατά κάποιον τρόπο το ζευγάρι γίνεται ένα άλλο είδος Ρωμαίου και Ιουλιέτας, διαλυμένου, αλλά εξίσου παθιασμένου, αν και γι' αυτούς τους δύο δεν υπάρχουν οικογένειες και δεν θα κλάψει κανείς.
Γιώργος Νοταράς
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010
ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ - ΓΣΕΕ
Πόσα λεφτά βγάζεις Παναγόπουλε, εργατοπατέρα, που τα παντελόνια δεν τα φοράς για να ζεστένεσαι??? ΓΕΛΟΙΕ!!! ΕΛΛΛΗΝΑΡΑ!!! ΒΛΑΚΑ!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)