Το φλιτζάνι του Πικάσο

ΤΟ τραγούδι των Τίντερστικς.
She rode me down. Σαν προφητικός θάνατος - μετά Χατζιδάκις. Τα θερινά σινεμά που δεν προλάβαμε. Οι σκισμένες τέντες. Απέναντι. Λυπημένες σημαίες. Το μπαρ «Αλουστίνες», στο Θησείο. Στο τέλος τής Ηρακλειδών. Η Ακρόπολη, νύχτα. Υποφωτισμένη. Ας τη φώτιζες εσύ, που γνώριζες καλύτερα τη διάχυση του φωτός πάνω στο μάρμαρο. Τα ρακάδικα και οι ταβέρνες της Πανόρμου. Τα μαγαζιά στο Παγκράτι, στην πλατεία Καισαριανής. Η Ελευσίνα που περιμένει το όνειρο: Να γυρίσουμε νικητές απ' την παρακμή. Το «Flower» στη Μαβίλη. Ενα βράδυ.
Οι έρωτες λιώνουν όπως το μήλο μέσα στη σανγκρία. Αφήνουν έναν παγωμένο θρίαμβο πάνω στις αμυγδαλές. Εχουμε και οι δυο άσπρα μαλλιά. Χιονοπόλεμος.
ΕΝΑ παλιό αρχοντικό μισογκρεμισμένο. Κατεβαίνοντας τη Μαυρομιχάλη. Σε λίγα χρόνια θα έχει γίνει μπαρ. Στον τοίχο θα υπάρχει η φωτογραφία της γριάς αρχόντισσας που το κατοικούσε. Θα κοιτάζει αποσβολωμένη τους νέους που θα κουνούν τα κεφάλια τους. Αν μπορούσε, θα το κουνούσε κι αυτή. Από οίκτο. Της πήραν το σπίτι κάτι περίεργοι τύποι με πορτοκαλί μαλλιά και σκουλαρίκι στα χείλη. Την έκαναν φωτογραφία και τώρα χορεύουν. Η ηλίθια. Λέει.
ΗΜΟΥΝ ο χαρακτήρας που δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ο Ντοστογιέφσκι στον «Ηλίθιο». Κάτι ανάμεσα στον πρίγκιπα Μίσκιν και στον Ραγκόζιν. Η Ναστάζια Φιλίπποβνα θα ένιωθε ενθουσιασμένη. Εσύ, σκοτεινή. Τίποτε.
Μέσα σε τρεις μήνες μου 'δειξες τι θα πει ποτέ. Πουθενά. Χωρίς. Οσα ήταν να σώσει η ομορφιά στον κόσμο, μέσω της Τέχνης, τα έσωσε. Από δω και πέρα, σχισμές. Χαράδρες. Για να καταδυθείς κι άλλο. Στα εσώτατα άκρα της λύπης. Που είναι ομορφιά. Ανυπόφορη. Μια ομορφιά τέχνη.
Η Τέχνη δεν σε βοηθάει να ζήσεις. Σε βοηθάει να πεθάνεις καλύτερα. Δεν το λέω εγώ, το λέει κάποιος πιο πεθαμένος από μένα. Μέσα στους πίνακες και τα ποιήματα ο θάνατος έχει άλλη υπόκρουση.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Επειδή είχε.
ΕΡΑΣΤΕΣ από την πρώτη ματιά. Strangers in the night. Χωρίς ομπρέλες. Τα βιολιά έχουν σπάσει. Η Ιπποκράτους κενή. Σιγά μην κλάψω. Στον δρόμο, καφέδες. Σε πλαστικό. Μολυσμένη αγάπη. Πάνω στη μηχανή -κρυώνεις; Το χέρι σου στο δικό μου. Βάλε μουσική. Τώρα. Το φλιτζάνι του Πικάσο, συσκευασία δώρου. Από το μουσείο της Βαρκελώνης. Τε κιέρο. «Θέατρο Σφενδόνη», μαγνητικά πεδία. Ο μυστηριώδης κύριος Masaki Iwana. Ο μυστηριώδης χορός που αναζητά τα εσωτερικά τοπία με τον τρόπο που προσπαθεί να αποφύγει: Τις προκαθορισμένες χορευτικές φόρμες που κατοικούν στα σώματα. Το μπούτο ως θεραπεία ψυχής. Δεν. Τα ρούχα πεταμένα στο πάτωμα. Εγώ θα ξεγελάω την πραγματικότητα, εσύ να τρομάζεις. Πάμε μια εκδρομή;
«Η λύπη θα 'ναι αιώνια». Η τελευταία φράση του Van Gogh πριν πεθάνει έδωσε τις απαντήσεις σε όσους θεωρούνται λιποτάκτες της ευτυχίας.
Η πλατεία με τις μπλε στολές και τα άσπρα κράνη έμεινε ορφανή. Από τις άδειες καρέκλες τού «Φλοράλ» βλέπω την κινηματογραφική μηχανή τού «Βοξ», η μπομπίνα γυρίζει. Οι φιγούρες απ' το πανί σκαρφαλώνουν στα σίδερα. Βαδίζουν τοίχο τοίχο, σε λίγο θα πλημμυρίσουν τους δρόμους. Αν ακουμπήσω κάποιον, θα λιώσει. Δεν πέρασες ούτε σήμερα.
Και τώρα ποιος θα μου εξηγεί τον κόσμο; Ποιος θα 'ναι η αφορμή για να αιωρούνται πραγματικότητες;
Σταύρος Σταυρόπουλος
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα