Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Το φλιτζάνι του Πικάσο


ΤΟ τραγούδι των Τίντερστικς.
She rode me down. Σαν προφητικός θάνατος - μετά Χατζιδάκις. Τα θερινά σινεμά που δεν προλάβαμε. Οι σκισμένες τέντες. Απέναντι. Λυπημένες σημαίες. Το μπαρ «Αλουστίνες», στο Θησείο. Στο τέλος τής Ηρακλειδών. Η Ακρόπολη, νύχτα. Υποφωτισμένη. Ας τη φώτιζες εσύ, που γνώριζες καλύτερα τη διάχυση του φωτός πάνω στο μάρμαρο. Τα ρακάδικα και οι ταβέρνες της Πανόρμου. Τα μαγαζιά στο Παγκράτι, στην πλατεία Καισαριανής. Η Ελευσίνα που περιμένει το όνειρο: Να γυρίσουμε νικητές απ' την παρακμή. Το «Flower» στη Μαβίλη. Ενα βράδυ.
Οι έρωτες λιώνουν όπως το μήλο μέσα στη σανγκρία. Αφήνουν έναν παγωμένο θρίαμβο πάνω στις αμυγδαλές. Εχουμε και οι δυο άσπρα μαλλιά. Χιονοπόλεμος.
ΕΝΑ παλιό αρχοντικό μισογκρεμισμένο. Κατεβαίνοντας τη Μαυρομιχάλη. Σε λίγα χρόνια θα έχει γίνει μπαρ. Στον τοίχο θα υπάρχει η φωτογραφία της γριάς αρχόντισσας που το κατοικούσε. Θα κοιτάζει αποσβολωμένη τους νέους που θα κουνούν τα κεφάλια τους. Αν μπορούσε, θα το κουνούσε κι αυτή. Από οίκτο. Της πήραν το σπίτι κάτι περίεργοι τύποι με πορτοκαλί μαλλιά και σκουλαρίκι στα χείλη. Την έκαναν φωτογραφία και τώρα χορεύουν. Η ηλίθια. Λέει.
ΗΜΟΥΝ ο χαρακτήρας που δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ο Ντοστογιέφσκι στον «Ηλίθιο». Κάτι ανάμεσα στον πρίγκιπα Μίσκιν και στον Ραγκόζιν. Η Ναστάζια Φιλίπποβνα θα ένιωθε ενθουσιασμένη. Εσύ, σκοτεινή. Τίποτε.
Μέσα σε τρεις μήνες μου 'δειξες τι θα πει ποτέ. Πουθενά. Χωρίς. Οσα ήταν να σώσει η ομορφιά στον κόσμο, μέσω της Τέχνης, τα έσωσε. Από δω και πέρα, σχισμές. Χαράδρες. Για να καταδυθείς κι άλλο. Στα εσώτατα άκρα της λύπης. Που είναι ομορφιά. Ανυπόφορη. Μια ομορφιά τέχνη.
Η Τέχνη δεν σε βοηθάει να ζήσεις. Σε βοηθάει να πεθάνεις καλύτερα. Δεν το λέω εγώ, το λέει κάποιος πιο πεθαμένος από μένα. Μέσα στους πίνακες και τα ποιήματα ο θάνατος έχει άλλη υπόκρουση.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Επειδή είχε.
ΕΡΑΣΤΕΣ από την πρώτη ματιά. Strangers in the night. Χωρίς ομπρέλες. Τα βιολιά έχουν σπάσει. Η Ιπποκράτους κενή. Σιγά μην κλάψω. Στον δρόμο, καφέδες. Σε πλαστικό. Μολυσμένη αγάπη. Πάνω στη μηχανή -κρυώνεις; Το χέρι σου στο δικό μου. Βάλε μουσική. Τώρα. Το φλιτζάνι του Πικάσο, συσκευασία δώρου. Από το μουσείο της Βαρκελώνης. Τε κιέρο. «Θέατρο Σφενδόνη», μαγνητικά πεδία. Ο μυστηριώδης κύριος Masaki Iwana. Ο μυστηριώδης χορός που αναζητά τα εσωτερικά τοπία με τον τρόπο που προσπαθεί να αποφύγει: Τις προκαθορισμένες χορευτικές φόρμες που κατοικούν στα σώματα. Το μπούτο ως θεραπεία ψυχής. Δεν. Τα ρούχα πεταμένα στο πάτωμα. Εγώ θα ξεγελάω την πραγματικότητα, εσύ να τρομάζεις. Πάμε μια εκδρομή;
«Η λύπη θα 'ναι αιώνια». Η τελευταία φράση του Van Gogh πριν πεθάνει έδωσε τις απαντήσεις σε όσους θεωρούνται λιποτάκτες της ευτυχίας.
Η πλατεία με τις μπλε στολές και τα άσπρα κράνη έμεινε ορφανή. Από τις άδειες καρέκλες τού «Φλοράλ» βλέπω την κινηματογραφική μηχανή τού «Βοξ», η μπομπίνα γυρίζει. Οι φιγούρες απ' το πανί σκαρφαλώνουν στα σίδερα. Βαδίζουν τοίχο τοίχο, σε λίγο θα πλημμυρίσουν τους δρόμους. Αν ακουμπήσω κάποιον, θα λιώσει. Δεν πέρασες ούτε σήμερα.
Και τώρα ποιος θα μου εξηγεί τον κόσμο; Ποιος θα 'ναι η αφορμή για να αιωρούνται πραγματικότητες;
Σταύρος Σταυρόπουλος
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Λυπάμαι - ντρέπομαι - θυμώνω

Υπήρχε στον αέρα ένα ερώτημα τα τελευταία χρόνια..
Το είχα εγώ τουλάχιστον..
Αν θα πηγαίναμε να ψηφίσουμε (-σω) ή όχι.. Αν η αποχή ήταν σοβαρή επιλογή...
Εγώ διάλεγα πάντα να ψηφίσω!!
Τώρα αισθάνομαι ηλίθιο και συνυπεύθυνο άτομο για τα χάλια μας..
Ψήφιζα ανεπάρκεια!!! Ψήφιζα φτήνια!!! Ψήφιζα ανικανότητα!! Ψήφιζα πελατειακές σχέσεις!! Ψήφιζα λαμογιά!! Ψήφιζα έλλειψη οράματος!!
Ψήφιζα σύστημα!!! ψήφιζα αποτυχία!!!
Λυπάμαι και ντρέπομαι και θυμώνω!!!

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Χαλάσματα



ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ γκρεμίστηκε χτες.

Απέναντί μου. Παλιά μονοκατοικία. Χαλάσματα. Ο πορτοκαλί εκσκαφέας με τον μακρύ τεντωμένο λαιμό του στέκεται από πάνω του, μοναδικός επιζήσας. Ερπύστριες σαν τανκς, σκουριασμένες. Από κάτω ζωές. Πρώην. Στιγμές Πολυτεχνεία. Χαμένες. Χώματα ανακατεμένα. Κουκουλωμένο συναίσθημα. Μια ρόδα. Ενα παιδικό κουκλάκι. Πατημένο. Του λείπει το ένα χέρι - σαν να ζητά βοήθεια. Δεν θα το ακούσει κανείς.

Τη νύχτα έβλεπα τα φώτα απέναντί μου· απ' τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα. Αντηχούσαν ζωές. Με παρηγορούσαν. Διπλανές φωνές, τώρα ακυρωμένες. Τώρα σιωπή. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Ούτε επιβεβαιώνεται. Μόνο διαγράφει.

ΠΑΝΩ στον ιερό βράχο του ναού του Ποσειδώνα, στο Σούνιο. Εμείς. Χτιζόταν παράλληλα με τον ναό της Αφαίας στην Αίγινα. Δέος. Πέρδικες. Εξήντα μέτρα από κάτω η θάλασσα. Το κύμα, live in concert. Με τη συμφωνική ορχήστρα των Αθηνών. Αν δω πλοίο να έρχεται με μαύρα πανιά, θα πηδήξω. Οπως ο Αιγέας. Οι πλευρές του ναού είναι κτισμένες στα μάτια σου. Δωρικοί κίονες, πρόναοι, μαλακό μάρμαρο. Αλλα χαλάσματα. Μοναδικά. Δυόμισι χιλιάδων ετών. Τα περισσότερα ανάγλυφά τους έχουν φθαρεί. Τουλάχιστον αυτά μένουν.

ΒΛΕΠΩ τη θάλασσα που κατεβαίνει αργά. Ο ήλιος βουτάει στα ανεκπλήρωτα, η επιθυμία του είναι θανάτου. Από τη φυλακή των ματιών σου περνάει κάποια στιγμή η Μακρόνησος. Να πάμε. Εμείς. Οι αιώνια καταδικασμένοι. Σαν κλειδωμένα προγράμματα. Σαν ιστορία της αρχαιότητας που περρίσσεψε από τη διδακτέα ύλη. Σαν ανομολόγητος εγκλεισμός απεξάρτησης.

ΜΗ ΜΙΛΑΣ. Κάθε λέξη είναι μια προδοσία. Αν ποτέ καταλάβουμε ότι οι λέξεις είναι πάντα εις βάρος μας, τότε ίσως μπορέσουμε να πλησιάσουμε περισσότερο τις ζωές μας. Γράφοντας προσπαθείς να κλείσεις κάποιες πληγές. Τελικά, τις ανοίγεις περισσότερο· για να μπορέσεις να δεις καθαρά μέσα τους: Μια τρύπα. Μια λεκάνη με αίμα. Μια φιάλη οξυγόνου. Μια αγκαλιά. Μόνη.

Τι είναι ευτυχία; Να ρωτήσουμε αυτούς που έγραψαν για τους ορισμούς της. Επειδή ήταν δυστυχισμένοι. Να ρωτήσουμε τον Αλντο Καροτενούτο, τον Ρολάν Μπαρτ, τον Ντοστογιέφσκι. Να μας πουν. Να σωθούμε απ' αυτήν γράφοντας. Μιλώντας. Οριστικά.

Ακου εν δυνάμει συναίσθημα. Εννοείς μήπως υπό κατασκευή; Εργο για σόλο βιολί;

Δεν γνωρίζω τον όρο. Υστερα από τόσο ρήμαγμα η θεωρία του έρωτα γίνεται θεσμικό πλαίσιο για την αποκήρυξή του.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ενδεικτικό το ότι δεν μίλησες ποτέ για αντήχηση, αλλά μόνο για απόηχο; Αυτό που φεύγει κουβαλάει στο βλέμμα του τον θάνατο αυτού που υπήρξε. Το κενό βλέμμα ήταν μόλις πριν η διαφάνεια του κόσμου. Σήμερα, μια διαδικασία απόσυρσης. Η όψη των πραγμάτων αλλάζει, τα πράγματα παραμένουν ίδια. Ομως η αναστάτωση και η επιθυμία γι' αυτά έχουν γίνει αδιαφορία. Και φόβος.

Γκρεμός.

ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ πια ξυπνούν οι λέξεις. Λυπημένες, ανοργάνωτες, με παραμορφωμένα χαρακτηριστικά. Παίρνω μια χούφτα απ' αυτές, τις σφίγγω στο χέρι μου. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και τις πετάω. Εκεί που κάποτε ορθωνόταν η παλιά μονοκατοικία, ένας σκύλος στρώνει προσεκτικά μια εφημερίδα για να καθίσει. Οι λέξεις πέφτουν στα δόντια του. Τις μασάει με δυσκολία, αλλά τις καταπίνει.

Ο Ντοστογιέφσκι, νεκρός από το 1881. Ο ναός τού Ποσειδώνα είναι ακόμα εκεί. Στο Σούνιο. Εμείς λείπουμε.
Σταύρος Σταυρόπουλος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

*

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Ανεπανόρθωτα σιωπηλή και λιγότερη




ΣΙΩΠΗ. Τη στιγμή ακριβώς που η ψυχή των αισθημάτων απαιτεί. Κανένα σημάδι. Καμία λέξη.

Σιωπή. Απέραντη. Απόλυτη. Διαλυτική.

Σιωπηλοί και μόνοι οι κτύποι της καρδιάς. Να μην ακουστούν, να μην προδώσουν την ταχυπαλμία. Η καρδιά χτυπά δυνατά. Το αίμα παγώνει. Ο νους ακινητοποιείται.
Και το σκοτάδι πέφτει.
Αρχίζει η μάχη. Η λογική και το θυμικό - εχθροί θανάσιμοι. Η μάχη μαίνεται.
Η ζωή χάνει. Τα νεύρα τρέμουν βαθιά μες στο σώμα. Και το πρόσωπο, μάσκα.

Οι χαραμάδες να κλείσουν προσεκτικά. Είναι επικίνδυνες. Αν ξεχυθεί από κει η αλήθεια, θα τρομάξει. Αλλωστε η αλήθεια δεν αφορά κανέναν.
Ούτε εμένα - γιατί δεν την αντέχω.

Σκληρότητα. Αδιαφορία. Απόφαση;

Σιωπή.

Ποτέ το όλον; Δύσκολο και να το νιώσει και να το προσφέρει και να το δεχτεί κανείς. Μόνος ο άνθρωπος συγκρούεται με τα αισθήματά του.
Στην καλύτερη εκδοχή ο άλλος αντιλαμβάνεται αυτή τη σύγκρουση και την παρατηρεί, τη ζυγίζει.
Στη χειρότερη απλώς αδιαφορεί.
Είτε από αδυναμία είτε από πρόθεση.


ΦΩΝΗ. Οι λέξεις δεν βλέπουν παρά μόνο τριγύρω. Εχουν ένα ξαπλωμένο πέπλο στα μάτια τους. Δεμένο μαντίλι. Είναι οι υπνοβάτες της ψυχής. Από τις χαραμάδες μπαίνουν τα γεγονότα στον κόσμο. Τα συναισθήματα. Σπάνια διασώζονται. Συμβαίνει εντός. Η μάχη. Η εσωτερική σύγκρουση. Οχι, δεν αφορά τη ζωή. Η ζωή ποτέ δεν χάνει, αν η αλήθεια της δεν τρομάζει.

Ερωτεύονται την κατάσταση του έρωτα. Την ιδέα του. Εχουν ανάγκη τον έρωτα - όχι τον άλλον. Ο άλλος μόνο μεσολαβεί. Διευκολύνει το έργο. Είναι το soundtrack. Ενας κάθε φορά. Το ίδιο volume. Τερματισμένο. Η ίδια ματιά. Τους νοικιάζουν. Μετά φοβούνται.

Μουσική με λέξεις. Χωρίς λέξεις. Κοιτάχτηκαν και αγκαλιάστηκαν. Σαν τελευταία ζωή. Επί πόσες φορές; Επί τριάντα;

ΑΥΛΑΙΑ. Κλείνουν κουρτίνες. Απότομα. Αναγγέλλω τα μάτια σου. Δεν υπάρχει πρόσωπο, όλο μάτια είναι. Μάτια α-πρόσωπα. Γκρεμισμένες σπηλιές. Η αρχή της παράστασης ήταν το τέλος της.

Θα σε δακρύσω. Να βγεις. Από τις χαραμάδες. Οι δικές μου ήταν ανοιχτές. Ετρεχαν. Δύσκολο δεν είναι να προσφέρεις, αλλά να μπορείς να δεχτείς.

Εβγαλα το δέρμα μου και το άφησα στο καμαρίνι του θεάτρου. Δίπλα σε μια φωτογραφία. Και δυο ποτήρια κρασί. Αμέσως κοκκίνισε. Η καταγωγή του αίματος είναι η καταγωγή του πόθου. Δεν το δέχτηκες. Δεν το φόρεσες ποτέ. Είναι μεγάλο. Μου πλέει. Φοβάμαι.

Ηταν το νούμερό σου. Ακριβώς. Λες και κάποιος το είχε ράψει στα μέτρα σου. Λες και κάποιος ορκίστηκε να κάνει ύφασμα το κορμί σου.
Σταύρος Σταυρόπουλος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Της πουτάνας...

Πέντε τα πορίσματα λοιπόν..
Οχι που θα συμφωνούσαν σε κάτι οι ανεκδιήγητοι..
Ολο αυτό το διάστημα το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κάνουν πως κάτι κάνουν..
Να μαγειρέψουν ένα πόρισμα που τους βολεύει..
Να ρίξουν τα βάρη στους άλλους..
Να κοροϊδέψουν τον κόσμο πως αγωνίζονται για την αυτοκάθαρση..
Να ρίξουν και καμιά μαχαιριά σε κανέναν δικό τους..
Πολύ φασαρία για το τίποτα!! Για πράγματα που έχουν παραγραφεί, με αυτόν τον άθλιο νόμο περί ευθύνης υπουργών..


Η κατάσταση στη χώρα έχει πιάσει πάτο (όχι ακόμα δηλαδή) και αυτοί μαλακίζονται... και μας παρουσιάζουν δώρα καφετιέρες κλπ
Χαμός στο εξωτερικό (Siemens, Daimler, MAN κλπ) και εμείς μιλάμε για ανθοδέσμες..
Είναι εκατομύρια τα λεφτά κλέφτες, και το ξέρουμε όλοι!!
Και το ξέρετε και εσείς.. φάγατε, δεν φάγατε.. το γνωρίζατε !!!

Το είπε ο Πάγκαλος, ότι την ακουμπούσε τη διαφθορά.. και τι έκανε ??
Ο ...αθώος????
Τον μαλάκα.. για να κρατάει τη καρέκλα του.. και τώρα τι κάνει ο τιμητής της κάθαρσης.. τον αντιπρόεδρο..
Πολύ θα ήθελα να τον ακούσω αν δεν ήταν στην κυβέρνηση...

Σαν τον Πάγκαλο λειτουργούσατε όλοι !!!!!!!!!!
ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ!!!!

Και ο ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνει την ανανεωμένη ανανεωτική ριζοσπαστική προσέγγιση της αλλοτριωμένης επαμφοτερίζουσας συνιστώσας του γουρδομένου περπουτσιού!!!!!

Και η Αλέκα τους κοροϊδεύει πως η ανανέωση δεν συζητιέται από το πρωί ως το βράδυ!!!

Αυτοί στον Περισσό την κάνουν σε μια ώρα την ανανέωση!!!

Και ο Γιωργάκης .. ταξιδεύει!!!!!

Της πουτάνας γίνεται....

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Σύντροφοι....

«Σύντροφοι, όλοι για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε» Γιάννος Παπαντωνίου.
(Και για να είμαστε πιο κοντά στη δημοτικιά που χρησιμοποιούν το ΠΑΣΟΚ και η μισή Αριστερά: «για το σοσιαλισμό»). Το «νι» της αιτιατικής του αρσενικού είναι, ξέρετε, δείγμα καθαρευουσιανισμού και συντηρητισμού. Ενώ, αν γράφεις φέρ' ειπείν «το λαό» -κατ' αναλογία προς «το μπουκάλι»- έχεις κάνει ένα βήμα προς τα άστρα, όπου η διαφορά αρσενικού-ουδέτερου είναι αμελητέα μπροστά σε τόσα κβαντικά σύμπαντα.
*****
Ομως, ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή, για να μη χάνουμε τον ρυθμό μας:
«Σύντροφοι, όλοι για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε» Γιάννος Παπαντωνίου
«Εχουν δίκιο αυτοί που διαδηλώνουν» (εναντίον της πολιτικής μου) Γιώργος Παπανδρέου
«Δεν θα μας ρίξουν για ένα κωλόσπιτο», όπως θα έλεγε και ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος (για το σπίτι του Ανδρέα, όχι τα δικά του) -για τα οποία ο προειρηκώς την ως άνω ρήση μακαρίτης Ευάγγελος Γιαννόπουλος μάλλον θα 'μενε άφωνος...
Αλλ' όμως, εκτός απ' τους παραπάνω λαλίστατους, άφωνοι (πλην όμως δυσοίωνα άφωνοι) παραμένουν πολλοί του παλιού καλού καιρού (που ωστόσο τυγχάνει ακόμα ο τρέχων):
«Αν ανοίξει το στόμα του» ο κ. Μαντέλης...
«Αν ανοίξει το στόμα του» ο κ. Τσουκάτος...
«Αν ανοίξει το στόμα του» ο κ. Ρουσόπουλος...
«Αν ανοίξει το στόμα του» ο κ. Χριστοφοράκος...
Τι είναι όλοι αυτοί; η Χορωδία της Ομερτά;
Και για τα άσματα που (δεν) τραγουδούν, δεν ξέρουν τίποτα ο κ. Σημίτης, ο κ. Καραμανλής και (τώρα) ο κ. Παπανδρέου;
Πού ήταν όλοι αυτοί όταν πρωθυπούργευαν; μήπως απλώς «προέδρευαν»; ή μήπως «έκαναν τα στραβά μάτια» για όσους τώρα «κρατούν κλειστά τα στόματα»; Τι ήταν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί; ηλίθιοι και τους δούλευαν τα δεξιά τους χέρια, ή αρχιερείς της διαπλοκής και διάλεγαν ποια δάκτυλα θα βούταγαν στο μέλι; ποια χέρια θα «πήγαιναν το γράμμα» και ποια άλλα χέρια θα τους «πήγαιναν γάντι» στην κλοπή των «χρυσαφικών, των τιμαλφών και των ασημικών της χώρας»;

Κι ώς πότε θα αλληλοδουλευόμεθα;
Δεν ξέρω αν είναι «Παρθένος» κατά το ζώδιο ο κ. Παπανδρέου, αλλά παρθένος στα έργα και τις ημέρες του κ. Σημίτη δεν ήταν! μάλιστα μωρά παρθένος, που σήμερα θα μπορούσε να κάνει τον ανήξερο για όσα τότε έγιναν και ρήμαξαν τη χώρα. Οι υπογραφές του υπάρχουν παντού.
Εκτός κι αν δεν «πρόσεχε τί υπέγραφε» (όπως τώρα δεν «πρόσεξαν τι υπέγραψαν» το ΠΑΣΟΚ κι ο ΛΑΟΣ, όταν προσυπέγραφαν και υπερψήφιζαν το Μνημόνιο).
Οχι! Ο κ. Παπανδρέου ήταν το ίδιο Υπουργός με τον κ. Ακη Τσοχατζόπουλο. Το ίδιο σύντροφος με τον κ. Τσουκάτο, το ίδιο συνάδελφος με τον κ. Μαντέλη.
Δεν μπορεί τώρα να παριστάνει τον «σωτήρα» ο κ. Παπανδρέου. Ουδέποτε υπήρξε «μωρά παρθένος», αντιθέτως, ως υπουργός Εξωτερικών, υπήρξε πιόνι της ματωμένης Μαντλίν Ωλμπράιτ, μπαίγνιο του Τζεμ, υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν και εκφραστής του ολέθριου «κατευνασμού» σε όλες του τις εκφάνσεις.
Οχι, δεν μπορεί ο κ. Παπανδρέου να εμφανίζεται τώρα ως «σωτήρας», ούτε καν με τον κωμικό (στην τραγικότητά του) τρόπο που το επιχειρεί.
Για παράδειγμα: πριν από τέσσερις βδομάδες η κυρία Μπιρμπίλη έσερνε στις παραλίες, με τις κάμερες κατά πόδας («κατά πόδοις» που θα έλεγε και η κυρία Διαμαντοπούλου) τον κ. Παπανδρέου για να γκρεμίσουν την (γκρεμισμένη) «Φαντασία».
Τότε, η κυρία Μπιρμπίλη είχε δηλώσει ότι «εντός δύο εβδομάδων» πολλά χιλιόμετρα απ' αυτήν την παραλία θα απελευθερωθούν από αυθαίρετα κτίσματα και θα αποδοθούν στον λαό.
Πέρασαν τέσσερις βδομάδες κι ουδέν έγινε, αποδεικνύοντας για χιλιοπολλοστή φορά την ευκολία τους στις μπούρδες. Το θράσος τους να μας δουλεύουν όλους κατάμουτρα. Χωρίς κόστος...
Ωσπου «να τους πάρουν με τις πέτρες»...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.VI.2010 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

μαύρες σημαίες σε λευκές οθόνες ...

μαύρες σημαίες σε λευκές οθόνες ...
Με μία μόνον απ' τις κατά καιρούς ρήσεις τού κ. Παπανδρέου, έχει δηλώσει κατ' επανάληψιν η στήλη πως συμφωνεί: στο ότι «θα μας πάρουν με τις πέτρες»...

Για την ώρα αποπήραν τον κ. Πρωθυπουργό οι «πέτρες» του Ηρωδείου -αποδοκιμάσθηκε ο κ. Παπανδρέου απ' το κοινό του θεάτρου όταν προσήλθε για να παρακολουθήσει παράσταση (του Τσαρλς Λόιντ με τη Μαρία Φαραντούρη). Ο τρόπος, το σθένος και το ήθος αυτής της αποδοκιμασίας αποτυπώθηκαν στην «Ε» (Δευτέρα 7.VI.2010) με ρεπορτάζ της εκλεκτής συναδέλφου, κυρίας Ν. Κοντράρου-Ρασσιά. Ομως, πουθενά αλλού -σε καμιά άλλη εφημερίδα.

Ακολουθώντας την πεπατημένη της αλήστου μνήμης «εκσυγχρονιστικής» εποχής, σοβαρές εφημερίδες, όπως τα «ΝΕΑ» κι άλλες, απεσιώπησαν την είδηση. Αυτή η στάση, της λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας είναι συστατική της κρίσης, που ζούμε κι απότοκη της διαπλοκής (που εν πολλοίς τη δημιούργησε). Εξοργίζει πλέον τον λαό και υπονομεύει τη σχέση τής δημοσιογραφίας μαζί του. Η εποχή του κουτόχορτου έχει παρέλθει...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ναυτίλος, σήμερα

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου

Δεν γνωρίζω αν οι σύντροφοι του Ακη Τσοχατζόπουλου τελικά θα τον διαγράψουν από το κόμμα, θα τον θέσουν εκτός κόμματος προσωρινά ή θα τον αφήσουν αμέριμνο ν' απολαμβάνει τη θέα της Ακρόπολης από το σπίτι της οδού Αρεοπαγίτου.

Μάλλον μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που κυριάρχησε στο δημόσιο βήμα αλλά και στο κόμμα του από θέσεις-κλειδιά, πολιτικά είναι τελειωμένος. Δεν εξελέγη καν βουλευτής και η ηλικία του δεν του δίνει πολλές δυνατότητες για κάποιου είδους επιστροφή στην ενεργό πολιτική. Εκείνο που γνωρίζω πάντως είναι πως οι τουλάχιστον περίεργες φήμες για τον κ. Τσοχατζόπουλο κυκλοφορούσαν στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ εδώ και αρκετά χρόνια. Και από φήμες μετατράπηκαν σε ειρωνικά χαμόγελα όταν έβλεπαν τον άλλοτε πανίσχυρο γραμματέα του κινήματός τους, που μάλιστα διεκδικούσε με πολλές πιθανότητες την ηγεσία του, να επιλέγει το πανάκριβο Four Season του Παρισιού για να κάνει τον πολυτελή γάμο του. Κι όμως, μόνο γι' αυτή τη συμπεριφορά νεο-πλουτισμού (που αποτέλεσε πρότυπο για αρκετούς συντρόφους του κ. Τσοχατζόπουλου) θα έπρεπε να έχουν ενοχληθεί. Ελάχιστα, ωστόσο, αρνητικά σχόλια έγιναν τότε και αυτά είχαν χαρακτήρα παραπολιτικού. Η έρευνα για την περιουσία Τσοχατζόπουλου πάντως, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που η περίπτωσή του έχει, επιβεβαιώνει ένα πράγμα: πως αν υπήρχε η βούληση, θα ήταν εφικτό όλα αυτά τα χρόνια να διερευνηθεί (όπως γίνεται σήμερα) αν υπήρχε παράνομος πλουτισμός...


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα, Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr

Αντε πάλι τα ίδια, τώρα ανακάλυψαν τα του Τσοχατζόπουλου...
Είναι προσωπική η ευθύνη, λέει ο Πρετεντέρης..
Οχι φίλε μου είναι συνολική, όταν όλοι ήξεραν ή δεν έψαχναν..
Να ψαχτούν τώρα όλα, όλων!!! και πολιτικών και δημοσιογράφων!!!


Με εκείνο το άλλο θέμα, των χιλιάδων οργανισμών, που θα έκλειναν.. Τι έγινε?? Ξεχάστηκε???

ναυτίλος

Οτι δεν γνώριζαν τι ψήφιζαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ, όταν υπερψήφιζαν το Μνημόνιο, είναι πια πλέον ή βέβαιον!
Τέτοιος, τέλειος, εξευτελισμός του κοινοβουλευτισμού, των κομμάτων τους, αυτών των ιδίων ως προσώπων!
Και μόνον για αυτό κι όχι για τα σκάνδαλά τους ή τα άλλα κρίματα θα έπρεπε όλοι αυτοί να αφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο, να εξαφανιστούν, να ξωπεταχθούν από την πολιτική.
Οχι μόνον ούτε ήξεραν -την τύφλα τους- τι ψήφιζαν, όχι μόνο ελαφρά τη καρδία και ελαφροτέρα τη διανοία ακρωτηρίαζαν την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή αξιοπρέπεια, αλλά συνεχίζουν με θράσος χιλίων πιθήκων τα καραγκιοζιλίκια (με το συμπάθιο απ' τους ήρωες του θεάτρου σκιών), και στη Βουλή, και στις οθόνες, και παντού.
Ομως!
Αίφνης (όχι και τόσον αίφνης) άρχισαν να διαπιστώνουν ότι «το Ασφαλιστικό δεν περνάει, θα πέσουμε». Κι άρχισαν πάλι το γνωστό καλαμπούρι: τις «ερμηνείες», τα ήξεις-αφήξεις, τις «μάχες» Λοβέρδου (να πιάσει κορόιδα τους Κουτόφραγκους), τις πτωχοπροδρομικές διαδρομές απ' τον Αννα (της Κομισιόν) στον Καγιάφα (τον αδελφό Πρίγκηπα Νικολάκη), γενικώς όλο αυτό το γελοίο παιχνίδι της γάτας (ΔΝΤ) με το ποντίκι (που ξεθάβει πάλι «κόκκινες γραμμές») και δεν συμμαζεύεται!

Ρεζουμέ: «Η Κομισιόν δεν ζήτησε ποτέ περικοπή των συντάξεων στο μισό». Και εκεί που λες, «ωραία, έστω αυτό, οι ξεφτίλες», επειδή είναι πολύ πιο ξεφτίλες, προσθέτουν κι ένα «εκτός» κι αρχίζουν εκ νέου τα ψιλά γράμματα.
Αδιόρθωτοι. Απατεωνίσκοι. Κατεργάρηδες. Κακομοίρηδες.

Σε ένα έχει δίκιο ο αρχηγός τους, ότι στο τέλος «θα τους πάρουν με τις πέτρες». Διότι κυβερνούν ήδη οκτώ (κρίσιμους) μήνες κι ουδέναν δείκτη της οικονομίας χάριν της κοινωνίας (πλην λαμόγιων) ουδαμού βελτίωσαν.
Αν εξαιρέσουμε τα ταξίδια του Γιωργάκη που αυξάνονται, όπως οι ακρίδες στην έρημο, προς πάσαν κατεύθυνσιν, τις τρεις ώρες που τρέχει κάθε μέρα στα βουνά και τα λαγκάδια (για να βλέπει από κοντά την πράσινη ανάπτυξη), καθώς και το μεσημβρινό του τάιμ άουτ στο Γυμναστήριο, όλα τα υπόλοιπα έχουν αφεθεί στις ευγενικές φροντίδες του κ. Παμπούκη, του κ. Ερντογάν και του αδελφού Πρίγκηπα Νικολάκη. Τι να σου κάνουν τρεις άνθρωποι (κι ο κυρ Λοβέρδος ο Λοβερδοκτόνος) μπροστά σε έναν όνο και τη σκιά του;
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 7.VI.2010 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Μόνος μου

Μόνος μου
Απαρηγόρητος συγγενής του εαυτού μου
Με τις μέρες μου αδιάθετες
Το φως της σελήνης
Ξεράθηκε στο παντελόνι μου
Η ζωή μια τρύπα
Σηκώνω το φλιτζάνι
Και τη βλέπω από κάτω να χάσκει
Υπόγειο ανάκτορο
Με διασχίζει απαρηγόρητος ο Ηριδανός

Θα πέσω

Το κρεβάτι βλέπει γκρεμό
Ο άνθρωπος που κοιμάται δίπλα μου
Είναι από σκόνη
Κάτω από το μαξιλάρι μου
Οι παλάμες μου χειροβομβίδες

Δεν έχω τίποτε άλλο

Μία σονάτα σιωπής
Κάποιες λάθος σταγόνες
Λίγη ναφθαλίνη για τον έρωτα

Έχω ράψει όλα μου τα ποιήματα
Στο στόμα ενός μικρού παιδιού

Τώρα πια
Μπορώ να χαθώ

Ήσυχος

(από το βιβλίο ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο, 2009)
Σταύρος Σταυρόπουλος

ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ



Σταύρος Σταυρόπουλος

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΦΑΙΔΡΟΙ



Γίνεται χαμός, όλα πάνε κατά διαόλου, ο κόσμος είναι ανήσυχος βλέπει τα πράγματα και όσα έρχονται, να γίνονται όλο και χειρότερα και αυτοί το βιολί τους.
Χαμένοι στον χουλιγκανισμό τους, ανίκανοι μέσα στη φαιδρότητά τους, παίζουν στην εξεταστική γελοία παιχνίδια εντυπώσεων.
Απόδειξη περίτρανη πως όσα λένε για αυτοκάθαρση κλπ είναι παραμύθια για κατανάλωση.
Να ξεφύγουν θέλουν, όπως - όπως από το μένος του κόσμου. Ασχολούνται με μαλακίες και δεν δείχνουν καμία πρόθεση να ψάξουν στα σοβαρά.
Μας πετάνε ψίχουλα χιλιάδων και δεν ασχολούνται με τα δισ.
Είναι ανίκανοι, εθισμένοι στη φαυλότητα, στο διαδρομισμό, στις πελατειακές σχέσεις, και στη σφτηνή εξυπνάδα..
ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!
Κάνουν τους ανήξερους λες και τόσα χρόνια δεν ήταν στο παιχνίδι, δεν ήξεραν ότι παίζεται πολύ χρήμα, ότι είχαν χρηματοδοτήσεις από επιχειρήσεις.. τίποτα όλα τα ανακαλύπτουν τώρα..

ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ή ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ και να με συγχωρήσουν οι όποιοι έντιμοι.



Και έρχεται και ο Στάιν, με την αμφιλεγόμενη παράστασή του και μας δίνει συμβουλές αφ' υψηλού..
Και απαιτεί- προστάζει να τον ξανακαλέσουμε..
και κριτικάρει για τα πάντα...
Ρε σκατόγερε δικές σας εταιρείες δεν λάδωναν τόσα χρόνια??? σε σας δεν πάνε όλα τα λεφτά???
Και στο τέλος τέλος, φιλοξενούμενος είσαι..μαζέψου!!!!!!

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Μια Εβραία καταγγέλλει...

Μια Εβραία καταγγέλλει...
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Η Εντι Επστάιν έχασε τους γονείς της στο Αουσβιτς.
Ομως μετά τη σφαγή στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα τάσσεται υπέρ των Παλαιστινίων και καταγγέλλει τη συμπεριφορά του Ισραήλ.
Από τον «Ελ. Τύπο»:

- «Μιλούν συνεχώς για ειρήνη και για διάλογο. Αλλά αυτά μόνο στα λόγια. Στην πράξη το μόνο που επιδιώκουν είναι να ωφεληθούν οι ίδιοι. Είναι εμφανές ότι έχουν ξεχάσει τι πέρασαν οι Εβραίοι, αν και συνέχεια γι' αυτά λένε».
- «Το Ισραήλ, μετά τους βομβαρδισμούς της Γάζας, πέρυσι, δεν επιτρέπει να περάσει σχεδόν τίποτα μέσα στη Γάζα. Εβγαλαν, μάλιστα, μια λίστα με 200 είδη, τα οποία απαγορεύονται να εισαχθούν. Μεταξύ αυτών είναι και πολλά ηλεκτρονικά είδη ιατρικής, χωρίς τα οποία οι άνθρωποι απλά πεθαίνουν, χωρίς οι γιατροί να μπορούν να κάνουν κάτι. Οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς φάρμακα και εξοπλισμό. Αυτό είναι αργή γενοκτονία».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

ΚΑΠΝΙΣΜΑ

Τα οφέλη από τη διακοπή του καπνίσματος
Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥΝΤΑ, αν. καθηγητή Κοινωνικής Ιατρικής, Κέντρο Μελετών Υπηρεσιών Υγείας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, προέδρου ΕΟΦ
στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Όσο νωρίτερα εγκαταλείψει κάποιος τη συνήθεια του καπνίσματος, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να προσβληθεί από κάποιο νόσημα.

Ετσι επιμηκύνει σημαντικά τη διάρκεια ζωής του. Η διακοπή, εξάλλου, του καπνίσματος σε κάθε ηλικία συνεπάγεται ελάττωση της επικινδυνότητας για πρόωρο θάνατο. Ακόμα και η καθυστερημένη διακοπή του καπνίσματος, μετά την ηλικία των 65 ετών, αυξάνει το προσδόκιμο επιβίωσης κατά 1,4 χρόνια για τους άνδρες και κατά 2,7 για τις γυναίκες. Η διακοπή σε μικρότερη ηλικία, για παράδειγμα στα 35, αυξάνει ακόμα περισσότερο το προσδόκιμο επιβίωσης, φθάνοντας τα 6,9 χρόνια για τους άνδρες και τα 6,1 χρόνια για τις γυναίκες.

Η διακοπή του καπνίσματος έχει άμεσες και μακροπρόθεσμες ωφέλειες για τα άτομα όλων των ηλικιών. Συγκεκριμένα:

* 24 ώρες μετά τη διακοπή του, οι πνεύμονες αρχίζουν ν' αποβάλλουν τη βλέννα και άλλα υπολείμματα των ουσιών που εμπεριέχονται στον καπνό, ενώ οι πιθανότητες για έμφραγμα μειώνονται.

* Εντός 48 ωρών από τη διακοπή του καπνίσματος, η νικοτίνη δεν είναι πλέον ανιχνεύσιμη στον οργανισμό και οι αισθήσεις της γεύσης και της οσμής βελτιώνονται.

* 72 ώρες μετά τη διακοπή του καπνίσματος, η αναπνοή γίνεται ευκολότερη, καθώς χαλαρώνουν οι αεραγωγοί και αυξάνεται η αναπνευστική χωρητικότητα των πνευμόνων.

* Δύο με 12 εβδομάδες μετά από τη διακοπή του καπνίσματος, η κυκλοφορία του αίματος βελτιώνεται σε ολόκληρο το σώμα, διευκολύνοντας το βάδισμα.

* Τρεις με εννέα μήνες μετά από τη διακοπή του καπνίσματος, τα προβλήματα αναπνοής, όπως ο βήχας, η δύσπνοια και ο συριγμός κατά την αναπνοή βελτιώνονται. Συνολικά, η πνευμονική λειτουργία αυξάνεται κατά 30% και ισχυροποιείται το ανοσοποιητικό σύστημα.

* Ένα χρόνο μετά τη διακοπή του καπνίσματος, ο κίνδυνος καρδιακής προσβολής ή και θανάτου στα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, μειώνεται κατά 50% σε σχέση με τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει ένας καπνιστής.

* 5 χρόνια μετά τη διακοπή του καπνίσματος, ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα μειώνεται κατά 50% σε σχέση με τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει ένας καπνιστής.

* 15 χρόνια μετά τη διακοπή του καπνίσματος ο κίνδυνος θανάτου, από ασθένειες που σχετίζονται με το κάπνισμα ισοδυναμεί πλέον με τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει καπνίσει ποτέ.

ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΜΗ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ!!!!!!!!!!

κάτι μου θυμίζει...



ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Ενα κράτος σε ρόλο πειρατή

Ενα κράτος σε ρόλο πειρατή

Του Παντελη Μπουκαλα

Ο στρατός του Ισραήλ θα πρέπει να είναι ο καλύτερα εκπαιδευμένος παγκοσμίως, φαίνεται ωστόσο πως η εκπαίδευσή του δεν αποβλέπει στην αυτοσυγκράτησή του αλλά στο εντελώς αντίθετο: στο να νομιμοποιήσει εκ των προτέρων τους στρατιώτες για οτιδήποτε ενδέχεται να πράξουν, και το εγκληματικότερο ακόμη, στο να απελευθερώσει τα χέρια και τα όπλα τους ακόμα κι αν πρόκειται να πλήξουν αμάχους, των νηπίων συμπεριλαμβανομένων. Στα αμέτρητα επεισόδια βάρβαρης δράσης του (πολλά από τα οποία τα καταγγέλλουν οι ίδιοι οι στρατιώτες όταν το φορτίο της ενοχής αρχίζει να τους πνίγει) προστέθηκε τώρα η φονική πειρατεία των κομάντος, στα διεθνή ύδατα μάλιστα, εναντίον των έξι πλοιαρίων του «Στολίσκου της Ελευθερίας». Φάρμακα μετάφεραν, βιβλία κι άλλα τέτοια επικίνδυνα πράγματα, όσα συγκέντρωσε η διεθνής αλληλεγγύη, παγερά αδιάφορη για τα παιχνίδια της διπλωματίας και για το συγχωροχάρτι διαρκείας που απαιτούν οι Ισραηλινοί.

Αλλά βέβαια οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας και κατασκοπείας έχουν πια κάθε δυνατότητα να κρύψουν στα αμπάρια των κατειλημμένων πλοίων ακόμα και τα όπλα μαζικής καταστροφής που δεν βρέθηκαν ποτέ στο Ιράκ.

Στο άγος του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, που έχει αφήσει τα νοσοκομεία δίχως τα στοιχειώδη και οδηγεί συστηματικά έναν λαό στη λιμοκτονία και την απελπισία (κατά 300% αυξήθηκε το ποσοστό της φτώχειας την τελευταία χρονιά, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ), προστέθηκε τώρα το όνειδος της δολοφονίας δεκαεννέα ακτιβιστών που πήραν το ρίσκο να σπάσουν τον αποκλεισμό, να σταθούν αρωγοί στους αποκλεισμένους Παλαιστίνιους και να θυμίσουν πως όταν ένας λαός σβήνει αβοήθητος, πολιορκημένος από στεριά, θάλασσα και αέρα, η ανθρωπότητα δεν δικαιούται να περηφανεύεται για την ελευθερία και τον πολιτισμό της. Αλλά βέβαια η ισραηλινή κυβέρνηση βρήκε το αντιφάρμακο: η στρατιωτική λογοκρισία απαγόρευσε (στην εποχή του Διαδικτύου) τη μετάδοση κάθε πληροφορίας για τους νεκρούς και τους τραυματίες, σάμπως το μη λεγόμενο να ισούται με το μη γενόμενο.

«Κατά την επιχείρηση, οι Ισραηλινοί στρατιώτες αντιμετώπισαν ισχυρή σωματική βία. Ορισμένοι από τους επιβάτες των πλοίων χρησιμοποίησαν μαχαίρια και σιδηρογροθιές και επιχείρησαν επίσης να αρπάξουν το όπλο ενός στρατιώτη. Μπροστά στην αναγκαιότητα να υπερασπιστούν τη ζωή τους, οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ» ανακοίνωσε αυτοαπαλλασσόμενος ο ισραηλινός στρατός. Αλλά βέβαια ο εν λόγω στρατός πρωτοπορεί στην ασύμμετρη βία δεκαετίες τώρα, πολυβολώντας νοσοκομεία, σχολεία, προσφυγικούς καταυλισμούς, εγκαταστάσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων ή του ΟΗΕ. Το δόγμα του δεν είναι πια «οδόντα αντί οδόντος» αλλά «κεφαλήν αντί οδόντος», ακόμα και προληπτικώς, ακόμα δηλαδή κι αν τίποτα δεν έχει πάθει το δικό του δόντι.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα