Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Ο καιρός τελείωσε


ΣΤΟ ΜΠΑΡ της Μαυρομιχάλη.
Σφιγμένο χαμόγελο, για ζώνη ασφαλείας. Τα δόντια θυμίζουν κάστρο χωρίς πολεμίστρες. Οροσειρές ήττας. Μια αμήχανη μάσκα σκεπάζει το πρόσωπο: το μέσα δεν μπορεί να κρύψει πολλά. Καφέ κοντή φούστα, στο χρώμα του χώματος. Ανασηκωμένη. Από κάτω διαπρέπει το ριγωτό καλτσόν. Το σταύρωμα των ποδιών αφήνει να διαρρεύσουν τα μυστικά του θανάτου. Αρχαία, αλλά πάντα επίκαιρα. Χαρακτηριστικά τραβηγμένα. Στο ρετιρέ των χειλιών κάθεται μια ψεύτικη βεβαιότητα. Μαύρο κάστανο. Φεβρουαρίων σαράντα δύο. Μιλάει για τις κινήσεις της ψυχής, χωρίς ψυχή. Μεταμφιέσεις τού χτες. Της μνήμης. Του τώρα.
Η ΦΩΤΙΑ έχει σβήσει. Ούτε έρωτας ούτε θάνατος. Η πόλη έχει αποσύρει τα γεγονότα της• σχεδόν δεν υφίσταται. Ο,τι αποτελούσε τη μέχρι σήμερα πόλη έχει καεί μαζί της. Τα μάρμαρα είναι φτηνά, τα μαγαζιά γκρεμισμένα. Οι άνθρωποι κατακόμβες. Τα Εξάρχεια έχουν μετακομίσει. Στο Ζάλογγο.
Υποδύεται στάσεις, ανατροπές, συναισθήματα. Ανακατεύει μια στάχτη. Υποδύεται τη φωτιά λες και είναι ο Ηφαιστος. Η ερμηνεία έχει σαρώσει κάθε τι το πρωτεϊκό μέσα της. Είναι υπερβολικά σίγουρη: αν υπήρχαν θεατές, θα είχαν αποχωρήσει.
ΗΘΟΠΟΙΟΣ σημαίνει φως; Οχι, βέβαια. Ο Χατζιδάκις θα εννούσε τη Σάρα Μπερνάρ. Προτιμώ να είμαι, παρά να υποδύομαι. Να μιλάω, αντί να ερμηνεύω. Οι ερμηνείες σηκώνουν πολλές ερμηνείες. Προσπαθώ να κρατηθώ μακριά απ' αυτές. Πάμε μια βόλτα;
Να χτίσουμε ξανά αυτόν τον άσπρο ναό στον ήλιο. Μια διάσημη λωρίδα φωτός, αν ξεμείνουμε από γόνατα. Να περπατήσουμε πάνω στις χαραμάδες. Να χώσουμε το αυτί μας βαθιά στην άμμο. Με απελπισία. Μιλάω. Λέω. Βίκυ, Κριστίνα, Μπαρτσελόνα. Καμία Μαρία. Καμία φωτιά. Πουθενά.
Η ΠΟΛΗ σύντομα θα αναγκαστεί σε απομιμήσεις: στους δρόμους θα κυκλοφορούν μόνον ηθοποιοί που υποδύονται τους ηθοποιούς. Γεμίζουν τα κρεβάτια μας με σπασμένα ποδήλατα. Εκεί που χαλάει η φωνή. Και ραγίζει. Σαν μοναξιά δωρικού ρυθμού. Γιατί ήρθες; Πάλι.
Ψωμί και αλάτι, λοιπόν. Το επιστέγασμα. Ο θλιβερός απολογισμός ενός χωρισμένου μαζί. Το αλάτι για τις πληγές. Το ψωμί: τούτο εστί το σώμα μου. Φάε. Φάε. Θα φορέσω το στεφάνι και θα βγω μια βόλτα στο μέλλον. Που είναι πίσω μου. Το αίμα στο μέτωπο είναι καλυμένο με μέικ απ. Δεν με νοιάζει. Τώρα έχω πάρει μαθήματα. Τώρα ξέρω. Εχω τ' αστέρια. Εσύ φάε.
ΕΚΟΨΕ τα ποδαράκια από τα τελευταία στρατιωτάκια μου. Η παρέλαση δεν θα γίνει. Στο δωμάτιο οι τοίχοι είναι στρογγυλοί. Νομίζω πως ζω σε μια μεγάλη τσιχλόφουσκα. Φουσκώνει. Θα σκάσει. Το σπίτι θα σκάσει πάνω στα χείλη μου. Θα κολλήσω το στόμα μου στα μπετά του για να τιμωρηθεί. Και μετά;
Τίποτε. Τίποτε. Ούτε ήχοι. Ούτε βροχή. Ούτε μάχη. Μόνο μια τομή. Σαν χαντάκι. Ενα σεντόνι στο στόμα. Ενας ουρανός πεζοδρόμιο. Ακέφαλος.
Ας κάνει ό,τι καιρό θέλει. Ο καιρός τελείωσε.
Σταύρος Σταυρόπουλος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Λυμεώνες...


Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Εξεπλάγησαν, λέει... Υπέστησαν σοκ. Από το θράσος και τον κυνισμό του κ. Μαντέλη... Εμειναν ενεοί οι βουλευτές. Ακουγαν άγνωστες λέξεις -μίζες φέρ' ειπείν- να σκίζουν σαν δυσώδεις σαΐτες τον άμωμο ουρανό του πολιτικού στερεώματος και κοίταγαν ο ένας τον άλλον κεραυνοβολημένοι...

Κι από κοντά, εξοργισμένος (!) εκείνος ο ξεχασμένος λογιστής προσπάθησε να σβήσει με την οργή του τους λεκέδες της δικής του εποχής, εκείνης της φρικώδους διαπλεκόμενης, ασύστολης, σοβαροφανούς εποχής η οποία στηρίχτηκε στα ψέματα και στην προπαγάνδα... Ομως τα μεγάλα σοκ δεν έχουν έρθει ακόμη. Θα τα υποστούν συντόμως οι λυμεώνες του τόπου, όταν η κοινωνία εισχωρήσει στα άδυτα της βλογιοκομμένης δράκας που κυβερνά και δυναστεύει επί δεκαετίες τον τόπο... Τότε θα βγουν στη φόρα εκείνοι που ξεκίνησαν ξεβράκωτοι -και είχαν τη φτώχεια τιμή τους και καμάρι τους- και σήμερα ζουν σαν άρχοντες σε πλούσιες συνοικίες χωρίς να έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους... Τότε θα μάθει ο κόσμος πώς αγοράστηκαν βίλες και «Καγιέν» από μισθοδίαιτους βουλευτές και στελέχη, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα... Τότε να δούμε πού θα κρυφτεί η χορεία των «πορτοφολάδων» που ρήμαξαν τη χώρα με την ανικανότητα και τις μίζες τους... Τότε να δούμε πώς θα δικαιολογήσουν την τρυφηλή ζωή τους οι κυνικοί της παροιμιώδους αναισθησίας, και τι θα πουν όταν αντικρίσουν να κατεβαίνει θυμωμένος ο ποταμός «της μοιραίας εκδίκησης» και να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του... (Ελάχιστο χρέος της πολιτείας, αλλά και των κομμάτων, είναι να ξεσκονίσουν τώρα, με την αρωγή εισαγγελέων, τις περιουσίες των πολιτικών και των στελεχών τους. Οχι μ' αυτές τις γελοίες «αναγνώσεις» του τυπικού «πόθεν έσχες», αλλά με ενδελεχή, συγκροτημένη έρευνα... Και το ίδιο να γίνει με όλους. Δημοσιογράφους, γιατρούς, δικηγόρους, εργολάβους. Με όλους... Και τότε να κληθούν προς απολογίαν ενώπιον της κοινωνίας οι «σιληνοί του κράτους». Και να κάτσει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του) *** CUT: Αν δεν υπήρχε ο Μαντέλης της μίζας, στον ουρανό της επικαιρότητος θα δέσποζε ο Πρόεδρος της Βουλής. Οχι για το δήθεν θάρρος του να τα βάλει με τον υπουργό της κυβέρνησής του για τον «Καλλικράτη», αλλά για τον δυσθεώρητο λαϊκισμό του... Με μια κριτική απολύτως συμβατή με τα στερεότυπα του ψηφοθηρικού ενδιαφέροντος, ο κ. Πετσάλνικος θύμισε παλιές εποχές επαρχιακού πολιτικάντη που εκλαμβάνει την πολιτική ως άθλημα μικροπαροχών και εξυπηρετήσεων (...Ούτε τομή ούτε καταστροφή ο «Καλλικράτης». Προφανής η κομματική «κοπτορραπτική», αλλά και ακατανόητες ορισμένες σφοδρές αντιδράσεις) *** Η στήλη τον πολέμησε όταν ήταν αυτοκράτορας και άρχων της διαπλοκής, παντοδύναμος και ξιφήρης. Τώρα που αποκαλύπτεται πλήρως αυτό το τίποτε που υπήρξε, η στήλη αρκείται να απολαμβάνει μακρόθεν τις απέλπιδες προσπάθειες του κ. Σημίτη να μη βυθιστεί εντελώς στην άβυσσο...

...Ο ένας τα 'παιρνε για το κόμμα. Ο άλλος τα 'παιρνε για πάρτη του, υπογράφοντας αβέρτα συμβάσεις για απ' ευθείας αναθέσεις στη Siemens. Αλήθεια, υπήρχε πρωθυπουργός στη χώρα εκείνη την εποχή;

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Θερμοκήπιο αθλιότητος

Θερμοκήπιο αθλιότητος
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Οταν ο κόσμος φωνάζει «κλέφτες, κλέφτες» έξω από τη Βουλή, ξέρει τι λέει.
Λίγο τον νοιάζει αν τα πήρε ο Μαντέλης για πάρτη του ή ο Τσουκάτος για το κόμμα. Ξέρει καλά ότι οι μίζες στηρίζουν τους πυλώνες του συστήματος, δηλαδή τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβερνούν εκ περιτροπής, και τα οποία (εξ)υπηρετούν... θεσμικά, και δουλικά, τα μεγάλα συμφέροντα, ημέτερα και ξένα... Επομένως, η επιβαρυντική εξατομίκευση (π.χ. τα πήρε ο Μαντέλης, ίσως και κάποιοι άλλοι, αλλά όχι όλοι) δεν αθωώνει τους υπόλοιπους, έστω κι αν δεν εγκαλούνται για χρηματισμό. Διότι με τη δική τους υπογραφή αλώνιζε νομιμοποιημένη η Siemens. Με τη δική τους αβελτερία κυκλοφορούν τα C4Ι και οι μίζες για τα εξοπλιστικά. Με τη δική τους αμεριμνησία στήθηκε το Βατοπέδιο. Με τη δική τους ανοχή οργιάζουν οι μίζες για τις άγονες γραμμές στο Αιγαίο. Με τη δική τους συγκατάθεση δόθηκαν αυθαίρετα οι τηλεοπτικές συχνότητες. Με τη δική τους -εξ αντικειμένου υποβοηθητική- συμπεριφορά λειτουργεί αλώβητο επί δεκαετίες το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο τώρα απαξιώνεται και βάλλεται από την οργισμένη κοινωνία *** Αλλά βαρύνονται μονάχα με αυτά οι αθώοι του αίματος; Ποιος άφησε ανοχύρωτη θεσμικά τη δημόσια διοίκηση, με αποτέλεσμα να αθλούνται στο γρηγορόσημο και στη λαμογιά οι ευένδοτοι δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιος έφτιαξε παραδείσους για τους φοροφυγάδες, αφήνοντας ανέγγιχτη την ασύστολη φοροδιαφυγή που υπονόμευσε καταλυτικά τα δημοσιονομικά του κράτους; Ποιος έστησε τα θερμοκήπια της αθλιότητος (ρουσφέτι, ημέτεροι) και τη βιομηχανία των συμβασιούχων για να 'χει στο χέρι ικανό μέρος της κοινωνίας; Εν τέλει, ο Μαντέλης και οι λοιποί αργυρώνητοι άνθισαν στον λειμώνα ενός συστήματος που υπάρχει κραταιό και νομιμοποιημένο από την εν γένει συμπεριφορά των αθώων βουλευτών που συγκροτούν την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία *** Και μιλάμε για το... 1% της συνολικής μίζας που (ισχυρίζεται ότι) έδωσε η Siemens...
ανθρωπόμορφοι ανθρωποφάγοι ...
Η πληροφορία ότι οργανώνονται απ' τη δεξά (όπως την έλεγε και ο κυρ Σημίτης, ο προϊστάμενος του κυρ Μαντέλη και του κυρ Τσουκάτου) λιτανείες καθ' άπασαν την επικράτεια για να «μιλήσει» ο κ. Καραμανλής (όστις φέρεται να του 'χει πάρει νεράιδα τη μιλιά) ελέγχονται ως ανακριβείς.

Τις διαψεύδει ο άσσος των διαψεύσεων κυρ Βουρλούμης τις υποκλοπές που υφίσταται ο νυν (τιτουλάριος) Πρωθυπουργός, καθ' οίον τρόπον τις υφίστατο και ο πρώην (πριν πιει το αμίλητο νερό), ο κυρ Βουρλούμης λοιπόν τις διαψεύδει και τις αποδίδει σε ανθρώπινο πληκτρολόγιο...

***

Καιρό έχει να κάνει κάποια κωλοτούμπα ο λαοσγκρουπενφύρερ φον Καρατζαφύρεν. Γιατί; Επιασε δουλειά σε άλλο τσίρκο;

***

Πλην όμως, κοιμηθείτε ήσυχοι! εξακολουθεί να νομοθετεί η κυρία Γκερέκου. Η οποία σε επιστολή της προς το κοινό της και τους Κερκυραίους ψηφοφόρους της, παραπονείται ότι υπέστη «δημόσιο κανιβαλισμό»! Γιατί; της έφαγε κανείς τα σπίτια...

Προσέτι η κυρία Γκερέκου συνδυάζει το δράμα της με την επέτειο της Ενωσης της Επτανήσου μετά της μαμάς Ελλάδας το 1864 - μάλλον με τρόπο που υπερβαίνει την αντιληπτική μου ικανότητα. Μήπως

υπαινίσσεται η κάπως λαϊκή αυτή πρωθύστερη εκπρόσωπος του Επτανησιακού Λίμπρο ντ' Ορο, ότι κακώς ενώθηκαν οι Κόρες του Ιονίου με τους αγροίκους φουστανελάδες εκείνης της εποχής;

Δεν θέλω να το πιστέψω, διότι από τότε, παρ' ότι δυστυχώς επτωχεύσαμεν, ευτυχώς επροκόψαμεν...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ναυτίλος, χτες

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

"Δεν χρωστάει το σύνολο του πολιτικού κόσμου να απολογείται για κάποιους απατεώνες.."
Είπε κάποιος...
"Δεν μπορούμε να πληρώνουμε εμείς για 30 καθάρματα" είπε ο Κακλαμάνης..
"θλίψη" δήλωσε απόψε ο Σημίτης..
και άλλοι διάφορα...
Ο Σημίτης έλεγε τότε πως "όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα".. τώρα δηλώνει θλίψη...
Αντε στο διάολο ρε λαμόγια όλοι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1

Δεν ξέρατε δηλαδή τι γινόταν??? αυτό λέτε???

Γιατί δεν ψάξατε νωρίτερα τα 26 ακίνητα του αλήτη του Μαντέλη..?? γιατί δεν ψάχνει σήμερα μια αδιάβλητη επιτροπή τα ποθεν εσχες ΟΛΩΝ των βουλευτών...????

Τώρα τα ανακαλύψατε τα ακίνητα????????

Και ο Γιωργάκης στο κόσμο του ζούσε????

Τόσα χρόνια υπουργός και δεν είχε υποψιαστεί τίποτα??
Εμείς όλοι οι άλλοι γιατί τα υποψιαζόμασταν???

Ας διαλέξει... ή ηλίθιος είναι ή συνένοχος...
Και αυτός και ο Σημιτάκος ο γλυκούλης....

Ο ΑΛΗΤΗΣ Ο ΜΑΝΤΕΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗ ΤΟΥΡΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!
ΨΑΞΤΕ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΝ ΟΤΙ ΒΡΗΚΑΝ!!!!

ΨΑΞΤΕ ή ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ..
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΙ, ΑΝΙΚΑΝΟΙ ή ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ...

Αλλά αφήστε το παραμύθι πως κάποιοι αμαυρώνουν τους πολλούς...


αααα... και ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΕΡΙ ΕΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ..
ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΠΙΟ ΒΑΡΙΑ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΑΔΙΚΗΜΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Είναι «τρελοί»!


Τα σαράντα χρόνια για να πάρει κανείς σύνταξη δεν εξυγιαίνουν τα οικονομικά του ασφαλιστικού συστήματος! Απλώς εξαφανίζουν τις συντάξεις. Για τη μεγάλη πλειοψηφία η προοπτική συνταξιοδότησης κατεβαίνει στον Αδη!
Είναι φανερό! Οι πολιτικές που εφαρμόζονται πειραματικά στην Ελλάδα, με στόχο να γενικευθούν ύστερα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, στόχο δεν έχουν μόνον τη δημοσιονομική ανάταξη έστω με μια δεξιά ανακατονομή του πλούτου, αλλά κυρίως την εξάρθρωση της εργασίας, την υποβάθμισή της σε σκλαβιά.
Είναι «τρελοί»;
Ποιος θα πάρει σύνταξη αν σπουδάζει και μπει στην αγορά εργασίας στα 32 του ή στα 35; ποιος θα πάρει σύνταξη αν στον εργασιακό του βίο μείνει άνεργος για κάποιο διάστημα ή υποστεί την ευελιξία της ανασφάλιστης εργασίας για λίγο ή πολύ;
Δεν βλέπουν ότι με αυτήν τη ναζιστική αντίληψη για το νεοφιλελεύθερο προσδόκιμο ζωής γυρίζουν την Ευρώπη πίσω πριν από το 1914; Κι ακόμα πιο πίσω, στην εποχή του Ντίκενς!
Δεν καταλαβαίνουν, η αποξηραμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι υστερικοί νεοφιλελεύθεροι βαλέδες των τραπεζιτών, ότι έτσι θα βάλουν φωτιά στην Ευρώπη;
Οτι αντί η Γερμανία να δημιουργήσει ένα Δ'Δημοσιονομικό Ράιχ, υπάρχει ο κίνδυνος να ξανακαταντήσει μια Βαϊμάρη της ελεεινής μορφής;
Οσο για τη δική μας (κατ' όνομα) κυβέρνηση. Θα πάψει να παίζει ο κάθε Υπουργός με το Μνημόνιο σαν το ποντίκι με τη γάτα;
Ηξεραν τι ψήφιζαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όταν ψήφιζαν το Μνημόνιο; Με τι τσίπα κάνουν τώρα οι κυβερνητικοί τις εξαπατηθείσες «μωρές Παρθένες»;
Μωρία ήταν η υπαγωγή της χώρας στο Διευθυντήριο. Η μετατροπή των Ελλήνων πολιτών σε υπηκόους Προτεκτοράτου. Κι ας αφήσουν τους προπαγανδιστικούς
λεονταρισμούς οι κυβερνώντες. Διαταγές παίρνουν απ' την Τρόικα. Ανδρείκελα είναι. Και το ομολογούν: «όταν μιλάς με τους δανειστές σου δεν μπορείς να διαπραγματευθείς» λένε (Λοβέρδος).
Πρωτοφανές ακόμα και για γεννημένους ραγιάδες. Είναι σαν να λένε ότι όταν κάποιος δανεισθεί από μια Τράπεζα δεν έχει πλέον δικαίωμα λόγου, διαπραγμάτευσης, επαναδιαπραγμάτευσης. Ακόμα και σεισάχθειας!
Τι είναι αυτοί;
Τι δουλοφροσύνη είναι αυτή!
Αυτοί θα επινοήσουν, θα συνθέσουν και θα μας προτείνουν νέα αναπτυξιακή πολιτική;
Καλά σαράντα (όχι για τη σύνταξη), για τη χώρα...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 26.V.2010 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

τα σαράντα κύματα; ....


«Εχουν δίκιο οι διαδηλωτές να διαδηλώνουν» δήλωσε ο κ. Παπανδρέου στη συνέντευξή του στην «Ελ Παΐς». Ή μήπως στο «Αλ Τζαζίρα»; Ή μήπως στη συνέντευξη που έδωσε στην «Ελ Παΐς» για τη συνέντευξή του στο «Αλ Τζαζίρα»;

«Εχουν δίκιο οι διαδηλωτές να διαδηλώνουν»! - μας δουλεύει! Κανονικά!

Οπως μας δούλευε το ίδιο και κατά τη Γιουγκοσλαβική κρίση. Οταν, ως υπουργός Εξωτερικών τότε, υπακούοντας στα κελεύσματα της κυρίας Ολμπράιτ, άφηνε το Δυτικό Στράτευμα να περάσει από τη Θεσσαλονίκη προς την πρώην Γιουγκοσλαβία, ενώ προσπαθούσε

ταυτοχρόνως να τα 'χει καλά με τους διαδηλωτές που πλημμύριζαν τότε την Αθήνα.

Μας δουλεύει με τέτοια άνεση, που δείχνει ότι μάλλον δεν έχει συναίσθηση ότι μας δουλεύει. Ομως προσωπικώς θα προτιμούσα, όταν μας δουλεύει, να το ξέρει, να το κάνει ενσυνειδήτως! Αντιθέτως, αυτή η «άγνοια κινδύνου» που επιδεικνύει είναι άκρως ανησυχητική. Διότι καλά να δουλεύει τον Μήτσο, αν δουλέψει κάναν πιο ζόρικο, όπως την κυρία Μέρκελ, ας πούμε, ή τον Ερντογάν εφέντη, τι κάνουμε;

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Αρπυιες μαινόμενες


Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Υπογράφουν το Μνημόνιο με τις θανατερές ρυθμίσεις, και μετά βγαίνουν στα κανάλια και παίζουν τους ήρωες που αντιστέκονται...
Πιάνουν στην απόχη εφοριακούς που θησαύριζαν παράνομα και αντί να ξεψαχνίσουν τα στοιχεία, να ελέγξουν το «πόθεν έσχες» και μετά να προβούν σε επίσημες ανακοινώσεις (περιλαμβάνοντας και όλους τους δημόσιους υπαλλήλους του ίδιου φυράματος), ταΐζουν τα ΜΜΕ με εντυπωσιακά στοιχεία για να δημιουργούν εντυπώσεις-αντίβαρο στα σκοτεινά του Μνημονίου. Προπαγανδίζουν, άρα υπάρχουν

*** Στις Κάννες, ξένοι δημοσιογράφοι ρωτούσαν τους Ελληνες συναδέλφους «πότε θα πέσουν οι τιμές για να έρθουμε τουρίστες στην Ελλάδα» (Αυτό έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού και να το ξέρει ο κόσμος όλος)... Στο Μοντεβίδεο, ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έσπευδε να συμπαρασταθεί στην Ελλάδα, διακινδυνεύοντας να τον χλευάσουν κάτι απίστευτοι, δικοί μας, που ειρωνεύτηκαν τον Γκοντάρ για τις φιλελληνικές αναφορές του

*** Ενας άλλος λατινοαμερικανός, ο Ρουμπέν Νταρίο, μιλώντας πολύ παλιά για τα καθαρτήρια του μέλλοντος: «Το μεγάλο ψάρι, λένε, τρώει το μικρό; Μπορεί. Αλλά γρήγορα θα δούμε να συμβαίνει το αντίθετο (...). Δεν θα υπάρξει δύναμη ν' αναχαιτίσει το χείμαρρο της μοιραίας εκδίκησης. Θα τραγουδήσουμε μια νέα Μασσαλιώτιδα, που όπως οι σάλπιγγες της Ιεριχούς, θα συντρίψει την κατοικία των αναίσχυντων. Ο ουρανός θα δει με αγαλλίαση, μες στο σαματά του λυτρωτικού αφανισμού, την τιμωρία των αλαζόνων καταστροφέων, την τρομερή και υπέρτατη εκδίκηση εναντίον αυτών που ρουφούσαν το αίμα του λαού»

*** Εν τω μεταξύ, κάθε μέρα στις γειτονιές της Αθήνας κλείνουν μαγαζιά και μοιάζουν σαν σβησμένα κεριά στη σειρά, μ' εκείνα τα αμήχανα «ενοικιάζεται» να ξεροσταλιάζουν ανέγγιχτα στις θαμπές τζαμαρίες... Κι ο κόσμος, ενόψει φλεγόμενου θέρους, μετράει τις δυνάμεις και τις αντοχές του, άναυδος και φοβισμένος μπροστά στην καταιγίδα που ανανεώνει κάθε μέρα τις τρομώδεις απειλές της...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ

Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που αποκαλύφθηκε ότι ένας πρόεδρος της Βουλής είχε μετατρέψει το προαύλιό της σε δωρεάν πάργκινγκ για τους... ψηφοφόρους του, από νομό της Στερεάς Ελλάδας. Τους εφοδίαζε με τις σχετικές άδειες!

Ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνο το σκάνδαλο- όπως το χαρακτήρισε ο Τύπος της εποχής- θα ήταν σχεδόν «αθώο ρουσφετάκι» μπροστά σε όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν στο Κοινοβούλιο.

Η αρχή έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν η κυβέρνηση της Ν.Δ.- προφανώς υποκύψασα σε διακομματικό αίτημα- έφερε νόμο με τον οποίο διορίζονταν σε υπηρεσίες της Βουλής οι συνεργάτες όλων των... βουλευτών!.

Μια θέση στη Βουλή ήταν ήδη το όνειρο κάθε υπαλλήλου, επειδή οι αμοιβές ήταν υψηλές: δύο επιπλέον μισθοί από τους λοιπούς εργαζόμενους στο Δημόσιο.

Εκτοτε η πολιτική συναλλαγή- και η διακομματική συνενοχή- διαιώνισε αυτό το προνομιακό καθεστώς και αύξησε τον πληθυσμό που το απολαμβάνει, υπό συνθήκες σιωπής μάλιστα.

Oταν ενέσκηψε η οικονομική κρίση και άρχισαν οι περικοπές στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, κατά ανεξήγητο τρόπο γύρω από τις αποδοχές των υπαλλήλων της Βουλής ορθώθηκε τείχος προστασίας.

Ασκήθηκε μεγάλη πίεση από τα μέσα ενημέρωσης και την κοινή γνώμη για να περιοριστούν κάπως οι αμοιβές τους.

Εξακολουθούν ωστόσο να απολαμβάνουν μισθολογικών και άλλων προνομίων, όπως είναι η πρόωρη συνταξιοδότηση με πλήρη σύνταξη. Οι αδιαφανείς συνθήκες πρόσληψης των περισσοτέρων με κριτήριο τις υψηλές διασυνδέσεις τους με πολιτικά πρόσωπα και η υπόνοια ότι ορισμένοι δεν απασχολούνται καν στη Βουλή αλλά σε άλλες υπηρεσίες, συνηγορούν ότι οι ευθύνες για τη δημιουργία αυτού του καθεστώτος ανήκουν περισσότερο στους πολιτικούς και λιγότερο στους υπαλλήλους.

Πρέπει όμως να λάβει τέλος αυτή η φάμπρικα.

Η επιμονή του πολιτικού συστήματος, του προέδρου της Βουλής προεξάρχοντος, για τη διατήρηση στον «ναό της Δημοκρατίας» μιας νησίδας προνομίων που δημιουργήθηκε με μεθόδους φαυλότητας, μόνον υπέρ της Δημοκρατίας δεν αποβαίνει.


ΤΑ ΝΕΑ, ΑΙΧΜΕΣ, σήμερα

«δωσίλογος»

«δωσίλογος» για ορισμένους απ' αυτούς σημαίνει «αυτόν που δίνει τον λόγο του»,

Αλλά έστω κι έτσι, πού στο διάολο έχουν δώσει τον λόγο τους οι μακάβριοι; στις Τράπεζες; στον Χάρο; στον Βελζεβούλη τον ίδιο;...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ναυτίλος, 21/5/10

Οποία ευαισθησία!


Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
Το πύρινο βέλος εναντίον των πολιτικών -ο χαρακτηρισμός «κλέφτες»- δεν εκφράζει μόνο τη δράκα που εκστομίζει το σύνθημα «πολιορκώντας» τη Βουλή.
Συμπυκνώνει την οργή της κοινωνίας εναντίον εκείνων που έφεραν τη χώρα στο σημερινό κατάντημα. Κατοπτρίζει την κοινή πεποίθηση ότι οι πολιτικοί ανέχθηκαν ή επιδότησαν τη διαφθορά, ανεξαρτήτως τού πόσοι από αυτούς καρπώθηκαν παρανόμως οφέλη σε προσωπικό επίπεδο... Ανατριχιάζουν οι γλαφυρές γραβάτες του πολιτικού καθωσπρεπισμού ακούγοντας τον δηλητηριώδη χαρακτηρισμό «κλέφτες». Και μιλούν για προσπάθεια απαξίωσης της πολιτικής, που εμπεριέχει σπέρματα εκτροπής. Οποία ευαισθησία! Φαίνεται ότι οι εν λόγω ανησυχούντες έλειπαν από τη χώρα όταν οι πολιτικοί (των δύο μεγάλων κομμάτων) -ευένδοτοι, ασύστολοι, αβέλτεροι και προκλητικοί- υπονόμευαν συστηματικά τους θεσμούς για τους οποίους κόπτονται, νομιμοποιούσαν τη συναλλαγή και τη διαφθορά, έβγαιναν αγκαζέ με τη διαπλοκή, συντηρούσαν την αδιαφάνεια και καλλιεργούσαν τις πελατειακές σχέσεις για να 'χουν στο χέρι τον κόσμο...
Ο χαρακτηρισμός «κλέφτες», οργίλη εκδήλωση πολύχρονης αγανάκτησης, δεν εκτοξεύεται επί... «δικαίοις και αδίκοις», όπως είπε η ανελλήνιστη κυρία Διαμαντοπούλου -υπουργός Παιδείας, φευ! Αφορά στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και όχι τόσο στα πρόσωπα (πόσω μάλλον σ' εκείνα που δεν ανήκουν στα δύο μεγάλα κόμματα)... Οπως πάνε τα πράγματα, το σύνθημα «κλέφτες», που τρύπαγε σαν σφαίρα τους τοίχους της Βουλής, καθώς και οι χθεσινές εκδηλώσεις οργής, θα φαντάζουν εκδοχές ήπιας διαμαρτυρίας μπροστά σ' αυτά που έρχονται

*** CUT: Την ευαισθησία της παραιτηθείσης κυρίας Γκερέκου εξήραν τηλεοπτικώς οι κ. Ρέππας και Καστανίδης. Οποία ευαισθησία, αλήθεια... Εκδηλωθείσα άλλωστε και κατά το παρελθόν. Οταν ο σύζυγός της χρωστούσε κάτι δισ. στην Εφορία κι εκείνη προέβαινε σε αγορές ακινήτων και αυτοκινήτων, ενώ παράλληλα εγκαλούσε το ΣΔΟΕ επί Καραμανλή για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων του στον τομέα της φοροδιαφυγής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ναυτίλος, 21/5/10

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Να στρώνεις τα σεντόνια με ξυραφάκια

ΟΣΟ ΠΑΕΙ, απομακρύνεται. Σαν καράβι. Σε λίγο θα φαίνεται μόνον ο καπνός των φουγάρων της. Η σκόνη που σκεπάζει τον ουρανό μοιάζει με ακτινογραφία καπνιστή. Κανένα λιμάνι στον κόσμο δεν κατάφερε να δέσει ποτέ κανένα πλοίο.

Σε μερικούς ανθρώπους αρέσει να τα κοιτάζουν να φεύγουν, αναβοσβήνοντας τα φωτάκια τους. Ολοκληρώνονται μέσα απ' αυτή τη διαδικασία φυγής. Μέσα απ' αυτό που αδιανόητα και αδιάλειπτα θα λείπει. Ακόμη και όταν το 'χεις μπροστά σου, ένα μέρος του θα επιμένει να λείπει. Θα επιμένει να παραμένει αθέατο.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κρατήσουμε τις στιγμές σε κουτιά; Αν ο χρόνος είναι σχετικός, αν η αποθήκευσή του σε ντάνες, φακέλους, συρτάρια μνήμης, προικοδοτεί το μέλλον, τότε δεν μπορεί να υπάρξει διάρκεια στο παρόν. Κονταίνουμε το παρόν για να το εμποδίσουμε να συμβεί; Ή για να το βοηθήσουμε να τελειώσει; Μήπως το μόνο που κάνουμε είναι να μην το αντέχουμε;

Πονάει. Μιλάς συνέχεια για τον απόηχο και χάνεται ο ήχος. Πονάει. Οταν δεν βλέπεις και δεν ακούς, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να πονάς.

Η ΚΟΥΖΙΝΑ είναι βρόμικη, κάπου αναστενάζει μια βιόλα· από το άλμπουμ τής Καραΐνδρου. Πλένω με μανία τα πιάτα, υποβαστάζω έναν βαρύ έρωτα. Αν πέσει, θα με πλακώσει.

Τις νύχτες να θυμάσαι να στρώνεις τα σεντόνια με ξυραφάκια. Να θυμάσαι να πετάς τα σπασμένα γυαλιά στο πάτωμα και να χορεύουμε. Θέλω να νιώθω το κόψιμο αυτού που υπήρχε. Χωρισμός. Λέγε.

Οι άνθρωποι ερωτεύονται για είκοσι μέρες, προσπαθώντας να στριμώξουν εκεί είκοσι χρόνια. Κόβονται για δεκαπέντε. Συζητούν. Μετά νομίζουν ότι μιλάνε γι' αυτό που υπήρξε. Για την αλήθεια του. Και το τιμούν. Δεν καταλαβαίνω. Το ποίημα του Αναγνωστάκη αφορούσε μάλλον και σένα.

ΣΑΠΙΣΜΕΝΑ αισθήματα στο ψυγείο. Σε ληγμένες κονσέρβες. Μιας εβδομάδας, δύο, τριών. Αληθινά; Να καθαρίσουμε γιατί βρόμισε. Οταν ανοίγω την πόρτα με παίρνει η μπόχα. Η αρρώστια. Πόσο μου έλειψε. Το δωμάτιο είναι γεμάτο αίματα. Σοκολάτες. Πρέπει να βγω. Να βγω. Θα κάνω τις εκσκαφές στην Ελευσίνα. Εσύ να λες τις λέξεις: βαθύ, απόηχος, ματιά. Διαφορετικού πολιτισμού. Αγάπη. Να λες: μαζί, όλον, ουσιαστικά. Να τις απαγγέλλεις, όπως τα ποιήματα. Να τις εκφωνείς, καταστρέφοντάς τες. Εννοώντας τες με το αντίθετο νόημα. Προς όλους.

Κάποτε πρέπει να πιστέψουμε. Ο ένας τον άλλον.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ότι δεν έμαθα. Εμαθα. Να πλένω τα χέρια μου πριν φάω. Να ξεχωρίζω την ανακύκλωση στα σκουπίδια. Να ονομάζω το σκοτάδι από το φως των ματιών σου. Να ακουμπάω τους άλλους και να βάφω τα χέρια μου. Αλλά.

Οι λέξεις πάντα σημαίνουν. Για πολλούς αυτό που φοβούνται περισσότερο. Ή αυτό που είναι ανίκανοι να βιώσουν ως διάρκεια. Γιατί θα γκρεμιστούν.

Δεν υπάρχει κακό που να μου κάνει κακό. Πια. Εγιναν όλα.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ακράδαντη.

Σταύρος Σταυρόπουλος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

ΕΥΘΙΚΤΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ

Μίλησαν για πολιτική ευθιξία για τη Γκερέκου διάφοροι Πασόκοι...

Τι ακριβώς είναι αυτή η πολιτική ευθιξία? και για τη Γκερέκου και για άλλους που έχουν κατά καιρούς παραιτηθεί..

Γιατί είναι πολιτική ευθιξία η παραίτηση, όταν όλα πια έχουν βγει στη φόρα?
Γιατί εμένα μου φαίνεται πως είναι πολιτική αναισθησία????
Και τι σόι ευθιξία είναι αυτή που περιμένεις να δεις αν τελικά πρόκειται να σε διώξουν πριν παραιτηθείς έστω και αυτή τη στιγμή???

Κάνεις τον μαλάκα όσο όλα είναι κρυφά και μόλις σκάσει το θέμα , νάτη η ευθιξία!!!!

Να τελειώνει αυτό το θέμα!! Οι δικοί μας πολιτικοί, κατά πλειοψηφία, την λέξη ευθιξία δεν την ξέρουν, δεν ανήκει στον κόσμο τους..

Να μιλήσουμε για γουρουνίσια αναισθησία αν θέλετε ...

Και να σταματήσει αυτό το παραμύθι για "ανθρωποθυσίες"... γιατί θα κλάψουμε για τους κακόμοιρους που θυσιάζονται...

Κανένας από τους πραγματικά θυσιασμένους χιλιάδες ανθρώπους που τη πληρώνουν για την ανικανότητα και τις λαμογιές άλλων δεν πρόκειται να λυπηθεί και να σκάσει για την "θυσία" των σκασμένων από τη μάσα, των φοροφυγάδων και της κάστας τους!!

Είναι αδιόρθωτοι!


Είναι αδιόρθωτοι!
Βγήκαν προχθές και χθες στο κλαρί οι Πασόκιοι υπουργοί, απ' τον κ. Καστανίδη έως και τον κ. Ρέππα να επαινέσουν την κυρία Γκερέκου για την ευθιξία της να παραιτηθεί. (Καθ' οίον τρόπον επαινούσαν άλλοτε την ευθιξία Βερελή, Μαντέλη και άλλων).

Μάλιστα, αν η χώρα δεν ήταν σε κρίση, αν το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού δεν ήταν υπό γενική αμφισβήτηση, οι εν λόγω υπουργοί και άλλοι ίδιοι θα ανακήρυσσαν την κυρία Γκερέκου Αγία Θλιμμένη Παναγία της Ευαισθησίας εν Λούρδη.

Δεν ντρέπονται;

Δεν ήξερε η κυρία Γκερέκου τα του οίκου της όταν ποιούσε την νήσσαν ενώπιον του Δήμου; Τι υποκρισίες είναι αυτές;

Η κυρία Γκερέκου όχι μόνον έπρεπε να ξωπεταχθεί από Υπουργός, αλλά να παραιτηθεί κι από βουλευτής!

Διότι τώρα η κυρία Ευαίσθητη, ως βουλευτής, θα συνεχίσει να νομοθετεί. Θα συνεχίσει να υπερψηφίζει περικοπές μισθών και εισοδημάτων των άλλων. Με ποιο κύρος; Ποιο ηθικό έρμα; Ποια έξωθεν καλή μαρτυρία;

Ή μήπως αυτές οι λέξεις είναι άγνωστες στους Πασόκιους; Είναι! Και είναι, διότι παραμένουν αδιόρθωτοι. Κοιτάζουν μόνον κάθε φορά πώς θα τη σκαπουλάρουν κι ύστερα συνεχίζουν στα ίδια -αδιόρθωτοι!

Αδιόρθωτοι όταν εξαπολύουν για πολλοστή φορά κυνήγι μαγισσών διαπομπεύοντας ύποπτους (ή προγραμμένους;) για οτιδήποτε πολίτες, τσαλαπατώντας κάθε τεκμήριον αθωότητας.

Αδιόρθωτοι όταν κυνηγούν εντυπώσεις (γκρεμίζοντας φέρ' ειπείν ερείπια όπως η «Φαντασία) ενώ παραμένουν αδρανείς στα κρίσιμα (λόγου χάριν, τι θα γίνει με το Ελληνικό).

Αδιόρθωτοι όταν, επί παραδείγματι, η κυρία Ξενογιαννακοπούλου έχει καταργήσει εδώ κι εφτά μήνες το Δ.Σ. του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου, αφήνοντάς το έκτοτε χωρίς διάδοχο σχήμα, ακέφαλο. Ειρήσθω εν παρόδω ότι τα καρατομηθέντα μέλη τού εν λόγω Δ.Σ. εργάζονταν σε αυτό αμισθί -χωρίς καν αμοιβή για τις συνεδρίες τους.

Είναι αδιόρθωτοι, διότι συνεχίζουν τους διορισμούς στη Βουλή, είτε συγγενών εξ αίματος (μηδέ τινών αριστερών εξαιρουμένων), είτε πολιτικών συγγενών. Οπως ο κ. Πετσάλνικος, όστις διόρισε στη Βουλή τον αποτυχόντα να εκλεγεί βουλευτής πολιτευτή Ευρυτανίας του ΛΑΟΣ κ. Γιάννη Μακρή (ΦΕΚ 324, απόφαση 4836/3327/13-4-2010).

Είναι αδιόρθωτοι, διότι ξαναφέρνουν τα «φρουτάκια». Δεν φθάνει που έχουν γονατίσει τον λαό, θέλουν να του τα παίρνουν και με τον τζόγο (των φτωχών). Με το γνωστό τους συνεταιράκι, τον κυρ Κόκκαλη και τους υπόλοιπους ευυπόληπτους, οίτινες δραστηριοποιούνται πέριξ του ευαγούς ΟΠΑΠ, με στόχο να αρμέγουν από τον λαό, κράτος και λαμόγια μαζί, περί τα τέσσερα δισεκατομμυριάκια ετησίως.

Είναι αδιόρθωτοι -όχι μόνον ως προς το απώτερο παρελθόν αλλά κι εν σχέσει με το πρόσφατο. Μάστορες (τρομάρα τους) στις διαρροές, στη δημιουργία κλίματος και στη μαύρη προπαγάνδα, διοχετεύουν τώρα ως ενδεχόμενο την πιθανότητα να μην πάρουμε τη δεύτερη δόση του δανείου από το Διευθυντήριο. Και συνεπώς, η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα φαίνεται να ξαναπέφτει στο τραπέζι (με το ηλίθιο
περίστροφο τού ιμιτασιόν Μπίλυ δε Κιντ) -κουτοπονηριές. Πλην όμως θανατηφόρες...

Είναι αδιόρθωτοι διότι αμολάνε μπαρούφες με εξαιρετική ευκολία, όπως ο κ. Παπακωνσταντίνου όταν δήλωσε (στις Βρυξέλλες) ότι «οι εξαγωγές μιας χώρας βελτιώνονται, όταν η μισθολογική εξέλιξη είναι πιο αργή από τη μισθολογική εξέλιξη σε χώρες που πουλάνε προϊόντα τα οποία ανταγωνίζονται».

Βεβαίως, η «αργή μισθολογική εξέλιξη» είναι ο ευφημισμός του παγώματος ή της περικοπής των μισθών (του ιδιωτικού κυρίως τομέα). Ομως αλλού είναι η μπαρούφα: στη συσχέτιση της ανταγωνιστικότητας μόνον (μια κι αυτό είναι το πονηρό ζητούμενο) με τη μείωση του κόστους εργασίας (αλλά και συνακόλουθα της αγοραστικής δύναμης).

Με τέτοιες εύκολες κι αντιεπιστημονικές απόψεις ένας πρωτοετής των οικονομικών θα γελούσε. Αλλά ένας παλαίμαχος κακοποιός των αγορών θα επευφημούσε!

Τους αδιόρθωτους...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 20.V.2010 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Αυτοσχεδιασµοί


Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 19 Μαΐου 2010

Η ΕΞΟΔΟΣ της Αντζελας Γκερέκου από την κυβέρνηση προσφέρει δύο πολιτικά µαθήµατα. Το ένα είναι διαχρονικό. Το άλλο εξόχως επίκαιρο.

ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ πολιτικό µάθηµα είναι πως κανένα κόµµα που κατέβηκε να παίξει στο γήπεδο της ενάρετης διακυβέρνησης δεν βγήκε κερδισµένο. Τα παραδείγµατα είναι ανεξάντλητα. Στη Βρετανία του 1993-94 η κυβέρνηση των Συντηρητικών άρχισε µια εκστρατεία κάθαρσης της πολιτικής µε σύνθηµα «Πίσω στις βασικές αξίες». Αποτέλεσµα; Σε λίγες εβδοµάδες τα ταµπλόιντ έβγαλαν από τα συρτάρια όλες τις ατασθαλίες των Τόρις. Από σεξουαλικές διαστροφές έως ερωτήσεις στη Βουλή επί πληρωµή. Το ξεγύµνωµα συνεχίστηκε επί χρόνια, αφού αποκαλύφθηκε κατόπιν εορτής ότι ακόµη και ο βαρετός και άµεµπτος πρωθυπουργός Τζον Μέιτζορ είχε εξωσυζυγική σχέση µε µια υπουργό, την Εντουίνα Κάρι. Τα ίδια και στην Αµερική του 1998. Οι διώκτες του Μπιλ Κλίντον για µοιχεία και ψευδορκία - η γνωστή υπόθεση Λιουίνσκι - βρέθηκαν να έχουν κάνει τα ίδια. Τόσο ο Μποµπ Λίβινγκστον όσο και ο Νιουτ Γκίνγκριτς, αµφότεροι αστέρες Ρεπουµπλικανοί, κατέληξαν έτσι εκτός πολιτικής.

ΟΣΟΙ ΖΟΥΝ σε γυάλινα σπίτια δεν πετούν πέτρες. Το διαπίστωσε και η Ν.Δ. του Κώστα Καραµανλή. Ελαβε την εξουσία το 2004 µε φονικό όπλο τη σκανδαλολογία. Μόνο που είναι τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης Καραµανλή που τελικά άφησαν εποχή και άνοιξαν νέους δρόµους ακόµη και στο νερό, όπως φάνηκε µε τη λίµνη Βιστωνίδα στην υπόθεση Βατοπεδίου. Αντίστοιχα, η φορολογική σταυροφορία της κυβέρνησης Παπανδρέου κατέληξε από τους γιατρούς του Κολωνακίου στα χρέη του Τόλη Βοσκόπουλου εντός µίας εβδοµάδας.

Ο ΤΟΛΗΣ δεν πλήρωνε και την πλήρωσε η Αντζελα.

Εδώ αρχίζει το επίκαιρο πολιτικό µάθηµα. Η Γκερέκου είχε πάει καλά στο υπουργείο Τουρισµού. Εκλεγµένη βουλευτής στην Κέρκυρα, δούλεψε για την προώθηση της χώρας σε µια δύσκολη φάση, ενώ δεν κρύφτηκε ποτέ, όπως φάνηκε και στην υπόθεση του καµποτάζ. Ωστόσο, η περίπτωσή της δείχνει πόσο ανέτοιµη βρήκε την ελληνική πολιτική το ΔΝΤ, στο οποίο η κυβέρνηση φέρεται να έχει υποσχεθεί ότι θα πάει φυλακή τους φοροφυγάδες. Δεν σκέφτηκε η ίδια να τους πει ότι υπήρχε η φορολογική εκκρεµότητα του Τόλη πριν µπει στην κυβέρνηση; Δεν σκέφτηκαν οι εγκέφαλοι της κυβέρνησης να κάνουν µια έρευνα ποιοι χρωστάνε στο Δηµόσιο πριν αρχίσουν την ιερά εξέταση για τα φορολογικά; Στοιχειώδης πολιτική πρόνοια θα το επέβαλε.

ΤΟ ΑΠΛΟ συµπέρασµα είναι ότι η κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει. Κάτι που µπορεί να λειτουργήσει δηµιουργικά στις τέχνες, όπου έγινε διάσηµη η Αντζελα. Αλλά συνήθως είναι καταστροφικό στη δηµόσια ζωή.

«Δεν έχει σημασία τι θα συμβεί σε μένα»


Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet.gr
Αξιότιμε κ. πρωθυπουργέ, σας θαύμασα στη συνέντευξη που δώσατε την Κυριακή στο CNN. Με θαυμάσια αγγλικά και θαυμάσια πραότητα εκθέσατε το πρόβλημα της χώρας και τις δύσκολες και αντιδημοφιλείς αποφάσεις που έπρεπε να πάρετε, και πήρατε, εσείς και η κυβέρνησή σας. Ο θαυμασμός μου αυξήθηκε με την απάντηση που δώσατε στην ερώτηση του δημοσιογράφου, για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν σε σας αυτές οι αποφάσεις. «Δεν έχει σημασία τι θα συμβεί σε μένα», απαντήσατε. «Σημασία έχει τι θα συμβεί στη χώρα». Πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση άκουσα πρωθυπουργό να περιφρονεί δημόσια το διαβόητο «πολιτικό κόστος», που άλλοι πρωθυπουργοί, περιλαμβανομένου του πατέρα σας, το είχαν απόλυτη προτεραιότητα της πολιτικής τους. Αφού όμως δεν μετράτε το πολιτικό κόστος, ορισμένες ενέργειές σας μου φαίνονται ανεξήγητες και μου δημιουργούν απορίες.
Μια πρώτη απορία αφορά την κατάργηση της βάσης του «10» που η κ. Γιαννάκου είχε θεσπίσει για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Το λαϊκίστικο αυτό μέτρο δεν ήταν έμπνευση της υπουργού Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου, αφού πρωτοανακοινώθηκε από τον υφυπουργό κ. Πανάρετο και μάλιστα προκάλεσε την μήνιν της. Προφανώς αποφασίστηκε και υπαγορεύτηκε από «ψηλά». Στόχος του είναι η διατήρηση σε ζωή 4-5 τελευταίων σε προτίμηση επαρχιακών ΤΕΙ. Το οικονομικό κόστος της διατήρησής τους είναι σημαντικό, ενώ το όφελος για την Παιδεία περίπου μηδενικό, αν όχι αρνητικό. Το μόνο όφελος είναι εκείνο των σουβλατζήδων της περιοχής. Γιατί σε περίοδο κρίσης και θυσιών από τους πολίτες, μας φορτώνετε με αυτό το κόστος;
Μια δεύτερη απορία μου αφορά το χαράτσι που προστέθηκε στον λογαριασμό μας της ΔΕΗ, υπέρ των τελωνειακών. Προστέθηκε την ώρα που φωνάζουμε να φύγει από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ το χαράτσι για την ΕΡΤ και να φύγουν γενικά όλα τα αντιπαραγωγικά χαράτσια «υπέρ -προνομιούχων- τρίτων» (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί κ.λπ.). Ούτε το χαράτσι αυτό ήταν έμπνευση του αρμόδιου υπουργού Οικονομικών. Εκείνος αφαίρεσε από τους τελωνειακούς κάποιο επίδομα, ως ένα από τα μέτρα λιτότητας. Εκείνοι απάντησαν με απεργία. Και τότε προφανώς υπαγορεύτηκε το χαράτσι, πάλι από «ψηλά». Ισως μου αντιτείνετε ότι τη δουλειά των τελωνειακών τη χρειαζόμαστε για να μη χάνουμε δημόσια έσοδα. Ομως, θα χάσουμε πολύ περισσότερα δημόσια έσοδα αν δε βάλετε τέλος στο άθλιο παιχνίδι των εκβιασμών από κάθε λογής συντεχνίες με όμηρο την κοινωνία. Ηδη ενεργοποιήθηκαν οι εφοριακοί, ζητώντας και εκείνοι ανάλογο «κοινωνικό πόρο».
Κύριε πρωθυπουργέ, ενέργειες σαν τις παραπάνω έχουν καθοριστική σημασία για το τι θα συμβεί στη χώρα. Παρεμπιπτόντως έχουν σημασία και για το τι θα συμβεί σε σας. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση που τα συμφέροντα πρωθυπουργού ταυτίζονται με τα συμφέροντα της χώρας. Η χώρα δοκιμάζεται και συγχρόνως τα ποσοστά του κόμματός σας εγγίζουν το οριακό 20%, ενώ της Ν.Δ. είναι ακόμα πιο κάτω. Μόνο αν οι κινήσεις σας απαλλαγούν εντελώς από τα σύνδρομα της μεταπολίτευσης έχετε ελπίδα πολιτικής επιβίωσης και δικαίωσης.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

«Αγνώς δε και οσίως»...


Tου Παντελη Μπουκαλα
Υπάρχουν άνθρωποι ταμένοι• πάντοτε υπάρχουν, για να συντηρούν αθέατοι και με δικά τους ψυχικά έξοδα την εμπιστοσύνη μας στον κόσμο. Δάσκαλοι, γιατροί, εφοριακοί, ταξιτζήδες, παπάδες - δεν έχουν χαλάσει οι πάντες, όπως μας βολεύει καμιά φορά να υποθέτουμε, ασφαλισμένοι στο κουκούλι της αυτοεξαίρεσής μας. Δεν χρειάζεται να έχουν δώσει κανέναν όρκο, στον Θεό, τον Ασκληπιό, τη Θέμιδα ή ό,τι άλλο, για να κάνουν τη δουλειά τους τίμια. Οι κατηγορικές προσταγές ή είναι εσωτερικές ή δεν εμφανίζονται, όσο κι αν προσπαθήσει να τις εμφυτεύσει και να τις επιβάλει το σχολείο, η ουμανιστική ιδεολογία ή η θρησκευτική πίστη.
Προφανώς οι γιατροί που δηλώνουν ετήσιο εισόδημα τριακοσίων ευρώ, ή και τριών χιλιάδων, ενώ δουλεύουν στην υψηλή περιοχή της πόλης, όπου με τριακόσια ευρώ κερνάς-δεν κερνάς την παρέα δυο γύρους μπιρίτσες, πήραν κι αυτοί τον όρκο του Ιπποκράτη: «Αγνώς δε και οσίως διατηρήσω βίον τον εμόν και τέχνην την εμήν» - καν μετάφραση δεν απαιτείται. Φαίνεται όμως ότι την ώρα που έλεγαν μηχανικά τις λέξεις, το μυαλό τους έτρεχε μακριά, σε κόλπα φορολογικά και σ’ εκείνο το κοινωνικό γόητρο που, δασκαλεμένοι κι από τον χοντροκομμένο λαϊφσταϊλισμό, καταλήξαμε να το συσχετίζουμε με την «επιφάνεια» του καθενός, με το θορυβωδώς επιδεικνυόμενο έχει του, και όχι με τον εσωτερικό του πλούτο, όπως αναδεικνύεται στην κοινωνική του ύπαρξη.
Μηχανικά και καγχάζοντας από μέσα τους εις βάρος των κορόιδον θα πρέπει να συλλάβισαν τις λέξεις του όρκου και οι γιατροί που, παίζοντας με τα μοσχεύματα και τις «πρώτες ύλες» των χειρουργείων, έφτασαν να χαίρονται κολοσσιαίους τραπεζικούς λογαριασμούς. Εχοντας δύο χειρουργεία σπονδυλοδεσίας στο ιστορικό μου την τελευταία τριετία, έμαθα από τους καλούς γιατρούς μου, του δημόσιου τομέα πρώτα κι ύστερα του ιδιωτικού, πράγματα καταθλιπτικά για τη δράση τόσο γιατρών όσο και του κράτους. Μαζί με άλλα ανεπιθύμητα ρεκόρ, κατέχουμε και το ρεκόρ των σπονδυλοδεσιών, και μάλιστα των αχρείαστων. Γιατί; Επειδή, κατόπιν αποφάσεων της πολιτείας, οι βίδες, οι ράβδοι, οι κλωβοί κοστίζουν στην Ελλάδα πολύ περισσότερο απ’ ότι οπουδήποτε αλλού• το υψηλό κόστος σημαίνει και υψηλό κέρδος για τις προμηθεύτριες εταιρείες, που για να μπουν στην αγορά δίνουν τερατώδη «πριμ» σε πρόθυμους ορθοπεδικούς. Αν επιτρεπόταν, θα σε συνέφερε να πας στη Γερμανία, λχ. ή και στην Κύπρο και να αγοράσεις μόνος σου τα υλικά• ακόμα κι αν έκανες ένα μήνα διακοπές εκεί, πάλι κερδισμένος θα έβγαινες.
Αθετούν τον όρκο τους κάποιοι γιατροί, σίγουρα. Αλλά και τα υπουργεία κάνουν ότι μπορούν για να καταποντίσουν το ΕΣΥ. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, ας πούμε, η εξέταση του αίματος των εθελοντών γίνεται ασφαλέστατα ανά πενήντα αιμοδότες, συγκεντρωτικά, και κοστίζει ένα ευρώ περίπου. Εδώ εξετάζεται ξεχωριστά το αίμα κάθε εθελοντή, με κόστος περί τα διακόσια ευρώ. Γιατί η χουβαρντοσύνη είναι στο αίμα μας, ιδίως αν σκορπίζουμε τον κοινό πλούτο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Η κατά Πάγκαλον «εθνική ντροπή»

Η κατά Πάγκαλον «εθνική ντροπή»
Του Παντελη Mπουκαλα
Ωστε λοιπόν ο συμπρωθυπουργεύων Θεόδωρος Πάγκαλος «αισθάνεται ειλικρινά εθνική ντροπή κάθε φορά που αναγκάζεται να αγοράσει όπλα που δεν μας χρειάζονται». Ετσι τουλάχιστον είπε, στον πρώτο εθνικό της... μεγαλοπρεπείας, στο Επιχειρηματικό Φόρουμ, στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών επαφών. Η πρώτη σκέψη, νομιμοποιημένη από τη μακρά πείρα, είναι ότι η περί εθνικής ντροπής ομολογία του κ. Πάγκαλου ανήκει στα παραδοξολογήματα που εξαπολύει κάθε φορά που αυτοσκηνοθετείται δημοσίως σαν προκλητικός ρήτορας και αιρετικός πολιτικός• θεατρικότατος ο ριζοσπαστισμός του, δεν έθιξε ποτέ καμία ρίζα.
Στην ίδια ομιλία ο κ. Πάγκαλος απεφάνθη, αστειευόμενος με τα σοβαρά, πως «σε ό,τι αφορά το Αιγαίο, τα θέματα της εθνικής κυριαρχίας, της κυριαρχίας στον αέρα και τη θάλασσα, ένα μεγάλο μέρος από τα αιτήματα που διατυπώνονται είναι κατασκευασμένα από μερικούς πολύ ικανούς διπλωμάτες που δουλειά τους είναι να δημιουργούν αφορμές διαπραγμάτευσης, δηλαδή διαφορές». Σαν να λέμε, πας στον γιατρό, σε βρίσκει μια χαρά αλλά σε προειδοποιεί ότι σε είκοσι χρόνια μπορεί να πάθεις σκωληκοειδίτιδα• κατασκευάζει δηλαδή μια «αφορμή διαπραγμάτευσης» για να βρει δουλειά και σου αφαιρεί προληπτικώς τη σκωληκοειδή απόφυση. Με τέτοια θεώρηση των προβλημάτων μπορεί να υποθέσει κανείς (ή να φοβηθεί) ποια λύση τους ενδέχεται να προταθεί σαν «ριζοσπαστική».
Αλλά ας επιστρέψουμε στην «εθνική ντροπή» που νιώθει ο κ. Πάγκαλος. Και αφού πρώτα αναρωθητούμε αν ήρθε ο καιρός για να υπεξαιρέσουν και τα αισθήματά μας οι διασπαθίζοντες τα χρήματά μας, ας ρωτήσουμε τον κ. αντιπρόεδρο (δηλαδή το κενό, διότι αυτό είναι η εξουσία: ένα κενό που τα περιέχει όλα) αν η «ντροπή» οδήγησε ποτέ τον ίδιο και όσους άλλους αξιωματούχους τη συμμερίζονται, στην απόφαση να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες εδώ και τώρα ή έστω σε χρόνο συμβατό με τον ανθρώπινο βίο. Οχι βέβαια. Ενώ ο στρατός μας είναι πολύ μικρότερος και δεν έχουμε τόσα ανοιχτά μέτωπα όσα οι γείτονες, δαπανούμε κατά 50% περισσότερα χρήματα από την Τουρκία για την αγορά όπλων (3,3% επί του ΑΕΠ το δικό μας κονδύλι το 2007, 2,1% το τουρκικό), για να χρωστάμε τώρα πάνω από 10 δισ. στους εμπόρους όπλων. Και αγοράζουμε υποβρύχια και αεροπλάνα όχι τόσο για την άμυνά μας όσο για την εξαγορά της «συμμαχίας» Γάλλων, Γερμανών και Αμερικανών και φυσικά για την ενίσχυση των βαλαντίων των ημετέρων μιζόφιλων πατριδοφυλάκων.
«Είστε υποκριτές» λέει και ξαναλέει στους Ευρωπαίους ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, «γιατί δίνετε χρήματα στην Ελλάδα για να αγοράσει τα όπλα σας». Είστε υποκριτές θα μπορούσαμε να πούμε κι εμείς στους ηγέτες μας, αφού «η εθνική ντροπή» τους θεραπεύεται αμέσως μόλις τελειώσει η ομιλία τους.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Ολομόναχοι μαζί


ΤΟ ΣΠΙΤΙ ήταν έκπληκτο, η ψυχή του είχε μεγαλώσει. Απ' τα αγκαλιασμένα σώματα έπεφταν συνεχώς διαλυμένα μηνύματα. Ενα ψαλίδι έκοβε τις λέξεις στη μέση και τις μοίραζε στο πάτωμα. Πολλά βιβλία σκορπισμένα στα ράφια, πεθαμένη Τέχνη παντού: Το βολικό άλλοθι του θανάτου.

Ενα πόστερ του Βαν Γκονγκ κρεμόταν στο κεφάλι μου. Το φως ήταν καθηλωμένο. Μια αγκαλιά: Σαν εκκλησία. Σπάνιας ομορφιάς. Πάνω στο καθιστικό ένα κόκκινο ριχτάρι κρατούσε σημειώσεις απ' τα κορμιά που έτρεμαν· το ένα από την ανάγκη του άλλου. Η ακραία ηδονή είναι ακραία οδύνη. Στους τοίχους σημάδια από σοκολάτα. Από Μπαχ. Από Γκαίτε. Βέρθερος. Ο καταστροφικός του έρωτας για τη Λότε, διακόσια τριάντα έξι χρόνια πριν. Θα μου φέρεις νερό; Μάλιστα.

ΥΠΗΡΧΕ ζωή και παλαιότερα. Τουλάχιστον έτσι λένε οι ενδείξεις. Ετσι παραδέχονται οι ωτακουστές. Είχαν χαθεί κάποια βήματα, αλλά δεν ήταν σημαντικό. Ο χορός θα μπορούσε να διαρκέσει.

Μια νύχτα κλείδωσες όλες τις νύχτες μέσα στη μαύρη καπαρντίνα των ματιών σου και προχώρησες. Απέναντι η μέρα πολεμούσε. Με τα μικρά της χεράκια. Με τις διάφανες λίμνες της. Στον λόφο του Φιλοπάππου, στους πρόποδες της Πνύκας, εκεί που κατά την αρχαιότητα κήρυτταν σπουδαίοι ρήτορες, όπως ο Δημοσθένης. Εβγαζες πάλι λόγο. Χωρίς λόγο. Θα μου κάνεις κακό;

Ο ΕΡΩΤΑΣ θα μας κάνει κομμάτια. Μου είναι αφόρητο να δω αυτό το θεμελιώδες ξεπέρασμα. Ο Παρθενώνας, κομμάτια. Ο Λουμπαρδιάρης, κομμάτια. Θέλω να παντρευτώ εδώ. Για μία μέρα. Η πεμπτουσία του εφικτού είναι το ανέφικτο. Οι άνθρωποι ζουν γι' αυτό. Για να μην αντέχουν να φτάσουν αυτό που φοβούνται να φτάσουν. Θυσιάζουν τους άλλους για να μη θυσιάσουν τον εαυτό τους. Τον θυσιασμένο. Λένε: Αγάπη μου.

ΓΙΑ ΝΥΧΤΕΣ σε μύριζα. Τέλειωσε η οσμή μου πάνω σου. Τα μάτια μου. Η αφή μου. Εφτασαν πάνω σου. Για την ισόβια ζωή. Ελεγα: Να μου μιλάς στα ρωσικά. Καταλαβαίνω καλύτερα τη γλώσσα τού Πούσκιν από τη γλώσσα τού έρωτα. Σήκωσέ το, χτυπάει. Χτυπάει. Να μιλάς στις γωνίες. Αυτό στα αρχαία ελληνικά λέγεται δειλία. Λέγεται κρύβομαι γιατί δεν αντέχω.

Από τη γλώσσα των σωμάτων περάσαμε στη γλώσσα των ψυχών. Πόλεμος. Ανελέητος. Σε φοβάμαι. Το κρεβάτι είναι ανάποδα. Κράτα με. Ποιος είναι αυτός στην πόρτα; Φίλα με.

Ολομόναχοι μαζί. Σ' έναν σιδερένιο σταυρό. Καρφωμένοι. Μαζί. Γράφε, γράφε. Τα χεράκια σου, ένα αναρριχώμενο φυτό στα κάγκελα. Θέλω να τα φιλήσω. Θα μου κάνεις κακό;

Μόνοι μαζί. Εξω η πόλη, οι δρόμοι, οι γειτονιές, σαν πρώτη φορά. Ταβέρνες σαν πολιτιστικά μνημεία. Ο ναός της Αφαίας. Στην Αίγινα. Μια φωτογραφία. Θα φτάσουμε στο 2046;

ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ στη Σταύρωση. Από τα Χριστούγεννα στο Πάσχα. Ανάμεσά τους ένα απροστάτευτο φως. Φύσηξες. Διανύθηκε μια διαδρομή τριάντα τριών χρόνων. Σε τρεις μήνες. Το φως τρεμόπαιξε. Κάποιος έκλεισε τη φωνή.

Κάποτε ανέπνεες απ' το στόμα μου. Χθες. Ηταν αλήθεια; Αληθινό είναι μόνον ότι ονειρευόμαστε. Ονειρεύτηκα. Ηταν σπουδαίο. Σπουδαίο. Μετά, φύσηξες ξανά. Με όλη σου τη δύναμη. Το φως έσβησε. Ο διακόπτης χάλασε.

Δεν είχε προλάβει ούτε να θολώσει το νερό στα βάζα. Ούτε να στεγνώσουμε. Ούτε καν να ξημερώσει.

Σταύρος Σταυρόπουλος

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Καραντίνα χωρίς κίτρινη σημαία


Tης Μαριαννας Τζιαντζη
Στη Σπιναλόγκα, το μικρό νησί στον κόλπο της Ελούντας, τόπο απομόνωσης των λεπρών από το 1902 έως το 1957, ήταν αφιερωμένοι οι προχθεσινοί «Πρωταγωνιστές» (Mega) του Σταύρου Θεοδωράκη.
Το πιο συναρπαστικό κομμάτι της εκπομπής ήταν οι αφηγήσεις, σε πρώτο πρόσωπο, αυτών που γνώρισαν τη Σπιναλόγκα την εποχή της λειτουργίας της, καθώς και κάποιων χανσενικών που εδώ και δεκαετίες ζουν μόνιμα στο Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθήσεων στην Αγία Βαρβάρα. Το άλλο δυνατό κομμάτι ήταν η αυστηρή ομορφιά του κρητικού τοπίου, η εκφραστικότητα των αρχιτεκτονικών ερειπίων (ενετικές οχυρώσεις, μισογκρεμισμένες λίθινες κατοικίες, λιθόστρωτα πνιγμένα στα αγριόχορτα). Φαρμάκι, απομόνωση, απόγνωση, αλλά και δίψα για ζωή.
Για το στίγμα, τη δυσφήμηση μίλησε με πάθος ένας θαλερός κύριος, ο Μανώλης Φουντουλάκης, που έζησε στη Σπιναλόγκα την εποχή που ο ασθενής σχεδόν ταυτιζόταν με τον εγκληματία: «Εχω επαναστατήσει μέσα μου... Ολα τα χρόνια με κυνηγούσε το στίγμα, όμως τώρα έχω πάρει το τουφέκι και το κυνηγάω εγώ, το τουφεκάω!».
Πράγματι, στίγμα ήταν κάποτε η λέπρα, όπως και η φυματίωση, το «χτικιό». Τώρα οι ασθένειες αυτές θεραπεύονται και τα παλιά στίγματα έχουν ξεθυμάνει, όμως σε μια ανασφαλή, φοβισμένη και ανταγωνιστική κοινωνία, νέα στίγματα γεννιούνται και άλλα παλιά εδραιώνονται: ο μετανάστης, ο οροθετικός, ο σεξουαλικά διαφορετικός, ο ψυχικά ασθενής, ο εξαρτημένος από ουσίες, ο πρώην φυλακισμένος. Ταυτόχρονα, εξαπλώνεται το στίγμα της ανεργίας, η αβάστακτη αίσθηση της αποτυχίας, της αχρηστίας. Υπάρχει μεγαλύτερο στίγμα από το να νιώθει κανείς άχρηστος, βάρος της γης, της κοινωνίας, της οικογένειάς του; Τη θέση της φαγωμένης σάρκας παίρνουν οι φαγωμένες ψυχές.
Τα στίγματα, λοιπόν, αλλάζουν, το ίδιο και οι προκαταλήψεις μας. Και η Σπιναλόγκα, που έχει κηρυχθεί προστατευμένο αρχαιολογικό μνημείο, δεν είναι «μια πελώρια σιδερόπετρα στη μέση του πελάγου», όπως την είχε χαρακτηρίσει προπολεμικά ο Θέμος Κορνάρος, και δεν μας τρομάζει πια. Και όχι μόνο δεν μας τρομάζει, αλλά μας γοητεύει, καθώς φέρει το αποτύπωμα της μεγάλης ιστορίας αλλά και των μικρών ιστοριών των ανθρώπων που έζησαν και έλιωσαν εκεί και, ανάμεσά τους, η ιστορία ενός άγνωστου ήρωα, του Επαμεινώνδα Ραμουντάκη στον οποίο αναφέρθηκαν οι «Πρωταγωνιστές», ενός φοιτητή της Νομικής, εξόριστου στο νησί, που αγωνίστηκε για το κοινό καλό των ασθενών.
Ενα μέρος της εκπομπής αφορούσε τα γυρίσματα της σειράς «Το νησί», που βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ-σέλερ της Αγγλίδας Βικτόρια Χίσλοπ και θα προβληθεί την επόμενη σεζόν στο Mega -μια διαφήμιση θεμιτή, ιδίως σε εποχές ισχνών αγελάδων για την τηλεοπτική μυθοπλασία.
Η μεγάλη πρόκληση για την έντυπη και την ηλεκτρονική δημοσιογραφία είναι να μιλήσει, με σύγχρονο τρόπο, για τους κοινωνικά και οικονομικά (και όχι απλώς γεωγραφικά) αποκλεισμένους της νέας εποχής, για τις Σπιναλόγκες όπου δεν κυματίζει η κίτρινη σημαία της καραντίνας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Κεφάλαιο


Δημήτρης Δανίκας , ddanikas@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 29 Ιανουαρίου 2010

ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΕΙΣ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ, αγοράζεις και διαρκώς μια άλλη ζωή στο μυαλό σου παρασκευάζεις. Όλα εξωτερικά, όλα για προϊόντα, όλα αναλώσιμα, όλα χωρίς βαθύτερη ουσία καμιά. Η ύπαρξή σου η απροσμέτρητη τραπεζική κατάθεσή σου. Το εξοχικό, το σκάφος, το χρηματιστήριο, η στιγμιαία ηδονή σου. Κι όμως ολοκλήρωση δεν βρίσκεις πουθενά. Κι όμως ικανοποίηση ούτε με τις βίλες, τα οικόπεδα, τις καταθέσεις, τα υλικά. Και όσο περισσότερα συσσωρεύεις τόσο μέσα σου αδειάζεις. Όσο περισσότερα καταναλώνεις τόσο από την αληθινή ζωή βρίσκεσαι μακριά. Όσο περισσότερα εφήμερα και υλικά τόσο πιο κοντά στου ψυχίατρου την αγκαλιά. Τα έχεις όλα και όμως πάθος για τίποτα, ούτε ακόμα για τα οικογενειακά. Ελεύθερος μόνο στα χαρτιά. Η δύναμή σου, η φυλακή σου. Ο πλούτος σου, η ομηρεία και η παράδοσή σου. Μια ζωή για ένα κεραμίδι πάνω από την κεφαλή σου. Μπαγάσα, τα κατάφερες. Έφτιαξες το χρυσό κλουβί σου. Εσύ είσαι όλα αυτά.

Ένας άνθρωπος. Ένα μεγάλο κεφάλαιο με πολλά μηδενικά!

Από ΤΑ ΝΕΑ

Οι λάκκοι

[ ΓΝΩΜΗ ]
Του Αλέξη Καλοκαιρινού
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 11 Μαΐου 2010
Εξοχες οι διακηρύξεις προθέσεων των πολιτικών αρχηγών για τη διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων. Μόνο που κάπου τις έχουμε ξανακούσει. Και πολύ συγκεκριμένα. Πριν από σχεδόν δύο χρόνια, τον Ιούνιο του 2008, ο Γιώργος Παπανδρέου υποσχόταν ότι τα έσοδα και τα έξοδα του ΠΑΣΟΚ θα δημοσιεύονται καθημερινά στο Διαδίκτυο. Η υπόσχεση επαναλήφθηκε τον Φεβρουάριο του 2009. Μέχρι και σήμερα, παραμένει απραγματοποίητη.

Ισως πρόκειται για μια υπερβολή. Πέρα από τις εντυπώσεις, δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να μαθαίνουμε κάθε μέρα πόσο στοίχισε το χαρτί του εκτυπωτή των γραφείων του κόμματος. Οπωσδήποτε, πριν φτάσουμε εκεί καλό θα είναι τα κόμματα να δημοσιοποιούν προϋπολογισμούς και απολογισμούς που ξεπερνούν το επίπεδο του νηπιαγωγείου. Επίσης, να εφαρμόζουν το διπλογραφικό σύστημα, που αποδεικνύεται εξίσου δύσκολο να εισαχθεί και στα νοσοκομεία. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα βασικά. Οσο αυτά, τα στοιχειώδη, δεν γίνονται, οι πολίτες έχουν λόγο να παραμένουν καχύποπτοι ότι η πολιτική φάβα έχει πολλούς λάκκους.

Από ΤΑ ΝΕΑ

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Περί δημοσιογραφίας...

ΕΠΩΝΥΜΩΣ
Περί δημοσιογραφίας...
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ Του ΚΩΣΤΑ ΠΛΙΑΚΟΥ Από τον «ΕΛ. ΤΥΠΟ»
«...Ντρέπομαι για τον κατήφορο που έχει πάρει η χώρα μου και για την ανικανότητά της να μετατρέψει σε πολιτική απάντηση όλον αυτό το θυμό που με το δίκιο της νιώθει.
Ντρέπομαι και για το σινάφι μας, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, που τόσα χρόνια αφήσαμε τους "διαμορφωτές της κοινής γνώμης" να αποχαυνώνουν τους συμπολίτες μας κάνοντας το άσπρο μαύρο και παπαγαλίζοντας αυτά που τους σφύραγε ο υπουργός ή ο εργοδότης τους. Χθες, όπως σχολίαζε άλλος συνάδελφος, έβαλαν τα καλά τους και "συγκλονίστηκαν" μπροστά στις κάμερες, όπως κάνουν πάντα. Μόνο που άλλα έλεγε το ρεπορτάζ που τους έδιναν οι ρεπόρτερ τους και άλλα έλεγαν αυτοί.
Ντρέπομαι που τόσα χρόνια δεν σήκωσα τη φωνή στους από πάνω μου να τους πω "ρεεεε, τι λέτε εδώ... δεν βλέπετε την είδηση" ή "γιατί, ρε, μου πετάτε το θέμα".
Που γέμιζα σελίδες επί σελίδων υποβαθμίζοντας ειδήσεις και θέματα που θα συνέβαλαν στην πολύπλευρη ενημέρωση του πολίτη και αντί αυτού τους ενημέρωνα για το βρακί της μίας και το μπούστο της άλλης. Που όταν μου έλεγαν "γράψ' το αλά lifestyle", το 'γραφα και περιοριζόμουν στο να μονολογώ "τι γράφω, Θεέ μου...".
Ντρέπομαι που μια μέρα σαν τη χθεσινή αφήσαμε από το πρωί τον κόσμο χωρίς ενημέρωση στο όνομα της... εργασιακής αλληλεγγύης. Σήμερα σε κρίση δεν βρίσκεται μόνο η ελληνική οικονομία αλλά όλο το πολιτικό οικοδόμημα και όσα το περιβάλλουν. Μαζί και η δημοσιογραφία. Οι στιγμές μεγάλων κοινωνικών γεγονότων όπως αυτές που ζούμε αποτελούν ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές. Δεν ξέρω αν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που αποκαλούμε μίντια. Μπορούμε να ξεκινήσουμε όμως αλλάζοντας τους εαυτούς μας».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Παρασκευή

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Σαλαμίνα ξανά

…………
Προσπαθώ να περιγράψω το εσωτερικό μου με εξωτερικό τρόπο. Κανείς δεν μπορεί να νικήσει τη νύχτα. Οι σκέψεις που κάνει χάνονται, σαν να τις ρουφούν τα φαντάσματα. Και μετά. Δεν υπάρχουν ίχνη. Μόνο απολεσθέντα κοσμήματα.

Κουράστηκα να κουβαλάω το ίδιο νερό από το βουνό και πριν φτάσω στη πόλη να χύνεται. Θα τελειώσει το νερό κι εγώ θα είμαι ακόμη διψασμένος. Μια λύση είναι να σταματήσεις να ονειρεύεσαι. Οσο περισσότερο ονειρεύεσαι τόσο περισσότερο διψάς. Η δίψα είναι χαρακτηριστικό όσων τους έχει αρπάξει απ' τα μαλλιά το μη πραγματοποιήσιμο. Οσων έχουν στοιχηματίσει τη ζωή τους υπέρ της φαντασίας. Η ουτοπία του χρόνου μεγαλώνει μαζί τους. Αν μπορούσα θα τον σταματούσα. Μόνο κακά φέρνει. Αν μπορούσα.
Δεν μπορώ όμως.

……………………….
Σταύρος Σταυρόπουλος
Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας, σήμερα

Οι νεκροί και το πένθος προηγούνται


Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ

Οι νεκροί προηγούνται. Μπροστά σε ζωές που χάνονται, όλα τ' άλλα πρέπει να υποκλίνονται με σιωπή. Ετσι ήταν πάντα ο πολιτισμός μας: πολιτισμός πένθους. Αλίμονο σ' αυτούς που δεν συλλογιούνται μπροστά σε νεκρούς. Αλίμονο σε πολιτισμούς που δεν έχουν χρόνο και ψυχή να πενθήσουν.

Η διαφορά ανάμεσα στον νεκρό των Εξαρχείων του προπέρσινου Δεκέμβρη και τους προχθεσινούς νεκρούς της Μαρφίν ήταν ότι ο πρώτος χτυπήθηκε από αστυνομικό, άρα, εξ ορισμού, ήταν από την «άλλη πλευρά». Οι προχθεσινοί νεκροί, εμφανώς δεν ήταν από καμιά πλευρά. Ηταν μόνον από την πλευρά των εργαζομένων, που δέχτηκαν απρόσμενη επίθεση μολότοφ στον χώρο της εργασίας τους, προσπάθησαν να σωθούν, αλλά δεν πρόλαβαν.

Δεν ήταν από καμιά πλευρά, δεν τους επιτέθηκε καμιά πλευρά. Δέχτηκαν τυφλό χτύπημα θανάτου από «εποστρακισμένη» μολότοφ. Την έριξαν στα τυφλά -μέσα σ' ένα «σύμβολο του συστήματος», μια τράπεζα- προσωπιδοφόροι που γενικώς «εναντιώνονται στο σύστημα» και μοίρασαν θάνατο. Από προχθές κυκλοφορούν ανάμεσά μας νέοι άνθρωποι, που ξέρουν (δεν ξέρουν γιατί, αλλά ξέρουν) ότι σκότωσαν ανθρώπους που δεν είδαν ποτέ στη ζωή τους. Προπαντός, στέρησαν από ανθρώπους το ύψιστο δικαίωμα, την τιμή του θανάτου: Να γνωρίζεις για ποιο λόγο πεθαίνεις.

Και αυτόν τον αποτρόπαιο θάνατο, τον... ατυχή θάνατο που δεν καταγράφεται στο χρονικό μιας διαδήλωσης με ηρωισμό και πάνδημο πένθος, που έθεσε στο... περιθώριο το μέγα γεγονός του θανάτου, αυτόν τον μοίρασαν νέοι άνθρωποι. Τους είχα δει λίγο πρωτύτερα, στα Χαυτεία, να κραδαίνουν ρόπαλα, να διαλύουν με τσεκούρι ρολό σούπερ μάρκετ («σύμβολο» κι αυτό!) και να ρίχνουν μέσα μολότοφ. Οχι, δεν ήταν ειρηνική η προχθεσινή, πολύ μεγάλη διαδήλωση. Αλίμονό μας, αν την νομίσουμε ειρηνική. Αλίμονο στον πολιτισμό μας, αν δεν πενθήσουμε τους νεκρούς της!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

«Το θέμα είναι τώρα τι λες»...

ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ Του ΝΙΚΟΥ Γ. ΞΥΔΑΚΗ Από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

«...«Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε./ Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ./ Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας./ Το θέμα είναι τώρα τι λες» (Μαν. Αναγνωστάκης, Στόχος 1970).
Τώρα τι λες... Τι λες εσύ, μαστροπέ λαέ, πιερότε αφηγητή, θύμα και θύτη. Ο κρότος της βόμβας έφτασε, δες τα ερείπια, κι ετοιμάσου να σηκωθείς μέσα στον κουρνιαχτό. Σήκω, άκου τον Νικία τι λέει στους αποκαρδιωμένους, ηττημένους Αθηναίους στη Σικελία: "Ανδρες γαρ πόλις, και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί". Οι άνθρωποι είναι η χώρα, η πόλις, η δημοκρατία, η κοινότητα. Οι άνδρες ελεύθεροι, όχι ανδράποδα, παρίες και δούλοι. Εχει τέτοιους άνδρες και γυναίκες η Ελλάδα σήμερα, η Ελλάδα μετά την αποπληξία και την πτώση;
Εχει. Οι καλύτεροι Ελληνες δεν έχουν μιλήσει ακόμη. Εμειναν σιωπηλοί για πολύ καιρό, παραμερίστηκαν από τους ανάξιους, τσαλαπατήθηκαν από τους αριβίστες και τους χαμερπείς, πικράθηκαν κι αποσύρθηκαν. Τώρα αλληλοαναγνωρίζονται από κοινά σημάδια: ποιος αγωνιά, ποιος νοιάζεται, ποιος είναι έτοιμος να δράσει κι όχι να σιχτιρίσει, ποιος είναι ετοιμοπόλεμος. Νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, νέες και αναβαπτισμένες συλλογικότητες, ρήξεις με τους αγύρτες και τους ριψάσπιδες. Είμαστε υπερμοντέρνοι, στο έδαφός μας δοκιμάζονται σχήματα του μέλλοντος, δυστοπίες και ουτοπίες, η αυτονομία και η ετερονομία.
Η Ελλάδα τούτη τη στιγμή ζει την έκρηξη της υπερνεωτερικότητας, την τήξη του παλιού κόσμου. Η μοίρα το 'φερε, δύο φορές σε δύο χρόνια, η Ελλάδα να εικονίζει το μέλλον: τον χειμώνα του '08 και την άνοιξη του '10. Για καλό και για κακό, είμαστε υπόδειγμα μετασχηματισμών. Είμαστε εικόνα από το μέλλον».

Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα



Για πολλούς απ' όσους βλέπουν απολύτως ψυχρά το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, που μετέτρεψε το δημόσιο χρέος των 25 δισ. ευρώ, που είχε η χώρα, σε 350 δισ. με τις απανωτές δανειοδοτήσεις με υψηλούς τόκους και με τη μορφή βούρκου που σε καταπίνει, η πιο λογική απάντηση της Ελλάδας σ' αυτό που ωραιοποιημένα λέγεται αγορές -αλλά είναι εγκληματίες- θα έπρεπε να ήταν η στάση πληρωμών με παράλληλη εθνικοποίηση των τραπεζών.
Εκεί να δεις σοκ και δέος. Μπορεί οι ελληνικές τράπεζες να ζημιώνονταν με 60 δισ. ευρώ περίπου και οι πολίτες να καλούνταν να τα βγάλουν πέρα με αιματηρές περικοπές, αλλά θα το έκαναν για την Ελλάδα ρε γαμώτο και όχι για να τοκογλυφήσει ακόμα περισσότερο η κυρία Μέρκελ και η παρέα της με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τώρα, η χώρα θα φεσωθεί άλλα 120 δισ., επιπλέον των 350 δισ., και θα μείνει υποθηκευμένη για την επόμενη 15ετία. Ούτε 3ετία, ούτε 5ετία.
Τι παράγει η χώρα για να γεννήσει χρήμα και να αποπληρώσει το χρέος; Τίποτε. Ολίγον τουρισμό και τ' αγόρι της. Τι θα παράγει αύριο; Ούτε τουρισμό, και τ' αγόρια όλο και λιγοστεύουν ως είδος.
Τι θα κέρδιζε με τη στάση πληρωμών; Αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Τα 350 δισ. θα γίνονταν 240 δισ. και θα έτρεχε η Γερμανία και η Γαλλία να μας σώσουν παρακαλετά για να μη μείνουν οι τράπεζές τους με 120 δισ. ελληνικών ομολόγων, που θα άξιζαν πια 80 και αν. Δεν είναι τόσο απλό όπως το γράφω. Αλλά αυτό είναι το ρεζουμέ.
Ας κέρδιζε ο κύριος Πόλσον και οι συμμορίτες του είδους, που ποντάρουν στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Θα γέμιζε σκουπίδια ομόλογα η παγκόσμια αγορά, που θα έτρεχε να σώσει την τοκογλυφία της μαζί με το μέλλον της Ελλάδας. Ενώ τώρα, τρέχει η Ελλάδα παρακαλετά και αυτομαστιγωνόμενη, ζητώντας συγγνώμη, που ήταν μια πρόστυχη, μια ψεύτρα, μια αλανιάρα. Ζητώντας συγγνώμη από τις πουτάνες πολυτελείας, που την προστυχιά τους, την ψευτιά τους, την αλανιά τους, την πουλάνε στους επαρχιώτες -σαν την Ελλάδα- για τίτλους ευγενείας.
Η Ελλάδα έχει την ατυχία να μην έχει ούτε ηγέτη, ούτε στελέχη, ούτε οικονομικούς παράγοντες, που να μπορούν να κάνουν και να διαχειριστούν μια τέτοια κίνηση, που απαιτεί θράσος, γενναιότητα, οικονομική ευελιξία καθόλου δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και, κυρίως, διεθνή στηρίγματα.
Τίποτε απ' όλα αυτά δεν έχει η Ελλάδα. Αντιθέτως, έχει στρατιές ρουσφετολογικά αργόμισθων, που όχι μόνο τρώνε τα σπλάχνα της οικονομίας, αλλά και κάθε προόδου.
Εχει στρατιές από κλέφτες και φοροφυγάδες στον ιδιωτικό τομέα, που συσσωρεύουν πλούτο, ενώ στερούν πλούτο από το δημόσιο ταμείο, χάριν του οποίου σιτίζονται.
Εχει στρατιές από αργοκίνητους μηχανισμούς, εργάτες και υπαλλήλους, που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα και εμποδίζουν κάθε εξέλιξη.
Εχει στρατιές από εξουσιαστές στους δήμους, τις κοινότητες, τις νομαρχίες, τις περιφέρειες και στη Βουλή, που όχι μόνο σπαταλάνε χρόνο, χρήμα, ιδέες, ανθρώπους για τα μικροσυμφέροντά τους, αλλά χειρίζονται το δημόσιο χρήμα λες και το βρήκαν στο δρόμο.
Η χρεοκοπία της χώρας δεν είναι το κατώτερο στάδιο, όπως θέλει να λέει ο πρωθυπουργός. Το κατώτερο στάδιο είναι η ηθική χρεοκοπία της χώρας, που έχει ήδη συντελεστεί. Και στην οποία συμμετέχει και ο πρωθυπουργός εδώ και 35 χρόνια.
Αυτή η ηθική χρεοκοπία είναι που θα εμποδίσει και τώρα τη χώρα να πάρει ανάσα, όσα δισ. και αν της δανείσουν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Μέχρι να χρεοκοπήσει πλήρως κλαίγοντας.
Θα αρκούσε οι φοροφυγάδες να πληρώσουν τους φόρους τους. Τα 30 δισ. βεβαιωμένα και τα εκατοντάδες άγνωστα από τους κάθε λογής επαγγελματίες, αεριτζήδες και κεφαλαιούχους της παραοικονομίας. Αυτό θα αρκούσε. Στην πιο φτωχή χώρα των πιο πλούσιων κατοίκων!
Ποιος θα μαζέψει αυτό το διαφεύγον χρήμα; Ποιος θα βάλει κανόνες ανταγωνισμού παροχής ποιότητας υπηρεσιών στο λησταρχείο του τουρισμού; Ποιος θα μαζέψει, επιτέλους, τη χρυσοφόρο ναυτιλία στα εργαστήρια και τις υπηρεσίες της πατρίδας της; Ποιος θα κυνηγήσει τις διαρκείς κερδοσκοπικές αυξήσεις στα είδη διατροφής και τα πωλήματα του πανάκριβου ελληνικού εμπορίου; Ποιος θα βάλει τάξη στους ανεκμετάλλευτους γεωργικούς θησαυρούς της ελληνικής γης;
Τελικά, ποιος θα πει στους πολίτες «εντάξει, σας διαφθείραμε. Δεν συμφέρει. Κομμένο».
Η κυβέρνηση που, ανίκανη να συλλάβει τους κλέφτες, μειώνει τις συντάξεις των πιο ανυπεράσπιστων πολιτών της;

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
ΔΕΥΤΕΡΗ πέννα, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Ελλάδα-ανοχύρωτη πόλη



* Αυτοί που έκλεψαν (με το Χρηματιστήριο, τα ομόλογα, τις μίζες, τη φοροδιαφυγή) δεν τιμωρούνται.

* Αυτοί που δεν έκλεψαν καλούνται τώρα να πληρώσουν (διά βίου) τα σπασμένα (από τα ξεπουλημένα τιμαλφή) με το αίμα τους.

* Τους καλούν προς τούτο οι ίδιοι οι κλέφτες.

* Και τα τσιράκια τους: στην κυβέρνηση, στον δικομματισμό και στα ΜΜΕ.

* Ηδη οι δημόσιοι υπάλληλοι οδηγήθηκαν σε Στρατόπεδα Συγκέντρωσης.

* Ηδη οι ιδιωτικοί υπάλληλοι οδηγούνται στην Ιερά Εξέταση - ποιος ζει - πώς; - και ποιος πεθαίνει. Οδηγούνται στον πιο φρικτό εργασιακό μεσαίωνα, από το 1917.

* Για τους νέους Ελληνες ουκ έστιν πλέον οδός και απέσβετο λάλον ύδωρ.

* Οι κλέφτες -φοροφυγάδες και νταβατζήδες- θα συνεχίσουν να κλέβουν, μάλιστα όσον ποτέ άλλοτε. Τόσα πολλά, από τόσον πολλούς, για τόσο πολύ...

Η διεθνής κρίση που άρχισε το 2008 θεραπεύεται με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές των δυνάμεων που την προκάλεσαν.
Αυτό σημαίνει ότι η ανακύκλωση αυτής της κρίσης, η επανεμφάνισή της, ή η εμφάνιση μιας νέας και σφοδρότερης είναι άκρως πιθανή.
Αν μάλιστα ένας τέτοιος κύκλος οικονομικών κρίσεων καθιερωθεί ως πολιτικά αποδεκτός από τις (υπόδουλες στις εταιρείες) κυβερνήσεις, τότε θα έχει δημιουργηθεί ένα νέο ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού
που θα αναστρέφει την κοινωνική εξέλιξη του ανθρώπου προς τα πίσω: σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, συνοδευόμενο απ' την καθαίρεση της δημοκρατίας• σε ένα τιμοκρατικό ολιγαρχικό πολίτευμα και την πλήρη απελευθέρωση της μιντιακής τυραννίδας• σε οργουελικά επίπεδα χειραγώγησης (αλλά και τιμωρίας, με ιδεολογικές προγραφές, των αντιρρησιών).

Στα απόνερα αυτής της κρίσης που σοβεί, αλλά και στο τσουνάμι μιας κρίσης που πιθανόν έρχεται, η Ελλάδα του φιλελευθερισμού (των τάχα σοσιαλιστικών δηλαδή «εκσυγχρονισμών» του ΠΑΣΟΚ και των κάργα αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» της Ν.Δ.) ήταν και είναι από χέρι χαμένη και καμένη.
Το status της χώρας στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία μπορούσε ήδη να αναγνωσθεί απ' το γεγονός, φέρ' ειπείν, ότι το 65% των συντάξεων στον ιδιωτικό τομέα είναι κάτω απ' τα 600 ευρώ. Οτι, επίσης στον ιδιωτικό τομέα, τα ημερομίσθια και οι μισθοί είναι οι χαμηλότεροι των αντιστοίχων τους στην ευρωζώνη και ισάξιοι -κάποιοι λίγοι- μόνον με της Πορτογαλίας.
Η Ελλάδα, με τον μόχθο του λαού της κι ανεξαρτήτως δημιουργικής λογιστικής, έφθασε να είναι ανάμεσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου -στην πραγματικότητα όμως φτωχή.
Λόγω ληστείας.
Διότι όλος αυτός ο πλούτος που τόσα χρόνια παρήχθη απ' τους φιλόπονους Ελληνες, επιχειρηματίες, επιστήμονες και εργάτες
λεηλατήθηκε! Από τον δικομματισμό. Εως δεκάρας! Χάριν των οικογενειών που απομυζούν το κράτος, χάριν της συντήρησης του κομματισμού παντού, εκμαυλίζοντας, δωροδοκώντας, εξαγοράζοντας. Η διαφθορά, υψηλή των κυβερνητών και χαμηλή των πελατών τους παντού -στις δημόσιες επιχειρήσεις, στις μίζες με τις διεθνείς εταιρείες, στις τέχνες, στα ΜΜΕ, επτώχευσαν τη χώρα.
Διότι η Ελλάδα έχει πτωχεύσει.
Οχι μόνον οικονομικά. Αλλά κυρίως πολιτικά και ηθικά.
Τώρα καλούνται αυτοί που δεν έκλεψαν να πληρώσουν τα έργα αυτών που έκλεψαν.
Για να συνεχίζουν να κλέβουν.
Μάλιστα με τον πιο ιταμό και δόλιο τρόπο.
«Πηγαίνετε στο ΔΝΤ να τα πείτε αυτά», δήλωσε ο Πρωθυπουργός-ανδρείκελο, σε εκπροσώπους της ΑΔΕΔΥ, όταν οι τελευταίοι προσπάθησαν να γλυτώσουν έστω μια τρίχα απ' το κομμένο κεφάλι.
Καλούνται σήμερα οι εργαζόμενοι -με τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου, αλλά και με άλλα χειρότερα που θα ανακοινωθούν στο εγγύς μέλλον- καλούνται λοιπόν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τη λέζα για τους φοροφυγάδες, τους νταβατζήδες και τα λαμόγια.
Ποιων η κυβέρνηση θα ζητούσε κάτι τέτοιο; του λαού ή των λαμόγιων.
Κι όχι μόνον.
Δανειζόμαστε κι άλλο -μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο, κυρίως
για να διασφαλίσουν την είσπραξη των δανείων τους (και των εξοντωτικών τόκων τους) οι δανειστές μας.
Αυτό είναι το κυρίως μέλημα των
ΔυΝασΤών μας. Οπως και το κυρίως μέλημα των Δυνατών είναι η καθιέρωση του εργασιακού μεσαίωνα.
Για αυτό και το πιο επαχθές μέρος αυτών των μέτρων είναι εκείνο που αποδομεί το Ασφαλιστικό και εξαγριώνει την ευελιξία της εργασίας -έως εξαχρείωσης των εργαζομένων. Αυτή είναι η κόλαση: οι νέοι όροι απασχόλησης. Από την εξαθλίωση θα παραχθεί ο φόβος που χρειάζεται για την υποταγή (στη διαιώνιση αυτής της εξαθλίωσης)...
Ο Ελληνικός λαός ληστεύθηκε -του έφαγαν τα λεφτά και εξαπατήθηκε -«υπάρχουν τα λεφτά». Ζουν οι Ελληνες εδώ και πολλά χρόνια με άθλια εκπαίδευση, άθλια δημόσια διοίκηση, άθλια περίθαλψη.
Τώρα του ζητούν να πληρώσει για ακόμα μεγαλύτερη αθλιότητα...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 3.V.2010 stathis@enet.gr «ναυτίλος»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Ο ασκός του Αιόλου


Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Πρόγευση για το εγγύς μέλλον ήταν η περιπέτεια του Απόστολου Κακλαμάνη στο κέντρο της Αθήνας και οι έντονες αποδοκιμασίες εναντίον του Γ. Αλογοσκούφη από Ελληνες φοιτητές στο Λονδίνο. Φορείς και σύμβολα μιας εξουσίας που καταρράκωσε τη χώρα, οι πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων θα είναι οι πρώτοι αποδέκτες της νέας, ευεξήγητης βίας που θα ξεσπάσει συντόμως... Πέρασε ο καιρός της τιμωρητικής συμπεριφοράς διά της ψήφου.
Ο συσσωρευμένος θυμός, η ταπείνωση και η απελπισία συνιστούν εκρηκτικό υλικό. Σε λίγο δεν θα τολμούν να κυκλοφορήσουν δημοσίως οι πολιτικοί των δύο «μεγάλων», ανεξαρτήτως προσωπικών ευθυνών. Οι αποδοκιμασίες, τα γιούχα -ακόμη και η πιθανότητα λιντσαρίσματος- σηματοδοτούν την αρχή μιας νέας, σκληρής περιόδου για τους πολιτικούς, αλλά πιθανώς και για τους δημοσιογράφους. Η βία, λεκτική και άλλη, θα είναι τυφλή, ανέλεγκτη και πανταχού παρούσα. Χωρίς διακρίσεις μεταξύ δικαίων και αδίκων... Οπως συνέβη με τον Απόστολο Κακλαμάνη, ο οποίος ούτε σε σκάνδαλα εμπλέκεται, ούτε προκάλεσε ποτέ την κοινή γνώμη. Απεναντίας, υπήρξε -ιδία τα τελευταία χρόνια- αυστηρός έναντι της διαπλοκής και των μήντια... Προσφάτως, εμφανίστηκαν σε τηλεοπτική εκπομπή τρεις πολιτικοί που είχαν χρηματίσει υπουργοί Εθνικής Οικονομίας. Σε άλλες εποχές αυτό θα περνούσε απαρατήρητο ή θα προκαλούσε κάποια χλιαρά απαξιωτικά σχόλια. Τώρα, όμως,η εμφάνισή τους προκάλεσε θυμηδία και οργή, ανεξαρτήτως του βαθμού ευθύνης καθενός για το κατάντημα της χώρας... Και ιδού, μιας και το 'φερε ο λόγος περί προκλήσεως, η εμφάνιση του ανεκδιήγητου Κ. Σημίτη, με άρθρο του στην «Καθημερινή» υπό τον τίτλο «Το τίμημα της πελατειακής πολιτικής»! Με θρασύτατη άνεση μιλάει για ένα «πρωτόγνωρο οικονομικό επίπεδο» στο οποίο «είχε φτάσει η Ελλάδα στις αρχές του 2004», ανακυκλώνοντας όλα τα ψεύδη και τις μισές αλήθειες που είχε σπείρει επί χρόνια η καταιγιστική προπαγάνδα του... Η πρόκληση, όμως, φτάνει στο όριό της, όταν ο υπερεκτιμημένος αυτός λογιστής μιλάει για «θεσμικές αλλαγές που προώθησαν τον εκσυγχρονισμό» (!) και συνεχίζει αχαλίνωτος να προβαίνει σε επισημάνσεις, λες και δεν υπήρξε ο ίδιος πρωθυπουργός της χώρας. Ιδού δείγμα: «Κύριος υπεύθυνος για τα προβλήματα της χώρας ήταν η κυρίαρχη πολιτική νοοτροπία, οι παροχές, το εύκολο χρήμα, η αποφυγή δυσάρεστων περιορισμών, οι χωρίς μέτρο απαιτήσεις των πελατών-ψηφοφόρων»... Φαίνεται πως κάποιοι δεν πήραν το μήνυμα. Και συνεχίζουν να προκαλούν...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα