Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Ο θάνατος σαν εύρημα


Tου Παντελη Μπουκαλα
Καμιά φορά, αμέτρητες φορές δηλαδή, δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να συνοψίσεις την ιστορία ενός ανθρώπου, ανακεφαλαιώνοντας έτσι την ιστορία του κόσμου όλου: παρακινημένος από την απόγνωση, φεύγεις από τον τόπο σου τον ρημαγμένο από τα βομβαρδιστικά του ουρανού και τις επίγειες βόμβες, μετράς βουνά και θάλασσες, μετράς και δολάρια σε όσους σε «διευκολύνουν», φτάνεις στα μέρη που υπέθεσες ότι θα βρεις άλλον ήλιο κι εκεί σε περιμένει ο θάνατος φωλιασμένος σε σακίδιο, όπως θα σε περίμενε και στην πατρίδα σου αν δεν έφευγες• μόνη πατρίδα του ανθρώπου είναι ο θάνατος άλλωστε, το μοναδικό του δεδομένο.
Μονάχα την ηλικία του νεκρού μάθαμε την πρώτη μέρα. Δεκαπεντάχρονος. Μόνο την ηλικία της βαριά τραυματισμένης αδερφής του. Δεκάχρονη. Και πάλι, μόνο την ηλικία της ελαφρότερα λέει, της βαρύτατα πες και αγιάτρευτα, τραυματισμένης μάνας τους. Σαρανταπεντάχρονη. Αλλο όνομα κανένα. Και να γραφτεί κάποιο, Αλί ή Ραμίζ, τι ήχο να ’χει στα δικά μας αυτιά, τι νόημα να αποδώσει. Μένουν οι ηλικίες και η καταγωγή. Αφγανοί. Πρόσφυγες. Ενα κοριτσάκι, ένας έφηβος, μια μάνα στο μεσοστράτι της ζωής της με τους δικούς μας όρους, στο τέρμα με τους δικούς της. Μια ζωή που κόπηκε άγουρη, άλλες δύο που άρχισαν πια να μετράνε ανάποδα τον χρόνο, αν έτυχε να τον μετρήσουν και ποτέ σωστά, με το μέτρο της ελπίδας δηλαδή ή των ονείρων.
Ελπίδα θα τους έδωσε σίγουρα το εύρημα, το σακίδιο εκεί στα Κάτω Πατήσια. Ηταν και βαρύ. Η μικρούλα δεν μπορούσε να το σηκώσει, κι όλο χαρά, όση χαρά μπορούν να νιώσουν οι ρακοσυλλέκτες, φώναξε τον μεγαλύτερο αδελφό της. Και το εύρημα, ο φωλιασμένος θάνατος, έσκασε. Οπως θα έσκαγε και στην πατρίδα τους, αν είχαν μείνει εκεί• αλλά είχαν αποδράσει για να τον αποφύγουν, να αποφύγουν τα αεροπλάνα που τους ελευθερώνουν στανικά και τις επιθέσεις των ομοφύλων που τους σπρώχνουν, επίσης στανικά, στη σωστή θρησκεία, στον σωστό δρόμο. Της δικής τους στανικής (και επί της ουσίας σταλινικής) θρησκείας είναι φανατικοί πιστοί και οι τρομοκράτες που έκρυψαν τον θάνατο στο σακ βουαγιάζ για να χτυπήσουν τον κατά φαντασίαν στόχο τους και να φέρουν, λέει, μια ώρα αρχύτερα την ισότητα, την αταξική κοινωνία και ό, τι άλλο περνάει από το σκοτισμένο μυαλό τους, το παραδομένο στον καταστροφικό ναρκισσισμό της άμεσης, ιδιωτικής επανάστασης. Για τον δεκαπεντάχρονο έφεραν την ισότητα του θανάτου. Το ίδιο και για την αδερφούλα και τη μάνα του, έστω και αν αυτές θα συνεχίσουν τυπικά να συνυπολογίζονται στους ζωντανούς. Υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να περιμένουμε οποιαδήποτε προκήρυξη, με εξηγήσεις τάχα και συγγνώμες; Ποια εξήγηση και ποια συγγνώμη για τον Θάνο Αξαρλιάν που τον σκότωσε η ρουκέτα το 1992; Ποια για τη Βιργινία Κωνσταντίνου που σκοτώθηκε από τη βόμβα στο «Ιντερκοντινένταλ» το 1999; Και ποια τώρα για τη Ζάχρι Νατζάφι, όπως μάθαμε επιτέλους ότι λέγεται η μάνα των παιδιών, για να αποκτήσουν έτσι όνομα οι τύψεις μας

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

«Κύριε, όχι μ’ αυτούς»...

Του Παντελη Mπουκαλα
Τόση μοβοροσύνη πια: «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ. Το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ». Και τέτοια ανθρωποφαγική διάθεση: «Τους λένε Σκοπιανούς, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ’ απ’ αυτούς». Αλλά αν η παρέλαση των μαθητών γίνεται υπό τη μουσική του εμβατηρίου «Μακεδονία ξακουστή», πώς να μη φτάσουν στον παροξυσμό την 25η Μαρτίου οι ειδικές μονάδες του Λιμενικού; Πώς να μην ουρλιάξουν «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό»; Κουκιά τρώνε, κουκιά μαρτυράνε• τέτοια παραμένει η στρατιωτική εκπαίδευση, όσο και αν η δημοκρατία μας ενηλικιώθηκε, τέτοιες (σε κάπως ηπιότερη μορφή) οι ευρύτατα διακινούμενες «αξίες»: μισοξενισμός, εθνικισμός, «περιούσιος λαός». Μήπως αρκετοί από όσους βρέθηκαν θεατές στην Πανεπιστημίου, μετά την παρέλαση, δεν επικρότησαν (με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές) τους ωρυόμενους λιμενικούς;
Τα «παιδιά», που διέπραξαν μια «λεκτική ανοησία» σύμφωνα με τους θερμότατους συμπαραστάτες τους, τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ (οι πέραν του καρατζαφερικού σχηματισμού ακροδεξιότατοι δεν είχαν πρόβλημα να υιοθετήσουν στο ακέραιο τα ανθρωποφάγα συνθήματα), δεν παρασύρθηκαν από «εθνικό ενθουσιασμό». Η όλη υπόθεση φανερώνει προετοιμασία, κατασκευή συνθημάτων και ανάθεση ρόλων• σημαίνει σχεδιασμό πρόκλησης. Δεν πρόκειται άλλωστε για «παιδιά», αλλά για επαγγελματίες πατριδοφρουρούς. Και δεν πρέπει να παραγνωριστεί το ότι οι λιμενικοί υπερτερούν ακόμα και των αστυνομικών σε βαρβαρότητα κατά των ξένων. Δεν δικαιούται λοιπόν κανείς εκ των υπουργών μας (που απλώς ερίζουν για το ποιος ευθύνεται, δίχως να κατανοούν το βάθος του προβλήματος) να δηλώνει ότι «έπεσε από τα σύννεφα». Στα σύννεφα ζούσαν ώς τώρα; Δεν πολιτεύονταν στην Αθήνα; Δεν μάθαιναν τι γινόταν σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε «σταθμό υποδοχής»;
Αν, λοιπόν, οι καθαροί Ελληνες είναι όσοι ορέγονται να χύσουν το αίμα των «γουρουνιών», των Αλβανών, το πιο τίμιο είναι να δηλώσουν μαγαρισμένοι Ελληνες ή και μη Ελληνες όσοι δεν ανέχονται τέτοιες ορέξεις. Αν οι γνήσιοι Ελληνες είναι όσοι θέλουν να ράψουν τα ρούχα τους με δέρματα Αλβανών ή Σκοπιανών, το πιο φρόνιμο, μήπως σωθεί η τιμή της ελληνικότητας, είναι να δηλώσουν μη γνήσιοι αλλά νόθοι όσοι νιώθουν βαρύτατα προσβεβλημένοι από τα αιμοδιψή συνθήματα. Οσο για τους ελληνοέλληνες, λιμενικούς και λοιπούς βέβαιους ότι Ελληνας δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι, όταν, αντί άλλου ψυχοτρόπου, ξαναδούν τους αγαπημένους τους χολιγουντιανούς «Τριακόσιους» για να φτιαχτούν, ας βάλουν σε μια ακρίτσα του μυαλού τους ότι δύο σπουδαίους ποιητές είχε όλους κι όλους η Σπάρτη. Ο ένας, ο Τυρταίος, δεν ήταν Σπαρτιάτης, κι ο άλλος, ο Αλκμάνας, δεν ήταν καν Ελληνας• από τις Σάρδεις ήταν, Λυδός ή δούλος - ένα «γουρούνι» δηλαδή..

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Κροκοδείλια δάκρυα

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Ολη η Ελλάδα παρακολούθησε συντετριμμένη την τραγωδία στα Κάτω Πατήσια.
Ο θάνατος ενός 15χρονου Αφγανού πρόσφυγα από αδέσποτη βόμβα και ο τραυματισμός της αδελφής και της μητέρας του συγκίνησαν και εξόργισαν τους πάντες. Και δικαίως. Ηταν ένας πέρα για πέρα τυχαίος αλλά άδικος θάνατος. Μια δολοφονία κάτω από συνθήκες άγνωστες ακόμη για να βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, όμως, ξέρει καλύτερα. Ή τουλάχιστον βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να αξιοποιήσει επικοινωνιακά (με τη συνδρομή των πρόσφορων ΜΜΕ) ένα τραγικό συμβάν. Εκμεταλλεύτηκε τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η αναίτια δολοφονία ενός παιδιού και με δηλώσεις προκάτ κατήγγειλε τους αχρείους δολοφόνους.
Σωστά, αλλά η καταγγελία του κ. Χρυσοχοΐδη θα είχε αξία αν ο ίδιος απαντούσε πρώτα στα παρακάτω ερωτήματα:
Θα έλεγε άραγε τα ίδια, αν ο νεαρός πρόσφυγας, μαζί με την οικογένειά του, «πνιγόταν» στο Αιγαίο, με τη συμβολή πιθανόν του Λιμενικού, όπως έχει γίνει ήδη σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, σύμφωνα με ελληνικές και διεθνείς οργανώσεις προσφύγων; Ή μήπως θα κρυβόταν πίσω από μια τυπική ΕΔΕ;
Θα καταδίκαζε με το ίδιο ύφος τις πρακτικές βασανισμού και εξευτελισμού που υφίστανται χιλιάδες πρόσφυγες στα σύνορα, τη φυλάκισή τους σε απαράδεκτες συνθήκες, την παρωδία πολιτικού ασύλου, τις επιχειρήσεις «σκούπα» και τις μαζικές απελάσεις;
Ποιος νοιάζεται, εάν δεκάδες άλλοι 15χρονοι, 23χρονοι, 30χρονοι ή 50χρονοι στάλθηκαν ήδη με το ζόρι από εκεί που ήρθαν;
Ενδιαφέρθηκε ποτέ το επίσημο κράτος σήμερα για την τύχη των χιλιάδων παράνομων μεταναστών; Εάν μπορούν να επιβιώσουν; Ποιος δίνει σημασία στο γεγονός ότι η άτυχη οικογένεια των Αφγανών ήρθε παράνομα στην Ελλάδα, κρυβόταν από τις διωκτικές Αρχές και ετοιμαζόταν να φύγει παράνομα από τη χώρα;
Γιατί η δολοφονία ενός αθώου μετανάστη από πυρά αστυνομικών (Βύρωνας) είναι «ατυχές συμβάν»;
Είναι φανερό ότι τα συνήθη θύματα του μεταναστευτικού πολέμου θεωρούνται από την εξουσία οιονεί αναλώσιμα. Εάν τώρα βολέψει ευκαιριακά, η πραγματικότητα αντιστρέφεται πλήρως. Οι απηνείς διώκτες τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Στην τηλεόραση, βεβαίως. Η υποκρισία στο έσχατο μεγαλείο της.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

ΚΡΙΜΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Μπράβο ρε μαλάκες!!! Τα καταφέρατε !!!
Το φάγατε το παιδί!!
Για τον 15χρονο, τον Αφγανό, στα Πατήσια μιλάω...
Το ανώνυμο παιδί.. Ανώνυμο παρέμεινε.. δεν μπόρεσαν τα ΜΜΕ να μάθουν το όνομά του...

Κρίμα το παιδί..

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

ΤΥΧΕΡΕ ΑΛΒΑΝΕ

ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ
ΤΥΧΕΡΕ ΑΛΒΑΝΕ, ΤΥΧΕΡΕ ΑΛΒΑΝΕ!!!

μια ακόμα απάντηση στους Ελληναράδες των ΟΥΚ

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

αποκλίνουσα συμπεριφορά

Η συμπεριφορά του Αλέξη του Γρηγορόπουλου ήταν "αποκλίνουσα".
Κατά τον Κούγια..
Η υπεράσπιση της Τζούλιας, ήταν θέμα "ανθρωπιστικό"
Κατά τον Κούγια πάλι..

Σωστά, κατά βάθος έχει δίκιο, Τζούλιες υπάρχουν πολλές..

Σκατά στα μούτρα μας.. πολλά και ακόμα περισσότερα στα μούτρα του Κούγια..
όχι του συγκεκριμένου.. του κάθε "Κούγια"..

Καληνύχτα..

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου



«Ακόμα και η ηθική είναι υπόθεση χρόνου»

Η Τζούλια...

Η στρεβλή επικαιρότητα

Tου Γιωργου Τερζη

Η μάχη εχάθη με διαφορά, και μάλιστα μεγάλη. Ούτε καν με διαφορά στήθους... Απέναντι στα οκτάστηλα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τον διπλωματικό μαραθώνιο του πρωθυπουργού και τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, ένα dvd -όχι ιδιαιτέρως προσεγμένο είναι η αλήθεια- της καλλιπύγου Τζούλιας Αλεξανδράτου φαίνεται ότι για άλλη μία φορά μονοπώλησε το ενδιαφέρον.
«Είδες το βίντεο;» ήταν η ερώτηση και όταν απορρούσες «ποιο βίντεο;», η απάντηση ήταν αυθορμήτως επικριτική «μα της Τζούλιας, φυσικά».
Αυτό ήταν η πρώτη προειδοποίηση. Λίγη ώρα αργότερα, ο όγκος των πληροφοριών για το πώς και το γιατί του «κινηματογραφικού» εγχειρήματος του μοντέλου υπερέβαινε πλέον τα δεδομένα για τις μειώσεις μισθών και επιδομάτων, για το κλίμα στις διεθνείς αγορές, για τις συναντήσεις του πρωθυπουργού.
Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε χθες το βράδυ, σε φιλικό σπίτι, όπου και συγκεντρωθήκαμε μία παρέα, ηλικίας 35 - 40 ετών. Κάποιοι εξ ημών εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα, άλλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, οι περισσότεροι με πτυχίο πανεπιστημίου, στη φάση της ζωής μας που αναζητούμε το κάτι παραπάνω. Και φυσικά, άπαντες πληττόμενοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Πόσο χρόνο διαθέσαμε για να συζητήσουμε το νέο οικονομικό περιβάλλον, τα ειρωνικά σχόλια του διεθνούς Τύπου, εν τέλει έστω και το τι σημαίνουν τα νέα μέτρα για την τσέπη μας; Μετά βίας, δύο λεπτά.
Ναι, ναι. Σωστά καταλάβατε. Η συζήτησε περιεστράφη γύρω από το βίντεο. Ποιο βίντεο; Μα τα είπαμε αυτά. Της Τζούλιας, φυσικά! Κατά την άποψή μου, η μαζική αυτή συμπεριφορά ερμηνεύεται με δύο τρόπους. Η πιο «αυστηρή» ανάλυση θέλει τους Ελληνες, φύσει «καταφερτζήδες», να αδιαφορούν για τα όποια μέτρα σε μία λογική ότι «δεν μας αφορούν, θα τη βολέψουμε». Εν μέρει αυτό μπορεί να ισχύει, αν και μοιάζει να είναι κατανοητό σε όλους πως η κατάσταση είναι πλέον πολύ σοβαρή.
Η δεύτερη εκδοχή μοιάζει και η πιο πιθανή. Οτι, δηλαδή, οι πολίτες αυτής της χώρας, έχοντας πλέον καταναλώσει τη δανεική αισιοδοξία των προηγούμενων ετών, έχουν βαθιά πεποίθηση για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Και ό, τι κάνει το μυαλό τους να φεύγει μακριά από τα προβλήματα, τα μέτρα, την απουσία προσδοκιών, γίνεται αυτομάτως κεντρικό θέμα. Προ μηνός ήταν ένα λαμπερό τηλεοπτικό διαζύγιο που κυριάρχησε στην επικαιρότητα και έτυχε σχολιασμού ακόμη και από βουλευτές ή δημοσιογράφους που έχουν την έξωθεν μαρτυρία του «σοβαρού». Πλέον είναι η σεξουαλική ωμότητα μιας τηλεοπτικής περσόνας, που αντιμετωπίζεται από τους πολίτες με αρκετή κακεντρέχεια -είναι η αλήθεια-, μεγάλη θλίψη για την εικόνα που εκπέμπει μία νέα γυναίκα, αλλά και με μεγάλη εφευρετικότητα. Για του λόγου το αληθές, σε ελάχιστο διάστημα από την κυκλοφορία του εν λόγω βίντεο, δεκάδες ανέκδοτα έκαναν κύκλο από στόμα σε στόμα. Δεν ξέρω τι ήθελε να προκαλέσει η κ. Αλεξανδράτου και οι παραγωγοί του βίντεο, αν και η οικονομική επιτυχία του βίντεο δίνει την προφανή απάντηση. Πάντως, μόνο και μόνο για το χαμόγελο που πρόσφερε στις απανταχού παρέες αξίζει τη συμπάθειά μας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Από τούνελ σε τούνελ

Από τούνελ σε τούνελ

Του Παντελη Mπουκαλα

«Συντετριμμένοι», «με χαμένη την ψυχή τους» και «θλιμμένοι επειδή απομακρύνθηκαν από την ιδεολογία τους» δηλώνουν οι κυβερνώντες• από τον πρωθυπουργό έως τον κ. Λοβέρδο (που από την επιστημονικοφανή ρητορική μετατοπίστηκε στη φρασεολογία του συναισθηματισμού) και τον κ. Παπουτσή, που εμφανίζεται σαν γνήσιος φίλος του λαού, περισσότερα ακούμε για την ψυχική τους ταραχή παρά για τις ιδέες τους. Αν όλο αυτό το μελό κατάγεται από εκείνο το «βαθύτατα συγκινημένος» του ιδρυτή δεν μπορεί να το γνωρίζει όποιος δεν είχε ποτέ οργανικές σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ, το αρχικό και καθαυτό, το «νέο» επί κ. Σημίτη ή το τωρινό «νεονεότερο». Οταν πάντως ο κ. Βενιζέλος διαβεβαιώνει πως «υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ», έχει στο νου του την ίδια διαβεβαίωση που έδωσε πολλά χρόνια πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αν ο γενάρχης του ΠΑΣΟΚ δεν είχε εισαγάγει τότε τη γενική «του τουνέλου», ίσως η μνήμη δεν θα είχε διασώσει τη ρήση του. Το πόσα ακριβώς χρόνια πέρασαν έκτοτε δεν έχει σημασία, αφού η συχνή προσφυγή στην ίδια φράση-ευχή αποδεικνύει ότι ο πολιτικός χρόνος βάλτωσε, ακινητοποιήθηκε, όπως υποδηλώνει και η μονότονη αλληλοδιαδοχή των εξουσιαστικών επωνύμων.
Από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, από το ένα πρόγραμμα λιτότητας στο επόμενο, από το ένα τούνελ στο άλλο, όλα φαίνεται να αλλάζουν και όλα μένουν ίδια (για τούτο δεν έπαψε ποτέ να είναι σουξέ το «Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα» του Κηλαηδόνη): Ιδια η σκληρότητα των μέτρων και η επάχθειά τους, ίδια η μονομέρειά τους, αφού πλήττονται οι ήδη πληγέντες (οι ένδοξοι «μη προνομιούχοι» μιας κάποιας αρχαιότητας) και διαφεύγουν οι ήδη διαφεύγοντες, ίδιοι οι όρκοι για φορολογικό εκδημοκρατισμό ώστε να συλληφθούν οι συνήθεις ασύλληπτοι, όσοι παγίως απολαμβάνουν τα αγαθά του Ιακώβ, ενώ οι πολλοί και αδύναμοι εξακολουθούν να φορτώνονται τον ρόλο ενός Ιώβ χωρίς ελπίδα ανταμοιβής για τις θυσίες του, όπως πιστοποιεί ο διαρρεύσας ενδοτουνελικός χρόνος. Και ίδιες φυσικά ως προς το γράμμα και το πνεύμα τους, ως προς το εγγενές ψέμα τους δηλαδή, παραμένουν οι διαβεβαιώσεις πως «υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ».
Ποιος ο λόγος λοιπόν να γίνει πιστευτός ο κ. Βενιζέλος; Επειδή το μικρό του όνομα είναι το παραμυθητικό Ευάγγελος;

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Αδικο έχουν??

Αδικο έχουν;

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Χαιρέτωσαν λοιπόν «τα ένδοξα Παρίσια» του αυτονόητου. «Χαίρε και συ» Ουάσιγκτον, υπερατλαντική βακτηρία μονίμων ψευδαισθήσεων.
Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν (...Μια μικρή χώρα, σε κρίσιμες στιγμές -πιεσμένη και ευάλωτη εκ των πραγμάτων- με αδύναμες ηγεσίες, τι μπορεί να περιμένει από τους επικυρίαρχους;)... Πάμε, λοιπόν, στο ελληνογερμανικό πεδίο μάχης, τώρα που αργοσβήνουν οι καπνοί και έχουν αποσυρθεί οι κίτρινες διμοιρίες της υπερβολής και της χυδαιότητος... Μας είπαν απατεώνες. Μας εγκάλεσαν για τρυφηλή ζωή με δανεικά. Μας θύμισαν ότι η φοροδιαφυγή είναι υψηλότερη και από τους σωρούς των σκουπιδιών που βασιλεύουν διάσπαρτα στα ποτάμια και στις ανοιχτές χωματερές. Μας είπαν ότι καλή είναι η περηφάνια για τους προγόνους, αλλά δεν θα πείραζε αν καταφέρναμε επιτέλους να σταματήσουμε να κακοποιούμε μια όμορφη χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθούμε, χτίζοντας πνιγηρές πολυκατοικίες ακόμη και δίπλα στα ιερά της Ακρόπολης... Μας είπαν να πουλήσουμε ακατοίκητα νησάκια για να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην. Μας είπαν και ακαμάτηδες και ράθυμους και ό,τι βάλει ο νους σου, υποβολέα, και κυρίως ό,τι νομίζει το υψωμένο φρύδι της τευτονικής αλαζονείας τους... Αλλά για σκέψου, με εξαίρεση μερικές ανόητες και ανέρειστες αιτιάσεις (ποιοι είναι ακαμάτηδες; Οι σκληρότερα εργαζόμενοι της Ενωσης;) μήπως έχουν δίκιο σε πολλά από τα υπόλοιπα; Εμείς δεν είμαστε εξπέρ στη δημιουργική λογιστική και στις ψεύτικες δηλώσεις που έφερναν επιδοτήσεις με τον σωρό; Εμείς δεν γεμίσαμε τσιμέντο, αλουμίνιο και σκουπίδια ένα προνομιούχο κομμάτι γης, στο οποίο μας έσπειρε η τύχη; Εμείς δεν περιφρονούμε την κληρονομιά των προγόνων - χυδαίοι και ασεβείς απέναντι στα μνημεία και τους θησαυρούς που εκείνοι κατέλιπαν; Εμείς δεν είμαστε πρωταθλητές στο λάδωμα και το ρουσφέτι, στη «μαγκιά», τη λαμογιά και την κονόμα; Εμείς δεν αγοράζουμε «μερσεντέ» και «καγιέ» και κούρσες με δανεικά; Και σιγά την ύβρι για τα νησιά που μας ζήτησαν να πουλήσουμε, καημένε μου: εμείς δεν ξεπουλήσαμε τα πάντα στους ιδιώτες -ξένους και ημετέρους-, φτάνοντας μέχρι και την Ακρόπολη; (το είχαν σκεφτεί κι αυτό τα κοράκια του «εκσυγχρονισμού»)...
Μας εξοργίζει η υπερβολή της κιτρινιάς από το Focus και την Bild, αλλά δεν βλέπω να μας θλίβουν τα οικεία κακά. Μας ενοχλεί μονάχα η υπόμνησή τους... Εντάξει, περάσαμε πολλά - και από τους Γερμανούς. Αλλά ώς πότε αυτά θα αποτελούν άλλοθι και καλύπτρα; Εσύ τι λες;


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Να 'σαι κορίτσι μου καλά..



Γιάννης Κότσιρας

Πολιτικό άγος και δημόσιο άχθος

Πολιτικό άγος και δημόσιο άχθος
Tης Μαριας Κατσουνακη
Η πιο αποκαλυπτική σφυγμομέτρηση δεν έγινε. Θα αφορούσε τις 232 προσλήψεις νέων υπαλλήλων στο ελληνικό Κοινοβούλιο, πριν από τέσσερις ημέρες. Καθ’ όλα νομότυπες όπως πληροφορούμαστε από το ρεπορτάζ («Κ» 5/3), αφού στηρίζονται σε ρύθμιση στην οποία είχαν συναινέσει τα κόμματα τον Ιούνιο του 2008. Ο πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος εξέφρασε το αδιέξοδο και τη δυσφορία του. «Αγος από το παρελθόν», το χαρακτήρισε, εξηγώντας πως πρόκειται «για μετακλητούς υπαλλήλους που είχαν προσλάβει τα κόμματα από το 2004 έως και λίγο πριν από τις εκλογές του 2009.
Αναρωτιέται κανείς σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα εποχή, πώς αισθάνεται ένας μισθωτός απέναντι σε έναν προνομιούχο μισθωτό (του Δημοσίου επίσης). Τι θα είχε να απαντήσει ο ερωτώμενος πολίτης (στην υποθετική δημοσκόπηση) για το μεγάλο αυτό διακομματικό ρουσφέτι, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός σε δραματικούς τόνους ζητεί τη στήριξη των Ελλήνων ώστε «η χώρα να μπορεί και πάλι να ορίσει την τύχη της»;
Οσο συνταγματικά κατοχυρωμένη και να είναι η μονιμοποίηση, το συμβολικό της φορτίο είναι δυσβάσταχτο. Το πολιτικό προσωπικό, εν σώματι, δηλώνει δι’ αυτού του τρόπου ότι τα μέτρα ισχύουν για όσους δεν μπορούν να τα αποφύγουν. Δηλαδή για τη συντριπτική πλειονότητα των μισθωτών, πλην των εργαζομένων στη Βουλή των Ελλήνων.
Αυτό το ιδιότυπο εργασιακό μπούνκερ κάθε άλλο παρά αξιοζήλευτο είναι. Γυάλινο και διαφανές το καταφύγιο, με τις κινήσεις εντός του να καταγράφονται, να μεταδίδονται, να κρίνονται, να προκαλούν. Η μεγάλη οικονομική κρίση αν συνοδευτεί από φαινόμενα άνισης μεταχείρισης, από διακεκριμένες τάξεις εκλεκτών και προνομιούχων, μόνο για την αναγκαιότητα εφαρμογής σκληρών μέτρων δεν θα μπορέσει να πείσει.
Από τους επιβεβλημένους περιορισμούς δεν μπορεί να αυτονομούνται οι υπάλληλοι της Βουλής σαν να υπάγονται σε ένα διαφορετικό σύστημα αξιών και διακυβέρνησης. Εάν ως κοινωνία δεν κλείσουμε οριστικά τους λογαριασμούς μας με απόψεις όπως «το νόμιμο είναι και ηθικό», τότε οι στρεβλώσεις θα βαθύνουν ακολουθώντας τη ρωγμή της εγγενούς κοινωνικής ανισότητας.
Τα προνόμια, μάλιστα, δεν περιορίζονται στην πρόσληψη. Σε καιρούς όπου δοκιμάζονται οι αντοχές του συστήματος, οι υπάλληλοι της Βουλής εξαιρούνται και από τη μείωση «στα πάσης φύσεως επιδόματα, αποζημιώσεις και αμοιβές» που προβλέπεται για όλους (τους άλλους) εργαζόμενους στο Δημόσιο.
Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια ειδική κατηγορία μισθωτών που χαίρουν της υψηλότερης προστασίας, εκπροσωπώντας τη νομενκλατούρα του πελατειακού κράτους.
Και οι 300 θεματοφύλακες πώς αντιδρούν; Ο πρόεδρος μιλάει για «άγος»... Και δεσμεύεται ότι «επί των ημερών του δεν πρόκειται να επαναληφθούν παρόμοιες διαδικασίες»...
Ας επιστρέψουμε όμως στον συμβολισμό της πράξης. Διόλου συγκεχυμένο ή αφηρημένο. Είναι μια κίνηση επιθετική που ενισχύει ό, τι ως κοινωνία πρέπει να αποφύγουμε: την εμπόλεμη κατάσταση. Την πλήρη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, που επιτρέπει στον ακραίο λαϊκισμό και τον φανατισμό να κάνουν ανενόχλητα τη δουλειά τους. Που στρέφει τους μεν εναντίον των δε, που επαυξάνει τη χλεύη, τους αφορισμούς, τον θυμό για τα δικαιώματα που καταργούνται ή περιστέλλονται.
Η καταστατική ευθύνη των πολιτικών να προασπίζονται έναν δημόσιο χώρο (υπό την ευρεία έννοια), μέσα στον οποίο οι πράξεις και οι ζωές των ανθρώπων αποκτούν νόημα, απεμπολείται διαρκώς και δεν φταίει μόνο το ναυάγιο της οικονομίας γι’ αυτό.
Γιατί πόσο διατεθειμένος να είναι ο πολίτης (που είναι εν μέρει) να υποστεί τις συνέπειες της κακοδιαχείρισης, όταν αντιλαμβάνεται με κάθε τρόπο ότι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του αρνούνται να αλλάξουν συνήθειες; Οτι η ατομική ευημερία εξακολουθεί να τροφοδοτεί το φαντασιακό εκείνων που αρνούνται να πιστέψουν πως οφείλουν -και αυτοί- να είναι λιγότερο προνομιούχοι; Πως η αναγκαιότητα συμμετοχής στο πεδίο των κοινών υποθέσεων είναι καθολική και δεν επιδέχεται εξαιρέσεις και αυθαίρετες χειραφετήσεις;
Πώς να πεισθούμε πως «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» όταν η εν Βουλή κοινωνία άλλα μηνύματα στέλνει; Η χαμένη ή ξανακερδισμένη αξιοπιστία δεν εξαρτάται μόνο από τους χρηματοπιστωτικούς δείκτες. Δεν εξαντλείται στην ανάλωση, ανακύκλωση ή προστασία του υπάρχοντος, αλλά αποτιμάται πρωτίστως ως απόθεμα αξιών. Και σε αυτήν την επίπονη σκυταλοδρομία γενεών που ξεκινάει (η προσπάθεια ανάκαμψης και θα διαρκέσει και θα διαμορφώσει συνειδήσεις) δεν μπορεί κάποιοι να μοχθούν και να ματώνουν και κάποιοι άλλοι να παρατηρούν και να μετρούν τις επιδόσεις. Γιατί τότε το ερώτημα είναι μόνο ρητορικό και η απάντηση έχει ήδη δοθεί.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος

Εν-στάσεις

του ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*

Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος

Κάθε μέρα αποδεικνύεται και πιο πολύ ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα εν Ελλάδι είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, είναι ανίκανο να οδηγήσει τη χώρα σε δημιουργικούς δρόμους, διότι είναι ακατάλληλο, διαφθαρμένο και χρεοκοπημένο.

Ποτέ δεν μαθήτευσε σε ουσιώδη ζητήματα του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού βίου, παρά μόνο στην προχειρότητα και στη δημαγωγία, στο ρουσφέτι και την πελατειακή αγυρτεία, στο λάδωμα και την απάτη, στον λαϊκισμό και τον τοπικισμό, στον εθνικισμό και τον θρησκευτισμό. Αυτά όμως δεν στοιχειοθετούν γνώση, πρόγραμμα, θεσμική οργάνωση και προοπτική για το μέλλον, αλλά αποσύνθεση, που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες. Η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη και με τους μαθητευόμενους μάγους της νέας κυβέρνησης.

Η αναλγησία και ο κυνισμός του πολιτικού κόσμου δηλώνεται εμφανώς και στην άρνηση των υπουργών και βουλευτών για ουσιαστική περικοπή των σκανδαλωδών προνομίων και μισθών τους. Η αστεία μείωση των αποδοχών τους και η διατήρηση της αυτοτελούς φορολόγησης για τους ίδιους, τη στιγμή που την επιβάλλουν σε άλλες ομάδες και περικόπτουν δραστικά τους πενιχρούς μισθούς των κατωτέρων στρωμάτων, είναι υποκρισία και πρόκληση.

Η παρακμή του πολιτικού κόσμου δηλώνεται και στο γεγονός ότι κάνει σαν να μην καταλαβαίνει τους ενόχους και τους υπαιτίους της κατάρρευσης, δεν εκδηλώνει ουσιαστική διάθεση για διερεύνηση και τιμωρία των υπευθύνων. Εκδηλο ακραίο σύμπτωμα, η αποθέωση του Κ. Καραμανλή, ενός εκ των κυρίων υπευθύνων της χρεοκοπίας, από τα στελέχη της Ν.Δ. στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (Φεβρουάριος 2010). Ούτε καν αποδοκιμασία. Για την κατάρρευση και την καταστροφή δεν υπάρχει αίτιος και ένοχος, δεν θα τιμωρηθεί κανείς -λες και όλα έγιναν από μόνα τους, από τη φύση ή έπεσαν από τον ουρανό. Στη χώρα υπάρχει δικαστική εξουσία, δεν υπάρχει όμως Δικαιοσύνη.

Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό, οφείλεται στους διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς, καθώς και στο θεσμικό πλαίσιο που τους αναδεικνύει. Συνεπώς, το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, διότι είναι αυτό το ίδιο που οδήγησε σ αυτήν. Εάν αυτό το αποτυχημένο σύστημα δεν καταργηθεί, δεν θα υπάρξει προοπτική για τη χώρα. Η γενικευμένη ανομία και αδικία πρέπει να εκλείψει· και για να εκλείψει πρέπει κατ' αρχήν να υπάρξει τιμωρία των υπευθύνων. Οι ένοχοι έχουν όνομα, είναι συγκεκριμένοι: είναι οι κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, οι βουλευτές τους, οι διευθυντές των δημοσίων οργανισμών, ο διοικητικός μηχανισμός των πολυάριθμων κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο.

Η τιμωρία των ενόχων δεν θα γίνει, βεβαίως, από την πολιτική εξουσία, από τα κόμματα, τη Βουλή και τη δικαστική εξουσία, διότι όλοι αυτοί είναι διαπλεκόμενοι, συνένοχοι. Η τιμωρία και η εξυγίανση θα πρέπει να προέλθει από την απαίτηση των ανθρώπων, από τα κάτω. Για να αποφευχθεί η καταστροφή χρειάζεται κάθαρση, αναδιάρθρωση των θεσμών και ουσιαστικός έλεγχος. Η εξουσία που δεν συναντά έλεγχο και αντίσταση είναι αχαλίνωτη και καταστροφική.

«Εν γαρ ταύτη τη πόλει ... ουδείς έστιν ανυπεύθυνος των ... προς τα κοινά προσεληλυθότων», ήταν η αρχή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Δηλαδή: «Σε αυτήν την πόλιν ουδείς από αυτούς που ασκούν εξουσία είναι ανυπεύθυνος». Ολοι οι αξιωματούχοι στο τέλος της θητείας τους έδιναν «ευθύνας», έδιναν λόγο και λογαριασμό για τις πράξεις τους («λόγον διδόναι»). Αν δεν είχαν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους, ενάγονταν στο δικαστήριο και υφίσταντο κυρώσεις: ατιμία, χρηματικό πρόστιμο, δήμευση περιουσίας, ακόμη και θάνατο.

Αντιθέτως, σε τούτη τη χώρα ουδείς είναι υπεύθυνος, όλοι είναι ανυπεύθυνοι. Αυτό σημαίνει αποσύνθεση, δηλαδή αυτοί οι οποίοι θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονται δυστυχώς στους υπουργικούς θώκους, στα έδρανα της Βουλής ή απολαμβάνουν τα προνόμια που αποκόμισαν από τα αξιώματά τους εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Με άλλα λόγια, η χώρα, βυθισμένη στην ανομία και την αδικία, βαδίζει ολοταχώς στη φθορά και την καταστροφή.

* Δρ. Φιλοσοφίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες

Ας χαθείς..



Χρήστος Θηβαίος

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ??



Γιάννης Κότσιρας

Δωμάτιο φιλοξενίας

Να μη ξεχάσω να κοιτάζω τους ανθρώπους. Στα μάτια.
Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς – να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι.
Να δω από που, από τι προσπαθεί να αποδράσει ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού.
Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.


Δωμάτιο φιλοξενίας,
Λένα Διβάνη,
κοντέινερ, Μάρτιος 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΝ ΑΝΟΗΤΟ



Πολιτικό ον ανόητο
_Δημήτρης Δαλδάκης
Η ευτυχία του Έλληνα δεν εξαρτάται από την παράσταση της κυβέρνησης στις Βρυξέλλες. Όπως η ευτυχία του Πειραιά δεν εξαρτάται από την έκβαση στο Καραϊσκάκη.
Η πολιτική δεν είναι ο κοινωνικός πανοργανωτής που δημιουργήσαμε, ρυθμιστής κορμιών και τύχης. Είναι ένα παιχνίδι, σαν όλα τ' άλλα. Γήπεδο τα συμφέροντα και παίκτες οι ιδιοκτήτες τους. -Ας είναι το θέαμα καλό, να χειροκροτήσω. Τα δικαιώματα της ζωής μου όμως, δεν επιθυμώ να τα τζογάρω.
Φτιάξαμε κηδεμόνες επαγγελματίες παίκτες. Εμείς. Υπνωτισμένο κοπάδι ή καλοί πελάτες;
Απαγορεύεται να ζούμε μέσα από τη ματαιότητα ενός παιχνιδιού, απαγορεύεται να στηρίζουμε το παρόν και το μέλλον μας στην επαγγελματική κεφάλα του βουλευτή που ψηφίσαμε και στείλαμε MVP στην Αμαλίας, απαγορεύεται να ζητάμε τα ρέστα για τη μιζέρια και την αποτυχία μας από την κάθε πρωταθλήτρια των εκλογών κυβέρνηση.
Όποιος σωστός και ξύπνιος παρακολούθησε πολιτική, ή έφτυσε τα κόμματα ή τον έφτυσαν τα κόμματα. Όποιος συνεπής και κύριος ασχολήθηκε με την πολιτική, αηδίασε και πήγε παραδίπλα στον μικρόκοσμο του επαγγέλματός του και της γνώσης του, πετώντας τη ντομάτα που δεν τρώγεται, παραπέμποντας το νόμο που αδικεί, εγκαταλείποντας τη βαβούρα που αποβλακώνει.
Αυτός που στηρίζεται γερά στα πόδια του και στις δυνάμεις του, αυτός που δεν εξαρτάται από κανέναν, αυτός που ρυθμίζει μόνος του μεγαλειωδώς τις δυστυχίες και τις καύλες του, αυτός θα ζει πάντα το πολιτικό κόστος και την αδικία, ακλόνητος και αδιάφορος, όπως ο όμορφος και ο μοιραίος που τυχαίνει να βρίσκεται στο βαγόνι του συρμού όπου σφάζονται ο γαύρος με το βάζελο.
Οι ελεύθεροι έχουν πάντα στο σώμα τους πιτσιλιές από αίμα.
[Τους υπόλοιπους, που επιλέγουν να βρίσκονται στο γήπεδο την Κυριακή και στις οθόνες τα βράδια στα παράθυρα, ας τους αφήσουμε να ασχολούνται με το σπορ που τους αρέσει αλλά ας τους βγάλουμε τα ράσα. Η μοναρχία της πολιτικής πρέπει να πέσει.]
[Και μη μας ενοχλείτε άλλο.]

κοντέινερ, ANTI-EDITORIAL