Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

ο μικρός Πρίγκηπας


-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις.
Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟΠΙΑ

...........

Μέσα μου
έρημο τοπίο
μόνο σκουπίδια
λέξεις και κύματα
συναισθημάτων.
Μαύρη κουρτίνα
που κρύβει την όμορφη
θέα.
..................

Μάνια Βαρβιτσιώτη
(από τη Βιβλιοθήκη, της Ελευθεροτυπίας

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010



Δεν θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια..

Σωκράτης Μάλαμας

Ο άγιος της μοναξιάς



Τη θυμάσαι?
Υπάρχει..
Την αγαπούσες..?
Υπάρχει..
Αυτή σε αγαπούσε..?
Δεν υπάρχει..

Ιωάννα Καρυστιάνη

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Πριγκηπέσσα



Αλλα θέλω κι άλλα κάνω, πως να σου το πω...

Σωκράτης Μάλαμας

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Το ζώο που ξεψυχα..



"Μην πας".
Τι?
"Μην πας"
Μα πρέπει.Κάποιος πρέπει να είναι μαζί της.
"Κάποιον θα βρει".
Είναι τρμοκρατημένη. Πηγαίνω.
"Σκέψου το. Σκέψου. Γιατί έτσι και πας, χάθηκες".

Philip Roth

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Gil Scott Heron

Περπάτησε με τον διάβολο


«

Ι' m New Here»

Gil Scott Heron (Sony BMG):

Εχει πολλούς λόγους να μουρμουρίζει αυτό τον στίχο ο Gil Scott Heron. Και το κάνει με μια βραχνή τσαμπουκαλίδικη φωνή στο «Me and the Devil», καθώς πίσω του σέρνεται ένα οργίλο ηλεκτρονικό μπλουζ. Ο βετεράνος ποιητής και μουσικός επιστρέφει έπειτα από δεκατρία χρόνια με νέο δίσκο. Αλλά, όπως δηλώνει με τον τίτλο, νιώθει νεόκοπος στη σκηνή.

Στα χρόνια του '40, όταν τα γκέτο έπαιρναν φωτιά, ήταν ο διάπυρος κήρυκας που ανακάτευε τη ρητορική των Μαύρων Πανθήρων με ένα πρωτόλειο ρυθμικό χιπ χοπ, μια στρατευμένη ποίηση που γλιστρούσε πάνω σε ένα χαλί από τζαζ, σόουλ και μπλουζ. Μετά έμπλεξε με την πρέζα και τη φυλακή, ξεχάστηκε από τους παλιούς συντρόφους, όπως ξεχάστηκε και το αριστουργηματικό τραγούδι του «The Revolution Will Not Be Televised», που έβγαλε στα είκοσι τρία του. Μόνο τελευταία κανένας ράπερ τον θυμόταν πού και πού και τον έπαιρνε για γκεστ σταρ στις συναυλίες του.

Κι όμως. Επέστρεψε με έναν δίσκο γεμάτο από μητροπολιτάνικα σύγχρονα μπλουζ, μελαγχολικά και ζόρικα, όπως το «New York Is Killing Me» ή το ομώνυμο «Ι' m New Here», όπου «κλέβει» το κομμάτι των Smog. Εχει ήδη γράψει την ιστορία του. Από τους Public Enemy μέχρι τον Jay Ζ όλοι χρωστάνε σε αυτόν τον λιπόσαρκο ασπρομάλλη, που ποζάρει σαν προπολεμικός μπλούζμαν με το τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλια. Ο ίδιος δεν θέλει να αναβιώσει παλιές δόξες. Αυτό που επιθυμεί είναι να ξαναμπεί με νέα δουλειά στο παιχνίδι της μουσικής.

* Ολος ο δίσκος στο http://gilscottheron.net/


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Η συναίνεση του Γατόπαρδου


Tης Ολγας Σελλα

Είναι η λέξη που ακούγεται συχνότερα από οποιαδήποτε άλλη το τελευταίο τρίμηνο. Είτε ως προτροπή, είτε ως κατεύθυνση, είτε ως άρνηση της προτροπής. «Συναίνεση». Δηλαδή η συγκατάνευση, η αποδοχή, η συγκατάθεση, η εμπιστοσύνη σε κάτι που αλλάζει εν τέλει. Την αναζητούν ή την απορρίπτουν οι πολιτικοί, τη μετρούν οι πολιτικοί αναλυτές και οι δημοσκόποι, τη συζητούν οι δημοσιογράφοι.

Βέβαια, στις πολιτικές ανακοινώσεις (ή στις πολιτικές διαμαρτυρίες) δεν μπορεί να διακρίνει κανείς αναζητήσεις, αποχρώσεις, αμφιταλαντεύσεις, συναισθήματα. Υπηρετούν άλλους «θεούς» τα πολιτικά κείμενα, υπαρκτούς και παρόντες, αλλά δεν μπαίνουν πολύ στη διαδικασία της συνείδησης. Των ανθρώπων και των κοινωνιών. Αυτό είναι δουλειά της τέχνης. Που κάποτε το καταγράφει με τρόπο μοναδικό, γι’ αυτό γίνεται κλασική.

«Ο Γατόπαρδος» του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα ήταν το μοναδικό του έργο που δεν πρόλαβε να το δει καν τυπωμένο. Το ανέσυρε και το απογείωσε ο σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι στην ομώνυμη ταινία του. Την ξαναείδα το περασμένο Σάββατο, αφού καμιά φορά, τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια, τα κλασικά έργα είναι σπουδαία παρέα.

Είναι το έργο ενός μεταίχμιου και η σύγκρουση δύο κόσμων, του παλιού και του νέου - και δεν είναι η πρώτη φορά που η τέχνη καταπιάνεται με τέτοιου είδους καταγραφές. Ο παλιός εκφράζεται στο πρόσωπο του Ντον Φαμπρίτσιο, πρίγκιπα ντι Σαλίνα (Μπαρτ Λάγκαστερ), που βλέπει να αλλάζουν άρδην όσα του ήταν ώς τότε γνώριμα, με τον ερχομό του Γκαριμπάλντι. Εχει όλα τα χαρακτηριστικά της μεγαλοαστικής τάξης, μαζί και τη φινέτσα, την αρχοντιά, την αισθητική και την παιδεία που είχαν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να αποκτήσουν τα μέλη της. Ο νέος κόσμος αποτυπώνεται πολύ εύστοχα στο πρόσωπο του άξεστου, αλλά πάμπλουτου χωριάτη που μπαίνει ορμητικά στον χώρο του πλούτου και του χρήματος, με «εφόδια» την αγένεια, την αγραμματοσύνη και τον καιροσκοπισμό.

Ο πρίγκιπας ντι Σαλίνα καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και προσαρμόζεται, με μοναδική φινέτσα, ψυχραιμία και αρχοντιά, στη νέα πραγματικότητα. Συναινεί θυμόσοφα σε μια κατάσταση που δεν την επέλεξε, που δεν του ταιριάζει, που τον ζημιώνει εν τέλει. Και μέσα από αυτήν τη διαδικασία ωριμάζει, κοιτάζει τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Και λίγο πριν τελειώσει η ταινία λέει εκείνη τη φράση: «Ολα αυτά δεν θα έπρεπε να διαρκέσουν για πολύ ακόμη. Και όμως θα διαρκέσουν για πάντα, σύμφωνα με τους ανθρώπινους νόμους σημαίνει έναν - δύο αιώνες... έπειτα θα αλλάξουν όλα, αλλά προς το χειρότερο. Εμείς ήμασταν οι γατόπαρδοι, οι λέοντες, εκείνοι που θα μας αντικαταστήσουν θα είναι τα τσακάλια, οι ύαινες, και όλοι μαζί, γατόπαρδοι, τσακάλια και πρόβατα, θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε το άλας της γης».

Αν αναζητήσει κανείς την ωριμότητα του «Γατόπαρδου» στη σημερινή πραγματικότητα, στους σημερινούς κόσμους έτσι όπως αποτυπώνονται στις κοινωνίες γύρω μας, δεν θα τη βρει. Σχεδόν πουθενά. Από τη φράση του πρίγκιπα ντι Σαλίνα, όταν ήδη έχει αναγνωρίσει και αποδεχθεί την αλλαγή της πραγματικότητας που γνώριζε, έχει μείνει (και ισχύει) μόνο το τελευταίο σκέλος: «Γατόπαρδοι, τσακάλια και πρόβατα θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε το άλας της γης».

Κυριαρχεί η αντιπαλότητα, η επιθετικότητα, η απολυτότητα σε ό, τι ο καθένας υπερασπίζεται: θέσεις, ιδέες, απόψεις, συμφέροντα, αγαθά, κεκτημένα παντός είδους. Και τα «στρατόπεδα» παραμένουν. Το ίδιο και η άρνηση να ξανακοίταξουμε και να ξαναδιαβάσουμε τον κόσμο, έτσι όπως ξεδιπλώνεται σήμερα γύρω μας.

Αν αναζητήσουμε στυλ και φινέτσα στις διατυπώσεις των θέσεων, εκεί η απογοήτευση θα είναι μεγαλύτερη. Σαν όλοι να έχουν αποστηθίσει και να επαναλαμβάνουν το ίδιο μάθημα. Και το μόνο σημείο στο οποίο διαφαίνεται αυτή η ωριμότητα (μαζί και η αρχοντιά που έχει η αποδοχή και η ανάληψη οποιουδήποτε κόστους) είναι οι δημοσκοπήσεις, όταν μετρούν τη γνώμη των κοινωνιών, των απλών ανθρώπων γύρω μας. Είναι οι σύγχρονοι Γατόπαρδοι.

Από τη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα 9/2/10

ΟΚΑΝΑ

Κραυγή αγωνίας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 9 Φεβρουαρίου 2010

Η κραυγή αγωνίας των εξαρτημένων από ουσίες ατόμων δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν αρμόδιο και δεν φτάνει στα αυτιά της πολιτείας.

Η λίστα της ντροπής, εκείνων που περιμένουν τη σειρά τους για να ενταχθούν σε κάποιο πρόγραμμα θεραπείας, ολοένα και μακραίνει:

έφθασε ήδη τα 5.200 άτομα. Πράγμα που σημαίνει ότι ο ελάχιστος χρόνος που πρέπει να περιμένουν είναι πλέον τα έξι χρόνια!

ΑΛΛΑ ποιος εξαρτημένος έχει τη σωματική δύναμη, την ψυχική διάθεση ή την υπομονή να περιμένει για τόσο μεγάλο διάστημα; Πολύ λίγοι, δυστυχώς. Οι υπόλοιποι ακολουθούν τους γνωστούς δρόμους. Των φυλακών, της μεγαλύτερης εξάρτησης, του θανάτου. Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υποσχεθεί να δώσει λύση και σε αυτό το πρόβλημα. Οι εξαρτημένοι ακόμη θυμούνται τον πρώην πρωθυπουργό να επισκέπτεται προεκλογικά θεραπευτικές κοινότητες και να υπόσχεται προγράμματα και σχέδια που θα οδηγούσαν στη θεραπεία τους και την επανένταξή τους στην κοινωνία.

ΚΑΙ αντί γι΄ αυτό είδαν τους 2.600, που ήταν στις λίστες αναμονής για ένταξη στα θεραπευτικά προγράμματα το 2003, να διπλασιάζονται το 2009.

ΜΕ δικαιολογία τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών και από τον φόβο του πολιτικού κόστους, την περασμένη εξαετία η κυβερνητική πολιτική στον τομέα των εξαρτημένων από ουσίες ατόμων μετριέται με το απόλυτο μηδέν. ΟΥΤΕ νέες μονάδες μεθαδόνης λειτούργησαν, ούτε τα άλλα προγράμματα υλοποιήθηκαν ούτε κονδύλια διατέθηκαν. Και φυσικά κανένα μέτρο πρόληψης, καμία ενημερωτική καμπάνια μήπως και περιοριστεί η εξάπλωση των ναρκωτικών.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ και η σημερινή κυβέρνηση, λόγω της κρίσης, περικόπτει τα ποσά που διαθέτει για τη λειτουργία του ΟΚΑΝΑ, γεγονός που θα δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα.

Ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που στο παρελθόν είχε διατυπώσει τολμηρές και καινοτόμες θέσεις, καλό θα ήταν να επέμβει και να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση, παρακάμπτοντας τη λογική των αριθμών.

Από TA NEA

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Καρούζος

Κι είπε η νύχτα της ξαστεριάς
δεν έχω αστέρια απόψε

Νίκος Καρούζος

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Αξελός Κώστας

Παρασκευή, 05 Φεβρουαρίου 2010
Αξελός Κώστας
Εκλείπουν πλέον οι ποιητές που ξεσήκωναν τα κύτταρα και ανέτρεπαν τα καθεστώτα, καταγγέλλοντας «κάθε κενότητα (που) αναπαύεται ανώδυνα σε κατακτημένες αποσκευές». Τώρα, Τίποτα. Ούτε πάθη ούτε αδυσώπητα λεπίδια του πόθου ούτε αγάπες αλήτισσες. Τίποτα. Το πρώτο «Τίποτα» το άκουσα από τον Μανώλη Αναγνωστάκη. «Δεν έχω Τίποτα να πω» μου είπε. Την προηγούμενη μέρα, ο Κώστας Αξελός μου είχε πει την ίδια λέξη, που μου κένωνε τον κόσμο από την ελπίδα. Τίποτα! Η ελπίδα του ανθρώπου ένα μεγάλο Τίποτα. Κι ενώ η αλαζονική εκφορά του Τίποτα του Αξελού σαν ειρωνικό χαμόγελο απέναντι σε εκτελεστικό απόσπασμα με τάραξε, το τρυφερά παρηγορητικό Τίποτα του Μανώλη Αναγνωστάκη με συντάραξε. Το νόημα της ζωής, λοιπόν, είναι ένα Τίποτα. Η ελπίδα για τον άνθρωπο και τον κόσμο μια ψευδαίσθηση. Το Τίποτα, όμως, αυτό δεν αντέχεται. Γι’ αυτό είναι συνειδητός ηρωισμός να λες: «... γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω».
Θύμισες που η εκδήμηση του Κώστα Αξελού ανακαλεί.
Θυμάμαι ότι εκείνο το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της λαλιάς του σε συνδυασμό με το ειρωνικό του ύφος τον έκανε αντιπαθή στα μάτια και στα αυτιά μου. Άλλαξα γνώμη όταν έμαθα ότι κοίταζε με το ίδιο ακριβώς υπεροπτικό τρόπο το απόσπασμα κατά τη διάρκεια της εικονικής του εκτέλεσης στα χρόνια του εμφυλίου. Τον γνώρισα από τα βιβλία του και το 1995 από κοντά, όταν συνεργασθήκαμε στο περιοδικό «Χάος». Στην πρώτη μας συνάντηση τον ρώτησα αν βλέπει κάτι, μια ελπίδα για τον κόσμο και τον άνθρωπο. «Τίποτα» μου απάντησε κατηγορηματικά. Έκανα το «Τίποτα» μεγάλο, ηρωικό, για να κρεμάσω πάνω από την άβυσσό του ένα νόημα. Γιατί δεν είναι όλα τίποτα στη ζωή. Ο Κώστας Αξελός, που έφυγε στα 86 του χρόνια για παντού, μιλούσε για τη «φιλία»(Ανοιχτή Συστηματική), για την υπέρβαση της εκδίκησης και της μνησικακίας, μιλούσε για την υπέρβαση της εξουσίας, για την υπέρβαση της αντίθεσης των κοινωνικά ορατών και των αόρατων, για την επίτευξη της σωματοψυχικής και της ψυχοκοινωνικής ενότητας.
Έλεγε ακόμα πως στην ενότητα των αντιθέτων δεν υπάρχει σύνθεση αλλά μόνο μεσολάβηση. Ακόμη και οι Θεοί δεν είναι παρά οι διαμεσολαβητές ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Κόσμο. Όμως ό,τι διαμεσολαβεί για την επικοινωνία με τον κόσμο, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, έχει καταστεί κυριαρχικό, κτητικό. Αλλά αυτοί που κυριαρχούν χάνουν το στόχο, χτυπημένοι χαυνωτικά από την αυτοϊκανοποίηση της κυριαρχίας τους επί του ανθρώπου. Αυτοί οι νάρκισσοι της δύναμης και του χρήματος υποκαθιστούν τον Κόσμο(Σύμπαν) με τον μικρόκοσμό τους και το Παν με τα μικροπάθη τους. Γι’ αυτό έχουμε, πλέον, έναν κόσμο χωρίς άνθρωπο και έναν άνθρωπο χωρίς κόσμο. Γι’ αυτό ζούμε τον πολιτισμό του στιγμιαίου, εκείνου που αναπτύσσεται και σαπίζει επιτόπου
Και για την τεχνική μιλούσε ο Κ. Αξελός. Έλεγε ότι η τεχνική έχει καταστεί ένα τεχνικό ικρίωμα, μία τεχνική της παραγωγικής κατανάλωσης. Οι καταναλωτές προτιμούν μικρές απολαύσεις για να ικανοποιήσουν τις υπαρξιακές, ψυχολογικές τους «τρεμούλες», όπου όλα γίνονται υπόθεση γούστου, αισθήσεων, ηδονής. Αλλά έτσι αποφεύγουν το βαθύ παιγνίδι της ύπαρξής τους, ό,τι μπορεί να την τραντάξει άκαιρα, αόρατα, άηχα, συθέμελα. Όλα κινούνται μέσω του τεχνητού απόλυτου εντυπωσιασμού, που γίνεται το κινούν αίτιο μιας ολέθριας υποπλασίας.
ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Κεφάλαιο


Δημήτρης Δανίκας , ddanikas@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 29 Ιανουαρίου 2010
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΕΙΣ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ, αγοράζεις και διαρκώς μια άλλη ζωή στο μυαλό σου παρασκευάζεις. Όλα εξωτερικά, όλα για προϊόντα, όλα αναλώσιμα, όλα χωρίς βαθύτερη ουσία καμιά. Η ύπαρξή σου η απροσμέτρητη τραπεζική κατάθεσή σου. Το εξοχικό, το σκάφος, το χρηματιστήριο, η στιγμιαία ηδονή σου. Κι όμως ολοκλήρωση δεν βρίσκεις πουθενά. Κι όμως ικανοποίηση ούτε με τις βίλες, τα οικόπεδα, τις καταθέσεις, τα υλικά. Και όσο περισσότερα συσσωρεύεις τόσο μέσα σου αδειάζεις. Όσο περισσότερα καταναλώνεις τόσο από την αληθινή ζωή βρίσκεσαι μακριά. Όσο περισσότερα εφήμερα και υλικά τόσο πιο κοντά στου ψυχίατρου την αγκαλιά. Τα έχεις όλα και όμως πάθος για τίποτα, ούτε ακόμα για τα οικογενειακά. Ελεύθερος μόνο στα χαρτιά. Η δύναμή σου, η φυλακή σου. Ο πλούτος σου, η ομηρεία και η παράδοσή σου. Μια ζωή για ένα κεραμίδι πάνω από την κεφαλή σου. Μπαγάσα, τα κατάφερες. Έφτιαξες το χρυσό κλουβί σου. Εσύ είσαι όλα αυτά.

Ένας άνθρωπος. Ένα μεγάλο κεφάλαιο με πολλά μηδενικά!