Δεν είναι τίποτα, άγχος είναι..

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΤΟ πιο συνηθισμένο απ' τα μακάβρια αστεία που κάναμε πιτσιρικάδες, όταν ήρθαμε σ' αυτή την εφημερίδα, είναι ότι γράφαμε ο ένας τον επικήδειο του άλλου προκαταβολικά· πολύ πριν αποδημήσει ο ένας κι ο άλλος. Προσπαθούσαμε έτσι να ξορκίσουμε το κακό, να το καλαμπουρίσουμε, μπας και μας προσπεράσει, φύγει και πάει αλλού.

ΑΝ κάτι φοβάται ο στρεσαρισμένος δημοσιογράφος, είναι το αιφνίδιο έμφραγμα, το απροειδοποίητο, το μπαμ και κάτω. Εχει μεγάλη πίεση αυτή η δουλειά, πολύ άγχος, που σύντομα το σωματοποιείς, γίνεσαι ένα μ' αυτό: Το άγχος είμαι εγώ!...

ΤΟ σωματοποιημένο άγχος-στρες προκαλεί κρίσεις πανικού και λειτουργικό έμφραγμα, που μπορεί να μην είναι πραγματικό, βιώνεις, όμως, όλα τα συμπτώματα του εμφράγματος· γίνεσαι μούσκεμα στον ιδρώτα, μουδιάζει αριστερό χέρι-πόδι, δεν μπορείς ν' αναπνεύσεις, ζαλίζεσαι να λιποθυμήσεις, κι έχεις έναν πόνο σαν μαχαιριά στο στήθος μπρος-πίσω ανυπόφορο.

ΜΑΣ είχε δώσει ο Κίτσος, το ρετιρέ, που 'χε για σπίτι του πάνω απ' τα γραφεία της «Ε», στην οδό Κολοκοτρώνη. Μετακόμισε στη Φωκυλίδου, στο Κολωνάκι, και κάναμε το σπίτι του γραφείο μας: ο Ανδρέας ο Χριστοδουλίδης, ο Φώτης ο Γεωργελές, ο Θέμος ο Αναστασιάδης κι εγώ. Χλιδή! Είχε και τζακούζι το ρετιρέ. Οταν μ' έπιασε μπρος-πίσω ο πόνος ο αβάσταχτος, ο Θέμος, πάντα ψύχραιμος, πρότεινε να μπω στο τζακούζι, να σκεφτώ καμιά γκόμενα και να ηρεμήσω. Ελα, όμως, που αντί για γκόμενα, έβλεπα τον Χάρο να 'ρχεται...

ΠΑΤΗΜΕΝΟΣ με διακόσια, αναβοσβήνοντας τα φώτα και κορνάροντας, με πήγε σε χρόνο dt μ' ένα Nissan τούρμπο στο «Ιπποκράτειο», στα εξωτερικά ιατρεία. Εκεί, στο Καρδιολογικό, λύγισε. Ηθελε να κάνει καρδιογράφημα κι εκείνος. Μου τράβαγε τα καλώδια: «Εγώ έχω πρόβλημα, αυτός το κάνει ψέματα»! Ρόμπα γινήκαμε. Ξεκούμπωτη. Μετά μας πήρανε συνέντευξη οι καρδιολόγοι. «Τι σε ρώτησαν;», «Οταν ανεβαίνω σκαλιά, λαχανιάζω ή νιώθω βάρος;» «Και τι απάντησες, ρε Θέμο;» «Οτι λαχανιάζω»...

ΔΕΝ ήθελα ν' απαντήσω στο γιατρό ό,τι κι ο Θέμος, και είπα το αντίθετο: «Νιώθω ένα βάρος»! Μου έβαλαν ορό και με στρίμωξαν σ' ένα ράντζο στο διάδρομο. Την άλλη μέρα, όμως, μπήκανε τα μεγάλα βύσματα και μου βρήκαν το μόνο κρεβάτι που 'ταν διαθέσιμο στην εντατική... Ημασταν τέσσερις, αλλά μόνο εγώ βγήκα ζωντανός από κει. Μέχρι κι ο Κρεμαστινός μού πρότεινε να πάρω κάνα «Xanax» και ν' αρχίσω ψυχοθεραπεία...

Ο Μπαμπίνος με κορόιδευε: «Κατά φαντασίαν ασθενής»... Ηταν υπεύθυνος ύλης στις πολιτιστικές σελίδες. Συνεργαστήκαμε 20 ολόκληρα χρόνια. Κάθε μέρα. Τον βρήκα στην «Ελευθεροτυπία» όταν ήρθα το 1988 και ξεκίνησα αυτή τη στήλη. Είχαμε κόντρα στην αρχή. Επρεπε να παραδίδω το κείμενο στις 6, το αργότερο. Πέντε λεπτά να καθυστερούσα, πλακωνόμασταν: «Θες να καταντήσω όπως εσύ, που κάθε τρεις και λίγο απ' το άγχος νομίζεις ότι παθαίνεις έμφραγμα;»

«ΔΕΝ είναι τίποτα, άγχος είναι»... Τρεις ή τέσσερις είχαν πάθει αληθινό έμφραγμα στο πολιτιστικό της «Ε». Κι όμως, ο Μπάμπης, ο μόνος που δεν ένιωσε ποτέ αυτόν τον πόνο στο στήθος, συνέχιζε να κοροϊδεύει εμένα: «είσαι ακόμη κατά φαντασίαν;»...

ΕΙΧΕ γλυκάνει η σχέση μας τα τελευταία χρόνια. Πέρσι το καλοκαίρι, ήρθε απέναντι στο νησί - στο γάμο, με τα παιδιά του. Με πήρε και στη γιορτή μου να μου ευχηθεί: «Πώς είσαι, Μπαμπίνο;», «Μια χαρά, μουσικές, Μέγαρο, οικογένεια, χαλαρά. Περιμένω πότε θα πάω Κέρκυρα. Εσύ είσαι ακόμη κατά φαντασίαν;»...

Ε, ΝΑΙ... Αλλά... το πήρα απόφαση: Δεν είναι τίποτα αυτός ο πόνος Μπαμπίνο, άγχος είναι...
Εδώ ράδιο "Ε", "Ελευθεροτυπία" σήμερα

ΔΕΝ ΤΟΝ ΗΞΕΡΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙ..