Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Θαλασσινός

ΡΙΛΚΕ

Αυτό είναι η νοσταλγία : να κατοικείς στο κύμα
και να μην έχεις πατρίδα μες στον χρόνο.
Κ’ οι επιθυμίες αυτί ‘ναι : σιγαλή ομιλία
Της αιωνιότητας με καθημερινές ώρες.
*
Κ’ η ζωή ΄ναι αυτό : ώσπου από ένα χτες
να βγει η μοναχικότεροι απ’ όλες τις ώρες ώρα,
που διαφορετικά απ’ τις άλλες αδερφές της
γελά και μπρος στο αιώνιο μόνο, θα σωπάσει

Buena Vista

ΑΙΟΛΙΑ

Kill Bill

ΣΤΑΘΗΣ

σινιέ ρούχα...

Η στήλη έχει μιαν αρχή: δεν κάνει ποτέ (λέμε τώρα) σκίτσα για τους ηττημένους! Στην περίπτωση της Οικογένειας Μητσοτάκη η εύκολη παραβίαση αυτής της αρχής είναι ευχαρίστησή μας...

Ασθενής που έπασχε από καρκίνο του πνεύμονος πέθανε απ' τον ιό της γρίπης. Αλλοιώς δεν θα πέθαινε ποτέ! Μπρρρ...

Πάντως οι ασθενείς που έπασχαν από κάτι άλλο, αλλά εξεδήμησαν λόγω γρίπης, ανέβηκαν στη χώρα μας στον αριθμό 18!

Ακόμα πιο ανησηχυτικό είναι το γεγονός ότι για τους ίδιους λόγους στην Κίνα τα θύματα έχουν αγγίξει τον συγκλονιστικό αριθμό των 160 ψυχών (στο 1,3 δισεκατομμύριο), υπολειπόμενον μόνον κατά δυο-τρεις χιλιάδες ψυχές τον αριθμό όσων στο ίδιο διάστημα πέθαναν από χασμουρητό με επιπλοκές τσιγαρόβηχα.

Αλλά, αν στην Κίνα οι νεκροί έχουν αγγίξει τους 160, δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα εκατομμύρια ευρώ κρατικής δαπάνης έχει αγγίξει, μόνο στη χώρα μας, η (αντι)διαφήμιση της γρίπης, όσον και πόσα δισεκατομμύρια ευρώ έχουν τζιράρει παγκοσμίως φαρμακευτικές εταιρείες, διαφημιστικές, μεσάζοντες, αντιπρόσωποι, κράτη, οργανώσεις κι όχι μόνον, σε αυτήν την υπόθεση...

Ασε που, λόγω γρίπης ή μάλλον ενημέρωσης για τη γρίπη, οι δύο διοσκουρίνες του Υπουργείου Υγείας, η κυρία Ξενογιαννακοπούλου και η κυρία Γεννηματά, ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια, διότι ως γνωστόν,

σε αυτήν τη χώρα, δουλειά των Υπουργών είναι

να (μας) ενημερώνουν πως (μας) δουλεύουν.

.....................................................

Μάλιστα, αναρωτιέμαι αν θα πρέπει η AGB να μετράει και το κύρος των Υπουργών (με κίνδυνο να σπάσει όλα της τα κοντέρ) αναλόγως των πρωινάδικων και των μεταμεσονυχτίων.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Joe Cocker

Παύλος Τσίμας

Μικρές γραφικές ιστορίες κοστίζουν σε όλους μας κάθε φορά που το σπάταλο πελατειακό κράτος συναντά τη γραφειοκρατία

Γνώμη Σαν παλιό σινεμά...

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 28 Νοεμβρίου 2009

Τον παλιό καλό καιρό, οι ταξιδιώτες που έφταναν σε κάποιο νησιωτικό λιμάνι, για να κατέβουν από το πλοίο, έπρεπε να περιμένουν να έρθουν οι λάντζες να φορτώσουν τους ίδιους και τις αποσκευές τους, καθώς τα πλοία της γραμμής δεν έπιαναν στον ντόκο. Ως αμοιβή, λοιπόν, των λεμβούχων, ένα μικρό ποσοστό του ακτοπλοϊκού εισιτηρίου αποδιδόταν σε αυτούς.

Έχουν περάσει 30 χρόνια και βάλε από τότε που ο τελευταίος λεμβούχος έβγαλε τον τελευταίο επιβάτη σε ελληνικό νησί. Αλλά τα λεμβουχικά παρακρατούνται ακόμη. Άκουσα, μάλιστα, ότι μια ένωση λεμβούχων (την οποία προφανώς απαρτίζουν οι εγγονοί των τελευταίων αληθινών βαρκάρηδων) διένειμε πέρυσι στα 10 περίπου μέλη της, περί τα 400.000 ευρώ, ως μέρισμα υποθετικής κωπηλασίας.

Είναι μια μικρή γραφική ιστορία, από τις πολλές που γεννιούνται, κάθε φορά που το αθάνατο ελληνικό πελατειακό σύστημα συναντά την αθάνατη, επίσης, ελληνική γραφειοκρατία. Δεν είναι, όμως, η μοναδική τέτοια ιστορία.

Τον παλιό καλό καιρό, επίσης, όταν πηγαίναμε σινεμά, μας έκοβε το εισιτήριο ένας κοστουμαρισμένος και σκυθρωπός κύριος, που έριχνε το απόκομμα σε μια πλαστική σακούλα. Ήταν εφοριακός που έκοβε και μετρούσε τα εισιτήρια κάθε βράδυ, για να υπολογιστεί ο φόρος που χρωστούσε να πληρώσει ο αιθουσάρχης. Για να πληρώνεται, λοιπόν, ο εισιτηριοκόπτης την υπερωρία του, είχε καθιερωθεί να παρακρατείται από το αντίτιμο του εισιτηρίου ένα μικρό ποσοστό υπέρ των εφοριακών ελεγκτών.

Πέρασαν χρόνια, οι αίθουσες του σινεμά έγιναν μούλτιπλεξ, τα εισιτήριά τους έγιναν ηλεκτρονικά και εφοριακός στο κατώφλι κινηματογράφου έχει δεκαετίες ολόκληρες να φανεί. Ωστόσο η κράτηση υπέρ εφοριακών στα εισιτήρια δεν έχει καταργηθεί. Την πληρώνουμε ακόμη. Κάθε χρόνο, υπολόγισαν ανήσυχοι κινηματογραφιστές, περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ, από τα εισιτήρια των κινηματογράφων της χώρας, πηγαίνει υπέρ ανυπάρκτων εφοριακών, με άγνωστη τελική κατάληξη.

Κι υπάρχουν εκατοντάδες παρόμοιες ιστορίες. Η κάθε μία από αυτές είναι μικρή, οικονομικά ασήμαντη, σχεδόν αστεία. Όλες μαζί, όμως, συγκροτούν ένα πρόβλημα που δεν είναι καθόλου για γέλια.

Ας μείνουμε στο παράδειγμα του σινεμά. Από τον φόρο που πληρώνουμε με κάθε εισιτήριο κινηματογράφου και ένα επιπλέον μικρό κονδύλι από τον προϋπολογισμό, το κράτος διαθέτει κάθε χρόνο 18 εκατομμύρια για την ενίσχυση της εθνικής κινηματογραφικής παραγωγής. Από αυτά τα 18, το ένα το παίρνουν οι ανύπαρκτοι εφοριακοί, άλλα άλλοι και, εν τέλει, η πραγματική παραγωγή ταινιών εισπράττει περί τα 3 με 4 εκατομμύρια τον χρόνο. Θαύμα!

Επαναλαμβανόμενο, μάλιστα, θαύμα.

Ανάλογη τύχη έχουν και με ανάλογο τρόπο διοχετεύονται στους τελικούς αποδέκτες τους και πολύ μεγαλύτερα κονδύλια που προορίζονται για πολύ σημαντικότερους οικονομικά και κοινωνικά σκοπούς: την παιδεία, την υγεία και τις δημόσιες επενδύσεις. Σαν να χύνεις νερό σε χιλιοτρύπητο λαγήνι, οι πόροι που επενδύει το Δημόσιο διαρρέουν, με φανταστικές λάντζες, που μεταφέρουν ανύπαρκτους εφοριακούς, που εισπράττουν ενδεχομένως και κάποιο νοσταλγικό επίδομα καυσοξύλων από τα παλιά, μαζί με έναν πελώριο αριθμό επιτροπών δίχως αντικείμενο και υπηρεσιών ολόκληρων δίχως νόημα, προς άγνωστη κατεύθυνση. Κι ένα μικρό μόνον μέρος των πόρων αυτών καταφέρνει να ξεγλιστρήσει ώς τον πραγματικό του προορισμό.

Η επίδοση έχει μετρηθεί. Μια διεθνής έρευνα- την οποία παρουσιάζει ο καθηγητής Β. Ράπανος, σε πρόσφατη μελέτη του- μέτρησε ότι η αποτελεσματικότητα των εκροών του Ελληνικού Δημοσίου είναι μόλις 62%. Δηλαδή, οι παραγόμενες από το κράτος υπηρεσίες θα ήταν ίδιες αν το κράτος ξόδευε- αποτελεσματικά- το 62% των πόρων που σήμερα ξοδεύει. Το 38% που περισσεύει πάει άχρηστο, πετιέται στα σκουπίδια. Όπερ σημαίνει ότι αν το Ελληνικό Δημόσιο κατάφερνε να δαπανά τα χρήματά του, αν όχι με επίπεδα αποτελεσματικότητας σαν το 94% της Ελβετίας ή το 93% της Αυστρίας, αλλά έστω με το 78% που είναι ο μέσος όρος της ευρωζώνης, θα είχε και οικονομία πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ (αρκετών για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα) και (το σπουδαιότερο) καλύτερο επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών στους φορολογούμενους πολίτες του.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, αφού όλοι μάς πιέζουν να μειώσουμε τις δημόσιες δαπάνες μας για να απογομωθεί η δημοσιονομική βόμβα πάνω στην οποία καθόμαστε, γιατί δεν αρχίζουμε να κόβουμε από αυτό το 38% των σπαταλημένων πόρων πριν αναζητήσουμε τις γνωστές «επώδυνες λύσεις»;
Σύμφωνα με έρευνα, το 38% των χρημάτων που δαπανά το ελληνικό κράτος είναι άχρηστο, πετιέται στα σκουπίδια


Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

ΝΙΚΟΣ ΕΝΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ


......
σκέψου πως είν' αδύνατο
πως είναι κι απολύτως περιττό να ξεφωνίσης και να πης
όλη τούτη τη φλόγα
όπου τρώει τα σωθικά σου
και την κρατάς
ε, συ!
τόσο καλά
τόσο σφιχτά
τόσο βαθειά φυλακισμένη
μέσα σου
........

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

[ Διαστάσεις ]
Ανάμεσα στη φτώχεια και τον ήλιο
Του Μιχάλη Μητσού/ mmitsos@dolnet.gr
Ε, όχι και να θυμηθούμε τον Αλμπέρ Καμύ από το πυροτέχνημα του Σαρκοζί για τη μεταφορά των οστών του στο Πάνθεον! Υπάρχουν ένα εκατομμύριο πιο σοβαροί λόγοι απ΄ αυτόν.
Φωτογραφία
Αλμπέρ Καμύ. Η Γαλλία θα τον τιμήσει τον ερχόμενο Ιανουάριο που συμπληρώνονται 50 χρόνια από τον θάνατό του
Πριν από μερικά χρόνια ζήτησαν από τον Πολωνό φιλόσοφο Σίγκμουντ Μπάουμαν να συμπυκνώσει τη σκέψη του σε μια παράγραφο. Κι εκείνος δεν μπόρεσε να βρει καλύτερη απάντηση από την εξής ρήση του Καμύ: «Υπάρχει η ομορφιά και υπάρχουν οι ταπεινωμένοι. Όσες κι αν είναι οι δυσκολίες του εγχειρήματος, δεν θα ήθελα να προδώσω ποτέ ούτε τη μία ούτε τους άλλους». Πολλοί συγγραφείς συνταγών της ανθρώπινης ευτυχίας, πιο ριζοσπάστες και πιο αλαζόνες, θα θεωρούσαν πως αυτή η δήλωση αποτελεί σκανδαλώδη προτροπή για παιχνίδι σε διπλό ταμπλό. Λάθος, απαντά ο Μπάουμαν στον Νουβέλ Ομπζερβατέρ. Ο Καμύ απέδειξε, χωρίς καμιά αμφιβολία, ότι το «να διαλέγεις το στρατόπεδό σου» θυσιάζοντας το ένα καθήκον για να εκπληρώσεις (υποτίθεται) καλύτερα το άλλο καταλήγει στην ακύρωση και των δύο. Ο συγγραφέας του «Ξένου» και της «Πανούκλας» δήλωνε ότι βρίσκεται «ανάμεσα στη φτώχεια και τον ήλιο». Όπως έλεγε, «η φτώχεια μ΄ εμπόδισε να πιστέψω ότι όλα είναι καλά κάτω από τον ήλιο και εντός της ιστορίας. Ο ήλιος μ΄ έμαθε ότι η ιστορία δεν είναι το παν».
Η ανθρώπινη ελευθερία, υπογράμμιζε ο Καμύ, «δεν προσφέρει παρά μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι» και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίζουμε έναν κόσμο χωρίς ελευθερία είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι, ώστε η ίδια η ύπαρξή μας να αποτελεί μια πράξη εξέγερσης. Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται ανάμεσα στη φιγούρα του Σίσυφου και σ΄ εκείνη του Προμηθέα. Αυτές τις δύο φιγούρες προσπάθησε, επίμονα αλλά μάταια, να συμφιλιώσει ο Καμύ. Ο Προμηθέας, ο ήρωας του «Εξεγερμένου ανθρώπου», επιλέγει να ζήσει μια ζωή για τους άλλους, να εξεγερθεί κατά της δυστυχίας τους, θεωρώντας πως η εξέγερση αυτή αποτελεί τη λύση στον παραλογισμό της ανθρώπινης κατάστασης που οδήγησε τον Σίσυφο στην αυτοκτονία. Σ΄ αυτή τη σύνθεση που επιχειρεί ο Καμύ ανάμεσα στον Προμηθέα και τον Σίσυφο, η άρνηση γίνεται μια πράξη κατάφασης: «Εξεγείρομαι, άρα υπάρχουμε».
Κύριε Σαρκοζί- αναρωτιέται ο φιλόσοφος Μισέλ Ονφρέ με ανοιχτή επιστολή του που δημοσιεύθηκε χθες στη Μοντ - είστε σίγουρος ότι αυτόν τον άνθρωπο θέλετε να τιμήσετε; Για τον Καμύ, η ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη είναι η αγριότητα του πιο ισχυρού, ο θρίαμβος του φιλελευθερισμού, ο νόμος των συμμοριών, των φυλών και των μαφιών. Η δικαιοσύνη χωρίς ελευθερία είναι η βασιλεία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των συρματοπλεγμάτων και των φυλακών. Ο Καμύ ήθελε μια ελεύθερη οικονομία σε μια δίκαιη κοινωνία. Εσείς, κύριε Σαρκοζί, που η κοινωνία την οποία ενσαρκώνετε είναι ελεύθερη μόνο για τους ισχυρούς και άδικη για τους πιο αδύνατους, τι σχέση έχετε μ΄ αυτόν τον άνθρωπο;

"ναυτίλος"

Αδειοι οι ίδιοι αδειάζουν τους άλλους..


Η νέα κυβέρνηση έπρεπε να 'χει πέσει με τα μούτρα να βρει τρόπους πώς θα αναπτυχθεί η χώρα

κι όχι μόνον πώς θα μαζέψει λεφτά.

Ακόμα και μαζεύοντας λεφτά, αν άνοιγε μπροστά στα μάτια των Ελλήνων την παραμικρή προοπτική πραγματικής προόδου, θα τους έβαζε στο φιλότιμο και θα προσέφεραν ακόμα κι απ' το υστέρημά τους.

Αντιθέτως και αυτή η κυβέρνηση, ακολουθώντας την πεπατημένη όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων, πράσινων και γαλάζιων, κοιτάει πώς θα ληστέψει

κι άλλο τους πολλούς, πώς θα τους εξαπατήσει για χιλιοστή φορά και πώς από την άλλη πλευρά θα εξασφαλίσει (και ει δυνατόν να αυξήσει) τα κέρδη των Δυνατών. Πώς θα κάνει επωφελή ακόμα και την κρίση για αυτούς που τη δημιούργησαν.

Η ιστορία με τον κ. Προβόπουλο είναι ενδεικτική.

Ο καλός αυτός άνθρωπος είχε ενημερώσει και τους δύο, Κωστάκη και Γιωργάκη, το ίδιο! Ο Κωστάκης άφησε λίγο απ' το πρόβλημα να φανεί («δεν υπάρχουν λεφτά») κι έχασε. Ο Γιωργάκης κουκούλωσε το πρόβλημα κάτω από το χαλί («υπάρχουν λεφτά-υπάρχουν λεφτά») και κέρδισε. (Δεν λέω νίκησε, το κέρδισε του πάει πιο πολύ).

Κι έτσι ο μεν Κωστάκης υπήρξε υπεύθυνος που «δεν υπάρχουν λεφτά», ο δε Γιωργάκης έχοντας ήδη εξαπατήσει τους πολίτες, είναι τώρα υπεύθυνος για να τα βρει.

Κι άρχισε αμέσως ο Γιωργάκης να κυβερνάει με το πρόγραμμα του Κωστάκη

-ακριβώς αυτό που καταψήφισαν οι Ελληνες! Πάγωσε αυξήσεις, έμπηξε έκτακτες εισφορές, μάλιστα αμέσως (πριν καν αξιωθεί να 'χει τους 88 Γενικούς Γραμματείς -έχουμε ακόμα μόνον τους 44), πρόλαβε να γδάρει τα STAGE, να τα κάνει μπάχαλο με την απόσυρση των αυτοκινήτων, να ανοίξει διάλογο (με τον Διάολο) για το ασφαλιστικό, όλα αυτά

τα εισπρακτικά μέτρα και άλλα τα πρόλαβε, για την πραγματική ανάπτυξη της χώρας, για την παραγωγή νέου πλούτου (ώστε να βρίσκει εισπράττοντας και το κράτος λεφτά), κιχ ή μπούρδες για πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα -να τος τώρα και ο κυρ Πεταλωτής!

***

Δείτε τη φάρσα που ζούμε:

Βγαίνει και κάνει ο κ. Πεταλωτής τον κ. Προβόπουλο δυο παράδες (εδώ, τα ρέστα στην Ευρώπη).

Βγαίνει μετά ο κ. Παπακωνσταντίνου και το αμβλύνει το πράγμα, το μαλακώνει και το στρογγυλεύει.

Βγαίνουμε κατόπιν εμείς (οι δημοσιογράφοι) κι αρχίζουμε τις ερμηνείες: Με τον Πεταλωτή η κυβέρνηση έστειλε ένα μήνυμα που ο κ. Παπακωνσταντίνου ως καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός δεν θα 'ταν σωστό να στείλει και τα λοιπά! Πασοκιές!

Πασοκιές και τίποτε άλλο.

Τριάντα χρόνια έχουμε φάει στη μάπα έναν τρόπο «ανάλυσης» που έχουν επιβάλει στη δημοσιογραφική πιάτσα κυρίως γραμμητζήδες και παπαγαλάκια

άτινα ερμηνεύουν κάθε φορά τι ήθελε να πει ο Προφήτης, κάνουν τον δραγουμάνο του Βεζύρη (στέλνοντας στο μεταξύ το κύρος των εφημερίδων στα Τάρταρα) και πορευόμαστε από πασοκιά σε πασοκιά, σήμερα με τον κ. Προβόπουλο, χθες με τον κ. Παπουτσή και πάει λέγοντας.

Οχι! Το θέμα δεν είναι αν ο κ. Παπουτσής ερμήνευσε τον κ. Παπανδρέου καλύτερα από τον κ. Παπακωνσταντίνου ή ποιος νίκησε τον άλλον επικοινωνιακώς, ούτε αν το κόμμα μέσω Παπουτσή πίεσε την κυβέρνηση, ούτε τι λέει για όλα αυτά ο κ. Παμπούκης ή αν θα κάτσει ο πρωινός καφές στον λαιμό του κ. Πάγκαλου.

Ολα αυτά είναι απλώς πασοκιές.

Και δυστυχώς χρόνια τώρα με αυτές (γαλάζιες ή πράσινες πασοκιές) ασχολούνται ως επί το πλείστον να αναλύουν και να σχολιάζουν οι εφημερίδες.

.................................

Το έλλειμμα ήταν γνωστό και στους δύο, και στον Κωστάκη και στον Γιωργάκη. Ο κ. Προβόπουλος και προεκλογικώς και μετεκλογικώς με τα μισόλογά του στις δημόσιες τοποθετήσεις του παραπλάνησε τους Ελληνες. Το ίδιο παραπλανούσαν τους Ευρωπαίους και οι εναλλασσόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.

Τώρα, αντί να δουν πώς θα ξελασπώσουν τη χώρα, αντί να διαμορφώσουν μια στρατηγική, έστω στο και πέντε, για το μέλλον, αντί να δώσουν μια προοπτική, ένα συνολικό σχέδιο στον λαό - να ξέρει γιατί αγωνίζεται,

απλώς τον ληστεύουν πάλι (για το καλό του), τον τρομοκρατούν (για να τον ληστεύουν ευκολότερα) και τον διχάζουν, στρέφοντας τα λαϊκά στρώματα το ένα εναντίον του άλλου για 100 ευρώ που δεν παίρνει ο ένας και παίρνει ο άλλος, ώστε να τον κρατούν ανίσχυρον

πολιτικό ανδράποδο και οικονομικό λάφυρο...

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

Είναι αυτοί που δεν είναι πουθενά γραμμένοι.

Σε κανένα κατάστιχο. Τα χαρτιά τους, το μοναδικό τεκμήριο της ζωής τους που μπορεί να διαβαστεί, η μόνη γραπτή μαρτυρία της παρουσίας τους επί της γης, το μοναδικό ίχνος τους που μπορεί να διαβάσει ο νόμος, πολύ συχνά δεν αναγνωρίζονται ως έγκυρα είτε είναι χαμένα. Ο τρόμος μπροστά στην απουσία μιας βεβαίωσης, που να πιστοποιεί μια κάποια ταυτότητα, οδηγεί τους παράνομους μετανάστες σε μέρη κρυφά, μέρη που να μην τους εκθέτουν στο άγρυπνο και αδηφάγο μάτι του νόμου.

Μπορεί οι θεωρίες που διδάσκονται στα πανεπιστήμια να μιλούν για τον ξένο, για την κινητικότητα, για χαλαρά σύνορα ή και για μη σύνορα, στο πλαίσιο μιας παγκοσμιοποιημένης μηχανής που προχωρά με τους γνωστούς κανόνες της αγοράς προς ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση προϊόντων. Προϊόντων άχρηστων και διαρκώς ανακυκλούμενων στο όνομα της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας: Πάρτε κι άλλους υπολογιστές, να μη μείνει κανείς έξω από το νέο μοντέλο, την προχωρημένη τεχνολογία, έστω κι αν δεν προλαβαίνει να την ενσωματώσει, να την κατανοήσει, να την χρειαστεί.

Οι θεωρίες ωστόσο αυτές αδυνατούν να συλλάβουν τις τεράστιες δυσκολίες που συναντά στην πραγματικότητα τόσο η διακίνηση των ιδεών και των έργων όσο και αυτή των ανθρώπων σε έναν κόσμο όπου, ακόμα και όταν τα ορατά σύνορα μοιάζουν πιο χαλαρά, τα σύνορα των προκαταλήψεων και των συμφερόντων αντιστέκονται πεισματικά σε κάθε «παράνομη», εκτός προγράμματος, διείσδυση. Μια τέτοια αδυναμία ανάγνωσης της σκληρής πραγματικότητας οφείλεται στο ότι οι συγκεκριμένες θεωρίες εκφέρονται στη μεγάλη τους πλειονότητα από ανθρώπους που δεν μπορούν ή αρνούνται να συνδέσουν θεωρία και πράξη, που εξορίζουν από τον ορίζοντά τους το πολιτικό.

Αντιλαμβάνονται δηλαδή τα πράγματα έξω από το πλαίσιο εκείνο που τα κάνει να υπάρχουν. Και όταν λέω πολιτικό, δεν εννοώ την κανονιστική αντίληψη που αναδύεται από την τυπική κατανομή της εξουσίας ανάμεσα στα κόμματα, τα συνδικάτα, το κεφάλαιο, τα Μέσα και τους άλλους θεσμούς στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα και πολύ λιγότερο αυτήν που χαρακτήριζε τα ολιστικά καθεστώτα του περασμένου αιώνα και τους σημερινούς συνεχιστές τους. Το πολιτικό, όπως το εννοώ, δεν αντιμετωπίζει τους παράνομους ως άλλη μία αφαίρεση.

Δεν είναι νούμερα οι παράνομοι, δεν είναι κατηγορία. Είναι οι «νεκρές ψυχές» για τις οποίες μίλησε στο αριστούργημά του ο Νικολάι Γκόγκολ στις συνθήκες του 21ου αιώνα. Είναι αυτοί στους οποίους οι σημερινές κοινωνίες, άλλες σε μεγαλύτερο και άλλες σε μικρότερο βαθμό, άλλες βάναυσα και άλλες πιο κομψά, αποδίδουν τη δυσανεξία των πολιτισμικών τους μοντέλων, την αλλοτρίωση του κοινωνικού τους ιστού, την αποξένωση της ζωής τους.

Πέρα από τις καθησυχαστικές ρητορικές περί ξένων, «ξενότητας», φιλοξενίας κ.λ.π., ο ξένος παραμένει ένα αίνιγμα, ένα πρόβλημα και μια πρόκληση. Ο εξορκισμός της δυσκολίας, η απάντηση στην πρόκληση δεν μπορεί να προέλθει από εύπεπτα συνθήματα, ηθικολογικά ευχολόγια, πλαδαρές γενικεύσεις. Ο σεβασμός στον κάθε ξένο θα έπρεπε μάλλον να ξεκινήσει από την κατανόηση ότι ακόμα και αν στερείται χαρτιών, δεν στερείται ταυτότητας. Εχει μια δική του ιδιαίτερη ιστορία, μια δική του προσωπικότητα, που τον διαχωρίζει όχι μόνο από τα μέλη της δικής μας κοινωνίας αλλά και από τους άλλους ξένους, αυτούς που συνήθως βλέπουμε με θετική είτε αρνητική διάθεση σαν μια μάζα. Δεν είναι ένας μαζάνθρωπος ο ξένος και μάλιστα ο «παράνομος» ξένος. Μοναδικός και ανεπανάληπτος σαν κάθε ανθρώπινο πλάσμα, ο ξένος αποτελεί μια συγκεκριμένη κάθε φορά οντότητα, που απαιτεί την κατανόηση όλων αυτών που τον κατανέμουν, τον κατατέμνουν, τον αφαιρούν.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24/11/09

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Νάνος Βαλαωρίτης

η τέχνη είναι η έκφραση μιας υπαρξιακής ανησυχίας και αγωνίας δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά υπάρχουν διάφοροι τρόποι έκφρασης αυτής της αγωνίας, δεν είναι έτσι; Στην Κατοχή κατηγορούσαν τον Ελύτη ότι ήτανε ο ποιητής της Κυριακής, ότι δεν έγραφε για τα ανοσιουργήματα που γινόντουσαν και τη φρίκη που υπήρχε γύρω του. Μπορεί όμως να πει κανείς και το αντίθετο ακριβώς, ότι δηλαδή ήταν μια άμυνα εναντίον της στυγνής πραγματικότητος της εποχής το να γράφει έτσι. Αυτό δικαιώθηκε, διότι το κοινό αυτό ήθελε, να ξεφύγει, να βρει τρόπο να αναπνεύσει. Και η τέχνη δεν παίζει μόνο το ρόλο της κάθαρσης, όπως λέει ο Αριστοτέλης μιλώντας για την τραγωδία. Η κάθαρση μπορεί να έρθει με διάφορους τρόπους και αναλόγως τον ποιητή. Υπάρχουν ποιητές οι οποίοι καταφέρνουν να το κάνουν αυτό συνδυάζοντας, ας πούμε, τη δυστυχία με την έκσταση, ιδίως αριστεροί που τους ονομάζω μετα-αποικιακούς διότι αντανακλούν την κατάσταση στην Ελλάδα - όπως ο Ρίτσος και ο Τάσος Λειβαδίτης για παράδειγμα. Αλλά υπάρχουν και άλλοι, όπως ο Σεφέρης, που δίνουν την ιστορική αγωνία. Είναι ένα δράμα ιστορικό η ποίηση του Σεφέρη, δεν χάνει όμως την υποκειμενικότητά της, δεν γίνεται ένα ψυχρό πράγμα, αντικειμενικό, συμμετέχει κι ο αναγνώστης στο δράμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι και ο πιο σοβαρός ποιητής δεν παίζει. Παίζει και ο Σεφέρης με τις λέξεις, με τις φράσεις. Άλλωστε το πρώτο του βιβλίο, «Η στροφή», κατάγεται από τους λεγόμενους «φανταιζίστ» ποιητές. Βλέπετε τι θέλω να πω; Είναι όλα αυτά συνδυασμένα, δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσωμε. Οι λέξεις του Σεφέρη έχουν βάρος, ο Ελύτης όμως δεν το είπε ποτέ αυτό: «οι λέξεις μου έχουν ελαφράδα» δήλωνε, ανεβαίνουν, ενώ στον Σεφέρη βουλιάζουν… Είναι απλώς διαφορετική προοπτική στη γλώσσα επάνω…


Από την "Αυγή"
του Σταμάτη Μαυροειδή 23/11/09

Ο ΚΑΙΡΟΣ

"Η θα πάμε απ' τον ιό της γρίπης ή απ' τον υιό του Αντρέα

Ο ΚΑΙΡΟΣ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

"Λεφτά υπάρχουν, τα λεφτά υπάρχουν, υπάρχουν τα λεφτά"
σε όλες τις εκδόσεις από τον Γιωργάκη, κατά τη προεκλογική περίοδο..
Τώρα γιατί όλοι εμείς το ξέραμε ότι δεν υπάρχουν...

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.


Από τη "περιφραστική πέτρα" της Δημουλά

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.


ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Βob Dylan

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ

*Με κλειστή την πόρτα, πάνω σε ένα πρόχειρο στρώμα, σε μια εγκαταλειμμένη αποθήκη, βρέθηκαν προχθές απανθρακωμένοι δυο νεαροί Πακιστανοί. Στο Γιόφυρο Κρήτης, όπου είχαν καταφύγει και ζούσαν πλένοντας τα τζάμια των περαστικών αυτοκινήτων... θύματα των αναθυμιάσεων της φωτιάς που προκάλεσε η λάμπα πετρελαίου ή της μαφίας των φαναριών κατά νεότερη εκδοχή. Μία ακόμα εικόνα φρίκης -και ντροπής- από την επέλαση των πεινασμένων στην «ευημερούσα Δύση», όπου συχνά περνάνε ως πρόβατα επί σφαγήν, με άχρηστο τελικά στην άδεια τσέπη τους το κλειδί ενός τόσου δα έστω «παραδείσου».


Και αυτό της Ολγας Μπακομάρου, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 21/11/09

ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ

Μαύρα, δύσοσμα, ταπεινωτικά, τοποθετώντας μας στον πάτο της διαφθοράς μεταξύ των «27» της Ε.Ε., μετά τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τα Σκόπια, και στην 71η θέση διεθνώς μεταξύ 180 χωρών και πάντως μετά την Τουρκία, το Ντουμπάι, την Κόστα Ρίκα...

*Κατεβαίνοντας 36 σκαλοπάτια στην κλίμακα της διαφθοράς μέσα στην τελευταία δεκαετία. Οπου, παρά τις βαρύγδουπες διακηρύξεις, υποσχέσεις, «συμβόλαια τιμής» περί «μηδενικής ανοχής» και... ολικής πάταξης του «φαινομένου», τα σκάνδαλα συνέχιζαν την επέλασή τους στη σκηνή του δημοσίου βίου μας. Από τα σκοτεινά υπόγεια και το παρασκήνιο στο φως των προβολέων, με όλο και περισσότερο θράσος· σαν κάτι δηλητηριώδη φίδια που σέρνονται έξω από τις τρύπες τους, σηκώνουν κεφάλι και δεν τολμάει να τα πειράξει κανένας...

*Οπως το Βατοπέδι, με τα... ιερά ράσα να ανεμίζουν και να χάνονται στο βάθος του ορίζοντα, χλευάζοντάς μας, και με εκείνους που «πλήρωσαν» (;) μένοντας εκτός ψηφοδελτίων, να δρομολογούν την επιστροφή τους... Με τη «Ζίμενς» να έχει καταγραφεί μέσα μας (πέρα από τους πακτωλούς των εκατομμυρίων στα κομματικά ταμεία), με τις συσκευές της υψηλής τεχνολογίας και τα κουζινικά της να χορεύουν, ντινγκ-ντονγκ-ντανγκ, στον αέρα, πάνω απ' τα κεφάλια των «φτωχούληδων», που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα...

*Είναι να μην μπει κανείς στην οδό της ξεφτίλας... Οι διαχειριστές της εξουσίας, πρώτα απ' όλους, δίνοντας έτσι σάπια πρότυπα και ρίχνοντας βρώμικη σκόνη στα μάτια μας... Το «λάδι» που πάνω του κατάντησε να γλιστράει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, έχοντας συνθηκολογήσει με την εκβιαστική τακτική και τον κυνισμό της δημόσιας διοίκησης, που αποθρασύνει η ατιμωρησία... «Τα πιάνω, τα πιάνεις, τα πιάνει...», από τις κορυφές ώς τις εσχατιές της, τα μικρά και τα μεγάλα ψάρια, αφρού και βυθού -να δούμε πόσα σκαλιά διαφθοράς ακόμα θα κερδίσει την επόμενη δεκαετία η Ελλάδα.

*Και πόσα παιδιά στον κόσμο θα πεθαίνουν από την πείνα -για να πάμε και στην άλλη πλευρά, τη σκοτεινή, την κατάμαυρη του φεγγαριού... Την έφερε, για ακόμα μια φορά, στο προσκήνιο η σύνοδος που διοργάνωσε στη Ρώμη ο FAO (Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας) του ΟΗΕ για την πείνα στον πλανήτη. Οπου από το 1,02 δισ. ανθρώπων που υποσιτίζονται, τα 200 εκατομμύρια είναι παιδιά κάτω των πέντε χρόνων (το 90% στην Αφρική και την Ασία), με συνέπεια να υποφέρουν από καθυστερημένη ανάπτυξη και προβλήματα υγείας και το ένα τρίτο τελικά να πεθαίνει -ένα παιδί κάθε πέντε δευτερόλεπτα!..

*Ψιλά γράμματα, αν λάβει κανείς υπόψη ότι το σύνολο των ισχυρών και πλουσίων της Γης απουσίαζε από τη σύνοδο... Με τον Μπερλουσκόνι απτόητο παρ' όλα αυτά και γαλαντόμο οικοδεσπότη... Με τον Καντάφι, που όλο και περισσότερο γυαλίζει το μάτι του, σε ένα ακόμα ρεσιτάλ: να δίνει σε 200 νέες όμορφες και «σεμνά» ντυμένες Ιταλίδες (που τις μάζεψε με αγγελία, μέσω πρακτορείου) μαθήματα για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή και για το Ισλάμ... Με τη φιλάνθρωπο παρέμβαση του Πάπα... Και για το τέλος, με γενικόλογες δεσμεύσεις όσων παρέστησαν.

Σε δουλειά να βρίσκονται.


Απόσπασμα από τις "Μεγεθύνσεις" της Ολγας Μπακομάρου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

21/11/09




Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

BEYOND HERE LIES NOTHING

Oh well i love you pretty baby
you're the only love i've ever known
just as long as you stay with me
the whole world is my throne
Beyond here lies nothing
nothing we can call our own

Well, i'm movin' after midnight
down boulevards of broken cars
Don't know what i'd do without it
without this love that we call ours
Beyond here lies nothing
nothin' but the moon and stars

Down every street there's a window
and every window's made of glass
we'll keep on lovin'pretty baby
for as long as love will last
Beyond here lies nothing
but the mountains of the past

Well my ship is in the harbor
and the sails are spread
Listen to me pretty baby
lay your hand upon my head
Beyond here lies nothing
nothin'done and nothin' said

Bob Dylan

RETIREMENT

Top & bottom level

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΜΟΝΑΞΙΑ

ΜΟΝΑΞΙΑ...

ΑΓΟΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Δεν είναι μόνο η OLYMPIC AIR που δεν πήρε τις άγονες γραμμές, είναι και η AEGEAN.
Και προσωπικά εμένα δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει η κυβέρνηση, ούτε ποιος θα τις πάρει, φτηνά εισιτήρια θέλω!!!!!!!!!!!!! και πτήσεις!!!! εσένα σε ενδιαφέρει????
Και γιατί να στηρίξει τώρα η κυβέρνηση την OLYMPIC AIR φίλε Λαζόπουλε??
Μια ιδιωτική επιχείρηση είναι πια..
Λαϊκισμός???

ΝΕΤ

5500 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ????
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ???????????
5500 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ???????

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

ΑΠΟΥΣΙΑ, ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ

Στίχοι: Τάνια Τσανακλίδου
Μουσική: Μιχάλης Δέλτα
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου


Ποτέ δεν κλάψαμε μαζί.
Ποτέ δεν πάψαμε να πιστεύουμε
πότε,και πως θα
τελειώσει αυτή η νύχτα
μέσα μας.

Δώσε μου
τα χέρια σου
να τα φιλήσω
να ζήσω μέσα τους
για μια στιγμή
για μια μέρα
μόνο αρκεί.

Άκουσε...
Είναι ο έρωτας τρελός...
Άκουσε, άκουσε την φωνή μου...
Φεγγάρι και γκρεμός...

Είναι ο έρωτας συνωμοσία
σκληρό φιλί και απουσία.

Άλλο ένα ξημέρωμα
να τελειώνει
μέσα στο σώμα μου
πέφτει η βροχή
μια καταιγίδα θέλω να ‘ρθει.

Άκουσε...
- Είναι ο έρωτας τρελός...
Άκουσε, άκουσε την φωνή μου...
- Φεγγάρι και γκρεμός...

Είναι ο έρωτας συνωμοσία
σκληρό φιλί και απουσία.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Ωρες σιωπής

Ώρες σιωπής και χάνομαι στο άσπρο των ματιών σου
Ώρες αιχμής και βρίσκομαι στις άκρες των χειλιών
Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο
Ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
κάτι στοιχάκια σαλεμένων εραστών
μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
Εγώ ό,τι αγάπησα σε εκείνη το χρωστώ

Ώρες σιωπής και πίστεψα στα ναι σου και στα όχι
Ώρες αιχμής και βρέθηκα στον έβδομο ουρανό
Να ζήσω σ' ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει
μα ο έρωτάς μου άναψε, γι' αυτό σου τραγουδώ

γελα πουλί μου

Μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Στίχοι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθές
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ' απαλό σκοτάδι
θα τρόμαζες αν ήξερες
πόσο σε αγαπούσα

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν' η ζωή μια τρέλα

Να είμαι μέσα σου

Να είμαι μέσα σου

Εγώ δεν μπαίνω μέσα σου για να χάνεσαι
κάτω απ' τη δύναμη του έρωτά μου'
εγώ δεν μπαίνω μέσα σου για να χάνομαι
στην ύπαρξή σου ούτε στη δική μου'
εγώ σ' αγαπώ και λειτουργώ μέσα στην καρδιά σου
για να ζω με τη φύση σου,
για να επεκταθείς μες στη ζωή μου.
Ούτε συ ούτε εγώ. Ούτε συ ούτε γω.
Ούτε τα σκόρπια μαλλιά σου αν και τ' αγαπώ τόσο.
Μόνο αυτή η σκοτεινή συντροφιά.

Τώρα
νιώθω την ελευθερία.

Σκόρπισε τα μαλλιά σου.
Σκόρπισε τα μαλλιά σου.


Antonio Gamoneda
Βραβείο Cervantes 2006
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Το πήρα από τη Γητεύτρια

Φεγγάρι μου

Πες μου φεγγάρι μου τις νύχτες πού γυρνά
αν σε κοιτάζει με μιαν άλλη αγκαλιά
πες την αλήθεια απόψε μη με λυπηθείς
πες μου φεγγάρι μου μόνο εσύ μπορείς

Φεγγάρι μου να ψάξεις να τον βρεις
και να του πεις πως δε θ' αντέξω δε θα ζήσω
φεγγάρι μου στο δρόμο του να μπεις
και να του δείξεις πώς να 'ρθει σε μένα πίσω

Μα αν αυτός φεγγάρι μου αρνηθεί
μη ξημερώσεις άσε τη νύχτα να με πάρει
θα φύγουμε μαζί πριν την αυγή
κι ας τον κοιτάζω από ψηλά σαν το φεγγάρι

Πες μου φεγγάρι μου τι βλέπεις τελικά
ποιο άλλο χάδι ποιο φιλί τον συντροφεύει
πες την αλήθεια απόψε όσο κι αν πονά
πες μου φεγγάρι ποια καρδιά τον ταξιδεύει

τι να τη κάνω τη ζωή
γλυκιά μου αναπνοή
εσύ είσαι ο λόγος που ανασαίνω

τι να τη κάνω τη ζωή
αφού δεν είμαστε μαζί
εγώ πεθαίνω