Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Πού είσαι

Πού είσαι

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Έβρεχε εκείνο το βράδυ, έβρεχε
ανέβηκα τα σκαλιά κανείς στην καμάρα
Έβρεχε... έτρεμε στ' ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα
Έβρεχε..

"Φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις. Αγαπώ άλλον!", έγραφε
"Αγαπώ άλλον"
Που είσαι; Που να πάω;
Φυσάει, κρυώνω...
Που είσαι; Που να πάω;
Φυσάει, κρυώνω...
Οι δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φώτα, έβρεχε...

Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ' τις ομπρέλες τους
σε λίγο θα ανάβουνε το φως
Θα κοιτάζονται στα μάτια και θα πετάν από πάνω τους όλη τη μοναξιά
Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
Όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι και αυτό ...
Έβρεχε...

"Αγαπώ άλλον!"
Με κόκκινα πελώρια γράμματα θα 'ταν υπέροχη διαφήμιση
γιατί όχι και αυτό: ''Αγαπώ άλλον!"
"Θα αγαπώ άλλον''
Που είσαι;
Που να πάω;
Φυσάει κρυώνω...
Που είσαι;

Οδυσσέας Ελύτης

Το παράπονο


Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

ΝΑΙ ΟΧΙ

"Μοναστηράκι"(1957) του Σπύρου Βασιλείου
CHE FECE......IL GRAN RIFIUTO
Σε μερικούς ανθρώπους ερχεται μιά μέρα
πού πρέπει το μεγάλο Ναί ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε.Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
ετοιμο μέσα του το Ναί,και λέγοντας το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στήν πεπόιθησί του.
Ο αρνηθείς δέν μετανοιώνει.Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε.Κι όμως τόν καταβάλλει
εκείνο τ΄όχι -το σωστό-είς όλην τήν ζωή του.
K.Kαβάφης

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

της Δημουλά και αυτό

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.


Της Δημουλά

MONAXIKO

Τόπια τόπια το μαύρο περίμενε
να με τυλίξει,
τό'ξερα

της Κατερίνας Αγγελάκη - Ρουκ

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

«ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΑΡΑΤΤΕ»

«Αγαπητέ Ναυτίλε,
Εάν στην ταπεινή πόλη που λέγεται Καβάλα, ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι μπορεί ν' αφήσει μια γεύση πικρή στο στόμα, τότε η απανθρωπιά ορισμένων λαδέμπορων του σήμερα σε αναγκάζει να φτύσεις όλη σου την πίκρα πάνω τους. Και εξηγούμαι. Οπως είθισται, τον αγώνα Καβάλα - Παναθηναϊκός παρακολούθησαν 5 άτομα με ειδικές ανάγκες (όλοι τους καθηλωμένοι σ' αναπηρικά αμαξίδια) στο στίβο του γηπέδου και κοντά στο τερέν.
Η αναμέτρηση σε λίγο θα ξεκινούσε, ώσπου στον χώρο πλησιάζει αρμόδιος (με την πιστοποίηση του ανάλογου... γιλέκου) της Σούπερ Λιγκ. "Η θέση στην οποία στέκεστε δεν βρίσκει σύμφωνο τον σκηνοθέτη. Δεν ταιριάζει να μπαίνετε μέσα στο πλάνο της τηλεοπτικής κάλυψης! Σας παρακαλώ να μετακινηθείτε κάπου, όπου δεν θα ενοχλείτε! Είναι εντολή του".
Αποσβολωμένα τα πέντε άτομα και οι συνοδοί τους "εξορίστηκαν" στη γωνία του κόρνερ. Εκεί ακριβώς που η αναπηρία τους δεν θα χαλούσε την αισθητική των τηλεοπτικών επιβητόρων. Αλλωστε, πλάι στα φρεσκογυαλισμένα παπούτσια των εκατομμυρίων ευρώ του Σισέ και του Λέτο, δεν χωρούν οι αντιεμπορικές ασημί ροδέλες από τα καρότσια των παιδιών αυτών.
Την ιστορία επιβεβαιώνουν αυτόπτες μάρτυρες, αρκετοί εκ των οποίων βγήκαν απ' τα ρούχα τους, ακούγοντας τον κυνισμό των "εμπόρων" του ποδοσφαιρικού προϊόντος ("να το χαίρονται", επ' ευκαιρία) και της αστραφτερής τηλεόρασης (των παχυλών συμβολαίων).
Φυσικά, στην αμίλητη κοινωνία που ακούει στ' όνομα Καβάλα, ελάχιστα φύλλα "κουνήθηκαν". Εξάλλου, το θέμα δεν είναι δα και τόσο σοβαρό όσο μια (ακόμη) καταδικαστική απόφαση του αμόλυντου προέδρου της ΠΑΕ, για την οποία και πανό στήριξης αναρτήθηκαν και συνθήματα συμπαράστασης ακούστηκαν...
Ασφαλώς, ουδείς διεκδικεί να μπει στη θέση κάποιου από αυτούς τους ανθρώπους μ' αναπηρία. Εστω ότι είσαι 18άρης (όπως ένας εκ των... αντιαισθητικών παλικαριών) σ' ακινησία, μετράς κόπους καθημερινούς πάνω στις ρόδες, ταξιδεύεις από τη Θεσσαλονίκη, για να έρθουν, τελικώς, να σου πουν πως πρέπει να "κρυφτείς", προκειμένου να δεις αυτό, το οποίο (σημειωτέον) πλήρωσες να δεις. Την ίδια στιγμή που εφόσον -πάλι ανάπηρος- πάρεις μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, βαφτίζεται επί τιμή ολόκληρο στάδιο με τ' όνομά σου (βλ. Ανθή Καραγιάννη)...
Μετά τιμής,
Αλέξης Καζαντζίδης,
24 χρόνων
Καβάλα»
Δεν έχω να προσθέσω ούτε λέξη ούτε δάκρυ ούτε οργή.
Πρέπει, απλώς, αυτός ο τρόπος ζωής να χαθεί.
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 24.Χ.2009 stathis@enet.gr

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Πάντα

υπάρχουν 'πάντα" που θα μείνουν και άλλα που θα βουλιάξουν στο τέλμα του χτες..

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

ΑΠΟΥΣΙΑ

να αντέχεις την απουσία..
Θα χρειαστείς να το μάθεις..

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Μία ώρα ΠΑΣΟΚ

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
ΠΕΡΝΑΕΙ τα Τέμπη κατηφορίζοντας ο βιοπαλαιστής μας με το Ζάσταβα και, γκρου γκρου γκρου, σβήνει η μηχανή στο παλιοσαραβαλάκι κι ο άνθρωπός μας μένει στο δρόμο.
Ποια Εξπρές Σέρβις; Ούτε δεκάρα τσακιστή δεν έχει πάνω του για να πάρει κουλούρι· εντελώς στεγνός, μιλάμε!
ΚΑΝΕΙ οτοστόπ κι ευτυχώς, να λέτε, που φιλοτιμείται και σταματάει ένας φορτηγατζής. «Σ' ευχαριστώ, αδελφούλη, τα 'φτυσε η σακαράκα και πρέπει τ' απόγευμα να 'μαι Αθήνα, έχει ένα κονέ ο μπατζανάκης μου μπας και πιάσω δουλειά σε μια βιοτεχνία που φτιάχνει κουβαρίστρες. Είμαι έξι μήνες άνεργος, έχω τέσσερα παιδιά να θρέψω και κοντεύω να τρελαθώ»!
«ΓΙΑ να 'χουμε καλό ρώτημα: τι θα ψηφίσεις του λόγου σου την Κυριακή;». Στο ψητό ο φορτηγατζής μας. «Τι να σου πω, καρντάση; Είμαι αηδιασμένος, αγριεμένος, μ' έχουν πουλήσει όλοι, αλλά την παράταξη δεν μπορώ να την εγκαταλείψω. Θα κάνω αυτό που 'πε ο Ζαγορίτης: εκείνους που την πληγώσανε θα τους μαυρίσω».
«ΤΟΣΟ μαλάκας είσαι;»(!). Αγριεύει ο φορτηγατζής: «Ανεργος με τέσσερα παιδιά και θα ξαναψηφίσεις Νέα Δημοκρατία;(!). Είσαι άξιος της μοίρας σου, καλά να πάθεις! Εξω απ' το φορτηγό μου, ηλίθιε»! Ανοίγει εν κινήσει την πόρτα, του ρίχνει μια σπρωξιά ο άσπλαχνος και τον πετάει τον άνθρωπό μας στον δρόμο.
ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟ θύμα της αρχαιοελληνικής διχόνοιας ο ταλαιπωρημένος βιοπαλαιστής μας, σακατεμένος, ξαναπροσπαθεί να κάνει οτοστόπ. Και ω του θαύματος! Φρενάρει μια ξανθιά, αλφαδιασμένη δίμετρη κουκλάρα την ιλουστρασιόν κάμπριο Τζάγκουάρ της και του λέει τρυφερά: «Τι έπαθες, άνθρωπέ μου; Θες βοήθεια; Μπες μέσα»!
ΕΝΩ έχει μείνει άγαλμα ο δικός μας κιαλάροντας με κλεφτές ματιές τα καλλίγραμμα πόδια της, που δραπετεύουν από το καυτό μίνι και απλώνονται αριστοκρατικά σε φρένο-γκάζι, δέχεται την ίδια επίκαιρη ερώτηση: «Τι θα ψηφίσεις;». «Ε, ε, τι, τι ναα ψηφίσω;; ΠΑ, πΑ, ΠΑΣΟΚ»!
«ΣΥΝΤΡΟΦΕ»! Φρενάρει και τον αγκαλιάζει σφιχτά η ξανθιά θεά. «Κι εγώ ΠΑΣΟΚτζού είμαι, πρόδωσα την μπουρζουαζία, τον πατέρα μου που 'ναι μεγαλοτραπεζίτης, για το καλό του λαού και του τόπου. Με τρελαίνει που πας να δουλέψεις στις κουβαρίστρες, παιδαρά μου, με φτιάχνει, με εξιτάρει»!
ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ απότομα στο κοντινότερο μοτέλ, τον ανεβάζει σπρώχνοντας στο δωμάτιο, του σκίζει το πουκάμισο και τον ρίχνει με λύσσα στο κρεβάτι. «Ταπείνωσέ με, πρασινοφρουρέ μου! Χαστούκισε αυτή την πόρνη τη μοναχοκόρη του μεγαλοτραπεζίτη! Δείξ' της να καταλάβει πόσο ισχυρός είναι ο λαός! Ξεφτίλισε το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο! Ξέσκισε το τραπεζικό της σύστημα, επαναστάτη μου! Σεισμός - σεισμός - σοσιαλισμός»!
ΤΡΙΖΟΥΝ οι σουμιέδες, ματώνουν οι θάλασσες, αναστενάζει το σύμπαν κι ανασταίνονται οι νεκροί· σου κάνει ένα δώρο μερικές φορές η ζωή που δεν το 'χες ποτέ ονειρευτεί. «Ανοιξε την τσάντα μου, βγάλε αυτό το μαστίγιο με τις επτά ουρές που 'χω μέσα και χτύπα με αλύπητα, δυνατά!», τον προστάζει η ασυγκράτητη ξανθιά.
«ΜΑΑ...». «Τι μου και μα! Χτύπα με σου λέω, μαστίγωσέ με, είναι ο μόνος τρόπος για να 'ρθω σε οργασμό. Λιώσε με! Χωρίς δισταγμό, δίχως έλεος»!
ΤΗ χαζεύει που κοιμάται. Αυτό το καλλίγραμμο, βελούδινο, μαστιγωμένο κορμί που μόλις έχει από την εργατιά λεηλατηθεί. Μπαίνει στο μπάνιο, κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και μονολογεί: «Τι κορόιδο ήμουνα. Μια ώρα πέρασε από τότε που 'χω γίνει ΠΑΣΟΚ και ήδη γαμάω και δέρνω»!